Χρήστος Λουτράδης*
Ζούμε στην εποχή των αλλαγών και της έλλειψης συντεταγμένων που μπορούν να οδηγήσουν σε ασφαλή συμπεράσματα για την έκβαση ενός ζητήματος στο άμεσο μέλλον, ειδικά στο πεδίο των διεθνών σχέσεων. Στον τομέα αυτό η εναλλαγή συνθηκών και δυναμικών είναι εμφανής σε πλειάδα ζητημάτων, από τις σχέσεις ανάμεσα σε υπερδυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ και η Ρωσία, μέχρι συμμαχίες που ισχύουν σήμερα και ανατρέπονται σε λίγα 24 ώρα.
Σε αυτή την ρευστή εποχή είναι «θεόσταλτη» η παρουσία της Τουρκίας στην διεθνή σκηνή που διατηρεί αναλλοίωτο τον τρόπο με τον οποίο χειρίζεται ζητήματα της εξωτερικής πολιτικής και ειδικά στα ζητήματα στρατιωτικών επεμβάσεων. Είναι γνωστό από την εποχή του Αττίλα στην Κύπρο ότι η γειτονική μας χώρα όταν εισβάλλει σε ένα κράτος όχι μόνο δεν εξέρχεται, αλλά εφαρμόζει και μια πολιτική περαιτέρω διείσδυσης σε αυτό. Το ίδιο συμβαίνει και στην περίπτωση της Συρίας. Με πρόφαση την υλοποίηση της απόφασης που έλαβε η Άγκυρα για την εξουδετέρωση τρομοκρατικών θυλάκων προτού αυτοί καταστούν απειλή για την εθνική ασφάλεια της γειτονικής μας χώρας, η Τουρκία εξαπέλυσε επίθεση με 20 αεροσκάφη εναντίον θέσεων Κούρδων μαχητών στην Συρία και στο Ιράκ.
Η άσκηση πίεσης φαίνεται ότι δεν είναι καν στην ατζέντα των επιτελών της Ουάσιγκτον, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση.
*Αρθρογράφος/ πρώην συνεργάτης στη Hurriyet Daily News
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου