Χρήστος Λουτράδης*
Οι Ελληνοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται πάντα στο προσκήνιο της επικαιρότητας, είτε με την μορφή ακόμη μιας ρητορικής έκρηξης του Τούρκου Προέδρου ή κάποιου άλλου κυβερνητικού αξιωματούχου, με συνειδητή στόχευση το εσωτερικό ακροατήριο της γειτονικής μας χώρας, είτε με την πρόκληση ελεγχόμενης έντασης στην Κύπρο ή στο Αιγαίο με στόχο τον εκβιασμό της Ελλάδας για να καθίσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.
H στρατηγική της Άγκυρας απέναντι στην Ελλάδα μέχρι στιγμής παραμένει η ίδια χωρίς καμία αλλαγή παρά την αλλαγή της κυβέρνησης στη χώρα μας και της οποίας ηγείται ο κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, όπως επίσης παραμένει πιστή στο δόγμα της για διαπραγματεύσεις επί όλων των ανοιχτών, κατά την Άγκυρα, θεμάτων ανάμεσα στις δύο χώρες, με κύριο, και σημαντικότερο αυτό της οριοθέτησης της ΑΟΖ. Η αναθεωρητική πολιτική της Άγκυρας δεν θα πρέπει να μας πιάνει εξ απήνης αφού αποτελεί σταθερή γεωστρατηγική στόχευση της Τουρκίας από την εποχή του πρώην ΥΠΕΞ της Τουρκίας και μετέπειτα πρωθυπουργού, Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος υπήρξε και ο θεωρητικός ενορχηστρωτής της θεωρίας του νέο-οθωμανισμού που αποτελεί ακόμη και σήμερα σημαία του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν.
Το πως θα αντιδράσει η χώρα μας στην αύξηση της πίεσης για έναν διάλογο εφ όλης της ύλης από το ερχόμενο φθινόπωρο είναι ένα από τα ζητήματα που θα πρέπει να μας απασχολήσουν συλλογικά ως κοινωνία και πολιτικό σύστημα. Η επιτακτική ανάγκη για έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό για τις σχέσεις μας με την Τουρκία, το τι θέλουμε να πετύχουμε από την σχέση αυτή και ποιες είναι οι κόκκινες γραμμές, και κυρίως τι θα γίνει αν παραβιάσουν οι γείτονες στην απέναντι πλευρά του Αιγαίου τις γραμμές αυτές, είναι δεδομένα που θα πρέπει να βρίσκονται στην πρώτη γραμμή του σχεδιασμού από τους επιτελείς του Υπουργείου Εξωτερικών.
Η Τουρκία, όσο και αν βαυκαλιζόμαστε θεωρώντας την μια χώρα που βρίσκεται σε απομόνωση από την διεθνή κοινότητα και που σε ένα βαθμό ισχύει, είναι μια χώρα που θα έχει πάντα στρατηγικής σημασίας βαρύτητα και για τις ΗΠΑ και για τους άλλους σημαντικούς παίκτες της περιοχής.
Ως εκ τούτου, η χάραξη εθνικής στρατηγικής και η πίστη στην σύναψη στρατηγικών συμμαχιών είναι προαπαιτούμενα για την εξωτερική πολιτική της πατρίδας μας από το φθινόπωρο και έπειτα. Προαπαιτούμενα μείζονος εθνικής σημασίας.
*Αρθρογράφος/ πρώην συνεργάτης στη Hurriyet Daily News
Δημοσίευση σχολίου