[...] Ο παλαίμαχος Ισραηλινός δημοσιογράφος Γκιντεόν Λεβί [εξέθεσε παλαιότερα τις απόψεις του] για το παλαιστινιακό ζήτημα ενώπιον της AIPAC, της οργάνωσης δηλαδή που αποτελεί κυριολεκτικά την αιχμή του δόρατος του πανίσχυρου εβραϊκού λόμπι στις ΗΠΑ:
«Το μεγαλύτερο δράμα του Ισραήλ συμβαίνει μισή ώρα μακριά από τα σπίτια μας, στη σκοτεινή πίσω αυλή μας. Όλα αυτά τα εγκλήματα λαμβάνουν χώρα και εμείς οι Ισραηλινοί –οι περισσότεροι από εμάς, αν όχι όλοι μας– δεν θέλουμε να ξέρουμε, δεν ξέρουμε, και πάνω απ’ όλα, δεν μας νοιάζει. Μου πήρε πάρα πολλά χρόνια για να καταλάβω πώς αυτή η κοινωνία, που δεν αποτελείται από τέρατα (σε κάθε καταστροφή στον κόσμο οι Ισραηλινοί είναι πάντα οι πρώτοι που θα στείλουν ομάδες διάσωσης σε νοσοκομεία) αλλά από ανθρώπους με αξίες, πώς γίνεται να ζει για τόσα πολλά χρόνια με αυτό το δράμα στην πίσω αυλή της και να αισθάνεται τόσο καλά με τον εαυτό της, και να έχει τόσο λίγη ηθική αμφιβολία, αν όχι καθόλου. Πώς είναι δυνατόν; Πώς γίνεται, όταν αυτή η πραγματικότητα υπάρχει τόσο κοντά στα σπίτια μας, όχι μακριά πέρα από τους ωκεανούς, αλλά μόλις μισή ώρα μακριά από τα σπίτια μας, πώς μπορούμε να ζούμε ήσυχοι με αυτό, να συνεχίζουμε με αυτό, χωρίς καμιά αντίσταση, χωρίς σχεδόν τίποτα; Πώς είναι δυνατόν οι περισσότεροι Ισραηλινοί να είναι βαθειά πεπεισμένοι ότι ο ισραηλινός στρατός είναι ο πιο ηθικός στρατός στον κόσμο; Προσπαθείστε να πείτε σε έναν Ισραηλινό ότι “ίσως ο ισραηλινός στρατός να είναι ο δεύτερος πιο ηθικός στρατός στον κόσμο”, και θα αισθανθεί βαθύτατα προσβεβλημένος: “Πώς τολμάς;”
Η αλήθεια είναι ότι δεν υπάρχει καμία πιθανότητα να προέλθει η αλλαγή μέσα από την ισραηλινή κοινωνία. Με κανέναν τρόπο. Το Ισραήλ είναι μια χαμένη υπόθεση, ξεχάστε το. Η ισραηλινή κοινωνία έχει περιφραχτεί με ασπίδες, με τείχη, όχι μόνο τα πραγματικά τείχη αλλά και τα διανοητικά. Τρεις είναι οι αρχές που επιτρέπουν σε εμάς τους Ισραηλινούς να ζούμε τόσο εύκολα με αυτή την ωμή πραγματικότητα:
1) Οι περισσότεροι Ισραηλινοί, αν όχι όλοι, πιστεύουμε βαθειά ότι είμαστε ο περιούσιος λαός – και αφού είμαστε ο εκλεκτός λαός, έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε ό,τι θέλουμε.
2) Υπήρξαν περιπτώσεις πιο βάναυσης και πιο μακροχρόνιας κατοχής στην Ιστορία (έστω κι αν η ισραηλινή κατοχή κοντεύει να σπάσει όλα τα ρεκόρ) αλλά δεν υπήρξε ποτέ στην Ιστορία μία κατοχή στην οποία ο ίδιος ο κατακτητής να παρουσιάζεται ως θύμα. Και όχι μόνο ως θύμα, αλλά ως το μοναδικό θύμα. Αυτό επίσης επιτρέπει σε κάθε Ισραηλινό να ζει με ήσυχη τη συνείδησή του – επειδή εμείς είμαστε τα θύματα. Έπειτα από τις τρομοκρατικές επιθέσεις που έγιναν στο Παρίσι και στην Κοπεγχάγη (εννοεί το 2015), ο Μπένιαμιν Νετανιάχου είχε μια ιδέα. Βγήκε και είπε πως "όλοι οι Εβραίοι πρέπει να έρθουν στο Ισραήλ διότι είναι το πιο ασφαλές μέρος στον κόσμο για τους Εβραίους. Είναι ένα καταφύγιο για τους Εβραίους όλου του κόσμου". Και μετά από 24 ώρες ο Νετανιάχου δήλωσε ότι το Ισραήλ αντιμετωπίζει υπαρξιακή απειλή από την ιρανική ατομική βόμβα! Και αναρωτήθηκα: πώς μπορεί και τολμάει να καλεί τους Εβραίους να έρθουν για να συμμετάσχουν σ’ αυτή την προγραμματισμένη αυτοκτονία αφού οι Ιρανοί πρόκειται να μας βομβαρδίσουν; Κι όμως, και οι δύο δηλώσεις έγιναν αποδεκτές ως η μοναδική αλήθεια.
3) Το τρίτο σύστημα αξιών όμως είναι και το πιο επικίνδυνο: είναι η συστηματική απανθρωποποίηση των Παλαιστινίων που δίνει τη δυνατότητα σε εμάς τους Ισραηλινούς να ζούμε με ήσυχη τη συνείδηση με τα πάντα. Διότι αν οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ανθρώπινα όντα όπως εμείς, τότε δεν τίθεται πραγματικά ζήτημα ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Και αν ξύσετε κάτω από το δέρμα σχεδόν κάθε Ισραηλινού, θα το βρείτε εκεί. Σχεδόν κανείς δεν θα αντιμετωπίσει τους Παλαιστίνιους ως ισότιμες ανθρώπινες υπάρξεις. Πόσοι Ισραηλινοί προσπάθησαν ποτέ, έστω και για μια στιγμή, να βάλουν τον εαυτό τους στη θέση των Παλαιστινίων, για μια στιγμή, για μια ημέρα; Θα σας δώσω δύο παραδείγματα που το αποδεικνύουν.
Πριν από πολλά χρόνια, πήρα συνέντευξη από τον τότε υποψήφιο για την πρωθυπουργία, Εχούντ Μπαράκ (απόστρατος Ισραηλινός στρατηγός). Του έθεσα μια ερώτηση που προσπαθώ να τη θέτω σε κάθε περίσταση: “Κύριε Μπαράκ, τι θα είχε συμβεί αν είχατε γεννηθεί Παλαιστίνιος;”. Και ο Μπαράκ μού έδωσε τότε τη μόνη ειλικρινή απάντηση που θα μπορούσε να μου δώσει: “Θα προσχωρούσα σε κάποια τρομοκρατική οργάνωση”. Και έγινε σκάνδαλο, με πολλούς να μου λένε: “Πώς τόλμησες να βάλεις τον Μπαράκ να σκεφτεί τι θα είχε συμβεί αν ήταν Παλαιστίνιος;”. Και το δεύτερο επεισόδιο εν συντομία. Συνέβη κατά τη διάρκεια της δεύτερης Ιντιφάντα, στην πόλη Τζενίν, την πιο αποκλεισμένη πόλη της Δυτικής Όχθης. Φθάνω απ’ έξω και πηγαίνω στο σημείο ελέγχου. Ένα παλαιστινιακό ασθενοφόρο έχει σταθμεύσει εκεί με αναμμένα τα κόκκινα φώτα. Στέκομαι πίσω του και περιμένω. Οι Ισραηλινοί στρατιώτες αρχίζουν να παίζουν τάβλι κάτω από την τέντα. Επειδή ξέρω τον εαυτό μου, συνήθως δεν μπαίνω σε αντιπαραθέσεις με τους στρατιώτες διότι πάντα καταλήγουν πολύ άσχημα. Έτσι έμεινα στο αυτοκίνητο. Αλλά έπειτα από 40 λεπτά δεν μπόρεσα να αντέξω άλλο. Βγήκα από το αυτοκίνητο και πήγα πρώτα στον Παλαιστίνιο οδηγό του ασθενοφόρου και τον ρώτησα τι συμβαίνει. Μου είπε, “έτσι γίνεται πάντα, με αφήνουν να περιμένω μία ώρα μέχρι να έρθουν να ελέγξουν το ασθενοφόρο”. Δεν μπορούσα να το αντέξω άλλο. Πήγα στους στρατιώτες, ήρθαμε σε αντιπαράθεση, αλλά η ερώτηση που τους έθεσα και που πραγματικά τους έκανε να προτάξουν τα όπλα τους προς εμένα ήταν αυτή: “Τι θα κάνατε αν μέσα σ’ αυτό το ασθενοφόρο ήταν ξαπλωμένος ο πατέρας σας;”. Αυτό τους φρίκαρε, έχασαν τον έλεγχο. Πώς τόλμησα να συγκρίνω τον πατέρα τους με τον Παλαιστίνιο στο ασθενοφόρο; Η πεποίθηση αυτή, ότι οι Παλαιστίνιοι δεν είναι ανθρώπινα όντα σαν εμάς, δίνει τη δυνατότητα σε εμάς τους Ισραηλινούς να ζούμε με ήσυχη τη συνείδησή μας για τα συνεχιζόμενα αυτά εγκλήματα, εδώ και τόσα πολλά χρόνια. Δεν ξέρω ποιες είναι οι εβραϊκές αξίες, ξέρω ποιες είναι οι πανανθρώπινες αξίες. Και υπάρχει ένα πολύ πολύ σαφές διεθνές δίκαιο που για την πλειονότητα των Ισραηλινών είναι πολύ σημαντικό, αλλά που πιστεύουμε ότι δεν ισχύει για το Ισραήλ – το Ισραήλ αποτελεί ειδική περίπτωση. Γιατί να αποτελεί μια ειδική περίπτωση;
Νομίζω ότι αν δεν υπήρχε το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ, το Ισραήλ θα ήταν σήμερα καλύτερο μέρος για να ζει κάποιος. Θα ήταν πιο δίκαιο. Και νομίζω ότι αν δεν υπήρχε το ισραηλινό λόμπι στις ΗΠΑ θα ήταν και οι ΗΠΑ ένα καλύτερο μέρος, και μια πιο δημοκρατική χώρα. Έχουμε να λύσουμε ένα αίνιγμα διότι πραγματικά τίποτα δεν μπορεί να το εξηγήσει. Τίποτα δεν μπορεί να εξηγήσει πώς γίνεται η μία αμερικανική κυβέρνηση μετά την άλλη, οι Αμερικανοί νομοθέτες ο ένας μετά τον άλλον, να κινούνται προς την ίδια ακριβώς κατεύθυνση που έρχεται σε αντίθεση με τα αμερικανικά συμφέροντα σε τόσες πολλές περιπτώσεις, που έρχεται σε αντίθεση με το διεθνές δίκαιο, τα ανθρώπινα δικαιώματα, τις ηθικές αξίες και τόσα άλλα.
Σκεφτείτε ένας συγγενής ή ένας φίλος σας να είναι, Θεός φυλάξοι, ναρκομανής. Υπάρχουν δύο τρόποι για να κάνετε κάτι γι’ αυτόν. Ο ένας τρόπος είναι να του δώσετε χρήματα για να πάει να αγοράσει περισσότερα ναρκωτικά. Θα σας είναι πολύ ευγνώμων, θα σας εκτιμά, θα σας πει ότι τον αγαπάτε, θα σας πει “είσαι ο καλύτερός μου φίλος”. Ο άλλος τρόπος είναι να τον στείλετε σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης. Θα θυμώσει πολύ μαζί σας. Αλλά τι είναι πραγματική φροντίδα; Και τι είναι πραγματική αγάπη, και ποια είναι η πραγματική φιλία; Υπάρχει κάποιος σ’ αυτή την αίθουσα που να έχει την παραμικρή αμφιβολία ότι το Ισραήλ είναι εθισμένο στην κατοχή; Το Ισραήλ είναι το μοναδικό κράτος στον κόσμο σήμερα που έχει τρία καθεστώτα στο εσωτερικό του: ένα καθεστώς για τους Εβραίους, ένα καθεστώς για τους Άραβες Ισραηλινούς πολίτες, και ένα καθεστώς απαρτχάιντ στη Δυτική Όχθη και στη Γάζα, ένα από τα πιο άγρια και τυραννικά καθεστώτα στον κόσμο.
Αν οι ΗΠΑ συνεχίσουν να δίνουν τη δυνατότητα στο Ισραήλ να ασκεί την ίδια πολιτική (με τους Παλαιστίνιους να είναι τα πρώτα, άμεσα θύματά του) τι θα είναι το Ισραήλ μετά από λίγα χρόνια; Τι είναι ήδη σήμερα; Πού οδηγεί αυτό; Τα πράγματα γίνονται όλο και χειρότερα και ως εκ τούτου δεν έχω την παραμικρή ελπίδα ότι μπορεί μία αλλαγή να προέλθει μέσα από την ισραηλινή κοινωνία διότι, όπως γνωρίζετε, τα πράγματα κατευθύνονται όλο και περισσότερο προς μια εθνικιστική, μιλιταριστική, θρησκευτική κατεύθυνση που ελάχιστη ελπίδα δίνει ότι η αλλαγή μπορεί να έρθει από μέσα. Γιατί οι Ισραηλινοί να θέλουν μια αλλαγή; Με ποιο κίνητρο; Γιατί να ασχοληθούν; Η ζωή είναι τόσο ωραία. Θα είδατε το Ισραήλ τις ημέρες που βομβαρδιζόταν η Γάζα (εννοεί το 2014) όταν οι Ισραηλινοί συνωστίζονταν στις παραλίες και τα ελικόπτερα περνούσαν από πάνω για να βομβαρδίσουν τη Γάζα. Η ισραηλινή τηλεόραση έδειξε ελάχιστες εικόνες από εκεί. Οι εφημερίδες δεν έγραψαν σχεδόν τίποτα. Έγραψα ένα άρθρο για την ευθύνη των πιλότων και χρειάστηκε να κυκλοφορώ με σωματοφύλακες για να βγω από το σπίτι μου μετά απ’ αυτό.
Ειλικρινά πιστεύουμε ότι 5 εκατομμύρια Εβραίοι γνωρίζουν καλύτερα από 6 δισεκατομμύρια ανθρώπους όλου του κόσμου; Πραγματικά πιστεύετε ότι 5 εκατομμύρια Εβραίοι μπορούν να συνεχίζουν να ζουν κάνοντας χρήση βίας για πάντα; Υπάρχει έστω ΕΝΑ παράδειγμα στην Ιστορία όπου μια χώρα έζησε κάνοντας χρήση βίας για πάντα; Έχουμε πραγματικά πειστεί ότι στον 21ο αιώνα είναι αποδεκτό να αγνοούμε το διεθνές δίκαιο και τους διεθνείς θεσμούς και να βασιζόμαστε μόνο στις ΗΠΑ; Λειτουργεί αυτό; Έχει ποτέ λειτουργήσει;
Η μόνη ελπίδα είναι μια διεθνής παρέμβαση, και η μόνη ελπίδα θα έρθει από αυτό εδώ το μέρος, από την Ουάσινγκτον, από τις ΗΠΑ, από την Ευρωπαϊκή Ένωση, μόνο από εκεί. Κι αυτό επειδή η ισραηλινή κοινωνία, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό σήμερα απ’ ό,τι άλλοτε, έχει υποστεί πλύση εγκεφάλου. Μερικοί από εμάς τους Ισραηλινούς, πολύ λίγοι, πάρα πολύ λίγοι, κοιτάμε προς τη Δύση, την Ευρώπη και τις ΗΠΑ με μια μεγάλη ελπίδα, διότι έχουμε χάσει την ελπίδα μας στο Ισραήλ».
Δημοσίευση σχολίου