Ανδρονόπουλος Μάκης
Ο Αμερικανός πρόεδρος Τζο Μπάιντεν δεν έχει πάψει να επαναλαμβάνει σε κάθε ευκαιρία ότι στο πόλεμο της Ουκρανίας δεν πρόκειται να συμμετάσχουν Αμερικανοί στρατιώτες, γιατί αυτό θα σήμαινε Γ΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όμως, παραμένει ζητούμενο εάν χτυπηθεί επί του ουκρανικού εδάφους το κονβόι της στρατιωτικής βοήθειας των Ευρωπαίων ή των Αμερικανών, έστω και με Ουκρανούς οδηγούς, τι θα συμβεί;
Ο Πούτιν προειδοποίησε ότι θα υπάρξουν συνέπειες, που σημαίνει ότι, θα χτυπήσει τα κονβόι, ενώ δεν μπορούμε να αποκλείσουμε να τα χτυπήσει ακόμη και στο έδαφος της Πολωνίας ή της Ρουμανίας. Τότε, τι γίνεται κ. Μπάιντεν; Τί κάνει το ΝΑΤΟ και η Ευρώπη; Υπάρχει και ένα άλλο ερώτημα: Ποιες θα είναι οι επιλογές του Κρεμλίνου, αν η αντίσταση μέσα στην πόλη του Κιέβου τσαλακώσει το γόητρο του στρατηλάτη;
Με δυο λόγια βρισκόμαστε στην κόψη του ξυραφιού. Κάπου εδώ ο πραγματισμός πρέπει να υποκαταστήσει την ανατριχίλα της Δύσης και την οργή της Ευρώπης, της οποία η απρόσμενη αφύπνισή της μέσα σε 48 ώρες αναμφίβολα οφείλεται περισσότερο στο θυμικό που μόχλευσε η αποφασιστικότητα των Ουκρανών να αντισταθούν όπως- όπως στη ρωσική στρατιωτική μηχανή και λιγότερο σε μια λογική συμφεροντολογική γεωπολιτική ανάλυση.
Υπό αυτό το πρίσμα είναι σκόπιμο να σκεφτούμε ότι η ευρωπαϊκή και αμερικανική βοήθεια σε στρατιωτικό υλικό προς τον αγωνιζόμενο για την ελευθερία του ουκρανικό λαό, αν δεν θέλουμε να κρυβόμαστε πίσω από το δάκτυλό μας είναι νατοϊκή, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Φαίνεται επί του πεδίου πως το στρατιωτικό υλικό είναι δύσκολο, αν όχι αδύνατο, να φτάσει στο Κίεβο, στο Χάρκοβο ή στη Μαριούπολη. Ίσως υπάρχει χρόνος να φτάσει στην Οδησσό, η οποία όμως έχει να αντιμετωπίσει στα νερά της 45 πολεμικά σκάφη της Ρωσίας που άφησε ο Ερντογάν να περάσουν τα Στενά πριν τα κλείσει.
Συνεπώς, η λογική λέει ότι η βοήθεια αυτή, εφόσον φθάσει, θα διαχυθεί στην δυτική Ουκρανία και από εκεί θα επιχειρείται να φθάσει στα τακτικά και μη αντάρτικα στις πόλεις. Διότι είναι σαφές ότι στις πόλεις θα γίνουν μάχες, πόρτα- πόρτα. Οι Ουκρανοί είναι αποφασισμένοι, ακόμη κι αν πέσει το Κίεβο.
Πόρτα διαφυγής
Έτσι, όπως έχουν πολωθεί τα πράγματα, όπως φρόντισε η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο, πρέπει να δούμε τί πόρτα διαφυγής από το φρενοκομείο υπάρχει. Από ό,τι φαίνεται ο μόνος που την κρατάει ανοιχτή είναι ο Μακρόν που συμφώνησε με τον Πούτιν να συνεχίσουν να μιλάνε. Εδώ πρέπει να υπογραμμίσουμε τη σημασία της εξόδου της Ευρώπης από το λήθαργο της μακαριότητάς της.
Και το ερώτημα είναι πώς αυτή η εξέλιξη θα αποκτήσει ουσία και προοπτική, γρήγορα, άμεσα πριν χαθεί το momentum, όπως με το ευρώ που θα μπορούσε να είναι το εφαλτήριο για την πολιτική της ενοποίηση. Το σημαντικότερο όμως σε αυτή τη φάση είναι η ΕΕ να ξεπεράσει τη συγκινησιακή της φάση και να δει την καθαρή εικόνα για το πώς φτάσαμε στην τρέλα. Μόνο εάν συνειδητοποιηθεί το πώς φτάσαμε στην εισβολή, μόνο τότε, η εικόνα θα καθαρίσει για να φανεί η λύση.
Μια καθαρή εικόνα μας δίνει ο υπεράνω πάσης υποψίας Ρωσο-γαλλο-αμερικανός δημοσιογράφος Vladimir Pozner από το 2018 σε μια διάλεξή του στο πανεπιστήμιο Γέιλ στο πλαίσιο του Προγράμματος Ρωσικών, Ανατολικοευρωπαϊκών και Ευρασιατικών Σπουδών. Ο Πόζνερ μίλησε για τον αντίκτυπο της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ έναντι της Ρωσίας μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης και μοιράστηκε τις απόψεις του για μια σειρά ζητημάτων που έθιξε το κοινό, από την υποτιθέμενη ρωσική παρέμβαση στις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ το 2016, μέχρι τη δηλητηρίαση του Σκριπάλ, έως την κατάσταση των ανεξάρτητων μέσων ενημέρωσης στη Ρωσία και τις ΗΠΑ. Η διάλεξή του στηρίχθηκε σε ντοκουμέντα που είχαν αποχαρακτηριστεί εκείνη την εποχή και δεν αμφισβητούνται (National Security Archives).
ΝΑΤΟ: Τα ντοκουμέντα των λαθών
Από αυτά τα ντοκουμέντα προκύπτει ότι ο τελευταίος πρόεδρος της ΕΣΣΔ Μιχαήλ Γκορμπατσόφ είχε ρητές διαβεβαιώσεις από τον πατέρα Τζορτζ Μπους και από τον Χέλμουτ Κολ ότι η επανένωση της Γερμανίας δεν σημαίνει άλλη επέκταση του ΝΑΤΟ. Τις ίδιες διαβεβαιώσεις έλαβε και ο Γιέλτσιν, πως το ΝΑΤΟ δεν θα επεκταθεί «ούτε μια ίντσα» ανατολικά και από την Θάτσερ και από τον Μιτεράν.
Αλλά από το 1999 ξεκινά η διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς τα ανατολικά με την ένταξη της Ουγγαρίας, της Πολωνίας και της Τσεχικής Δημοκρατίας. Τότε ήταν που ο αρχιτέκτονας της πολιτικής ανάσχεσης της ΕΣΣΔ Τζορτζ Κένναν έγραψε πως «η διεύρυνση του ΝΑΤΟ θα ήταν το πιο μοιραίο λάθος στην αμερικανική πολιτική». Το δυτικό, διάβαζε αμερικανικό, επιχείρημα ήταν πως τις διαβεβαιώσεις τις δώσαμε στην ΕΣΣΔ. Τώρα ΕΣΣΔ δεν υπάρχει. Υπάρχει Ρωσία!… που αντιμετωπίστηκε ως ο χαμένος του Ψυχρού Πολέμου.
Στο μεταξύ, από το 1991 μοχλεύτηκε ο εμφύλιος στη Γιουγκοσλαβία, όπου ενεπλάκη το ΝΑΤΟ χωρίς άδεια από τον ΟΗΕ και από το 1995 ξεκινούν οι βομβαρδισμοί από αυτό του σερβικού στρατού. Ο πόλεμος τέλειωσε σταδιακά την περίοδο 1999-2001 με την ολοκλήρωση της διάλυσης της Γιουγκοσλαβίας. Οι ΗΠΑ αποχωρούν από τις συμφωνίες για τους αντιβαλλιστικούς πυραύλους.
Την περίοδο 2000-2008 αναλαμβάνει την πρωθυπουργία της Ρωσίας ο Βλαντιμίρ Πούτιν και εξ αρχής ζητά να γίνει η Ρωσία μέλος του ΝΑΤΟ. Η απάντηση ήταν είστε πολύ μεγάλη… Το 2001 με το 9/11 προσφέρει στον Μπους το νεότερο στήριξη για να πολεμήσουν μαζί την τρομοκρατία με σύμπραξη στην Κεντρική Ασία και αλλού. Καμία αντίδραση. Το 2007 στο G20, όταν το ΝΑΤΟ συνέχισε να επεκτείνεται, δηλώνει πως είναι προκλητική ενέργεια και ρωτάει εναντίον ποίου στρέφεται αυτή η επέκταση. Έχει μεσολαβήσει το 2003 η αμερικανική επέμβαση μετά των “προθύμων” στο Ιράκ χωρίς την έγκριση του ΟΗΕ. Την συνέχεια την γνωρίζουμε.
Δημοσίευση σχολίου