Η συμπεριφορά του Ζόραν Ζάεφ το τελευταίο διάστημα είναι εξόχως προβληματική. Κάτι δεν πάει καλά. Κάτι δεν «κολλάει»… Πώς είναι δυνατόν το «παιδί του Τζορτζ Σόρος» στη χώρα να κάνει τα πάντα για να εξοργίσει ακόμα και τη συγκεκριμένη την ελληνική κυβέρνηση που είχε δεδομένες θέσεις υπέρ της εξεύρεσης μια συμφωνίας στο «ονοματολογικό» με την ΠΓΔΜ, ακόμα και τέτοια που οι υπόλοιπες πολιτικές δυνάμεις στη χώρα θα τη θεωρούσαν απαράδεκτη.
Γράφει ο Μιχαήλ Βασιλείου
Με απλά λόγια, ο Ζόραν Ζάεφ αναλαμβάνει ένα ρίσκο το οποίο δεν μπορεί εύκολα να αποκληθεί, στρατηγικά, ως «υπολογισμένο» (calculated risk). Δεν είναι δυνατόν να γνωρίζει τις βουλγαρικές και τις αλβανικές θέσεις οι οποίες επί της ουσίας ισοδυναμούν με εξαφάνιση της ΠΓΔΜ ως κυρίαρχου κράτους και να «πουλάει» τόσο απροκάλυπτα τους μοναδικούς γείτονες που τον πίστεψαν και τον εμπιστεύτηκαν.
Τους ανθρώπους που έκαναν υποχωρήσεις στο όριο – ή και παραπέρα – αυτού που θα αποκαλούσε κανείς «πυροβολώ τα πόδια μου», πολιτικά πάντα και να ρισκάρει τόσο απροκάλυπτα να καταργήσει τη συμφωνία πριν καλά καλά επικυρωθεί και τεθεί σε εφαρμογή.
Ρητορικό είναι το σχήμα. Προφανώς και είναι δυνατό. Η εξωτερική πολιτική βασίζεται και στην επιτυχή παραπλάνηση (deception) από καταβολής του εθνοκεντρικού συστήματος, τουλάχιστον. Δεν υπάρχουν μόνιμες φιλίες, υπάρχουν μόνιμα συμφέροντα θα υπενθύμιζε ο Βρετανός ΥΠΕΞ, λόρδος Πάλμερστον, μια άλλη εποχή που όμως… σα να μην πέρασε μια μέρα.
Έχουν καταφέρει όμως οι Σκοπιανοί να εξοργίσουν ακόμα και τους πλέον «καλόπιστους» απέναντί τους στην Ελλάδα, τους ΠΟΤΑΜΙσιους του Σταύρου Θεοδωράκη οι οποίοι επίσης είχαν υιοθετήσει μια πιο «χαλαρή» στάση υποβαθμίζοντας τις αναλύσεις όσων προειδοποιούν διαχρονικά, ότι οι συνέπειες της συμφωνίας αυτής, ακόμα κι αν δεν γίνουν αισθητές άμεσα, θα τις διαπιστώσει η χώρα σε βάθος χρόνου.
ΟΤΑΝ ΤΑ ΠΑΘΗΜΑΤΑ ΔΕΝ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΑΘΗΜΑΤΑ
Όπως χαρακτηριστικά γράφαμε, η ολιγωρία της Ελλάδας στην καπήλευση του ονόματος της Μακεδονίας επί Τίτο, μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, δεν εξαφάνισε το πρόβλημα, απλώς το «κουκούλωσε», για να επανέλθει στο προσκήνιο μετά τη λήξη του Ψυχρού Πολέμου και να μας βρει αντιμέτωπους όχι απλά με ένα ιδεολόγημα, αυτό του «Μακεδονισμού».
Μας βρήκε αντιμέτωπους με έναν εξόφθαλμο ιστορικό παραλογισμό που καπηλεύεται την ελληνική Ιστορία για να δημιουργήσει ένα τεχνητό «έθνος». Να βαφτίσει Σλάβους που έφτασαν στην περιοχή περίπου μια χιλιετία μετά το Μακεδονικό Βασίλειο του Αλεξάνδρου και του Φιλίππου, ως… ΜΑΚΕΔΟΝΕΣ, δίνοντας στο όνομα εθνολογικό περιεχόμενο, στη βαρύτερη προσβολή στον Μέγα Αλέξανδρο και στον Φίλιππο και την ελληνική τους συνείδηση!
Μια πεποίθηση η οποία είναι πολύ πιο επικίνδυνη από όσο εκ πρώτης όψεως φαίνεται. Διότι μπορεί στρατιωτικά η ΠΓΔΜ να είναι αμελητέα ποσότητα, στην κυριολεξία. Το ίδιο ήταν όμως και το Κοσσυφοπέδιο. Ας μην προσποιούμαστε πια ότι δεν θυμόμαστε, ή πως δεν καταλαβαίνουμε.
Κι όμως, η ιστορική συγκυρία τους έδωσε «δανεική» στρατιωτική ισχύ και μάλιστα μιας πανίσχυρης στρατιωτικής συμμαχίας, του ΝΑΤΟ, με αποτέλεσμα να κατανικήσει την «υπερδύναμη» Σερβία, εάν το δει κανείς στο επίπεδο της διμερούς ισορροπίας δυνάμεων.
Κι μια ακόμα παρατήρηση… Μήπως δεν ισχύει το ίδιο για την Αλβανία και τη Βουλγαρία αν αντιμετωπιστεί με την ίδια αφελή λογική το ζήτημα της ύπαρξης ή όχι απειλής; Αυτό που έχεις δεδομένο, είναι η Ιστορία – στην περίπτωση της Βουλγαρίας – στο πλαίσιο της οποίας δεν χρειάζεται κανείς να επιχειρηματολογήσει για το ότι παγίως επεδίωκε να βγει στο Αιγαίο!
Αν μάλιστα «συμβουλευτείς» τη γεωπολιτική τότε ένας ουδέτερος παρατηρητής θα συμπέραινε, ότι είναι απλά και μόνο θέμα χρόνου να εκδηλωθούν παρόμοιες τάσεις. Το μόνο που δεν μπορεί να προσδιοριστεί είναι το χρονικό διάστημα που θα απαιτηθεί, διότι μπορεί να είναι αιώνες.
Μια ισχυρή στρατιωτικά και δυναμική δημογραφικά Βουλγαρία θα αντιστεκόταν στον αναθεωρητικό πειρασμό; Μπορεί κάποιος να πει ένα ξεκάθαρο «ναι», παρότι σήμερα είναι μια χώρα που συμπεριφέρεται εξαιρετικά φιλικά και εποικοδομητικά απέναντι στην Ελλάδα;
Είναι μήπως αδύνατο να δούμε και παρά φύση με τα σημερινά δεδομένα καταστάσεις, η Ελλάδα να τυγχάνει τουρκικής στήριξης για την αποτροπή βουλγαρικού κινδύνου, υπό την προϋπόθεση ότι τότε θα υπάρχει Τουρκία όπως τη γνωρίζουμε σήμερα;
Όπως η Βουλγαρία εξήλθε του «σιδηρούν παραπετάσματος» περνώντας στο απέναντι «στρατόπεδο», πόσο αδύνατο είναι να εξαφανιστεί και το ΝΑΤΟ κάποια στιγμή στο μέλλον, για οποιονδήποτε λόγο και όσα σήμερα θεωρούμε δεδομένα και καθησυχαστικά να μην ισχύουν; Να έχουν δηλαδή διαμορφωθεί εντελώς διαφορετικές γεωπολιτικές συνθήκες που θα οδηγήσουν σε νέες αλλαγές συνόρων στην περιοχή;
Τόσοι αιώνες Ιστορίας και αλλαγής συνόρων στην περιοχή, ακόμα δεν μας δίδαξαν ότι δεν υπάρχουν βεβαιότητες; Εκτός κι αν αποφασίσουμε ότι μας ενδιαφέρει το μέλλον της Ελλάδας μόνο για το δικό μας σύντομο πέρασμα από τη γη και όχι η επιβίωση του Ελληνισμού στο μέλλον…
Για την Αλβανία δεν χρειάζεται καν να αναφερθούμε, καθώς η ρητορική περί Τσαμουριάς και οι διεκδικήσεις που στηρίζονται ακόμα και από το εθνικό εκπαιδευτικό σύστημα, παρέχουν επαρκείς διαβεβαιώσεις ότι το πρόβλημα θα το βρούμε μπροστά μας.
Αυτό είναι άσχετο με τη ρητορική περί Μεγάλης Αλβανίας, από τη στιγμή που η ένωση με το Κοσσυφοπέδιο είναι δεδομένη. Πόσο μεγαλύτερη θα γίνει δηλαδή αν αποσπάσει μερικές περιοχές της Σερβίας (π.χ. κοιλάδα Πρέσεβο) και το δυτικό ένα τρίτο της ΠΓΔΜ, ποια θα είναι η διαφορά;
Συνοψίζω: Γιατί τα είπαμε όλα αυτά; Για να καταδειχθεί ότι η επίκληση της μη ύπαρξης στρατιωτικής απειλής ως δικαιολογία για την ανάληψη οποιουδήποτε ρίσκου είναι μια ανοησία και τίποτα λιγότερο. Το ίδιο ισχύει και στις περιπτώσεις των «Μεγάλων» που ενδεχομένως θα μας απειλήσουν, τη Βουλγαρία και την Αλβανία.
Σημασία έχει η πραγματική ισχύς των χωρών, καθώς αυτή θα συμβάλει καθοριστικά στη μετατροπή των χωρών σε… «Μεγάλες», σπανίως θα γίνει το αντίθετο. Κι αν γίνει, θα συνοδεύεται από αμετροέπεια, η οποία θα «προσκαλέσει» μια μεγαλοπρεπή «σφαλιάρα» που θα οδηγήσει σε αναδίπλωση μέχρις να βρεθούν υπερασπίσιμα – πολιτικά και στρατιωτικά – σύνορα.
ΜΗΠΩΣ Ο ΖΑΕΦ ΚΡΥΒΕΙ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΤΟΥ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΟΘΕΣΕΙΣ;
Πάμε πίσω στον «φίλο» μας, τον «μετριοπαθή» Ζόραν Ζάεφ. Ο κύριος αυτός είναι εξαιρετικά πιθανό λοιπόν να μην επιθυμεί την έγκριση της, αλλά να την τινάξει στον αέρα. Να το κάνει όμως με τέτοιον τρόπο, ώστε την ευθύνη να τη χρεωθεί η Ελλάδα. Το κλασικό «blame game» δηλαδή.
Άρα και το κόστος. Τελικά αυτό τον ενδιαφέρει διότι αντικειμενικός του σκοπός είναι να βάλει τη χώρα στο ΝΑΤΟ. Να καταφέρει δηλαδή να βάλει τη χώρα του στο ΝΑΤΟ, επειδή εμείς οι Έλληνες κάναμε πίσω. Θεωρεί ότι έχει προκαλέσει ο ίδιος με την ευφυή του πολιτική τεράστιο διχασμό στον ελληνικό πολιτικό κόσμο και κάνει ό,τι περνάει στα χέρια του για μην περάσει η συμφωνία.
Η λύση δεν είναι να την εγκρίνουμε για να μην του περάσει, αλλά να συνειδητοποιήσουμε τη στρατηγική του και να κάνουμε τα πάντα ώστε να εκτεθεί πολιτικά διεθνώς. Όχι να τον «χαϊδεύουμε», παρακολουθώντας τον να βυσσοδομεί, χρησιμοποιώντας πιο αλυτρωτική ρητορική και από τον Γκρούεφσκι, προβάλλοντας ιδιωτικά τη δικαιολογία «το κάνω για να πείσω να με στηρίξουν»…
Ο Ζόραν Ζάεφ, εξ αρχής, άγνωστο εάν είχε επηρεαστεί από τις αναλύσεις διαφόρων υποστηρικτών του, «υπερεθνικών» ή κρατικών, είχε υπόψη του ότι στη συγκεκριμένη ιστορική συγκυρία η ελληνική πλευρά είχε ένα ξεκάθαρο τακτικό – και στρατηγικό απέναντί τους – πλεονέκτημα.
Η σχέση της Ελλάδας με τις Ηνωμένες Πολιτείες είναι στο καλύτερο σημείο τους εδώ και πολλές δεκαετίες. Οι «ιδιοτροπίες» και η απίστευτη διαφθορά του καθεστώτος Ερντογάν στην Τουρκία, συνοδευόμενα με αρκετή δόση ισλαμικού εξτρεμισμού που τον έχουν καταστήσει παρία τουλάχιστον στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, με την εξαίρεση της Ελλάδας που μια ζωή του «χαμογελάει», δεν επέτρεπε παρερμηνείες στα Σκόπια.
Με τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε και εξακολουθεί να συμπεριφέρεται λοιπόν ο Ζόραν Ζάεφ, στόχο έχει την αντιστροφή του ελληνικού τακτικού πλεονεκτήματος στην τρέχουσα συγκυρία, όπως αυτό περιγράφηκε παραπάνω.
Αυτό είναι και το σημείο που διέφυγε από τον Νίκο Κοτζιά, ο οποίος θεωρούσε ότι θα συμφωνήσει με την ΠΓΔΜ με ελάχιστο κόστος, θα κάνει το ίδιο και με τους Αλβανούς, ώστε να επικεντρωθεί στην τουρκική απειλή.
Έπεσε θύμα της πεποίθησής του, ότι κατά βάθος ΠΓΔΜ και Αλβανία θέλουν συμφωνία με την Ελλάδα, ενώ ο πρώην υπουργός Εξωτερικών διατηρούσε και την ψευδαίσθηση ότι με τον τρόπο αυτό έκλεινε την πόρτα των Τιράνων και των Σκοπίων στην Τουρκία.
Ο Ζόραν Ζάεφ περιμένει οι πιέσεις της «διεθνούς κοινότητας» να στραφούν σε βάρος της Ελλάδας. Δυστυχώς, δηλώσεις όπως αυτές του δραστήριου πρεσβευτή των ΗΠΑ, Τζέφρι Πάιατ, παρότι κατανοητές, ρίχνουν νερό στον μύλο της πολιτικής απάτης του Ζάεφ, σε βάρος της Ελλάδας. Ας το ξανασκεφθεί…
Οι Αμερικανοί θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι χωρίς αναφορά στον αλυτρωτισμό, η Συμφωνία των Πρεσπών είναι καταδικασμένη. Οι δε Έλληνες από την πλευρά τους θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν, ότι η ΠΓΔΜ χρειάζεται τη Συμφωνία των Πρεσών για να επιβιώσει.
Άρα είναι εντελώς απαράδεκτο να συμπεριφέρεται με τον τρόπο αυτόν απέναντι στη χώρα που του πρόσφερε τέτοια ευκαιρία να σώσει το κράτος του. Αυτό δείχνει ότι στρατηγική του συνιστά η εκμετάλλευση της ελληνικής εμμονής με την επιβίωση του κράτους της ΠΓΔΜ.
Εάν είχαμε φροντίσει να τους πούμε, «παιδιά σας αγαπάμε, σας εκτιμάμε, σας θέλουμε στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ, σας θέλουμε οικονομικά υγιείς», μέχρι και τα σύνορά τους θα μπορούσαμε να εγγυηθούμε υπό κάποιες προϋποθέσεις (σ.σ. ενώ άλλοι φίλοι και εταίροι ίσως και να τα εποφθαλμιούν), «αλλά το αν θα επιβιώσετε είναι δικιά σας ευθύνη να διασφαλίσετε τις προϋποθέσεις που θα το επιτρέψουν».
Η Ελλάδα θα συνεχίσει να επιβιώνει στην περιοχή με την Αλβανία, τη Σερβία και τη Βουλγαρία. Το αν θα μετεξελιχθούν σε «Μεγάλες» κατά τρόπον που θα μας ανησυχήσει, αυτό θα είναι αποτέλεσμα της συνολικότερης ισχυροποίησής τους και αλλαγών σε μια σειρά «ποιοτικών παραμέτρων» σε μια διμερή σχέση, όχι η εδαφική επέκταση αυτή καθαυτή.
Όποιος προβληματίζεται στρατηγικά, μπορεί να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα και να προβεί στις απαραίτητες αναθεωρήσεις. Σε κάθε περίπτωση, ας μείνει ως δίδαγμα, ότι τέτοιες καταστάσεις προκύπτουν και τέτοια προβλήματα ανακύπτουν, όταν μια χώρα στηρίζεται σε άτομα για την εξωτερική της πολιτική.
Μη διαθέτοντας δομές χάραξης εθνικής στρατηγικής και διασφάλισης ότι οι μετατοπίσεις θα είναι ορθολογικές και όχι το αποτέλεσμα της σωστής η λανθασμένης σκέψης του ενός, είναι θέμα χρόνου να δηγηθεί σε αδιέξοδο…
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου