Σε προφανές αδιέξοδο καταλήγουν οι προσπάθειες του τουρκικού Στρατού να ξεκαθαρίσουν την κατάσταση με το κουρδικό αντάρτικο, κυρίως του PKK στα νοτιοανατολικά της χώρας, με αποτέλεσμα να υπάρχουν οι πρώτες ενδείξεις ότι αναζητείται απεμπλοκή από την πλευρά της τουρκικής κυβέρνησης, καθώς και το επικοινωνιακό κόστος για το καθεστώς είναι πολύ μεγάλο, παρά τις προσπάθειες που καταβάλλονται σταθερά για την πλήρη αποκοπή της ενημέρωσης από τις περιοχές των επιχειρήσεων, με στόχο να μην πληροφορηθεί ο κόσμος, ότι κουρδικές περιοχές έχουν γεμίσει με πόλεις φαντάσματα λόγω της καταστροφής, θυμίζοντας εικόνες που βλέπουμε από τη γειτονική Συρία…
Ο πρωθυπουργός της Τουρκίας, Αχμέτ Νταβούτογλου, πήγε στην πόλη Μαρντίν στα νοτιοανατολικά της χώρας και έβγαλε λόγο, στον οποίο ανακοίνωσε την πρωτοβουλία που αναλαμβάνει η κυβέρνησή του για τερματισμό της σύγκρουσης και ανοικοδόμηση της χώρας, αφήνοντας παράθυρο ακόμα και για την συμπερίληψη του Κουρδικού Εργατικού Κόμματος (PKK) στις συνομιλίες, υπό την προϋπόθεση ότι θα εγκαταλείψει τα όπλα…
Λες και δεν ήταν η Τουρκία του AKP που αθέτησε όλες τις υποσχέσεις, τη στιγμή που ακόμα και ο ιστορικός ηγέτης του PKK, Αμπντουλάχ Οτζαλάν, με τον οποίο συνομιλούσε από τα τέλη του 2012 η τουρκική κυβέρνηση, διακήρυσσε ότι έχει έρθει η ώρα ειρηνικής επίλυσης του Κουρδικού Ζητήματος, με τις αναλύσεις διεθνώς να βλέπουν ακόμα και το ενδεχόμενο αποφυλάκισης του έγκλειστου από το 1999 στο Ιμραλί Κούρδου ηγέτη.
Η πρωτοβουλία του Νταβούτογλου, εάν δεν έχει αποκλειστικά και μόνο επικοινωνιακά χαρακτηριστικά, αφού λύση δε διαφαίνεται στον ορίζοντα, παρά τις εκατόμβες των θυμάτων, ανταρτών και απλών πολιτών, συν την τρομακτική καταστροφή. Για να δείξει την «περιθωριοποίηση» του PKK, ο Νταβούτογλου, δήλωσε ότι οι συνομιλίες θα διεξάγονται πλέον στην Άγκυρα και όχι… στο Ιμραλί!
Δεν είναι όμως μόνο το PKK στόχος του τουρκικού καθεστώτος. Με τον Οτζαλάν ως άξονα των προσπαθειών τους, οι Ερντογάν και Νταβούτογλου προσπαθούν να εφαρμόσουν στρατηγική «διαίρει και βασίλευε», αφού ο πρωθυπουργός στην ομιλία του «αθώωσε» τον Οτζαλάν, λέγοντας ότι οι οδηγίες που έδωσε δεν τηρήθηκαν όχι μόνο από τους μαχητές («τρομοκράτες» είπε ασφαλώς) του PKK, αλλά και από τους «φιλοκούρδους» πολιτικούς!
Εν ολίγοις, ο μεγάλος αντίπαλος, όντας εξουδετερωμένος, επιχειρείται να χρησιμοποιηθεί ως άξονας για τη διάσπαση των Κούρδων αφενός (στο πλαίσιο της στρατηγικής τους θα μπορούσαν ακόμα και να τον θέσουν σε κατ’ οίκον περιορισμό «επιβραβεύοντας» τη στάση του…) και αφετέρου για να δικαιολογήσει την πολιτική απόφαση διώξεων σε βάρος των Κούρδων πολιτικών τους αντιπάλων, αφού δεν τους έκαναν τη χάρη να περάσουν κάτω από τον πήχη του 10% ώστε να μη μπουν στο Κοινοβούλιο…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου