Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΑΠΟΠΟΥΛΟΥ.
Σε μια σπάνια για τις διεθνείς σχέσεις επίσημη τοποθέτηση υψηλόβαθμος αξιωματούχος του Στέιτ Ντιπάρτμεντ κατέστησε σαφές ότι η Ουάσιγκτον επιθυμεί όχι μόνον την παραμονή της Βρετανίας στην Ε.Ε., αλλά και την ενεργότερη δυνατή εμπλοκή της στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Για πρώτη φορά εδώ και τέσσερις αιώνες το Λονδίνο κινδυνεύει να παραιτηθεί από τον ιστορικό του ρόλο να εμποδίζει με την ανάμειξή του την εγκαθίδρυση της ηγεμονίας μιας Μεγάλης Δύναμης στην Ηπειρωτική Ευρώπη: Μια επιλογή που έφερε την Αγγλία πρώτα και τη Βρετανία στη συνέχεια σε σύγκρουση με την Ισπανία, την Αυστρία, την Γαλλία και τη Γερμανία.
Σήμερα, ο Κάμερον αντιμετωπίζει ιστορική πρόκληση για τη χώρα του, θυσιάζοντας μακροπρόθεσμα συμφέροντα στον βωμό των βραχυπρόθεσμων συμφερόντων του Σίτι.
Η προοπτική δημοσιονομικής και πολιτικής ενοποίησης, αλλά κυρίως η ενιαία εποπτεία των τραπεζών της Ευρωζώνης από την ΕΚΤ, έχουν δημιουργήσει πανικό στα κέντρα χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών του Σίτι, που βλέπουν τη δραματική συρρίκνωση του κύκλου εργασιών τους σε όφελος της Φραγκφούρτης.
Ετσι ο Κάμερον οδηγείται σε ένα δημοψήφισμα που στην ουσία θα είναι πράξη αποχώρησης της Βρετανίας από την Ε.Ε., καθώς το Βερολίνο όχι μόνον δεν θα δεχόταν εξαιρέσεις τύπου Μάαστριχτ για το Σίτι, αλλά αναζητά αφορμή για να επιταχύνει την οριστική έξοδο του Λονδίνου.
Τα παραπάνω καταγράφονται σαράντα χρόνια μετά την προσχώρηση της Βρετανίας στην τότε Ευρωπαϊκή Κοινότητα και σε ένα τοπίο ιδανικό για τον πολλαπλασιασμό της εμβέλειας του Λονδίνου: Με τον γαλλογερμανικό άξονα σκια του εαυτού του και την Ισπανία και την Ιταλία βραχυκυκλωμένες, η Βρετανία θα μπορούσε να είναι αποφασιστικός παράγων εξισορρόπησης της γερμανικής παντοδυναμίας.
Ποιος δεν θυμάται τον πρωταγωνιστικό ρόλο του Γκόρντον Μπράουν στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς στην περίοδο 2008-2010, όταν μαζί με τον Νικολά Σαρκοζί πρωταγωνιστούσαν για κοινή ευρωπαϊκή θωράκιση απέναντι στην χρηματοπιστωτική κρίση;
Ποιος έχει ξεχάσει τη δυναμική παρουσία του τότε Βρετανού πρωθυπουργού στην πρώτη Σύνοδο Κορυφής των ηγετών της Ευρωζώνης όπου από παρατηρητής ανεδείχθη πρωταγωνιστής, με την Μέρκελ να διστάζει μέχρι την τελευταία στιγμή για τη συμμετοχή της;
Στην ανησυχία των ΗΠΑ υπάρχει και μια σαφής προειδοποίηση: Η όποια στενή ή ειδική σχέση Ουάσιγκτον-Λονδίνου ή ό,τι έχει απομείνει από αυτήν, έχει νόημα για την αμερικανική πλευρά μόνο στο πλαίσιο της δυνατότητας παρέμβασής της στους ευρωπαϊκούς συσχετισμούς.
Με αλλά λόγια, μία Βρετανία εκτός Ε.Ε. είναι άχρηστη για τις ΗΠΑ, με το Λονδίνο να μένει χωρίς ρόλο, με τη χώρα να υποβιβάζεται στο ειδικό βάρος χωρών, όπως η Ισπανία και η Ιταλία.
Από τον Μακμίλαν το 1960 μέχρι τον Χηθ το 1970 οι Συντηρητικοί πρωθυπουργοί της Βρετανίας κατανόησαν ότι ο μόνος ρόλος αντάξιος μιας πρώην Αυτοκρατορίας δεν είναι άλλος παρά η Ευρωπαϊκή Ενοποίηση. Στη δυναμική αυτή έβαλε φρένο η Θάτσερ μετά το 1972, μια κατάσταση πραγμάτων που δεν μπόρεσαν να αλλάξουν ούτε ο Μέιτζορ, ούτε ο Μπλερ.
Στις αρχές της δεκαετίας του '50 ο τότε υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Ντιν Άτσεσον είχε πει ότι η Βρετανία έχασε μια Αυτοκρατορία και ψάχνει ακόμη ένα ρόλο. Σήμερα η κυβέρνηση Ομπάμα προειδοποιεί τον Κάμερον να μην παραιτηθεί από τον μοναδικό ρόλο που μπορεί να ασκήσει σήμερα το Λονδίνο, τον ρόλο του βαρύνοντος συνδιαμορφωτού των ευρωπαϊκών συσχετισμών.
(από την εφημερίδα "ΗΜΕΡΗΣΙΑ")
πηγή
Δημοσίευση σχολίου