Για σοβαρά συμπεράσματα, μακριά από προσωπικές συμπάθειες ή αντιπάθειες, προσφέρεται περιστατικό που καταγράφηκε χθες σε ζωντανή τηλεοπτική εκπομπή στην Τουρκία, με πρωταγωνιστή τον Τούρκο πρωθυπουργό.
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Η μετάδοση ρεπορτάζ με το γράμμα του ανώτερου στελέχους της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και πολιτικού, Μοχάμαντ Αλ-Μπελτάγκι, στην κόρη του που φέρεται να σκοτώθηκε από τις αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας, έφερε δάκρυα στα μάτια του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, κατά τη διάρκεια συνέντευξης στο ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο «Ülke TV».
Ο Ερντογάν είπε στη συνέχεια, ότι απλά αναλογίστηκε τη δική του καθημερινότητα, το ότι γυρίζει στο σπίτι μετά τα μεσάνυχτα και δεν μπορεί να περάσει χρόνο με τα αγαπημένα του παιδιά. «Δεν μιλώ ως πρωθυπουργός, αλλά ως πολίτης», ανέφερε χαρακτηριστικά λέγοντας ότι το παράδειγμα του πατέρα, έτσι όπως προέκυπτε από τα λόγια στην κόρη του, να δώσει ένα μάθημα στον ισλαμικό κόσμο. Για να συμπληρώσει, μακάρι ο Θεός να μη επιτρέψει σε αυτούς που επιθυμούν να διασπάσουν την ενότητα του ισλαμικού κόσμου να πετύχουν τον σκοπό τους.
Η βαθιά ανθρώπινη αυτή στιγμή, είναι προφανές ότι επηρεάστηκε από το γεγονός ότι το δράμα της απώλειας ενός παιδιού, αφορούσε στέλεχος της Μουσουλμανικής Αδελφότητας, την οποία έχει υποστηρίξει με όλες του τις δυνάμεις, όπως μάλιστα προκύπτει, προκαλώντας τεράστια προβλήματα στη χώρα του, αφού οι αντιδράσεις είναι σφοδρές και προέρχονται από κάθε κατεύθυνση…
Το συναισθηματικό ξέσπασμα του Ερντογάν θυμίζει έντονα παρόμοια στιγμή με τον υπουργό Εξωτερικών, Αχμέτ Νταβούτογλου, να κλαίει στη Γάζα όταν συναντήθηκε με συγγενείς Παλαιστινίων που έχασαν τους αγαπημένους τους κατά τον τελευταίο πόλεμο. Το κοινό χαρακτηριστικό που προκύπτει από την προσεκτική παρατήρηση των δυο περιστατικών, είναι η βαθιά πεποίθηση και των δύο, ότι βρίσκονταν μπροστά σε μια περίπτωση καταφανούς αδικίας.
Δηλαδή, πέραν της αυτονόητης λύπης για τον θάνατο του οποιουδήποτε, υπάρχει και η βαθιά ριζωμένη πεποίθηση ότι με την πολιτική του δεν υπηρετεί απλώς τα συμφέροντα της χώρας του, της Τουρκίας και προσαρμόζει ανάλογα τη ρητορική του, αλλά είναι πεπεισμένος ότι ο αντίπαλος εκπροσωπεί τον «κακό», είτε είναι οι Ισραηλινοί στην περίπτωση του Νταβούτογλου είτε οι αιγυπτιακές δυνάμεις ασφαλείας στην περίπτωση του Ερντογάν. Και περιθώριο αντίληψης – κατανόησης του επιχειρήματος και της ένστασης της άλλης πλευράς δεν υπάρχει το παραμικρό…
Το συμπέρασμα είναι ότι στην περίπτωση της ισλαμιστικής κυβέρνησης της Τουρκίας, έχει να κάνει κάποιος με ανθρώπους που έχουν την αίσθηση της αποστολής, η οποία μάλιστα είναι πολύ διαφορετική από την απλή προώθηση των συμφερόντων της χώρας του.
Δείχνει να θεωρεί ότι η «umma» (η κοινότητα των πιστών στο Κοράνι) είναι εξίσου – αν όχι πιο – σημαντική από τη χώρα του και πως η ισλαμική ιδεολογία του (σκοπίμως δεν μιλούμε απλώς για πίστη), οδηγεί τους ηγέτες της σημερινής Τουρκίας να πιστεύουν να ταυτίζουν οτιδήποτε το ισλαμικό με το τουρκικό εθνικό συμφέρον.
Και αυτό είναι πολύ επικίνδυνο και αποσταθεροποιητικό…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου