Πραγματικότητα και Πολιτική
Του Άγγελου ΛαγούΗ τραγωδία των Τεμπών , εκτός όλων των άλλων , ανέδειξε τα δομικά προβλήματα , την παθογένεια και την ανικανότητα του νεοελληνικού κράτους να λύσει πρωτογενή τεχνικά προβλήματα υποδομής και να εγγυηθεί –τουλάχιστον – την ασφάλεια και την σωματική ακεραιότητα των πολιτών του.
Επικίνδυνα και κακοσυντηρημένα τρένα, ανεπαρκές και ανειδίκευτο προσωπικό , ρουσφέτια κάθε είδους και για όλα τα γούστα αποτελούν ορισμένα χαρακτηριστικά που συνθέτουν αμιγώς το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινείται ο ελληνικός σιδηρόδρομος. Νομίζω ότι αυτά είναι γνωστά σε όλους. Αν όχι σε όλους, μετά τις τελευταίες δραματικές εξελίξεις και τραγικά γεγονότα , σίγουρα στους περισσότερους.
Σε ένα πρώτο συμπέρασμα , σε μια πρώτη εκλογίκευση των όλων όσων βλέπουμε αλλά και όλων όσων ακούμε μπορούμε με απόλυτη ασφάλεια να καταλήξουμε στο εξής: Ο πολιτικός προϊστάμενος του Υπουργείου Μεταφορών απεδείχθη ακατάλληλος για την θέση στην οποία βρισκόταν. Για να πούμε τα πράγματα με το όνομα τους ,δεν αποδείχθηκε απλά ακατάλληλος. Αποδείχθηκε επικίνδυνος. Η επικινδυνότητα του συγκεκριμένου ανθρώπου δεν εδράζεται τόσο πολύ στο ότι επί 3,5 χρόνια δεν έκανε απολύτως τίποτα για να διευκολύνει και να βοηθήσει τον απλό πολίτη στις καθημερινές του διαδρομές με τα ΜΜΜ. Και άλλοι υπουργοί που πέρασαν από τον εν λόγω υπουργείο δεν τα πήγαν πολύ καλύτερα.
Εδράζεται , κατά την ταπεινή προσωπική μου γνώμη ,(πάντα) στην δήλωση του από τα υπουργικά έδρανα στις 20/2, 8 ημέρες πριν από την αποφράδα μέρα της σύγκρουσης ότι ό ίδιος και το επιτελείο του διασφαλίζουν την ασφάλεια των πολιτών κατά τις μετακινήσεις τους στους σιδηρόδρομους και στα τρένα , αναφωνώντας μάλιστα, αρκετές φορές την λέξη «Ντροπή » την ώρα που απευθυνόταν στους βουλευτές της αντιπολίτευσης. Ο Υπουργός πίστευε ακράδαντα πως όλα βαίνουν καλώς .8 μέρες μετά, δυο αμαξοστοιχίες συγκρούονται μετωπικά και 57 άνθρωποι χάνουν την ζωή τους.
Το συμπέρασμα που βγαίνει αυθόρμητα είναι απλό αλλά ουσιώδες. Ο Υπουργός δεν έχει επίγνωση της κατάστασης των σιδηροδρομικών γραμμών. Δεν γνωρίζει τα προβλήματα του Υπουργείου του. Κοινώς αγνοεί πλήρως την πραγματικότητα.
Ένας ακόμη λόγος που τον καθιστά επικίνδυνο είναι η μη διάψευση ,τουλάχιστον μέχρι την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές για την εκ νέου κάθοδο του στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση. Εδώ πλέον , έπειτα και από την απώλεια 57 ανθρώπων , συνανθρώπων μας , δεν προκύπτει μόνο θέμα άγνοιας. Προκύπτει , ξεκάθαρα, θέμα αντίληψης. Εάν ο συγκεκριμένος πολιτικός αποφασίσει να συμμετάσχει πάλι στα ψηφοδέλτια του κόμματος του αποδεικνύει με τον πιο εμφατικό τρόπο ότι δεν έχει αντιληφθεί πλήρως τι έχει συμβεί επί των ημερών του.
Κάποιος οφείλει ωστόσο να του εξηγήσει. Κάποιος. Οποιοσδήποτε. Να τον προστατέψει και να τον συμβουλεύσει ότι η μεγαλύτερη προσφορά που μπορεί να προσφέρει στον τόπο και στην χώρα του είναι να μην ασχοληθεί ξανά με αυτές. Η ενασχόληση με την πολιτική για τον συγκεκριμένο πρέπει να θεωρείται λήξαν. Εάν το κάνει αυτό θα προσφέρει με μια του απόφαση πολλά περισσότερα από όσα πρόσφερε 4 χρόνια ως Υπουργός Μεταφορών.
Είναι φανερή η αλλεργία του πολιτικού μας συστήματος στην ανάληψη ευθυνών. Είναι επίσης φανερή η διάθεση των ανθρώπων που καταλαμβάνουν ιδιαίτερα κρίσιμα κυβερνητικά πόστα να κινηθούν χρησιμοθηρικά και με ιδιοτελείς σκοπούς στην δημόσια ζωή. Η πολιτική για ορισμένους γίνεται αντιληπτή ως επάγγελμα. Ένα ιδιαίτερα προσοδοφόρο και όχι κατ ανάγκην απαιτητικό επάγγελμα. Για έναν πολιτικό δε, που φτάνει στα βουλευτικά έδρανα ή –ακόμα καλύτερα – καταλαμβάνει υπουργικές θέσεις, η ζωή μοιάζει ακόμα πιο εύκολη. Και σίγουρα -το χειρότερο όλων των παραπάνω – του δίνει και το δικαίωμα , την επιλογή αν θέλετε , να κινείται υπεράνω του νόμου.
Και εδώ είναι η ειδοποιός διαφορά της ελληνικής περίπτωσης που την κάνει να ξεχωρίζει από οποιαδήποτε άλλη. Η απροκάλυπτη παραβίαση της κοινής λογικής. Η μη τήρηση του νόμου. Ακριβέστερα η περιφρόνηση και η αδιαφορία έναντι του Συντάγματος και του Δικαίου.
Εάν υπήρχε η μέγγενη του νόμου , που υπερβαίνει βαρύγδουπα πολιτικά επώνυμα , πολυπλόκαμα επιχειρηματικά συμφέροντα και ιδιοτελείς σκοπούς πάσης φύσεως δύσκολα θα υπήρχαν φαινόμενα σήψης και αναξιοπρέπειας όπως αυτά που αναφέραμε παραπάνω. Δύσκολα με άλλα λόγια θα έβαζε ξανά υποψηφιότητα για βουλευτής ο πρώην Υπουργός μεταφορών. Θα το σκεφτόταν τρείς και τέσσερεις φορές ο Πρωθυπουργός της χώρας να ιδιωτικοποιήσει την ΕΥΔΑΠ εν μέσω εθνικού πένθους ή να μεταβεί στον Σιδηροδρομικό Σταθμό Θεσσαλονίκης για να εγκαινιάσει ένα κέντρο τηλεδιοίκησης που απλούστατα δεν υπάρχει. Θα περιορίζονταν φαινόμενα βουλευτών που αποκαλύπτονται ότι πλουτίζουν με αγορές «κόκκινων» δανείων κοψοχρονιά -παίρνοντας μάλιστα δάνεια- και με απευθείας αναθέσεις από το Δημόσιο. Θα το σκέφτονταν πολύ σοβαρά ορισμένοι πριν βάλουν την υπογραφή τους για την αγορά πανάκριβων οπλικών συστημάτων που θα παραδοθούν σε βάθος…. πενταετίας ενώ η γείτονα χώρα βρυχάται καθημερινά ,διαρκώς και υπόκωφα(Η επίδραση των σεισμών δεν αλλάζει μακροπρόθεσμα την εξωτερική πολιτική της Τουρκίας). Θα απέφευγαν ορισμένοι να δηλώσουν ότι «βαριούνται» να εύχονται συλλυπητήρια σε οικογένειες θυμάτων εθνικών τραγωδιών. Θα γυρνούσαν πίσω στις τρύπες τους όσοι αναθεμάτιζαν να μην χάσουν εκλογές για ένα ..κωλοτραίνο.
Η ενασχόληση με την πολιτική δεν θα έπρεπε να είναι θέμα επώνυμου , οικογένειας και γνωριμιών. Αλλά αποκλειστικά και μόνο θέμα ικανότητας. Ικανότητας και αποτελεσματικότητας. Και όποιος δεν μπορεί ,δεν θέλει ή δεν τα καταφέρνει ,το ελάχιστο που μπορεί να κάνει είναι να φεύγει. Μαζί με το επιτελείο του φυσικά .Είναι απείρως χρησιμότερη η παραίτηση ορισμένων από την άνευ νοήματος, λόγου και αιτίας, παρουσία τους στην δημόσια ζωή. Το ελληνικό κράτος σε αυτή την περίπτωση θα ήταν πολύ διαφορετικό. Πολύ πιο έτοιμο να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις ,τα προβλήματα και τις αρρυθμίες που αδυνατεί να αντιμετωπίσει τώρα.
Πρόκληση για τον ιστορικό του μέλλοντος και στοιχείο προβληματισμού για τους παρόντες αποτελεί και η στάση των περισσότερων ΜΜΕ. Η Δημοσιογραφία χέρι-χέρι με την κυβερνητική πολιτική κρατιούνται σφιχτά την ώρα που παίρνουν απροκάλυπτα και απροσχημάτιστα τον κατηφορικό και σκοτεινό δρόμο του εκφυλισμού . Για να δούμε πόσα γραμμάτια θα ξεπληρωθούν στις επικείμενες εκλογές και πόσοι δημοσιογράφοι θα διεκδικήσουν την ψήφο ενός λαού που δέχεται εδώ και τέσσερα χρόνια μια πρωτοφανή «πλύση εγκεφάλου» προκειμένου να αποδεχθεί την κανονικότητα κάποιων και το κληρονομικό τους δικαίωμα να καταλαμβάνουν οι ίδιοι και οι οικογένειες τους, θέσεις εξουσίας.
Κάνοντας στροφή 180 μοιρών , περιδιαβαίνοντας κανείς το επιτελικό κράτος ως πολίτης και εργαζόμενος αυτής της χώρας είμαστε σε θέση να αντιληφθούμε το εξής. Δεν βρίσκεται μόνο ο πρώην Υπουργός Υποδομών εκτός πραγματικότητας. Υπάρχουν αρκετοί συνάδελφοι του, μαζί με τα επιτελεία τους που τον ανταγωνίζονται επάξια στο συγκεκριμένο σπορ. Επίσης, παντού , σε ολόκληρο το φάσμα του δημόσιου τομέα υπάρχουν βραδυφλεγείς βόμβες κακοδιαχείρισης και εγκατάλειψης που ανά πάσα ώρα και στιγμή είναι έτοιμες να σκάσουν. Πολλές επαγγελματικές και εργασιακές ομάδες είναι αφημένες ,κυριολεκτικά, στο έλεος του θεού.
Εκπαιδευτικοί του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα , καλλιτέχνες ,ελεύθεροι επαγγελματίες, ιδιωτικοί υπάλληλοι , εργαζόμενοι στα ΜΜΜ και εσχάτως -στρατιωτικοί -αντιμετωπίζονται ως παιδιά ενός , μάλλον, κατώτερου θεού.
Ο τρόπος διαχείρισης της εξουσίας από το πολιτικό μας σύστημα είναι εμφανέστατα ξεπερασμένος. Η πυραμίδα της λήψης αποφάσεων φαίνεται προβληματική. Ο τρόπος λειτουργίας του κράτους είναι αναποτελεσματικός και συσσωρεύει περισσότερα προβλήματα από όσα μπορεί να λύσει. Ο τρόπος λειτουργίας του κράτους ,στους περισσότερους τομείς δεν παρουσιάζει καμία διαφορά σε σχέση με 20 χρόνια πριν. Η νοοτροπία επίσης.
Χρόνια προβλήματα ,καθημερινής κυρίως υφής συνεχίζουν να είναι χρόνια.
Τα περί επιτελικού κράτους τα αδειάζουμε άμεσα στον πλησιέστερο κάδο απορριμμάτων για να μην συγκρουστούμε με τους βασικούς κανόνες της κοινής λογικής. Κάτι το οποίο θέλουμε να αποφύγουμε εντελώς.
Στους περισσότερους όλα αυτά μοιάζουν γνωστά. Σε κάποιους άλλους κουραστικά. Το σίγουρο είναι το εξής. Οι διοικούντες δεν κατάφεραν να κρύψουν τα προβλήματα κάτω από το χαλί. Η βάση της κυβερνητικής πολιτικής που μοιάζει να εμπνέεται από την φράση του Ναπολέοντα «Ματαιώνει κανείς πολλά πράγματα προσποιούμενος ότι δεν τα βλέπει» δεν βρίσκει δικαίωση εν έτει 2023. Ο Βασιλιάς είναι γυμνός. Το κράτος επίσης.
Τα δύσκολα είναι μπροστά μας.
Δημοσίευση σχολίου