Του ΜΙΧΑΛΗ ΙΓΝΑΤΙΟΥ
Ο υπουργός Εξωτερικών των Ηνωμένων Πολιτειών, Άντονι Μπλίνκεν δεν είναι άγνωστος στους Έλληνες, όχι μόνο της Ουάσιγκτον. Διατηρεί τις σχέσεις με τους παλιούς καλούς φίλους, από τη δεκαετία του ’80. Γνωρίζει τα ελληνικά εθνικά θέματα και τις ανησυχίες των κυβερνήσεων της Ελλάδας και της Κύπρου.
Και αυτός, όπως γενικά συμβαίνει με όλους τους Αμερικανούς αξιωματούχους, είναι οχυρωμένος πίσω από μια έωλη και αδικαιολόγητη επίσημη θέση, ότι η Τουρκία του Ταγίπ Ερντογάν, δεν πρέπει να χαθεί για την Αμερική και τη Δύση. Άσχετα απ’όσα λέγονται πίσω από τις κλειστές πόρτες, αυτή η επίσημη θέση δημιουργεί προβλήματα στην αμερικανική κυβέρνηση και “σπαζοκεφαλιάζει” τους παρατηρητές των ελληνοαμερικανικών σχέσεων.
Ειδικά μετά την ανάπτυξη της στρατιωτικής και στρατηγικής σχέσης μεταξύ της Αθήνας και της Ουάσιγκτον. Η κατάσταση των σχέσεων είναι εντυπωσιακή και η σημερινή στενή σχέση δεν υπήρξε ποτέ στο παρελθόν. Η ειρωνεία είναι ότι το κτίσιμο αυτής της σχέσης ξεκίνησε από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, η οποία θέλει να ξεχάσει αυτό το γεγονός, ενώ θα έπρεπε να είναι υπερήφανος που έβαλε τα θεμέλια.
Η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη, λόγω και του δυτικού χαρακτήρα της, απογείωσε τις σχέσεις. Σύντομα θα γίνει μία μεγάλη στρατιωτική άσκηση που θα ξεκινήσει από τη Λάρισα και θα φτάσει στην Σκύρο, η οποία περιλαμβάνει απειλή εξ ανατολών.
Φυσικά ούτε υποστηρίζω, ούτε πιστεύω ότι σε περίπτωση τουρκικής σχιζοφρενικής επίθεσης θα έρθουν οι Αμερικάνοι για να μας σώσουν. Δεν θα έρθουν. Ανάμεσα μας θα μπουν για να αποτραπεί ένας γενικευμένος πόλεμος. Αναφέρω το γεγονός της άσκησης και μόνο. Τα παλιά χρόνια τέτοιες ασκήσεις ήταν μόνο στη φαντασία μας.
Ειδικά ο κ. Μπλίνκεν, σε κάθε ευκαιρία, ζητά από τους Τούρκους να σταματήσουν τις απειλές εναντίον της Ελλάδας. Και, απ’ ότι γνωριζουμε, σε μερικές περιπτώσεις αναγκάστηκε να ξεχάσει την ευγένεια που τον διακρίνει. Για κάποιο …”περίεργο” λόγο είμαι βέβαιος ότι οι Τούρκοι συνολικά, εκνευρίζουν πολύ τον ευγενικό επικεφαλής της αμερικανικήςδιπλωματίας.
Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα και δεν πρέπει να γίνεται λάθος στις αναλύσεις για τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις. Πλέον, άλλο “πράγμα” είναι η σχέση της Ουάσιγκτον με την Αθήνα, και άλλο με την Άγκυρα. Ομιλούμε για δύο διαφορετικές καταστάσεις. Η μία σχέση είναι ισχυρή, ενώ η σχέση με την Άγκυρα βρίσκεται σε απεπλιστικό σημείο απαξίωσης, με ευθύνη του ισλαμιστή προέδρου της Τουρκίας. Οπότε, οι Αμερικανοί δεν έχουν δυσκολία να επιλέξουν.
Όμως, είτε επειδή έχουν αυτή την περίεργη αφέλεια για την κατάσταση στην περιοχή, είτε επειδή η γραφειοκρατία συνεχίζει να συμπεριφέρεται με μαλαγανίστικο τρόπο, αδικούν και τις Ηνωμένες Πολιτείες, αδικούν και την Ελλάδα. Ο κ. Μπλίνκεν θα ήθελε πάρα πολύ, μετά από αυτή την επίσκεψη του στην Ελλάδα, και πριν στην Τουρκία, να ξεκινήσει ένας πραγματικός διάλογος μεταξυ της Αθήνας και της Άγκυρας. Δεν πίεσε, αλλά τόνισε το αυτονόητο: ότι δεν πρέπει να γίνονται σεισμοί για να έρχονται κοντά οι δύο χώρες. Δεν πρέπει να ακολουθεί ο διάλογος τις καταστροφές.
Μιλώντας με σοβαρούς αναλυτές, πληροφορήθηκα ότι περιμένουν τη στιγμή, σύντομα, που οι Αμερικανοί δεν θα μπορούν να μην απαντήσουν, με τον ίδιο αισχρό τρόπο, στους Τούρκους. Αμφιβάλλω, αλλά κρατώ αυτη την ανάλυση. Ο Ερντογάν έχει καταλάβει την αδυναμία κάθε αμερικανικής κυβέρνησης, να μην χρεωθεί την απώλεια της Τουρκίας. Στην πραγματικότητα πρόκειται περί φυγής του Ερντογάν, άτακτης φυγής.
Παλαιότερα, ο πρόεδρος Τζο Μπάιντεν είχε δηλώσει, δημόσια και επίσημα, σε τηλεοπτική συνέντευξη στην εφημερίδα New York Times ότι ο Ταγίπ Ερντογάν είναι ένας αυταρχικός ηγέτης. Μακριά από τα μικρόφωνα είπε και χειρότερα. Έσπευσε όμως να διευκρινίσει ότι δεν επιθυμούσε πραξικοπηματική ανατροπή του Τούρκου προέδρου, αλλά μέσω της εκλογικής διαδικασίας.Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των Ελλήνων, πολιτικών και πολιτών, οι Αμερικανοί επιθυμούν την αποχώρηση του Ερντογάν από την τουρκική πολιτική και κομματική σκηνή. Θέλουν την επιστροφή των Κεμαλιστών, οι οποίοι έχουν θέσεις παρόμοιες με αυτές του Ερντογάν για την Ελλάδα, την Αμερική και τη Δύση.
Ειδικά για την Ελλάδα και την κατοχή στην Κύπρο.
Στην Ελλάδα και στην Κυπρο, δικαιολογημένα, θέλουμε την παραμονή του Ερντογάν. Ορθά πιστεύουμε ότι η νίκη του στις εκλογές -εάν γίνουν και όποτε γίνουν- θα σημάνει το τέλος της σχέσης με την Αμερική.
Ο Τούρκος Πρόεδρος μισεί την Αμερική, μισεί τον τρόπο ζωής και την κουλτούρα των Δυτικών. Νοιώθει πιο άνετα με αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, οι μουλάδες της Τεχεράνης, ο πρόεδρος της Κίνας… Αυτοί, όπως είπε στον πρόεδρο Μπάιντεν στη Μαδρίτη, τον αναγνωρίζουν, τον παραδέχονται και τον αποδέχονται. Οι δυτικοί τον θεωρούν ως ένα εκ των πολλών… Και προβληματικών…
Στην Ελλάδα και στην Κυπρο, δικαιολογημένα, θέλουμε την παραμονή του Ερντογάν. Ορθά πιστεύουμε ότι η νίκη του στις εκλογές -εάν γίνουν και όποτε γίνουν- θα σημάνει το τέλος της σχέσης με την Αμερική.
Ο Τούρκος Πρόεδρος μισεί την Αμερική, μισεί τον τρόπο ζωής και την κουλτούρα των Δυτικών. Νοιώθει πιο άνετα με αυταρχικούς ηγέτες όπως ο Βλαντιμίρ Πούτιν, οι μουλάδες της Τεχεράνης, ο πρόεδρος της Κίνας… Αυτοί, όπως είπε στον πρόεδρο Μπάιντεν στη Μαδρίτη, τον αναγνωρίζουν, τον παραδέχονται και τον αποδέχονται. Οι δυτικοί τον θεωρούν ως ένα εκ των πολλών… Και προβληματικών…
Δημοσίευση σχολίου