Έχει διατυπωθεί η άποψη από έγκυρους διπλωμάτες, ότι δεν είναι η Τουρκία αυτή που κατέχει τη μισή Κύπρο, αλλά αποτελεί το εργαλείο, δια του οποίου ελέγχουν το νησί η Βρετανία και το Ισραήλ. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με αυτό που συμβαίνει και στην περίπτωση των Σκοπίων, όπου είναι προφανές ότι ο αντίπαλός μας δεν είναι ο Γκρούεφσκι -αλίμονο, αν είχαμε και μ' αυτόν δυσκολίες-, αλλά οι ισχυροί εμπνευστές της δημιουργίας «Αιγαιακής Μακεδονίας» (Ο χάρτης που κυκλοφορεί, είναι κατασκεύασμα του κ. Φρηντ, συμβούλου του ΥΠΕΞ των ΗΠΑ επί μακρόν και σε διαφορετικές κυβερνήσεις. Υπήρχε στα σακίδια των Αμερικανών στρατιωτών κατά τους βομβαρδισμούς της Σερβίας).
Δεν είναι του παρόντος η αναφορά στα συμβάντα του Σεπτεμβρίου 1995, όπου οι Βρετανοί μας «έπεισαν» να νομιμοποιήσουμε το ενδιαφέρον των Τούρκων για τη μεγαλόνησο, που έως τότε ήταν ανύπαρκτο. Δεν θέλει όμως ιδιαίτερη επιχειρηματολογία για να πεισθεί κάποιος, ότι οι Βρετανοί έχουν αποκτήσει και στην Κατεχόμενη Κύπρο αυτά που επιθυμούσαν.
Πού εμπλέκεται το Ισραήλ; Στο ότι ήταν υπαρκτός ο φόβος του, πως μπορεί να αποτελέσει πηγή δεινών το έδαφός του με τη δράση Αράβων, λόγω της φιλοαραβικής τοποθέτησης του Μακαρίου. Θα μπορούσε κάποιος να υποστηρίξει, ότι δεν μπορούσε ο Μακάριος να μην έχει στενές σχέσεις με τα αραβικά κράτη, αφού αυτά ήσαν, που μαζί με τις ελεγχόμενες από τη Σοβιετική Ένωση χώρες, έπαιρναν πάντα θετική στάση στα ψηφίσματα του ΟΗΕ για το κυπριακό.
Έτσι, το Ισραήλ με τη σειρά του είδε με καλό μάτι (αν δεν υποβοήθησε) την τουρκική κατοχή στη μισή Κύπρο, η οποία άλλαξε τα δεδομένα στο νησί. Η πολιτική του Μακαρίου όμως δεν ήταν μονόδρομος. Άλλη θα ήταν η τύχη της Ελλάδας και της Κύπρου, αν είχε αποδεχθεί την πρόταση -στη δεκαετία του '60- της ένταξης της Κύπρου στο ΝΑΤΟ. Μ' αυτόν τον τρόπο και η βρετανική -αργότερα, αμερικανική- πολιτική θα εξυπηρετούνταν και το Ισραήλ θα ένιωθε ασφαλές.
Αυτό δεν έγινε. Ο Μακάριος -λόγω υπερβολικής ματαιοδοξίας, υποστήριζαν οι αντίπαλοί του- προκειμένου να παραμείνει αρχηγός κράτους και μάλιστα με ηγετική θέση στον Τρίτο Κόσμο, είχε δώσει πολλά στο ΑΚΕΛ, με το οποίο ουσιαστικά συγκυβερνούσε.
Έτσι μοιραία οδηγηθήκαμε στη σημερινή κατάσταση, που δείχνει όμως ότι από εδώ κι εμπρός μεταλλάσσεται. Ο π. Γενικός Πρόξενος της Ρωσίας στη Θεσσαλονίκη, ο κ. Βίκτορ Μπόικο, μου αποκάλυψε την τελευταία φορά που συναντηθήκαμε πριν από την αναχώρησή του, ότι οι S-300, δεν τοποθετήθηκαν στην Κύπρο όχι λόγω άρνησης της Τουρκίας -αυτό ήταν το επιφαινόμενο- αλλά λόγω άρνησης του Ισραήλ. Και τούτο διότι, οι Ρώσοι αξιωματικοί που επέβλεπαν την εγκατάστασή των πυραύλων στο νησί είχαν τη δυνατότητα να εποπτεύουν όλη τη Μέση Ανατολή, λόγω των ισχυρών συστημάτων παρακολούθησης που έχουν. Δεν μπορούσε φυσικό το Ισραήλ να νιώθει ασφαλές σε τέτοιο ενδεχόμενο. Και έβαλαν τους πάντα πρόθυμους, μέχρι πρό;τινος, Τούρκους να εμφανισθούν αυτοί ως διαμαρτυρόμενοι.
Επομένως, η γεωστρατηγική θέση της Κύπρου και οι οποιεσδήποτε πολιτικές εξελίξεις στο νησί, επηρεάζουν άμεσα και το Ισραήλ. Ο νυν πρόεδρος κ. Χριστόφιας, πιστός πάντα στη βρετανική πολιτική -οι ευφυείς αναγνώστες της voria.gr δεν επηρεάζονται φυσικά από τις «ταμπέλες» που χρησιμοποιούν οι πολιτικοί- έχει εγκαταλείψει πλήρως την πολιτική του Μακαρίου και έχει προσδεθεί στο ισραηλινοβρετανικό άρμα.
Μετά την από κοινού με το Ισραήλ εκμετάλλευση των ενεργειακών κοιτασμάτων της κυπριακής θάλασσας, σύμφωνα με την ακραία τουρκοκυπριακή εφημερίδα «Βολκάν», ο κ. Χριστόφιας ζήτησε από το Ισραήλ τη δημιουργία στρατιωτικής βάσης στο νησί, όπου θα στρατοπεδεύουν ισραηλινά στρατεύματα! Το ερώτημα είναι εναντίον τίνων θα δράσουν ενδεχομένως οι Ισραηλινοί στρατιώτες και κατά πόσο αυτό θα βρει σύμφωνη τη Βρετανία. Διότι δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν και διαφοροποιήσεις στην κοινή κατά άλλα ισραηλινοβρετανική πολιτική, ιδιαίτερα σε ό,τι αφορά την Τουρκία, όπου τα βρετανικά συμφέροντα εκεί είναι σημαντικά.
Βεβαίως, θα αποκτήσει η Κύπρος με αυτόν τον τρόπο ένα ισχυρό σύμμαχο έναντι της Τουρκίας, αλλά μακάρι τα πράγματα στην πολιτική να ήσαν πάντα απλά. Διότι μεταπολεμικά και η Ελλάδα ζήτησε τη βοήθεια των Αγγλοαμερικανών για να ισχυροποιηθεί έναντι των Σοβιετικών, και αποκτήσαμε μεν συμμάχους θεωρητικά, αλλά στην πραγματικότητα βάλαμε στο κεφάλι μας αφεντικά.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου