Είναι ανάγκη να ξεκινήσει σοβαρός προβληματισμός που αφορά την καλλιέργεια της εθνικής και θρησκευτικής συνείδησης των παιδιών μας μέσα από την παρεχόμενη ελληνική εκπαίδευση, όπως προβλέπει το σύνταγμά μας άλλωστε.
Θα αναφέρω ένα κείμενο στο βιβλίο εργασιών της Γλώσσας της Β΄ Γυμνασίου, το οποίο έχει τίτλο «Αρχίζουμε πρόβες για την εθνική γιορτή». Από τον τίτλο, κάποιος μπορεί να φανταστεί ότι είναι ένα κείμενο που σκοπό του έχει να προσεγγίσουν τα παιδιά γνωστικά αλλά και συναισθηματικά μία εθνική επέτειο και τον εορτασμό της. Είναι όμως έτσι;
Το κείμενο λοιπόν αρχίζει ως εξής:
«Τέλεια! Σήμερα στο μάθημα της μουσικής ήταν τέλεια! Γιατί από αύριο αρχίζουμε πρόβες για τη γιορτή της 25ης Μαρτίου. Θα κάνουμε πρόβες στη χορωδία, θα χάνουμε μαθήματα! Έχουμε μια κάπως μικρή χορωδία στο σχολείο, καμιά τριανταριά άτομα και έχει πλάκα. Το ρεπερτόριο θα΄ναι το συνηθισμένο: Ελεύθεροι πολιορκημένοι και δώσ’ του. […]. Θαυμάσια. Από τώρα ονειρεύομαι τις ώρες των μαθημάτων που θα χαθούν στις πρόβες. Και η καλλιτεχνικού, η Βαφειώτη, μας λέει ότι θέλει μια ομάδα να σχεδιάσει κάτι σκηνικά και κάτι Κολοκοτρώνηδες και κάτι σημαίες και δάφνες. Μέσα! Υπολογίζω κι άλλες χαμένες ώρες μαθημάτων.»
Όπως βλέπουμε η εθνική γιορτή δεν είναι ευκαιρία να προσεγγίσουν τα παιδιά γνωστικά αλλά και συναισθηματικά μία εθνική επέτειο όπως φαντάστηκα μόλις είδα τον τίτλο αλλά μια πολύ ωραία ευκαιρία να χάσουν μαθήματα! Παρατηρούμε επίσης τον τρόπο με τον οποίο αναφέρεται στον Κολοκοτρώνη: δεν είναι ο Κολοκοτρώνης, ο εθνικός μας ήρωας αλλά «κάτι Κολοκοτρώνηδες», ένα ακόμα στοιχείο της διακόσμησης δηλαδή.
Παρακάτω συνεχίζει: «Ορίστε, πάω να κάνω κατάσταση και στο Βασίλη για να μη με βρίζει μετά ότι χάνω μόνο εγώ μαθήματα και δεν τον σκέφτομαι και τον αφήνω να υποφέρει και να σκάει στη βλαμμένη τάξη μας.» Ωραίος τρόπος έκφρασης σε σχολικό βιβλίο κα μάλιστα της γλώσσας! Και ο χαρακτηρισμός πάει στην σχολική τάξη!
Προς το τέλος λέει: «Ευτυχώς, πολλοί εθελοντές για το δημιουργικό μέρος της γιορτής δεν υπάρχουν και έτσι έχουμε πολλές πιθανότητες με το Βασίλη να είμαστε εμείς οι επίσημοι μπογιατζήδες της εθνικής γιορτής.[…]Ο κύριος Γυμνασιάρχης δίνει ευτυχώς τη συγκατάθεσή του, ελλείψει άλλων εθελοντών, κι έτσι να’μαστε οι «Εθνικοί Μπογιατζήδες». Για ένα μήνα και βάλε θα χάνουμε περίπου τέσσερις έως έξι ώρες τη βδομάδα!»
Εδώ πια δεν μιλάμε για την ανάπτυξη της εθνικής συνείδησης αλλά για πλήρη απαξίωση της εθνικής επετείου και του εορτασμού της. Η φράση «Εθνικοί μπογιατζήδες» επιβεβαιώνει αυτή την υποτίμηση της αξίας της γιορτής αλλά και της προετοιμασίας της από τα παιδιά τα οποία διδάσκονται μόνο την αξία της «λούφας» από τα μαθήματα.
Θ.Σ, μητέρα παιδιού της Β΄Γυμνασίου
πηγή
Δημοσίευση σχολίου