Οι μεγάλες και αποφασιστικές αλλαγές στην ιστορία της ανθρωπότητας είναι αποτέλεσμα ή συνέχεια μεγάλων κρίσεων. Όλα δείχνουν πως η Ευρωζώνη και στη συνέχεια η Ευρωπαϊκή Ένωση ευρίσκονται στο στάδιο αυτής της μεγάλης «αλλαγής» που αφετηρία της είναι η παγκόσμια οικονομική κρίση και η οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη ειδικότερα. Και ο κίνδυνος πολύ μεγάλης κρίσης στο οικοδόμημα της Ευρωπαϊκής Ένωσης θα ελλοχεύει εάν η «αλλαγή» αυτή δεν πάρει τελικά σάρκα και οστά.
Η Ευρωζώνη με κλυδωνισμούς, με βήματα μπροστά και με βήματα πίσω, κινείται τελικά προς μια «κεντρική οικονομική διακυβέρνηση». Μια οικονομική διακυβέρνηση που καθίσταται αναγκαία μετά την κρίση που έπληξε κυρίως τις χώρες του Νότου και καθίσταται αναγκαία για την επιβίωση του κοινού νομίσματος και της ίδιας της Ευρωζώνης. Και τούτο παρά τις ποικίλες αντιδράσεις που αναπτύσσονται και που έχουν σχέση με αντιπαλότητες, προστασία της εθνικής ανεξαρτησίας και ανταγωνισμούς για την ηγεσία ανάμεσα στα μέλη της κοινότητας ή στο δισταγμό των ισχυρών να επωμιστούν τα βάρη των αδυνάτων.
Αντικειμενικά εξετάζοντας το θέμα θα πρέπει να δεχθούμε πως δεν είναι δυνατόν να υπάρχει ένα κοινό νόμισμα της καθημερινής ζωής και να μην υπάρχουν οι απαραίτητοι μηχανισμοί και οι κανόνες που θα διέπουν την λειτουργία του. Δεν είναι δυνατόν ο κάθε ένας να κάνει ότι θέλει και να δημιουργεί έτσι πρόβλημα στο σύνολο.
Αλλά η κεντρική οικονομική διακυβέρνηση δεν έχει μόνο σημασία για αυτή την ίδια την επιβίωση του ευρώ αλλά είναι και σημαντικότατο βήμα για την πραγματική πολιτική ενοποίηση της Ευρώπης. Γιατί πολιτική ενοποίηση χωρίς και οικονομική δεν μπορεί ουσιαστικά να υπάρξει, όπως ισχύει και το αντίστροφο. Δεν μπορεί να υπάρξει οικονομική ενοποίηση χωρίς και πολιτική. Δύσκολη βέβαια αυτή η πορεία γιατί ουσιαστικά περιορίζει την αποκαλούμενη «εθνική κυριαρχία» για την οποίαν πολλοί κομπάζουν. Είναι όμως απαραίτητη αυτή η κεντρική διακυβέρνηση, οικονομική και πολιτική, για την επιβίωση της Ευρωζώνης αλλά και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εφ ‘ όσον βέβαια η τελευταία πραγματικά προσβλέπει και επιθυμεί ένα κεντρικό ρόλο στα παγκόσμια δρώμενα.
Η πραγματικότητα που αφορά σε όλα τα μέλη αυτής της κοινότητας είναι πως εάν θέλεις να είσαι κομμάτι ενός ισχυρού συνόλου πρέπει να κάμεις παραχωρήσεις σε αυτό που λέγεται «εθνική κυριαρχία». Οι λόγοι για αυτές τις παραχωρήσεις είναι αυτονόητοι και δεν χρειάζονται ανάλυση. Και αφορούν σε όλους τους ανήκοντες στην Ευρωζώνη και στην Ευρωπαϊκή Ένωση, είτε αυτοί είναι του βορά είτε είναι του νότου, είτε είναι μεταξύ των ισχυρών είτε μεταξύ των οικονομικά «υπανάπτυκτων». Και όποιου δεν του αρέσει ας κινηθεί μόνος του στα ταραγμένα πελάγη αυτών που συμβαίνουν και εξελίσσονται στον πλανήτη ή έστω στη γειτονιά του.
Μέσα σε αυτό το περιβάλλον που αναπτύσσεται στην Ευρώπη καλείται να ζήσει και η Ελλάδα σαν μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης, αλλά και σαν αδύναμος κρίκος λόγω της δεινής οικονομικής κατάστασης στην οποίαν έχει περιέλθει. Σε μια ιδιαίτερα δεινή κατάσταση στην οποίαν έχει περιέλθει λόγω δικών της αστοχιών, δομικών αδυναμιών, νοοτροπίας, αντιπαραγωγικής οργάνωσης και πολλών και διαφόρων άλλων αιτίων.
Η Ελλάδα παράλληλα είναι υποχρεωμένη να παραμείνει στο σύστημα της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ιδιαίτερα μετά τη διαφαινόμενη ισχυροποίηση της οικονομικής και αργότερα και της πολιτικής κεντρικής διακυβέρνησης. Και τούτο για να ισχυροποιήσει αυτή την ίδια τη θέση της στο γεωγραφικό χώρο όπου ευρίσκεται αλλά και για την εθνική της επιβίωση. Και είναι ακόμα υποχρεωμένη, με όσες δυνάμεις έχει, να στηρίξει και να προωθήσει αυτή την ενοποίηση και την κεντρική διακυβέρνηση που θα ισχυροποιήσουν περεταίρω την Ευρωπαϊκή Ένωση παγκοσμίως.
Για να ισχυροποιήσει όμως η Ελλάδα τη θέση της χρειάζεται να αποκτήσει την αναγκαία αξιοπιστία την οποία σήμερα έχει απωλέσει. Για τούτο χρειάζεται πρώτα από όλα δομικές αλλαγές όχι στα λόγια αλλά στην πράξη.
Θεωρούμε πως αναγκαία για τον τόπο, στη σημερινή μάλιστα κατάσταση, είναι η «σιδηρά πυγμή», η αποφασιστική διακυβέρνηση ώστε τα λόγια να γίνονται πράξεις. Έχουμε την αίσθηση πως η κυβέρνηση κινείται με χαλαρότητα ή και αμφιταλαντεύσεις προς μια «ήπια προσαρμογή», πράγμα που πιστεύουμε πως είναι πλήρως καταστροφικό.
Σαν ένας απλός πολίτης αυτής της χώρας, που και εγώ καλούμαι να συμμετέχω με τον τρόπο μου στην συλλογική προσπάθεια, περιμένω να ακούσω που ακριβώς στεκόμαστε και να μην αγωνιώ κάθε πρωί πως θα ακούσω και κάτι χειρότερο. Αλλά θέλω να δω και το σύνολο της πολιτικής ηγεσίας σε μια συστράτευση για τη σωτηρία της πατρίδας. Και όποιος έχει τα «κότσια» ας ρίξει την κυβέρνηση για να εφαρμόσει το δικό του τρόπο σωτηρίας. Μια κυβέρνηση όμως ολιγομελή, αποφασιστική και αποτελεσματική. Και μια αντιπολίτευση που αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα των καιρών. Από το μέρος της πολιτικής ηγεσίας που ζει στον κόσμο του δεν θα πρέπει ουδείς να περιμένει οτιδήποτε.
Αλλά θα περίμενα και η δικαιοσύνη να ανεβάσει τους ρυθμούς της, ειδικότερα στις υποθέσεις που αφορούν στο εθνικό και δημόσιο συμφέρον, δηλαδή στη διαφθορά κάθε μορφής, στη φοροδιαφυγή και όλα τα συναφή. Να τιμωρηθούν παραδειγματικά οι ένοχοι και οι υπεύθυνοι της σημερινής τραγικής κατάστασης, έτσι ώστε και ο λαός όσο γίνεται πιο αγόγγυστα και πιο σύντομα να δεχθεί και τις θυσίες στις οποίες καλείται να υποβληθεί.
Και έτσι να συστρατευθεί στην κοινή προσπάθεια. Κάτι που είναι πρώτης προτεραιότητας.
Η Ελλάδα μπορεί να σωθεί. Μπορεί να σωθεί εάν με ποικίλους τρόπους αξιοποιήσει την ακίνητη περιουσία του δημοσίου όπως και τις ΔΕΚΟ, πατάξει τη διαφθορά και τη φοροδιαφυγή, αναμορφώσει τη δημόσια διοίκηση και δημιουργήσει ευνοϊκό κλίμα για ξένες και εγχώριες επενδύσεις πατάσσοντας και την γραφειοκρατία. Και όχι μόνο αυτά. Χρειάζονται όμως πυγμή, αποφασιστικότητα και πρώτα από όλα συστράτευση λαού και ηγεσίας.
Χρειάζεται χρόνος που είναι όμως περιορισμένος και προσπάθεια.
Διαφορετικά όμως δεν γίνεται.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου