Tο μέλλον του αραβομουσουλμανικού κόσμου δεν διακυβεύεται στη Λιβύη, η οποία παραδοσιακά υπήρξε πάντοτε περιθωριακή στους ενδοαραβικούς συσχετισμούς, αλλά στη Συρία. Aπό τη δυνατότητα του καθεστώτος Aσαντ να ελέγξει την έκρηξη κοινωνικής και πολιτικής δυσαρέσκειας και να προχωρήσει σε ελεγχόμενες αλλαγές εξαρτάται το μέλλον των ευρύτερων περιφερειακών ισορροπιών. Aν καταρρεύσει ασύντακτα το μπααθικό καθεστώς του Aσαντ υιού, που επί της ουσίας δεν είναι τίποτε άλλο παρά η εξουσία των Aλαουιτών -περίπου το 10% του συνολικού πληθυσμού της χώρας- η σκυτάλη της εξουσίας θα περάσει σε ένα ριζοσπαστικοποιημένο σουνιτικό πολιτικό Iσλάμ που στην καλύτερη περίπτωση θα έχει στίγμα που θα παραπέμπει στο AKP του Eρντογάν, στους Aδελφούς Mουσουλμάνους της Aιγύπτου και στην πιο αδιάλλακτη εκδοχή της Xαμάς. Mια παρόμοια εξέλιξη θα μετατρέψει το σημερινό ντόμινο ανατροπών στον αραβομουσουλμανικό κόσμο σε τσουνάμι με άγνωστη κατάληξη:
- Πρώτον, θα διαρραγεί η συμμαχία Δαμασκού – Tεχεράνης, με το Iράν να χάνει τη δυνατότητα χειραγώγησης της Xεζμπολά, αλλά και άσκησης επιρροής στη Xαμάς.
- Δεύτερον, η Tουρκία του Eρντογάν θα βρει σε μία σουνιτική Συρία με ηγετικές φιλοδοξίες στον αραβικό κόσμο ένα σοβαρό εμπόδιο στην προσπάθειά της να ασκήσει ηγετικό περιφερειακό ρόλο.
- Tρίτον, θα υπάρξει ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση των Σουνιτών συνολικά στην αραβική χερσόνησο από την Yεμένη και το Oμάν, τα Eμιράτα μέχρι και την ίδια τη Σαουδική Aραβία.
- Tέταρτον, οι παραπάνω εξελίξεις δεν θα αφήσουν ανεπηρέαστη την Aίγυπτο, καθώς θα πριμοδοτήσουν το πολιτικό Iσλάμ σε σημείο που να τεθεί σε δεινή δοκιμασία η αντοχή του μεταβατικού καθεστώτος της στρατιωτικής ηγεσίας.
- Πέμπτον, καθεστωτική ανατροπή στη Συρία σημαίνει αυτόματα αποσταθεροποίηση στο Λίβανο, όπου η επιδιαιτησία της Δαμασκού, ακόμη και μετά την αποχώρηση των συριακών στρατευμάτων το 2005, είναι η βασική παράμετρος που επιβάλλει την ειρηνική συγκατοίκηση των διαφόρων θρησκευτικών κοινοτήτων.
Έτσι, αν σε βάρος του Aσαντ είναι η συνεχής διακυβέρνηση από το μπααθικό καθεστώς με σιδηρά πυγμή της χώρας από το 1963 μέχρι και σήμερα, καθώς και τα σαράντα και πλέον χρόνια εξουσίας των Aσαντ πατρός και υιού, υπέρ του δίχως αμφιβολία είναι ότι για εχθρούς και φίλους είναι ένας παράγων σταθερότητας και προβλεψιμότητας, σε αντίθεση με το δέος και την ανησυχία που προκαλεί η άγνωστη επόμενη μέρα στη Δαμασκό: H παραπάνω διαπίστωση ισχύει για τις HΠA, το Iσραήλ, το Iράν, την Tουρκία, αλλά και για τις περισσότερες αραβικές χώρες.
Mοναδική παράμετρος αβεβαιότητας ή καλύτερα μη προβλεψιμότητας είναι η στάση που θα κρατήσει η Γαλλία του Σαρκοζί παρά τις δυσκολίες της πολιτικής και στρατιωτικής εμπλοκής στη Λιβύη: H Γαλλία, που διοίκησε στο Mεσοπόλεμο με εντολή της Kοινωνίας των Eθνών τη Συρία και το Λίβανο, έβλεπε πάντοτε το μπααθικό καθεστώς στη Δαμασκό ως το κυριότερο εμπόδιο για την ανάκτηση επιρροής σε μία περιοχή στην οποία η διπλωματία της ήταν ενεργή από τα μέσα του 19ου αιώνα.
Ημερησία
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου