Η πολυσυζητημένη εθνική σχιζοφρένεια, που θα μπορούσαμε να τη χαρακτηρίσουμε κάπως πιο επιστημονικά σαν την «άνιση ανάπτυξη των δύο λοβών του ελληνικού εγκεφάλου», υπεύθυνη για τόσες και τόσες κραυγαλέες αντιφάσεις στην κακορίζικη πολιτική και κοινωνική μας περιπέτεια, παρουσιάζει ένα ιδιαιτέρως χαρακτηριστικό σύμπτωμα τη στιγμή που ο πολίτης υποκύπτει επιτέλους στον πειρασμό να σκεφτεί αν η συμμετοχή του στις εκλογές συνιστά δικαίωμα ή υποχρέωση. Ομολογουμένως, από τυπικής πλευράς, αναφερόμαστε σε υποχρέωση• νομίζω δε ότι μόνον εδώ, σ' εμάς, και στο Βασίλειο του Βελγίου ισχύει ανάλογη νομοθεσία, αν και λένε επίσης για το Λίχτενσταϊν και τη Μάλτα. Επομένως, η εκούσια αποχή εξακολουθεί, θεωρητικά, να επισύρει κυρώσεις, αν και λιγότερο αυστηρές απ' ό,τι στο παρελθόν, λόγου χάριν επί Μένιου Κουτσόγιωργα. Σ' αυτόν είχε φανεί καλή η ιδέα να ακυρώσει τα διαβατήρια των απεχόντων μέχρις ότου οι τελευταίοι προσκομίσουν κάποιο υπογεγραμμένο και σφραγισμένο χαρτί απ' τον καρδιολόγο ή τον ψυχίατρο. Ιδέα εξίσου κατάλληλη να εμπλουτίσει τον τριτοκοσμικό σουρεαλισμό των πεπραγμένων της πρώτης ΠΑΣΟΚικής Διοίκησης με τη μετονομασία της Βασιλίσσης Σοφίας σε λεωφόρο Αρη Βελουχιώτη. Είχαμε εξάλλου να κάνουμε με την ίδια περίπου σχιζοειδή συμπεριφορά, λαμβανομένου υπ' όψιν ότι ο αγοραίος εκείνος βελουχιωτισμός θα υποβαλλόταν, όπου να 'ναι, σε σιωπηρούς ακρωτηριασμούς υπέρ των εκλεπτύνσεων που απαιτούσε, ως κάρτα μέλους του club, το lifestyle της Μυκόνου.....
Ετσι, το προσκύνημα στην κάλπη επανεδραιώθηκε, μεταπολιτευτικά, σαν υποχρέωση -ένα πολιτικό ανακλαστικό που έλκει μάλλον την καταγωγή από τα λεγόμενα «πέτρινα» χρόνια, όταν εξυπακουόταν πως οι αριστεροί πολίτες ήταν ενεργοί και ετοιμοπόλεμοι, ενώ οι εύποροι δεξιοί «νοικοκυραίοι», έχοντας κληρονομήσει απ' τον παππού τους τη σχεδόν θεολογική βεβαιότητα ως προς τη «φυσική» διαιώνιση της καθεστηκυίας τάξης, ίσως έδειχναν αμέλεια. Προσθέστε τους μικρομεσαίους, που είχαν άλλες σκοτούρες, πνιγμένοι στα γραμμάτια, προσθέστε τα νεαρά μπουμπούκια της εθνικόφρονος παράταξης που σύχναζαν νυχθημερόν στα μπιλιάρδα και τις βασιλόφρωνες γριούλες με τη σύνταξη του ΟΓΑ, οι οποίες ελάχιστα διέθεταν τη μυϊκή αντοχή ώστε να βαδίσουν μέχρι το κτίριο του πλησιέστερου Δημοτικού Σχολείου και άρα έπρεπε να τις μεταφέρει ο ανιψιός τους με το αγροτικό, και θα δείτε την υποχρεωτική ψήφο περιβεβλημένη με την αίγλη της Απτέρου Νίκης. Και αν βρισκόσουν 300 (ή 400, δεν θυμάμαι) χιλιόμετρα μακριά απ' τον τόπο του οποίου αποτελούσες δημότη, όφειλες να μπεις στην ουρά, στο αστυνομικό τμήμα της γειτονιάς σου και να υπογράψεις ώστε να παραλάβεις ένα πιστοποιητικό, σαν μαθητής που ζητάει την άδεια του γυμνασιάρχη για να λείψει απ' τον εκκλησιασμό.
Στο μεταξύ, προϊόντος του χρόνου, και με δεδομένη την υποχώρηση όλων αυτών των παιδαριωδών νομικών εμποδίων που συνηγορούσαν υπέρ της επείγουσας εθνικής οφειλής στο δεξιόστροφο πνεύμα της κάλπης, τα κεντροαριστερά ΜΜΕ πήραν τη σκυτάλη και δεν σταματούσαν ούτε στιγμή να παπαγαλίζουν συνθήματα ενάντια στην αποχή, προπαγάνδα στην οποία υποτροπίασαν την περασμένη εβδομάδα, αλλά εδώ με το αντίθετο επιχείρημα, δηλαδή λέγοντας και ξαναλέγοντας ότι «πρέπει να ασκήσεις το εκλογικό σου δικαίωμα». Μοναδική περίπτωση στα παγκόσμια νομικά και συνταγματικά χρονικά, επρόκειτο, άκουσον άκουσον, για ένα δικαίωμα απ' το οποίο απαγορευόταν να παραιτηθείς. Δικαίωμα λοιπόν ή υποχρέωση δεν διευκρινίστηκε ποτέ. Ησουν υποχρεωμένος από τον Νόμο να απολαμβάνεις αυτό το δικαίωμα ή, αν προτιμάτε, είχες το δικαίωμα να αισθάνεσαι το βάρος ενός καθήκοντος. Ενας αυτοσχέδιος, καθαρά ελληνικός ορισμός της ανάγκης ως νόμιμης πολυτέλειας.
Ασφαλώς, δεν υπάρχει για τα ΜΜΕ, ιδίως τα ηλεκτρονικά, ευνοϊκότερη συνθήκη απ' την ασυναρτησία που σημαδεύει τη διαχείριση τέτοιων θεσμικών ζητημάτων, αφού έτσι ενθαρρύνονται να αναπτύσσουν την παραληρηματική τους πειθώ επί τη βάσει της λογικής ότι ενός πλαστού διλήμματος μύρια έπονται, πράγμα που τους παρέχει αμέτητρες ευπρόσδεκτες ευκαιρίες να συντονίσουν το σήμα τους με τη γενική πλαστότητα της εικόνας των γεγονότων τις οποίες ιεραρχούν για το κοινό τους, περιγράφοντας τη ζωή σαν μια ψυχαναγκαστική αλληλουχία υποτιθέμενων «επιλογών». Για παράδειγμα, ερίζουν τώρα για το εάν και κατά πόσον η αποχή αναλογεί σε μια «πολιτική στάση» και μερικά εξ αυτών καταλήγουν, γενναιόδωρα, στο ότι ναι, η αποχή είναι πολιτική πράξη, κομπάζοντας για το φιλελεύθερο στιλ αυτής της απόφανσης, λες και κατέρριψαν το ρεκόρ φιλαλήθειας εξ ονόματος του ζαλισμένου και αποκοιμισμένου εκλογέα. Στην πραγματικότητα, επεδίωξαν να επιβάλουν μια διάκριση, εξίσου πλαστή με τη σειρά της, ανάμεσα σε πολίτες που «επιλέγουν» τάχα να απέχουν απ' την ψηφοφορία ώστε να δείξουν την απέχθειά τους προς το υπό κατεδάφισιν δικομματικό τερατούργημα και σε πολίτες που απλώς αδιαφορούν η βαριούνται ή βρίσκουν πολύ πιο ενδιαφέρον το να βουτήξουν στο νερό για ψαροντούφεκο. Με δεδομένο το επίπεδο νοημοσύνης που βασιλεύει στην τηλεόραση, ελάχιστα εκπλήσσει το ότι δεν βρέθηκε ούτε ένας να μας πει πως αυτά τα δύο, αρνητική «επιλογή» και καλοπέραση, είναι ένα και το αυτό, απ' όποια ηθική σκοπιά και αν τα εξετάσεις.
Απεναντίας, υποκρίνονται όλοι πως η «συνειδητή αποχή» ισοδυναμεί με «μήνυμα» προς το πολιτικό προσωπικό των κομμάτων, αποσιωπώντας το ότι είναι αυτός ακριβώς ο «συνειδητός» χαρακτήρας της αντίδρασης του κόσμου που προϋποθέτει την πεποίθηση ότι οι βουλευτές μας, κουφοί και ανενδοίαστοι σε βαθμό πρωτοφανή, θα αποτύχουν να πάρουν οιοδήποτε μήνυμα ακόμη και αν το Σύστημα καταρρεύσει παταγωδώς εκ βάθρων, εφόσον αν ήταν να εισπράξουν τέτοιο μύνημα θα το είχαν εισπράξει κιόλας, με το παραπάνω, από την αποκρουστική και μόνον εικόνα της δημόσιας σκηνής, στης οποίας το επικοινωνιακό ερείπιο οι ίδιοι εξακολουθούν να καθρεφτίζονται φιλάρεσκα σαν να μην τρέχει τίποτα. Ερχόμαστε τότε στο σημείο όπου εισβάλλουν στο πλατό, αποενοχοποιητικά, οι δημοσκόποι για να μας πουν ότι το 12,3% επί του συνόλου εκείνων που προτίμησαν την ηλιοθεραπεία αντί της ψήφου είναι φιλικά προσκείμενο στο ΠΑΣΟΚ και μάλιστα στο ρεύμα Βενιζέλου, του οποίου το 17,6%, σε δείγμα 2053 ερωτηθέντων ηλικίας 25-35 ετών, σκόπευε να διαρρεύσει προς τη Δράση, εάν το δικό της 18,9% δεν είχε δυστυχώς απορροφηθεί από το 11,3 % των οικολόγων. Είναι γνωστό, ήδη απ' τους αρχαίους Ινδούς, ότι οι αριθμοί επινοήθηκαν ως αντιπερισπασμός στην κλίση του ανθρώπου να φιλοσοφεί την κατάστασή του.
Δημοσίευση σχολίου