Γιώργος Σκαφιδάς
Παρά τον πόλεμο στην Ουκρανία -που ήδη μετρά δύο χρόνια συγκρούσεων- και τις εκεί απώλειες… παρά τον ξαφνικό θάνατο του Αλεξέι Ναβάλνι και το μερικό decoupling από τη Δύση… παρά την καταστολή στο εσωτερικό και τις «πρωτοφανείς» κυρώσεις από το εξωτερικό… παρά την ανταρσία του θανόντος πια Πριγκοζίν της Wagner και τις «αυτοκτονίες» επιχειρηματικών στελεχών (ή μήπως ακριβώς λόγω όλων αυτών;), ο Βλαντιμίρ Πούτιν επανεξελέγη θριαμβικά στην προεδρία της Ρωσικής Ομοσπονδίας την περασμένη Κυριακή με ποσοστό ρεκόρ.
Το σαρωτικό 87,3% που εξασφάλισε δεν έχει προηγούμενο (είναι δέκα μονάδες πάνω από το 77,5% του 2018 που ήταν το μέχρι πρότινος ρεκόρ του), ενώ και το 77,4% της συμμετοχής στις εκλογές δεν μπορεί παρά να εντυπωσιάσει…
Ναι, ο 71χρονος Πούτιν αυτήν τη φορά έπαιξε χωρίς αντίπαλο (οι τρεις ανθυποψήφιοί του για την προεδρία ήταν μάλλον… διακοσμητικοί), χωρίς ανεξάρτητους παρατηρητές και με ένα νέο ηλεκτρονικό σύστημα ψηφοφορίας το οποίο, σύμφωνα με τους καταγγέλλοντες, ευνοεί τη… νοθεία.
Στο τέλος της ημέρας ωστόσο, το αποτέλεσμα είναι αυτό που μετράει και ο βαθμός της νοθείας μικρή σημασία έχει πια. Ο Πούτιν ήταν, άλλωστε, βέβαιο ότι θα εξασφαλίσει μια νέα, πέμπτη θητεία στη ρωσική προεδρία ακόμη και με ποσοστό χαμηλότερο από το 87%, καθώς έπαιζε κυριολεκτικά χωρίς αντίπαλο.
Το θέμα είναι τι θα κάνει τώρα, τα επόμενα έξι χρόνια της προεδρικής του θητείας, με το σαρωτικό ποσοστό που έλαβε;
Συνταγή που κερδίζει, δεν αλλάζει· και, υπό αυτήν την έννοια, το 87% της περασμένης Κυριακής έρχεται να δικαιώσει/νομιμοποιήσει όλες εκείνες τις επιλογές που έχει κάνει ο Πούτιν τα τελευταία χρόνια: την εισβολή στην Ουκρανία και τον συνεχιζόμενο εκεί πόλεμο, την καταστολή στο εσωτερικό (ειδικά από τη νέα φυλάκιση του Ναβάλνι το 2021 και έπειτα), τους υψηλούς τόνους ενάντια στη Δύση, τη «δίχως όρια» προσέγγιση με την Κίνα του Σι Τζινπίνγκ, τον αναθεωρητισμό και την επιλεκτική αποδόμηση του σοβιετικού παρελθόντος (βλ. αναφορές σε Λένιν και Χρουστσόφ με φόντο το Ουκρανικό).
Η μετεκλογική φιέστα του Πούτιν, διόλου τυχαία, συνέπεσε την περασμένη Δευτέρα με τη φιέστα για τη συμπλήρωση δέκα ετών (2014-2024) από την προσάρτηση της Κριμαίας στη Ρωσική Ομοσπονδία.
Με τη νέα σαρωτική επανεκλογή του, ο 71χρονος Ρώσος ηγέτης στέλνει πια μηνύματα προς όλες τις κατευθύνσεις: στη Δύση (τύπου «μην προσπαθείτε να με κλονίσετε, θα αποτύχετε»), στην Ουκρανία (τύπου «προχωρήστε σε συνθηκολόγηση, δεν έχετε άλλη επιλογή») αλλά και στις ρωσικές πολιτικοοικονομικές ελίτ (τύπου «δεν υπάρχει άλλος, μόνον εγώ»).
Από την άλλη πλευρά βέβαια, αυτή η απόλυτη κυριαρχία του δίνει παράλληλα και μεγαλύτερα περιθώρια ευελιξίας, εάν εκείνος θελήσει να τα αξιοποιήσει, καθώς δεν θα χρειάζεται να λογοδοτήσει σε κανέναν για τις επιλογές του.
Το γεγονός, βέβαια, ότι έπειτα από 25 χρόνια πουτινικής εξουσίας (1999-2024) δεν υπάρχει, ούτε καν ως υποψία, κάποιο άλλο πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να παρουσιαστεί ως πιθανός διάδοχος του Πούτιν αποτελεί πρόβλημα για την ίδια τη Ρωσία και το ρωσικό πολιτικό/κυβερνητικό σύστημα. Ο Ντμίτρι Μεντβέντεφ, που είχε πάρει τη θέση του Πούτιν για μια τετραετία στην προεδρία (2008-2012), έχει καταντήσει πια καρικατούρα.
Ο 71χρονος Πούτιν έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει ακόμη μία φορά την προεδρία: το 2030, για την περίοδο 2030-2036. Ποιος του εγγυάται, ωστόσο, ότι εκείνος θα είναι στη ζωή ως τότε ή ότι θα μπορεί να ασκεί προεδρικά καθήκοντα σε ηλικία 82 ή 83 ετών. Και αν ο Πούτιν κάποια στιγμή βγει από το κάδρο των εξελίξεων, τότε τι θα ακολουθήσει στη Ρωσία;
Πίσω από την απόλυτη κυριαρχία του Πούτιν πάντως, τα προβλήματα παραμένουν: το Ουκρανικό, που παραμένει ανοιχτό ως εκκρεμότητα, δεν είναι σε καμία περίπτωση περίπατος για τους Ρώσους· και οι δυτικές κυρώσεις συνεχίζουν να ανησυχούν τον Πούτιν μάλλον περισσότερο από όσο θα ήθελε ο ίδιος να παραδεχθεί δημόσια. Όπως φάνηκε, δε, στην πράξη το περασμένο διάστημα, με την ανταρσία των μισθοφόρων της Wagner του Γεβγκένι Πριγκόζιν αλλά και με τις ξαφνικές εκρήξεις διαμαρτυρίας σε περιοχές του Μπασκορτοστάν και του Νταγκεστάν, πολλά μπορεί να αλλάξουν από τη μια στιγμή στην άλλη.
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου