Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Αν το πρόβλημα της εμπιστοσύνης είναι ένα από τα μεγαλύτερα εμπόδια μπροστά στην λύση στην Κύπρο, τότε πρέπει να ρωτήσουμε. Ποιος δεν εμπιστεύεται ποιον; Οι Ελληνοκύπριοι τους Τουρκοκύπριους ή μήπως οι Τουρκοκύπριοι τους Ελληνοκύπριους; Ή μήπως αυτό είναι αμοιβαίο;
Έστω και αν είναι αμοιβαίο, πρέπει πάλι να ρωτήσουμε. Ποιος δικαιούται περισσότερο να μην εμπιστεύεται τον άλλον; Μου καρφώθηκε αυτό το ερώτημα στο μυαλό καθώς σκεφτόμουν και πάλι τα γεγονότα στις 6-7 Σεπτεμβρίου 1955 στην Τουρκία.
Η Κύπρος είναι η πηγή της θηριωδίας της ιστορίας της βαρβαρότητας που έλαβε χώρα στην Κωνσταντινούπολη εν μέσω των επεισοδίων που ακόμα μας προκαλούν ανατριχίλα. Προβοκάτσια. Υποδαύλιση. Και πρόκληση. Μια πρόκληση που τροφοδοτήθηκε από την τουρκοκυπριακή ηγεσία και ενεργοποιήθηκε την Τουρκία.
Ιδού ένα βιβλιάριο που τυπώθηκε το 1955 πριν από τα επεισόδια στις 6-7 Σεπτεμβρίου και διανεμήθηκε παντού στην Τουρκία: «Το Έγκλημα της Κύπρου στις 28 Αυγούστου 1955». Ουσιαστικά δεν έγινε ένα τέτοιο έγκλημα. Όμως έτσι διέδωσε στην Τουρκία η τότε τουρκοκυπριακή ηγεσία. Ότι στις 28 Αυγούστου οι Ελληνοκύπριοι ετοιμάζονται για ένα μεγάλο έγκλημα εναντίον των Τουρκοκυπρίων στο νησί.
Ο Τουρκοκυπριακός Όμιλος στην Κωνσταντινούπολη και ο τουρκικός Τύπος συνεργάστηκαν και το γνωστοποίησαν παντού αυτό. Και κυρίως η νούμερο ένα εφημερίδα της Τουρκίας η «Χουριέτ». Έτσι ρίχτηκαν οι σπόροι εκείνου του τρομερού βανδαλισμού. Όσοι βλέπουν το εξώφυλλο του βιβλίου που γράφει με τεράστια γράμματα «Το Έγκλημα της Κύπρου» νομίζουν ότι έγινε ένα τρομερό έγκλημα. Αλλά η προπαγάνδα γι’ αυτό το έγκλημα έπιασε τόσο πολύ που ακόμα και οι μεγάλες εφημερίδες έστειλαν ανταποκριτές στην Κύπρο μια μέρα πριν τις 28 Αυγούστου. Για να βγάλουν φωτογραφίες από το έγκλημα. Ύστερα επέστρεψαν με άδεια χέρια.
Έπαθαν οι Έλληνες της Κωνσταντινούπολης αυτό που θα γινόταν στις 28 Αυγούστου. Πετροβολήθηκαν οι ελληνικές γειτονιές, δέχτηκαν λεχτικές επιθέσεις οι Έλληνες που μιλούσαν ελληνικά στον δρόμο, στα τραμ. Αυτά ήταν οι πρώτοι προάγγελοι της μεγάλης βαρβαρότητας που πλησίαζε. Ξαφνικά εξερράγη βόμβα και στο σπίτι του Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι. Αργότερα αποκαλύφθηκε ότι Τούρκοι και όχι Έλληνες έβαλαν αυτή την βόμβα, αλλά ήταν πλέον αργά.
Οι βάρβαρες μάζες που ξεχύθηκαν στους δρόμους στις 6-7 Σεπτεμβρίου, έβαλαν στο στόχαστρό τους όχι μόνο τους Έλληνες, αλλά και τους Αρμένιους. Κάηκαν και λεηλατήθηκαν σπίτια και καταστήματα, τα πάντα λεηλατήθηκαν και λαφυραγωγήθηκαν. Ούτε οι εκκλησίες και τα κοιμητήρια γλίτωσαν από τα χέρια των βαρβάρων. Διακόσιες γυναίκες έπεσαν θύματα βιασμών, 15 άτομα δολοφονήθηκαν κατά τα επεισόδια και τριάντα από τους τραυματίες δεν κατέστη δυνατόν να σωθούν.
Παρόμοιες προβοκάτσιες συνέβησαν και στην Κύπρο αργότερα. Η πιο γνωστή προβοκάτσια ήταν η τοποθέτηση βόμβας σε δύο τζαμιά την ίδια νύκτα. Οι βόμβες που εξερράγησαν στα τζαμιά Μπαϊρακτάρης και Ομεριγιέ στην Λευκωσία το 1962, ήταν βόμβες που τοποθετήθηκαν στα θεμέλια της νεαρής Κυπριακής Δημοκρατίας. Τότε ήμουν 14 χρόνων και θυμάμαι πώς ο λαός εξοργίστηκε και ξεχύθηκε στις πλατείες.
Φυσικά η τουρκοκυπριακή ηγεσία το φόρτωσε και αυτό στους Ελληνοκύπριους. Όμως, μετά από χρόνια ομολόγησε ο εν αποστρατεία στρατηγός Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου. Είπε το εξής: «Για να αυξήσουμε την αντίσταση του λαού γίνεται σαμποτάζ σε κάποιες αξίες σάμπως και το κάνει ο εχθρός. Για παράδειγμα καίγεται ένα τζαμί. Το κάναμε αυτό στην Κύπρο. Κάψαμε ένα τζαμί».
Μήπως οι Ελληνοκύπριοι δεν έχουν πιο πολλούς λόγους για να μην εμπιστεύονται τους Τουρκοκύπριους στην Κύπρο; Και πιο πολύ από τους Τουρκοκύπριους να μην εμπιστεύονται την Τουρκία. Αλλά οι Τουρκοκύπριοι είναι πάντα προσηλωμένοι στην Τουρκία και η έλλειψη εμπιστοσύνης των Ελληνοκυπρίων συμπεριλαμβάνει και αυτούς. Η Τουρκία έχει μια ιστορία εγκλημάτων. Ειδικά βίας που εφάρμοσε κατά των μειονοτήτων και των μη μουσουλμάνων. Η γενοκτονία των Αρμενίων. Η γενοκτονία των Αλεβιτών. Η γενοκτονία των Κούρδων.
Ο τουρκικός φασισμός υπέβαλε σε τυραννία και βασανιστήρια και τους επαναστάτες και κομμουνιστές Τούρκους. Στο Σίβας έκαψε ζωντανούς διακεκριμένους διανοουμένους της χώρας. Κατά τις περιόδους της στρατιωτικής χούντας που ανέλαβε την εξουσία με τα φασιστικά πραξικοπήματα στις 12 Μαρτίου 1971 και 12 Σεπτεμβρίου 1980, η Τουρκία μετατράπηκε σε μια τεράστια ανοικτή φυλακή. Και ακόμα και κατά το πρώτο τέταρτο του 21ου αιώνα συμβαίνουν πολύ χειρότερα πράγματα εκεί.
Ακόμα και εγώ ως ένας Τουρκοκύπριος δεν εμπιστεύομαι την καλή θέληση της σημερινής τουρκικής κυβέρνησης. Πώς να την εμπιστεύεται ένας Ελληνοκύπριος. Ούτε λύση θα υπάρξει εδώ ούτε ειρήνη ενόσω οι Τουρκοκύπριοι δεν μπορέσουν να γίνουν ανεξάρτητοι στις σχέσεις τους με την Τουρκία, ενόσω δεν μπορούν να πάρουν πίσω την σφετερισθείσα πολιτική τους βούληση και ενόσω η Τουρκία αποφασίζει για τα πάντα. Άλλωστε είναι γι’ αυτό τον λόγο που δεν μου εμπνέει εκατό τοις εκατό εμπιστοσύνη το ομοσπονδιακό κράτος.
Ποιος μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα είναι πάλι στις αγκάλες της Τουρκίας όπως τώρα το κράτος στον βορρά; Μήπως θα μας προστατεύσει η Ευρωπαϊκή Ένωση; Ούτε αυτήν την εμπιστεύομαι!
Ποιος μπορεί να πει ότι δεν θα προτιμήσει τα συμφέροντά της με την Τουρκία μπροστά στα δικά μας ανθρώπινα δικαιώματα; Ουσιαστικά είναι γι’ αυτό που θέλω μιαν ανεξάρτητη, κυρίαρχη και ενιαία Κύπρο.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου