Το μνημόνιο συναντίληψης Τουρκίας-Λιβύης που αφορά την οριοθέτηση των μεταξύ τους “ΑΟΖ”, δεν αποτελεί ούτε φαιδρότητα, όπως χαρακτηρίστηκε αρχικά από την ελληνική κυβέρνηση, ούτε τερτίπι δημιουργίας εντυπώσεων. Ειδικότερα δε, όταν δεν πρόκειται για μια απλή συμφωνία σύμπνοιας, όπως παρουσιάστηκε στα ελληνικά ΜΜΕ, αλλά κανονική συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ, με συγκεκριμένους χάρτες που παρουσιάζουν τις συντεταγμένες οι οποίες θα παρουσιαστούν και στον ΟΗΕ.
Στην Ελλάδα δεν υπήρξαν ηχηρές αντιδράσεις διότι ήταν μια εξέλιξη την οποία ούτως ή άλλως περιμέναμε από καιρού εις καιρόν. Αυτό διαπιστώνεται από όλους τους εκλεκτούς των ΜΜΕ που παραδέχονται πως η ενέργεια της Τουρκίας ήταν πολυαναμενόμενη. Αφού ήταν πολυαναμενόμενη, γιατί δεν προετοιμαστήκαμε; Μερικοί αντιλέγουν με το επιχείρημα πως δεν θα μπορούσαμε να αναγκάσουμε τη Λιβύη να κάνει κάτι διαφορετικό. Να την αναγκάσουμε, όχι, αλλά να την πιέσουμε, ναι.
Το πρώτο λάθος της Ελληνικής πλευράς είναι ότι δεν κρατούσε επικοινωνία με τους συμμάχους της όσον αφορά το συγκεκριμένο ζήτημα. Ο κ. Μητσοτάκης μόλις ενημερώθηκε έτρεχε να ενημερώσει τον Πρόεδρο της Γαλλίας Εμμανουέλ Μακρόν και να ζητήσει την στήριξη του. Γιατί δεν προηγήθηκε μια προσυζήτηση με τον κ. Μακρόν ώστε να συμφωνηθούν εκ των προτέρων οι ενέργειες των δύο χωρών σε περίπτωση που η Τουρκία προχωρήσει σε συμφωνία οριοθέτησης ΑΟΖ με τη Λιβύη; Ομοίως, θα έπρεπε να υπάρξει η ίδια προσυζήτηση, και με την Κυπριακή Δημοκρατία, το Ισραήλ και την Αίγυπτο που υποτίθεται πως κάθε χρόνο υπάρχει σύσφιξη των σχέσεων μας. Επιπλέον, η Ελλάδα θα έπρεπε να ενημερώσει επίσης και την Ε.Ε., συμπεριλαμβανομένων όχι μόνο των οργάνων της αλλά και τα υπόλοιπα κράτη μέλη.
Το δεύτερο μεγάλο λάθος της Ελλάδας, είναι ότι δεν “ζήτησε τα ρέστα” από τη Βορειοατλαντική Συμμαχία (ΝΑΤΟ). Η Ελλάδα, με σύμμαχο τη γειτονική Βουλγαρία και τη Γαλλία, θα μπορούσε με μια τριμερή συνεργασία να θέσουν ζήτημα εξόδου της Τουρκίας από το ΝΑΤΟ. Και για να προλάβουμε ορισμένα κακόβουλα σχόλια, δεν είμαστε τόσο αφελείς ώστε να πιστεύουμε πως κάτι τέτοιο θα έθετε την Τουρκία εκτός ΝΑΤΟ. Το διακύβευμα είναι να αντιληφθεί τόσο η συμμαχία, όσο και οι ΗΠΑ , πως εξαιτίας της Τουρκίας κινδυνεύει όχι μόνο η Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ, αλλά και ολόκληρη η συμμαχική συνοχή. Η Ελλάδα θα μπορούσε επίσης να εκμεταλλευτεί τη βοήθεια που παρέχει στη γειτονική Αλβανία (μέλος του ΝΑΤΟ) μετά τους πρόσφατους σεισμούς, ώστε να αξιώσει πολιτικά και διπλωματικά ανταλλάγματα. Δηλαδή, θα πρέπει να επιχειρηθεί με ελληνική πρωτοβουλία η δημιουργία ενός αρραγούς βαλκανικού μετώπου έναντι της Τουρκίας η οποία βυσσοδομεί όχι μόνο στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο αλλά και στα Βαλκάνια.
Το τρίτο μεγάλο λάθος της Ελλάδος είναι ότι δεν υπήρξε ακόμη οριοθέτηση της Ελληνικής ΑΟΖ με εκείνες της Κυπριακής Δημοκρατίας και της Αιγύπτου. Η Ελλάδα αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, ούσα μέρος σε μια διακρατική ενεργειακή συμμαχία με κύριο άξονα την εξαγωγή φυσικού αερίου, χωρίς η ίδια να ανακηρύξει και να οριοθετήσει ΑΟΖ. Παγκόσμια αποκλειστικότητα! Αντιλαμβανόμαστε πλήρως τους κινδύνους που ελλοχεύουν μέσω μιας τέτοιας ενέργειας. Η Τουρκία ενδεχομένως να έβγαινε εκτός ορίων. Εντούτοις όμως, η Ελλάδα δεν μπορεί συνεχώς να υποκύπτει και να υποχωρεί έναντι των υπόλοιπων αξιώσεων. Ένας σημαντικός κίνδυνος που καραδοκεί, είναι αργότερα η Λιβύη να προχωρήσει σε οριοθέτηση με την Ιταλία, παραγνωρίζοντας πλήρως τις θαλάσσιες ζώνες του Ιονίου, νότια της Πελοποννήσου κλπ. Συνεπώς, θα ήταν περισσότερο διπλωματικό η Ελλάδα να είχε ήδη έτοιμες συμφωνίες οριοθέτησης με Κύπρο και Αίγυπτο, και περιμένοντας την παραμικρή παράνομη και προκλητική ενέργεια της Τουρκίας, οι συμφωνίες αυτές να υπογραφούν, να επικυρωθούν και να αποσταλούν στον ΟΗΕ. Αυτό έπρεπε να κάνει η Ελλάδα, από την πρώτη στιγμή που ανακοινώθηκε η συμφωνία Λιβύης-Τουρκίας.
Το τέταρτο μεγάλο λάθος της Ελλάδας είναι η απέλαση του Λίβυου πρέσβη. Αυτή η ενέργεια αργά ή γρήγορα θα θεωρηθεί το απόλυτο φιάσκο. Δεν γίνεται να απελαύνεται μόνο ο Λίβυος πρέσβης, και όλοι οι υπόλοιποι Τούρκοι πρεσβευτές και πρόξενοι που βρίσκονται στην Ελλάδα να παραμένουν ανενόχλητοι. Θα ήταν προτιμότερο να μην υπάρξει τέτοια βεβιασμένη και σπασμωδική αντίδραση εκ μέρους της Ελλάδας, και ταυτόχρονα να υποσκάπτουμε διεθνώς την κυβέρνηση του Φαγιέζ αλ Σαράτζ της Τρίπολης, ο οποίος δεν έχει τη λαϊκή έγκριση για να κυβερνάει τη χώρα, ούτε έχει τη νομιμοποίηση από τη Βουλή της Λιβύης. Επίσης, η Ελλάδα θα έπρεπε να προσεγγίσει τον Λίβυο Στρατάρχη Καλίφα Χαφτάρ, που ελέγχει το 70% της Λιβύης, και την πλειοψηφία της Βουλής. Είναι δεδομένο, ότι ο Χαφτάρ, και με τις πλάτες του ΝΑΤΟ, θα καταλάβει την εξουσία της Λιβύης. Είναι λοιπόν αναγκαίο να υπάρξει ένα προσύμφωνο, και μόλις αναλάβει την εξουσία της χώρας, να οριοθετηθεί ΑΟΖ Ελλάδας-Λιβύης. Σημειωτέον, πως ο Χαφτάρ δεν αναγνώρισε, όπως και οι βουλευτές του, την συμφωνία του Σαράτζ με τον Ερντογάν.
Υπάρχουν τρόποι ώστε η Ελλάδα να ανατρέψει την αρνητική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί για την ίδια. Όμως, για να κατορθωθεί ένα τέτοιο εγχείρημα, θα πρέπει να υπάρχει οργάνωση, πολιτική βούληση και πολιτική ομόνοια-σύμπνοια. Πλέον, το Υπουργείο Εξωτερικών πρέπει να διοικείται από επαγγελματίες τεχνοκράτες διπλωμάτες και όχι από πολιτικά πρόσωπα. Ο κ. Δένδιας δεν είναι ούτε Διπλωμάτης, ούτε καν γνώστης του Διεθνούς Δικαίου ή των Διεθνών Σχέσεων. Πρέπει να αποδεσμευτεί και επιτέλους να ανασυγκροτηθεί και να διαρθρωθεί το ελληνικό ΥΠΕΞ.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου