Γράφει ο Χανιώτης. http:/elladasimera.blogspot.com
Σήμερα ανοίγοντας τον υπολογιστή μου πήρα ένα e-mail από ένα φίλο από τον μακρινό Καναδά.
Το διάβασα και πιστεύω ότι πρέπει να το διαβάσει κάθε Έλληνας που μπαίνει στο Καφενείο.
Να γνωρίσει και να καταλάβει την νοσταλγία του Απόδημου Έλληνα για την πατρίδα του και τον Τόπο του.
Είναι στιγμές που αναπολώ....
Φέρνω στο νού μου τα παιδικά μου χρόνια, τα χρόνια τα ανέμελα, και όλες οι θύμισες για ένα πράγμα μιλάνε. Το χωριό μου. Το χωριό όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα..
Στα δρομάκια του έτρεξα, έπαιξα, έπεσα, χτύπησα, πόνεσα, έκλαψα, περπάτησα..
Στα χωράφια του δούλεψα, και δούλεψα σκληρά για την ηλικία μου. Μέσα στον ήλιο και την βροχή, με τις τσάπες και τα τσεκούρια απο μικρά στα χέρια, με τις βαριοπούλες και τα σύρματα.. αξέχαστα χρόνια.
Εκεί πρωτοπήγα σχολείο. Ήμουν πολύ καλός στα γράμματα έλεγαν όλοι.
Να τον κάνετε δηκηγόρο ή ρήτορα, έλεγαν οι δασκάλες μου στον παππού και στην γιαγιά. Θα έλεγα τι έγινα, αλά σέβομαι εσένα που με διαβάζεις. Ας είναι..
Κάποτε το χωριό έσφυζε απο κόσμο. Παντού έβλεπες παιδιά. Θυμάμαι το σχολείο μας, που ήταν τετραθέσιο, δεν χωρούσε τα, πάνω απο 500, παιδιά, και κάναμε μάθημα σε δύο βάρδιες για κάποια χρόνια. Θέλετε να το δείτε πώς είναι σήμερα;
Έρημο και μελαγχολικό, άδειο, δίχως παιδιά να τρέχουν στην αυλή του, δίχως τις φωνές και τα γέλια τους, παραπονεμένο, στέκει εκεί αγέρωχο να θυμίζει σε όσους έζησαν εκεί κάποια χρόνια τους, κάποτε σαν μαθητές, τις παλιές του δόξες......
Να θυμίζει τους δασκάλους που με το παραμικρό μας έκαναν μαύρους στο ξύλο, τις διάφορες ζαβολιές μας, τις στιγμές που περήφανα κάναμε παρέλαση, ..πολλά.. ...πολλά..
Γύρω παντού, έβλεπες -και ακόμη βλέπεις- θεόρατα, αιωνόβια πλατάνια. Απο αυτά άλλωστε πήρε το όνομά του, "Πλατανάκια". Δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις κάπου το βλέμμα σου, δίχως να αντικρύσεις πλατάνια. Δροσιά το καλοκαίρι, και ομορφιά το φθινόπωρο με τα κόκκινα φύλλα τους. Θυμάμαι που τα μαζεύαμε στοίβες μικρά, και πηδούσαμε μέσα. Ήταν τόσα πολλά, που χανόμασταν μέσα στα βουναλάκια απο τα πεσμένα πλατανόφυλλα.
Και απέναντι, ορθωνόταν αγέρωχο το βουνό, το Μπέλες μας. Το χωριό μας είναι χτισμένο στους πρόποδές του. Στην κορυφή επάνω, το φυλάκιο, ανάμεσα στα τρία κράτη, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σκόπια (Τριεθνές).
Στο χωριό μας έζησε μικρός τα παιδικά του χρόνια και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Και εκεί, στο βουνό, σκοτώθηκε στον ανταρτοπόλεμο ο πατέρας του. Ανέβηκε σε ένα πλατάνι μικρός, μα όταν συνηδειτοποίησε το ύψος, δεν μπορούσε πλέον να κατέβει απο τον φόβο του.
Τότε ο πατέρας του, άρχισε να του πετάει πέτρες απο το θυμό του, μαλώνοντάς τον για την αποκοτιά του, ώσπου κάποιοι άλλοι γείτονες ανέβηκαν και τον κατέβασαν.
Στην βάση αυτού του πλατανιού λοιπόν, και λόγω της ιστορίας που σας διηγήθηκα, έστησαν πρίν 3 χρόνια μια βρύση, η οποία έχει χαραγμένη μια φωτογραφία του επάνω, και απο κάτω τα γράμματα: "Πίνετε νερό στο όνομα του Στέλιου Καζαντζίδη". Ερχόταν πολύ συχνά στο χωριό, όπου ζούν πολλοί συγγενείς του, πρώτου και δεύτερου βαθμού ακόμη.
Τα τελευταία χρόνια, μείνανε λίγοι κάτοικοι μόνιμα στο χωριό. Οι περισσότεροι (οι νέοι ειδικά) έχουν φύγει, είτε στο εξωτερικό (καλή μου ώρα) είτε στα αστικά κέντρα, Αθήνα/Θεσσαλονίκη. Κάθε Σάββατο όμως γυρίζουν, για να περάσουν το διήμερο μαζί με γονείς και φίλους. Τότε ξαναπαίρνει ζωή το χωριό. Ειδικότερα Χριστούγεννα και Πάσχα.
Εκεί είναι και το πατρικό μου σπίτι, ένα ..αρκετά μεγάλο θα έλεγα. Έχει 5 δωμάτια-κρεββατοκάμαρες, τα οποία οι γονείς μου νοικιάζουν τα τελευταία χρόνια σε κάτι Γερμανούς που επισκέπτονται το χωριό, και ο ένας φέρνει τον άλλον.
Τους αρέσει άλλωστε το ότι τρώνε μαγειρεμένο φαγητό απο την κυρά Σουμέλα, και ο κυρ Βασίλης τους ζαλίζει τα αυτιά με το βιολί του.
Έπειτα πηγαίνουν στις δύο λίμνες που έχουμε κοντά μας, την Δοϊράνη και την Κερκίνη, ανεβαίνουν στο βουνό καβάλα σε άλογα, που τα νοικιάζεις, επισκέπτονται τις πισίνες στα διπλανά χωριά και τα χαμάμ στην ροδόπολη. Ταβέρνες παντού, με φαγητά και μεζέδες που δεν τα βρίσκεις όπου να 'ναι, και έναν κόσμο φιλικο, φιλόξενο, και πάντα με το χαμόγελο σταχείλη. Τι παραπάνω να θέλει κανείς για να χαλαρώσει σάμπως;
Να και το σπίτι μου το πατρικό.. Καλώς να ορίσετε!
Σας κούρασα; ελπίζω να σας αποζημιώσω όταν κατέβω, φιλοξενώντας σας για όσο καιρό θέλετε, χρόνο και όρεξη να έχετε μονάχα.
Να είστε πάντα καλά..
Σήμερα ανοίγοντας τον υπολογιστή μου πήρα ένα e-mail από ένα φίλο από τον μακρινό Καναδά.
Το διάβασα και πιστεύω ότι πρέπει να το διαβάσει κάθε Έλληνας που μπαίνει στο Καφενείο.
Να γνωρίσει και να καταλάβει την νοσταλγία του Απόδημου Έλληνα για την πατρίδα του και τον Τόπο του.
Είναι στιγμές που αναπολώ....Φέρνω στο νού μου τα παιδικά μου χρόνια, τα χρόνια τα ανέμελα, και όλες οι θύμισες για ένα πράγμα μιλάνε. Το χωριό μου. Το χωριό όπου γεννήθηκα, μεγάλωσα..
Στα δρομάκια του έτρεξα, έπαιξα, έπεσα, χτύπησα, πόνεσα, έκλαψα, περπάτησα..
Στα χωράφια του δούλεψα, και δούλεψα σκληρά για την ηλικία μου. Μέσα στον ήλιο και την βροχή, με τις τσάπες και τα τσεκούρια απο μικρά στα χέρια, με τις βαριοπούλες και τα σύρματα.. αξέχαστα χρόνια.
Εκεί πρωτοπήγα σχολείο. Ήμουν πολύ καλός στα γράμματα έλεγαν όλοι.
Να τον κάνετε δηκηγόρο ή ρήτορα, έλεγαν οι δασκάλες μου στον παππού και στην γιαγιά. Θα έλεγα τι έγινα, αλά σέβομαι εσένα που με διαβάζεις. Ας είναι..
Κάποτε το χωριό έσφυζε απο κόσμο. Παντού έβλεπες παιδιά. Θυμάμαι το σχολείο μας, που ήταν τετραθέσιο, δεν χωρούσε τα, πάνω απο 500, παιδιά, και κάναμε μάθημα σε δύο βάρδιες για κάποια χρόνια. Θέλετε να το δείτε πώς είναι σήμερα;
Έρημο και μελαγχολικό, άδειο, δίχως παιδιά να τρέχουν στην αυλή του, δίχως τις φωνές και τα γέλια τους, παραπονεμένο, στέκει εκεί αγέρωχο να θυμίζει σε όσους έζησαν εκεί κάποια χρόνια τους, κάποτε σαν μαθητές, τις παλιές του δόξες......
Να θυμίζει τους δασκάλους που με το παραμικρό μας έκαναν μαύρους στο ξύλο, τις διάφορες ζαβολιές μας, τις στιγμές που περήφανα κάναμε παρέλαση, ..πολλά.. ...πολλά..
Γύρω παντού, έβλεπες -και ακόμη βλέπεις- θεόρατα, αιωνόβια πλατάνια. Απο αυτά άλλωστε πήρε το όνομά του, "Πλατανάκια". Δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις κάπου το βλέμμα σου, δίχως να αντικρύσεις πλατάνια. Δροσιά το καλοκαίρι, και ομορφιά το φθινόπωρο με τα κόκκινα φύλλα τους. Θυμάμαι που τα μαζεύαμε στοίβες μικρά, και πηδούσαμε μέσα. Ήταν τόσα πολλά, που χανόμασταν μέσα στα βουναλάκια απο τα πεσμένα πλατανόφυλλα.
Και απέναντι, ορθωνόταν αγέρωχο το βουνό, το Μπέλες μας. Το χωριό μας είναι χτισμένο στους πρόποδές του. Στην κορυφή επάνω, το φυλάκιο, ανάμεσα στα τρία κράτη, Ελλάδα, Βουλγαρία, Σκόπια (Τριεθνές).
Στο χωριό μας έζησε μικρός τα παιδικά του χρόνια και ο Στέλιος Καζαντζίδης. Και εκεί, στο βουνό, σκοτώθηκε στον ανταρτοπόλεμο ο πατέρας του. Ανέβηκε σε ένα πλατάνι μικρός, μα όταν συνηδειτοποίησε το ύψος, δεν μπορούσε πλέον να κατέβει απο τον φόβο του.
Τότε ο πατέρας του, άρχισε να του πετάει πέτρες απο το θυμό του, μαλώνοντάς τον για την αποκοτιά του, ώσπου κάποιοι άλλοι γείτονες ανέβηκαν και τον κατέβασαν.
Στην βάση αυτού του πλατανιού λοιπόν, και λόγω της ιστορίας που σας διηγήθηκα, έστησαν πρίν 3 χρόνια μια βρύση, η οποία έχει χαραγμένη μια φωτογραφία του επάνω, και απο κάτω τα γράμματα: "Πίνετε νερό στο όνομα του Στέλιου Καζαντζίδη". Ερχόταν πολύ συχνά στο χωριό, όπου ζούν πολλοί συγγενείς του, πρώτου και δεύτερου βαθμού ακόμη.
Τα τελευταία χρόνια, μείνανε λίγοι κάτοικοι μόνιμα στο χωριό. Οι περισσότεροι (οι νέοι ειδικά) έχουν φύγει, είτε στο εξωτερικό (καλή μου ώρα) είτε στα αστικά κέντρα, Αθήνα/Θεσσαλονίκη. Κάθε Σάββατο όμως γυρίζουν, για να περάσουν το διήμερο μαζί με γονείς και φίλους. Τότε ξαναπαίρνει ζωή το χωριό. Ειδικότερα Χριστούγεννα και Πάσχα.
Εκεί είναι και το πατρικό μου σπίτι, ένα ..αρκετά μεγάλο θα έλεγα. Έχει 5 δωμάτια-κρεββατοκάμαρες, τα οποία οι γονείς μου νοικιάζουν τα τελευταία χρόνια σε κάτι Γερμανούς που επισκέπτονται το χωριό, και ο ένας φέρνει τον άλλον.
Τους αρέσει άλλωστε το ότι τρώνε μαγειρεμένο φαγητό απο την κυρά Σουμέλα, και ο κυρ Βασίλης τους ζαλίζει τα αυτιά με το βιολί του.
Έπειτα πηγαίνουν στις δύο λίμνες που έχουμε κοντά μας, την Δοϊράνη και την Κερκίνη, ανεβαίνουν στο βουνό καβάλα σε άλογα, που τα νοικιάζεις, επισκέπτονται τις πισίνες στα διπλανά χωριά και τα χαμάμ στην ροδόπολη. Ταβέρνες παντού, με φαγητά και μεζέδες που δεν τα βρίσκεις όπου να 'ναι, και έναν κόσμο φιλικο, φιλόξενο, και πάντα με το χαμόγελο σταχείλη. Τι παραπάνω να θέλει κανείς για να χαλαρώσει σάμπως;
Να και το σπίτι μου το πατρικό.. Καλώς να ορίσετε!
Σας κούρασα; ελπίζω να σας αποζημιώσω όταν κατέβω, φιλοξενώντας σας για όσο καιρό θέλετε, χρόνο και όρεξη να έχετε μονάχα.
Να είστε πάντα καλά..
Δημοσίευση σχολίου