Οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας δείχνουν να οδεύουν σε φάση εξομάλυνσης, αλλά ο δρόμος που έχουν να διανύσουν Ουάσινγκτον και Άγκυρα είναι μεγάλος και δύσκολος. Ειδικά για την δεύτερη…
Η υπόθεση του πάστορα Μπράνσον δεν ήταν η αιτία της κρίσης. Ένα σύμπτωμά της ήταν. Οι σχέσεις του Ερντογάν με τις ΗΠΑ έχουν μπει στην “κατάψυξη” από το καλοκαίρι του 2013. Η επίσκεψη Ερντογάν με τον Ομπάμα στην Ουάσινγκτον δεν είχε πάει καθόλου καλά με τον Τούρκο πρόεδρο να δείχνει τα πρώτα σημάδια της αλαζονείας του. Από τότε οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις βρίσκονται σε φάση κρίσης.
Η απελευθέρωση του πάστορα και οι επαφές Τραμπ-Ερντογάν έχουν δώσει την αίσθηση ότι κάτι αλλάζει. Ωστόσο υπάρχουν πολύ σοβαρότερα θέματα από το πρόβλημα του Μπράνσον που λύθηκε.
Ο Ερντογάν “πόνταρε” στην “αντιρωσική εμμονή” της Ουάσινγκτον, έπαιξε και παίζει με τη Μόσχα, παραγγέλνοντας S-400 και δίνοντας πολυδάπανα έργα όπως τα εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας σε ρωσικές εταιρείες. Μιλά για ενίσχυση της στρατιωτικής συνεργασίας και έχει ανοιχτή γραμμή με τον Πούτιν που τον χρησιμοποιεί όσο μπορεί περισσότερο.
Ο Τούρκος πρόεδρος δεν είναι ανόητος, ούτε παράλογος, όπως θέλουμε να πιστεύουμε. Γνωρίζει ότι η οικονομία του εξαρτάται σχεδόν 100% από τη Δύση και τις ΗΠΑ. Γνωρίζει ότι σ΄ αυτό το πρόβλημα η Μόσχα δεν έχει λύση. Γνωρίζει όμως επίσης ότι οι ΗΠΑ θα κάνουν τα πάντα για να μην “χάσουν” την Τουρκία. Στο “χάσμα” αυτών των δύο διαπιστώσεων ο Ερντογάν κάνει τις κινήσεις του, προσπαθώντας να κερδίσει όσα περισσότερα μπορεί. Αν θα τα καταφέρει ή όχι θα φανεί.
Πολλοί συνδέουμε την εξέλιξη των αμερικανοτουρκικών σχέσεων με τις ελληνοαμερικανικές. Προφανώς και έχουν άμεση σχέση, αλλά είναι λάθος να ασχολούμαστε μόνο μ΄ αυτή την εξίσωση. Είναι λάθος να περιμένουμε ότι τα “καβγαδάκια” Ουάσινγκτον και Άγκυρας θα μας φέρουν μόνο κέρδη. Είναι λάθος να ενθουσιαζόμαστε κάθε φορά που οι σχέσεις Ουάσινγκτον-Άγκυρας “παγώνουν” και να απογοητευόμαστε όταν υποψιαζόμαστε έστω ότι πάνε προς το καλύτερο. Πρέπει εκτός από το να παρακολουθούμε και να αναλύουμε τι κάνουν οι “απέναντι” με τους Αμερικανούς, να αποφασίσουμε τι θα κάνουμε εμείς. Όχι μόνο με τους Αμερικανούς αλλά με τη θέση μας γενικότερα σε μια από τις πιο ταραγμένες περιοχές του πλανήτη.
Οι Αμερικανοί δεν “αγαπούν” και δεν “μισούν” κανέναν. Κάνουν τη δουλειά τους για να προστατεύσουν τα συμφέροντά τους και να επβάλλουν τις πολιτικές τους. Σ΄ αυτή τη προσπάθεια χρησιμοποιούν τους πάντες και τα πάντα. Και εμάς και τους Τούρκους όταν το κρίνουν απαραίτητο. Το τι κερδίζει ο καθένας είναι δικό του θέμα. Το καλύτερο παράδειγμα για εμάς είναι η Κύπρος,η οποία υπογράφει συμφωνία ασφαλείας με τις ΗΠΑ, όπως έγινε γνωστό σήμερα.
Ας προσγειωθούμε λοιπόν στην πραγματικότητα. Ας μην έχουμε την ψευδαίσθηση ότι η Τουρκία δεν θα πάρει τα F-35, γιατί θα τα πάρει. Θα φροντίσει η Lockheed Martin γι΄ αυτό. Ας σταματήσουμε να κάνουμε σενάρια για κλείσιμο του Ιντσιρλίκ, γιατί αυτά είναι ακραία σενάρια που δύσκολα θα επαληθευτούν. Ας καταλάβουμε ότι το πόσο σημαντικοί και δυνατοί θα είμαστε στην περιοχή μας εξαρτάται πρωτίστως από εμάς κι όχι από τους τσακωμούς ή τις φιλίες των γύρω μας.
Θα πρέπει τέλος να πάψουμε να είμαστε τόσο απαισιόδοξοι και θα τολμούσαμε να πούμε και ηττοπαθείς! Βλέπουμε τους πάντες γύρω μας ως “πανίσχυρους εχθρούς” που μπορούν ανά πάσα στιγμή να μας επιβάλλουν ότι θέλουν! Δεν είναι έτσι. Η χώρα έχει χτίσει συμμαχίες τις οποίες δεν έχει εκμεταλλευθεί όπως και όσο θα ΄πρεπε. Η γεωπολιτική συγκυρία δεν είναι άσχημη για την Ελλάδα, αρκεί να ενργοποιηθεί και να αρπάξει ευκαιρίες που δίνονται. Το μεγάλο πρόβλημα της χώρας είναι ένα και δυστυχώς όσο περνά ο καιρός χειροτερεύει. Η εσωτερική φαγωμάρα μας είναι ασύλληπτη αλλά κυρίως άκρως επικίνδυνη. Είναι η μεγάλη μας αδυναμία που όλοι την έχουν “διαβάσει” και την εκμεταλλεύονται.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου