Οι Τούρκοι κλιμακώνουν τις ενέργειες αμφισβήτησης των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε μια προσπάθεια να μπλοκάρουν την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων στην περιοχή της Μεσογείου. Προβάλουν παράλογες με βάση το ισχύον διεθνές δίκαιο, επιδιώκοντας να πιέσουν στην αλλαγή του, ή να πειθαναγκάσουν την Ελλάδα να αποδεχθεί, όσα κατά Θουκυδίδη επιβάλει η αδυναμία της…
Γράφει ο Μιχαήλ Βασιλείου
Έτσι, όπως αναφέρει η Yeni Safak, το δημοσιογραφικό όργανο του Ερντογάν, η Άγκυρα διεκδικεί κοινά θαλάσσια σύνορα με τη Λιβύη ως η Ελλάδα να μην υπάρχει! Ο Τούρκος υπουργός Άμυνας Χουλουσί Ακάρ παρουσίασε μάλιστα χάρτες για να αποδείξει ότι η Ελλάδα προσπαθεί να «κλέψει» την τουρκική και την λιβυκή υφαλοκρηπίδα αποτρέποντας τις δύο μουσουλμανικές χώρες στο να αποκτήσουν κοινά σύνορα…
Η εφημερίδα παρουσιάζει και τους σχετικούς χάρτες που επέδειξε ο Ακάρ σε Λίβυους αξιωματούχους. Σύμφωνα με τον ένα χάρτη που παρουσίασε ο Ακάρ κανένα νησί, ούτε το Καστελόριζο, ούτε καν η Κύπρος και η Κρήτη δεν μπορεί να έχουν πλήρη επήρεια σε θαλάσσιες ζώνες, και συνεπώς μπορεί έτσι να υπάρξουν θαλάσσια σύνορα μεταξύ της Τουρκίας και της Λιβύης.
Με τον τρόπο αυτό εξαφανίζεται ολόκληρη η ελληνική υφαλοκρηπίδα. «Οι Έλληνες κλέβουν την ΑΟΖ της Λιβύης» αναφέρει χαρακτηριστικά η τουρκική εφημερίδα Yeni Safak. Οι τουρκικές ενέργειες όμως δείχνουν να έχουν πιθανώς «ρωσικές πλάτες»…
Οι προσεκτικοί παρατηρητές θα έχουν εντοπίσει τις επαφές του στρατηγού Χαλίφα Χαφτάρ που αποτελεί τη μία πλευρά της σύγκρουσης στη Λιβύη με τη Μόσχα, από όπου επιδιώκει να εξασφαλίσει υποστήριξη σε πολλαπλά επίπεδα, του στρατιωτικού υλικού συμπεριλαμβανομένου.
Εκεί βρέθηκε προ τετραημέρου και συναντήθηκε με τον Σεργκέι Σοϊγκού, τον πανίσχυρο υπουργό άμυνας της Ρωσίας και θεωρούμενο βασικό υποψήφιο για τη διαδοχή του Βλαντιμίρ Πούτιν. Ο Χαφτάρ, συνεργάτης του Μουαμάρ Καντάφι στην ανατροπή του βασιλιά Ιντρίς το 1969.
Μετά τον πόλεμο με το Τσαντ, του οποίου οι δυνάμεις στηρίζονταν από τους Γάλλους (συνελήφθη το 1987μαζί με 300 άνδρες του), οι οποίοι επίσης έχουν ζωτικά συμφέροντα στη Μεσόγειο και βρίσκουν μπροστά τους έναν παλιό γνώριμο, έφυγε εξόριστος στις ΗΠΑ.
Το ότι ζούσε στην Βιρτζίνια, περιοχή όπου βρίσκονται οι κεντρικές εγκαταστάσεις της CIA (Λάνγκλεϊ), οδήγησε σε πληθώρα σχολίων και εικασιών για τη φερόμενη ως συνεργασία του με την αμερικανική υπηρεσία πληροφοριών. Στη Λιβύη επανήλθε το 2011 και δραστηριοποιείται στην ανατολική Λιβύη από όπου έλκει την καταγωγή του.
Οι Τούρκοι, όπως έκαναν επί Καντάφι – την ανατροπή του οποίου αρκετοί συνδέουν και με το «ενεργειακό Ελντοράντο» της Μεσογείου, αμφισβητώντας το καθεστώς της Γαύδου – επιδιώκουν να προσελκύσουν τη Λιβύη στη θεωρία τους ότι οι νήσοι δεν δικαιούνται τίποτα παραπάνω από 6 ναυτικά μίλια χωρικά ύδατα! Καμία άλλη θαλάσσια ζώνη.
Αυτό το κάνουν ποντάροντας στο ότι με αυτό τον τρόπο θα αυξανόταν η έκταση των λιβυκών θαλασσίων ζωνών και θα ενισχυόταν το μπλοκ των χωρών που θα αμφισβητούσαν το τρέχων στάτους κβο των ισχυόντων κανόνων διεθνούς δικαίου.
Επιπρόσθετα, στην περίπτωση του στρατάρχη πλέον Χαφτάρ που επιχειρεί είτε να αναλάβει τον έλεγχο της Λιβύης, είτε να παίξει κομβικό ρόλο σε περίπτωση που υπάρξει κυβέρνηση εθνικής ενότητας, οι Τούρκοι αντιλαμβάνονται ότι υπάρχει δυνητικός σύμμαχος προς αξιοποίηση.
Η αναζωπύρωση του «λιβυκού εθνικισμού» με κάποια βολική αφορμή, όπως αυτή που επιχειρούν οι ίδιοι να αξιοποιήσουν, εξυπηρετεί στην προσπάθεια συσπείρωσης του πληθυσμού γύρω από τον ηγέτη, κάτι που θα τον βοηθούσε να εδραιώσει την εξουσία του, ασχέτως του ποια θα είναι η επιδίωξή του την επόμενη ημέρα.
Κάπου εδώ υπεισέρχονται και τα ρωσικά συμφέροντα, τα οποία σε γενικές γραμμές περιγράφονται ως ακολούθως: Η Ρωσία δεν θέλει να αποκλειστεί από τα «θερμά νερά» της Μεσογείου, μια πάγια επιδίωξη στο πλαίσιο του γεωστρατηγικού ανταγωνισμού με τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Σε πιο «ειδικό» επίπεδο, οι Ρώσοι παγίως επιδιώκουν να αποκτήσουν πρόσβαση σε ναυτικές βάσης εξυπηρέτησης των αναγκών των πλωτών μέσων του Ναυτικού τους τα οποία στέλνουν στη Μεσόγειο. Πολεμικά πλοία, υποβρύχια, ακόμα και αεροπορικά μέσα υποστήριξης του «ναυτικού έργου», χρειάζονται βάσης ανεφοδιασμού, στοιχειωδών τουλάχιστον επισκευών, κ.λπ.
Αυτός είναι ένας βασικός πρακτικός λόγος της υποστήριξης του Μπασάρ Αλ Άσαντ στη Συρία (ναυτική βάση στο Ταρτούς), πέραν της γενικής επιθυμίας παρουσίας και επιρροής στη Μέση Ανατολή και της πιο πρακτικής επιθυμίας αποτροπής ενεργειακών σχεδίων που θα μειώσουν την εξάρτηση της Δύσης από τους ρωσικούς υδρογονάνθρακες.
Με απλά λόγια, στην προκειμένη περίπτωση, οι Ρώσοι υποδαυλίζοντας την κατάσταση στη Μεσόγειο σε ένα ακόμα μέτωπο, δεν έχει σαν στόχο να πλήξει τα ελληνικά συμφέροντα, αλλά διά της πρόκλησης χάους να εξυπηρετήσει τα προαναφερθέντα δικά της…
Τα όπλα στις δυνάμεις του Χαφτάρ, οι Ρώσοι μισθοφόροι της Wagner, η υποδοχή του Λίβυου «στρατάρχη» στο μοναδικό ρωσικό αεροπλανοφόρο «Κουζνέτσοφ», όταν έπλεε και βρέθηκε στη Μεσόγειο, από όπου συνομίλησε σε ασφαλές δίκτυο με τον Ρώσο υπουργό Άμυνας στη Μόσχαανοίγουν τον δρόμο να ζητηθεί ο ελλιμενισμός ρωσικών πλοίων στη Λιβύη και τη Βόρεια Αφρική.
Αυτό είναι κάτι το οποίο η Μόσχα ψάχνει παγίως και σε άλλες χώρες της περιοχής, όπως για παράδειγμα στην Αλγερία, η οποία διαθέτει αλλά αποκτά και νέα πλοία επιφανείας και υποβρύχια από τη Ρωσική Ομοσπονδία.
Το ίδιο επεδίωκε να κάνει πάντα και στην Αίγυπτο που επίσης είναι μεγάλος χρήστης ρωσικών κυρίων οπλικών συστημάτων. Να επισημανθεί βεβαίως, ότι και η Κίνα είναι πολύ ενεργή στην προώθηση δικών της ναυπηγικών σχεδίων στο αλγερινό Ναυτικό, με αξιοσημείωτη επιτυχία.
Κατά συνέπεια, η ελληνική διπλωματία πρέπει να κινηθεί «ζωηρά» προς πολλές κατευθύνσεις, προφανέστατα σε συνεργασία με τις δυνάμεις αυτές των οποίων τα συμφέροντα ευθυγραμμίζονται με τα ελληνικά.
Ούτε η Ευρωπαϊκή Ένωση ούτε και ο ΟΗΕ, μπορούν για πολύ χρόνο να κλείνουν τα μάτια στην αυθαίρετη προώθηση της καινοφανούς τουρκικής θεωρίας ότι οι νήσοι δεν δικαιούνται θαλασσίων χωρών πέραν των χωρικών υδάτων εύρους 6 ναυτικών μιλίων.
Παράλληλα, η επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στη Μόσχα στις αρχές Δεκεμβρίου στη Μόσχα, αποκτά ακόμα μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Το ενδεχόμενο εκδήλωσης μεσολαβητικής πρωτοβουλίας της Μόσχας στα προβλήματα Ελλάδας και Τουρκίας, στόχο θα έχει να εδραιώσει την παρουσία της Μόσχας ως απαραίτητου παράγοντα εξισορρόπησης στη μεσογειακή λεκάνη.
Αυτό δεν κινείται απαραίτητα σε βάρος των συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή, αλλά επιχειρεί να λύσει προβλήματα της Ουάσιγκτον, διαμηνύοντας ότι η παρουσία της Μόσχας δεν αντιβαίνει στα αμερικανικά συμφέροντα, αλλά τα εξυπηρετεί. Όλα αυτά κινούνται στο πλαίσιο της συνεργασίας ου επιδιώκει η Ρωσία με της ΗΠΑ για την από κοινού διαχείριση των προβλημάτων ασφαλείας της υφηλίου.
Καταληκτικά, τούτων λεχθέντων, η διαμορφούμενη κατάσταση βοηθά να κατανοηθεί το επιχείρημα για το ζωτικό συμφέρον εξωελληνικών δυνάμεων να προωθήσουν και να υποστηρίξουν οποιονδήποτε, με οποιαδήποτε αφορμή και στόχο, επιδιώκουν να μπλοκάρουν την αξιοποίηση των κοιτασμάτων υδρογονανθράκων.
Ας μην ξεχνούμε το πώς η διαβόητη σοβιετική υπηρεσία πληροφοριών KGB, επί Ψυχρού Πολέμου, είχε κατορθώσει να διεισδύσει σε κάθε λογής περιβαλλοντικές οργανώσεις στο πλαίσιο των «ενεργών μέτρων» (active measures) φροντίζοντας εκ των έσω να κατευθύνουν με πολλούς τρόπους διακηρύξεις και πράξεις, έτσι ώστε να εξυπηρετούνται οι επιδιώξεις της σοβιετικής εξωτερικής πολιτικής.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου