Ο Μπάιντεν προσπαθεί να επιβιώσει στο περιβάλλον μιας διαρκούς συγκρούσεως ισορροπιών που βρίσκεται σε εξέλιξη μέσα στο Αμερικανικό πολιτικοστρατιωτικό κατεστημένο…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πρόκειται για μια σύγκρουση που σχετίζεται με την απέλπιδα προσπάθεια της Υπερδύναμης η οποία επιδιώκει να ανακτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, έναν ρόλο που βρίσκεται σε ραγδαία και ανεξέλεγκτη αποδρομή. Μέρος αυτής της προσπάθειας είναι και οι διαρκείς (αλλά κατά κανόνα αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες) δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου για τα διαδραματιζόμενα στην Μέση Ανατολή...
Το Ιράν, η Τουρκία και φυσικά οι μικρότεροι κρατικοί και ημικρατικοί δρώντες που εργαλειοποιούνται και στηρίζονται συστηματικά από αυτές τις δύο χώρες, επιδίδονται σταθερά στις δικές τους επικοινωνιακές πιρουέτες, στοχεύοντας στο δικό τους ακροατήριο που προβληματίζεται και ανησυχεί για το καθεστώς της επόμενης μέρας στην Μέση Ανατολή. Αντίστοιχη αλλά με λιγότερους λεονταρισμούς και επικοινωνιακές φαμφάρες, είναι και η τακτική των Αραβικών χωρών που καταγγέλλουν μεν, αλλά επιλέγουν κατά τα λοιπά να κρατούν αποστάσεις ασφαλείας από τα τεκταινόμενα..
Η πραγματικότητα ωστόσο είναι αμείλικτη και η δυναμική των εξελίξεων διαμορφώνεται ανεξάρτητα από την βούληση όλων των παραπάνω φιλόδοξων περιφερειακών παικτών. Διαμορφώνεται με όρους πραγματικούς στο επίπεδο της σκληρής ισχύος κατά προτεραιότητα. Η δήλωση του Ισραηλινού Υπουργού Amihai Eliyahu, για την πιθανότητα καταφυγής σε ατομικό κτύπημα στην Γάζα εκ μέρους του Ισραήλ, δεν ήταν διόλου τυχαία δήλωση. Ήταν μια απολύτως συνειδητή παρέμβαση που είχε την απόλυτη έγκριση του Ισραηλινού πρωθυπουργού και έγινε, όχι φυσικά για να προδιαγράψει τον πυρηνικό αφανισμό της Γάζας, αλλά για να υπενθυμίσει στους πάντες το πολύ κακά κρυμμένο «μυστικό» σχετικά με τις πυρηνικές κεφαλές που διαθέτει το Ισραήλ και που η ύπαρξή τους και μόνον αυτή, είναι που αποτρέπει την επέκταση της Ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης σε γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο, με καταλύτη τους επιθετικούς τυχοδιωκτισμούς των άσπονδων γειτόνων του που θα έσπευδαν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία για να το κατασπαράξουν.
Το Ισραήλ είναι μια πυρηνική δύναμη η οποία διαθέτει περίπου 90 κεφαλές αλλά και αρκετό πλουτώνιο για να κατασκευάσει πολύ περισσότερες. Και φυσικά δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει μέρος αυτών των πυρηνικών κεφαλών, εναντίον αυτού που θα θεωρήσει ότι κινείται αποφασιστικά και σκοπεύει να απειλήσει σοβαρά την γεωπολιτική του υπόσταση. Άλλωστε για το Ισραήλ, παραμένει ενεργό και σε πλήρη ισχύ το δόγμα Μπέγκιν σύμφωνα με το οποίο η Ισραηλινή κυβέρνηση έχει καθήκον να συντρίψει κάθε υπαρξιακή απειλή για το Ισραηλινό κράτος..
Είναι προφανές λοιπόν ότι όλοι αυτοί που φιλοδοξούν να «νουθετήσουν» αλλά κυρίως εκείνοι που ερωτοτροπούν με το παιχνίδι των προειδοποιήσεων και των απειλών, έχουν πλήρη επίγνωση των πραγματικών κινδύνων στους οποίους δυνητικά μπορούν να εκτεθούν και αυτός είναι ο λόγος που σπεύδουν να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία…
Δεν είναι η σύνεση και η εγκράτεια, αλλά είναι ο φόβος που φυλάει τα έρημα εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα και αυτό το γεγονός φαίνεται ότι στην παρούσα συγκυρία τουλάχιστον, δεν ευνοεί τις επιδιώξεις όλων εκείνων που θα ήθελαν την επέκταση των συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή…
Φυσικά αυτό δεν συνιστά λόγο εφησυχασμού, πρωτίστως διότι η πολιτική κατάσταση στις Αραβικές χώρες παραμένει εξαιρετικά ασταθής… Ο κίνδυνος της πολιτικής αποσταθεροποίησης εξαιρετικά μεγάλος… Και η πιθανότητα ενός νέου κύκλου «Αραβικού Χειμώνα» που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει μια ευρύτερη γεωπολιτική αποσταθεροποίηση, είναι εξαιρετικά σημαντική… Μια τέτοια εξέλιξη, είναι φανερό ότι θα μεταβιβάσει την αρμοδιότητα των αποφάσεων σε δυνάμεις που διέπονται από ακραίο φανατισμό και νοσηρή θρησκοληψία, γεγονός που θα καταστήσει πιθανά ακόμη και τα πιο ακραία σενάρια.
Από αυτήν την άποψη, η προσοχή της διεθνούς κοινότητας δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να εξαντλείται σε αδιέξοδες φλυαρίες περί ειρήνευσης χωρίς όρους και κατάπαυσης του πυρός απλά και μόνο για να κερδηθεί το στοίχημα των εντυπώσεων από τους χαρτογιακάδες που νέμονται τα χαρτοφυλάκια των διεθνών οργανισμών.
Το κρίσιμο ζήτημα στο περιβάλλον του νέου πολυπολικού κόσμου που αναδύεται ταχύτατα, θα πρέπει να είναι η επεξεργασία και φυσικά η εδραίωση μιας νέου τύπου αντίληψης για τις διεθνείς σχέσεις, που θα επενδύει τα μέγιστα σε αναπτυξιακά πρότζεκτς και σε πολιτικές επιθετικού κοινωνικού εκσυγχρονισμού, ικανές να τοποθετούν σταθερά στο περιθώριο και μάλιστα με ευρεία κοινωνική συγκατάθεση, τις φωνές και τους εκπροσώπους των δυνάμεων του σκοταδισμού, του φονταμενταλισμού και της οπισθοδρόμησης.
Το στοίχημα αυτό προφανώς δεν είναι από τα ευκολότερα, είναι όμως αδήριτη η ανάγκη να παραμένει αδιασάλευτα στο κέντρο της προσοχής όλων, ως η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη πάνω στην οποία μπορούν να οικοδομηθούν αναπτυξιακοί, συνεργατικοί και περιφερειακοί σχεδιασμοί μακράς πνοής, που θα τροποποιήσουν σταδιακά και την γεωπολιτική φυσιογνωμία της ευρύτερης περιοχής, εξασφαλίζοντας και ένα ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα το οποίο ουδείς πλέον θα μπορεί να αγνοήσει.
Υ.Γ. Η Ελλάδα καλό θα είναι να σταματήσει να καυχιέται ανέξοδα για την δυνατότητά της να μιλά με τους πάντες και να θριαμβολογεί για την ικανότητά της να διαδραματίσει αποτελεσματικά έναν διαμεσολαβητικό ρόλο τον οποίο στην πράξη ούτε η ίδια διεκδίκησε ούτε και δείχνει κάποιος διατεθειμένος να της τον αναθέσει από το μηδέν… Η de facto ανάληψη αυτού του ρόλου, προϋποθέτει ότι η χώρα μας θα πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε μια διπλή κατεύθυνση:
Πρώτον: Να ακυρώσει στην συνείδηση όλων, το ύπουλο σχέδιο της Τουρκίας η οποία επιδιώκει την διάλυση του Ισραήλ με πρόσχημα την στήριξη των Παλαιστινίων, προωθώντας την δήθεν «δίκαιη και αθώα» πρότασή της για συγκρότηση Παλαιστινιακού κράτους με εδαφική συνέχεια. Η Ελληνική Διπλωματία οφείλει να το κάνει αυτό, προωθώντας σε όλους τους εμπλεκόμενους (και στις ηγεσίες των λοιπών Αραβικών χωρών) μια δική της βιώσιμη πρόταση (αντί να αναμασά αοριστολογίες για τα σύνορα του 1967) που θα δεσμεύει τους πάντες και προκαταβολικά ως προς την διαχείριση του εδαφικού, ούτως ώστε να ναυαγήσουν εν τη γενέσει τους οι Τουρκικοί σχεδιασμοί που συνιστούν παράγοντα εντάσεων και διαρκούς αποσταθεροποίησης και να έχει εν πολλοίς προεξοφληθεί το κυριαρχικό καθεστώς της επόμενης μέρας με τρόπο που θα εναρμονίζεται πλήρως και δεν θα βιάζει ούτε κατ’ ελάχιστον τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου. Και…
Δεύτερον: Να ροκανίσει συστηματικά την ύπουλη μεθοδολογία στην οποία καταφεύγει η Τουρκική Εξωτερική πολιτική που συγκεντρώνει σκοπίμως τα πυρά της στον Νετανιάχου προσωπικά, προκειμένου να μπορεί να διατηρεί ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με το μετά Νετανιάχου καθεστώς του Ισραήλ, διεκδικώντας έτσι πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας.
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πρόκειται για μια σύγκρουση που σχετίζεται με την απέλπιδα προσπάθεια της Υπερδύναμης η οποία επιδιώκει να ανακτήσει πρωταγωνιστικό ρόλο στις διεθνείς εξελίξεις, έναν ρόλο που βρίσκεται σε ραγδαία και ανεξέλεγκτη αποδρομή. Μέρος αυτής της προσπάθειας είναι και οι διαρκείς (αλλά κατά κανόνα αντιφατικές και αλληλοαναιρούμενες) δηλώσεις του Αμερικανού προέδρου για τα διαδραματιζόμενα στην Μέση Ανατολή...
Το Ιράν, η Τουρκία και φυσικά οι μικρότεροι κρατικοί και ημικρατικοί δρώντες που εργαλειοποιούνται και στηρίζονται συστηματικά από αυτές τις δύο χώρες, επιδίδονται σταθερά στις δικές τους επικοινωνιακές πιρουέτες, στοχεύοντας στο δικό τους ακροατήριο που προβληματίζεται και ανησυχεί για το καθεστώς της επόμενης μέρας στην Μέση Ανατολή. Αντίστοιχη αλλά με λιγότερους λεονταρισμούς και επικοινωνιακές φαμφάρες, είναι και η τακτική των Αραβικών χωρών που καταγγέλλουν μεν, αλλά επιλέγουν κατά τα λοιπά να κρατούν αποστάσεις ασφαλείας από τα τεκταινόμενα..
Η πραγματικότητα ωστόσο είναι αμείλικτη και η δυναμική των εξελίξεων διαμορφώνεται ανεξάρτητα από την βούληση όλων των παραπάνω φιλόδοξων περιφερειακών παικτών. Διαμορφώνεται με όρους πραγματικούς στο επίπεδο της σκληρής ισχύος κατά προτεραιότητα. Η δήλωση του Ισραηλινού Υπουργού Amihai Eliyahu, για την πιθανότητα καταφυγής σε ατομικό κτύπημα στην Γάζα εκ μέρους του Ισραήλ, δεν ήταν διόλου τυχαία δήλωση. Ήταν μια απολύτως συνειδητή παρέμβαση που είχε την απόλυτη έγκριση του Ισραηλινού πρωθυπουργού και έγινε, όχι φυσικά για να προδιαγράψει τον πυρηνικό αφανισμό της Γάζας, αλλά για να υπενθυμίσει στους πάντες το πολύ κακά κρυμμένο «μυστικό» σχετικά με τις πυρηνικές κεφαλές που διαθέτει το Ισραήλ και που η ύπαρξή τους και μόνον αυτή, είναι που αποτρέπει την επέκταση της Ισραηλινοπαλαιστινιακής σύγκρουσης σε γενικευμένο περιφερειακό πόλεμο, με καταλύτη τους επιθετικούς τυχοδιωκτισμούς των άσπονδων γειτόνων του που θα έσπευδαν να αξιοποιήσουν την ευκαιρία για να το κατασπαράξουν.
Το Ισραήλ είναι μια πυρηνική δύναμη η οποία διαθέτει περίπου 90 κεφαλές αλλά και αρκετό πλουτώνιο για να κατασκευάσει πολύ περισσότερες. Και φυσικά δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει μέρος αυτών των πυρηνικών κεφαλών, εναντίον αυτού που θα θεωρήσει ότι κινείται αποφασιστικά και σκοπεύει να απειλήσει σοβαρά την γεωπολιτική του υπόσταση. Άλλωστε για το Ισραήλ, παραμένει ενεργό και σε πλήρη ισχύ το δόγμα Μπέγκιν σύμφωνα με το οποίο η Ισραηλινή κυβέρνηση έχει καθήκον να συντρίψει κάθε υπαρξιακή απειλή για το Ισραηλινό κράτος..
Είναι προφανές λοιπόν ότι όλοι αυτοί που φιλοδοξούν να «νουθετήσουν» αλλά κυρίως εκείνοι που ερωτοτροπούν με το παιχνίδι των προειδοποιήσεων και των απειλών, έχουν πλήρη επίγνωση των πραγματικών κινδύνων στους οποίους δυνητικά μπορούν να εκτεθούν και αυτός είναι ο λόγος που σπεύδουν να κάνουν την ανάγκη φιλοτιμία…
Δεν είναι η σύνεση και η εγκράτεια, αλλά είναι ο φόβος που φυλάει τα έρημα εδώ που έχουν οδηγηθεί τα πράγματα και αυτό το γεγονός φαίνεται ότι στην παρούσα συγκυρία τουλάχιστον, δεν ευνοεί τις επιδιώξεις όλων εκείνων που θα ήθελαν την επέκταση των συγκρούσεων στην ευρύτερη περιοχή…
Φυσικά αυτό δεν συνιστά λόγο εφησυχασμού, πρωτίστως διότι η πολιτική κατάσταση στις Αραβικές χώρες παραμένει εξαιρετικά ασταθής… Ο κίνδυνος της πολιτικής αποσταθεροποίησης εξαιρετικά μεγάλος… Και η πιθανότητα ενός νέου κύκλου «Αραβικού Χειμώνα» που θα μπορούσε να τροφοδοτήσει μια ευρύτερη γεωπολιτική αποσταθεροποίηση, είναι εξαιρετικά σημαντική… Μια τέτοια εξέλιξη, είναι φανερό ότι θα μεταβιβάσει την αρμοδιότητα των αποφάσεων σε δυνάμεις που διέπονται από ακραίο φανατισμό και νοσηρή θρησκοληψία, γεγονός που θα καταστήσει πιθανά ακόμη και τα πιο ακραία σενάρια.
Από αυτήν την άποψη, η προσοχή της διεθνούς κοινότητας δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να εξαντλείται σε αδιέξοδες φλυαρίες περί ειρήνευσης χωρίς όρους και κατάπαυσης του πυρός απλά και μόνο για να κερδηθεί το στοίχημα των εντυπώσεων από τους χαρτογιακάδες που νέμονται τα χαρτοφυλάκια των διεθνών οργανισμών.
Το κρίσιμο ζήτημα στο περιβάλλον του νέου πολυπολικού κόσμου που αναδύεται ταχύτατα, θα πρέπει να είναι η επεξεργασία και φυσικά η εδραίωση μιας νέου τύπου αντίληψης για τις διεθνείς σχέσεις, που θα επενδύει τα μέγιστα σε αναπτυξιακά πρότζεκτς και σε πολιτικές επιθετικού κοινωνικού εκσυγχρονισμού, ικανές να τοποθετούν σταθερά στο περιθώριο και μάλιστα με ευρεία κοινωνική συγκατάθεση, τις φωνές και τους εκπροσώπους των δυνάμεων του σκοταδισμού, του φονταμενταλισμού και της οπισθοδρόμησης.
Το στοίχημα αυτό προφανώς δεν είναι από τα ευκολότερα, είναι όμως αδήριτη η ανάγκη να παραμένει αδιασάλευτα στο κέντρο της προσοχής όλων, ως η μόνη ικανή και αναγκαία συνθήκη πάνω στην οποία μπορούν να οικοδομηθούν αναπτυξιακοί, συνεργατικοί και περιφερειακοί σχεδιασμοί μακράς πνοής, που θα τροποποιήσουν σταδιακά και την γεωπολιτική φυσιογνωμία της ευρύτερης περιοχής, εξασφαλίζοντας και ένα ισχυρό κοινωνικό αποτύπωμα το οποίο ουδείς πλέον θα μπορεί να αγνοήσει.
Υ.Γ. Η Ελλάδα καλό θα είναι να σταματήσει να καυχιέται ανέξοδα για την δυνατότητά της να μιλά με τους πάντες και να θριαμβολογεί για την ικανότητά της να διαδραματίσει αποτελεσματικά έναν διαμεσολαβητικό ρόλο τον οποίο στην πράξη ούτε η ίδια διεκδίκησε ούτε και δείχνει κάποιος διατεθειμένος να της τον αναθέσει από το μηδέν… Η de facto ανάληψη αυτού του ρόλου, προϋποθέτει ότι η χώρα μας θα πρέπει να αναλάβει την πρωτοβουλία των κινήσεων σε μια διπλή κατεύθυνση:
Πρώτον: Να ακυρώσει στην συνείδηση όλων, το ύπουλο σχέδιο της Τουρκίας η οποία επιδιώκει την διάλυση του Ισραήλ με πρόσχημα την στήριξη των Παλαιστινίων, προωθώντας την δήθεν «δίκαιη και αθώα» πρότασή της για συγκρότηση Παλαιστινιακού κράτους με εδαφική συνέχεια. Η Ελληνική Διπλωματία οφείλει να το κάνει αυτό, προωθώντας σε όλους τους εμπλεκόμενους (και στις ηγεσίες των λοιπών Αραβικών χωρών) μια δική της βιώσιμη πρόταση (αντί να αναμασά αοριστολογίες για τα σύνορα του 1967) που θα δεσμεύει τους πάντες και προκαταβολικά ως προς την διαχείριση του εδαφικού, ούτως ώστε να ναυαγήσουν εν τη γενέσει τους οι Τουρκικοί σχεδιασμοί που συνιστούν παράγοντα εντάσεων και διαρκούς αποσταθεροποίησης και να έχει εν πολλοίς προεξοφληθεί το κυριαρχικό καθεστώς της επόμενης μέρας με τρόπο που θα εναρμονίζεται πλήρως και δεν θα βιάζει ούτε κατ’ ελάχιστον τις προβλέψεις του Διεθνούς Δικαίου. Και…
Δεύτερον: Να ροκανίσει συστηματικά την ύπουλη μεθοδολογία στην οποία καταφεύγει η Τουρκική Εξωτερική πολιτική που συγκεντρώνει σκοπίμως τα πυρά της στον Νετανιάχου προσωπικά, προκειμένου να μπορεί να διατηρεί ανοικτούς διαύλους επικοινωνίας με το μετά Νετανιάχου καθεστώς του Ισραήλ, διεκδικώντας έτσι πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξελίξεις της επόμενης μέρας.
Δημοσίευση σχολίου