Μπορεί η Τουρκία να συνεχίζει απτόητη το «βιολί» των προκλήσεων και των αμφισβητήσεων των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων στο Αιγαίο, όμως, ο προσεκτικός παρατηρητής έχει εδώ και κάποιο χρονικό διάστημα αρχίσει να «διαισθάνεται» ότι κάτι τρέχει στο παρασκήνιο…
Μπορεί ο Αλέξης Τσίπρας να αξιοποίησε τη συνάντηση με τον γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ, Γενς Στόλτενμπεργκ, για να διαμαρτυρηθεί για την αποσταθεροποιητική τουρκική συμπεριφορά και την αποτυχία του ΝΑΤΟ στην αποστολή του στο Αιγαίο και μάλιστα σε μια τόσο φορτισμένη συγκυρία (συνεπεία του εμφυλίου στη Συρία και των τεραστίων μεταναστευτικών ροών έχουν κατακλύσει την Ελλάδα που δυσκολεύεται να αντεπεξέλθει), η απάντηση όμως που έδωσε, σχεδόν ακαριαία, το τουρκικό υπουργείο Εξωτερικών, βάζει για μια ακόμη φορά σε σκέψεις.
«Οι κατηγορίες ότι η Τουρκία δημιουργεί εμπόδια στην αποστολή του ΝΑΤΟ στο Αιγαίο δεν στέκουν και είναι άδικες. Όπως είναι γνωστό οι υποτιθέμενες παραβιάσεις στον εναέριο χώρου του Αιγαίου προκαλούνται από προβλήματα που υπάρχουν στη θάλασσα του Αιγαίου», ήταν η δήλωση του εκπροσώπου του τουρκικού υπουργείου Εξωτερικών, Τανγιού Μπιλγκίτς.
«Η Τουρκία προσπαθεί ειλικρινά και επιδεικνύει τη θέληση για ένα οριστικό διακανονισμό που θα έχει διάρκεια επί μιας σειράς προβλημάτων που υπάρχουν στο Αιγαίο. Προσδοκούμε στην ολοκλήρωση των διερευνητικών συνομιλιών και σε μια λύση διαρκείας», πρόσθεσε ο Μπιλγκίτς και έσπευσε να επιχειρήσει να παρουσιάσει μια διαφορετική εικόνα, υποστηρίζοντας ότι οι μεταναστευτικές ροές από την Τουρκία έχουν περιοριστεί.
Το τελευταίο διάστημα ολοένα και πιο συχνά, σε δημόσιες και ιδιωτικές συζητήσεις, Τούρκοι αξιωματούχοι αφενός εμφανίζονται να έχουν θυμηθεί το διεθνές δίκαιο και αφετέρου να προβαίνουν σε αναφορές στις περίφημες «διερευνητικές συνομιλίες».
Σα να έχουν προχωρήσει οι «διερευνητικές» πολύ περισσότερο από όσο είναι γνωστό και το αποτέλεσμα των συνομιλιών αυτών κρίνεται ικανοποιητικό από την Τουρκία, άρα μπορούμε να έχουμε κάποια συμφωνία, έστω μερική. Μια συμφωνία η οποία όμως κάπου «σκαλώνει», ενδεχομένως διότι το δυσκολότερο μέρος της είναι το επικοινωνιακό «σερβίρισμα» στην Ελλάδα.
Και η λογική σκέψη που αφορά στην ευκολία με την οποία οι πολιτικές δυνάμεις του τόπου προσπερνούν τον εποικοδομητικό διάλογο και την αντιπαράθεση επιχειρημάτων επί της ουσίας, προτιμώντας την εύκολη λύση της… αναγόρευσης του όποιου αντιπάλου σε «προδότη», ίσως δεν αποτελεί μονάχα μέρος της ερμηνείας.
Παρά ταύτα, «άκρα του τάφου σιωπή» βασιλεύει στον «κάμπο» της ελληνικής γραφειοκρατίας στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής, ενδεχομένως διότι οι εντολές των πολιτικών προϊσταμένων είναι απολύτως απαγορευτικές.
Μια περιρρέουσα ατμόσφαιρα πάντως υπάρχει, με ορισμένους να υποστηρίζουν, ότι η κλιμάκωση των τουρκικών προκλήσεων αφορούν στην επιθυμία άσκησης πίεσης προς την Ελλάδα να επιχειρήσει να «πουλήσει» τα σημεία συμφωνίας στην ελληνική κοινωνία.
Ίσως να αντιλαμβάνονται πως το ενδιαφέρον του Έλληνα πολίτη είναι εστιασμένο στην οικονομική δυσπραγία και αν μια συμφωνία με την Τουρκία θα μπορούσε να ξημερώσει μια καινούργια μέρα, θα ήταν ψυχολογικά έτοιμος για συμβιβασμό που άλλες εποχές θα φάνταζε αδιανόητος. Θα βρεθεί κανείς επιτέλους να εξηγήσει;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου