Με το θέμα των εκλογών να ανοίγει, με την χώρα να βαδίζει μαθηματικά στην πτώχευση και την απόλυτη καταστροφή και με την κοινωνία να έχει μπει ήδη σε κατάσταση διάλυσης, είμαστε υποχρεωμένοι να σταθούμε απέναντι στα γεγονότα (τουλάχιστον σε αυτά που μας είναι γνωστά) και να τοποθετηθούμε για το αύριο που έρχεται ή το αύριο που άλλοι σχεδίασαν για εμάς, χωρίς εμάς…
Σε μία πρωτοφανή εκδήλωση ειλικρίνειας (εάν μπορεί να υπάρξει αυτή σε λόγια πολιτικών) και με τις εκλογές να τοποθετούνται στα τέλη Απριλίου ή τις αρχές Μαΐου, ο Βαγγέλης Βενιζέλος από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και ο Δημήτρης Αβραμόπουλος από τη ΝΔ, δείχνουν να ανοίγουν τα χαρτιά τους και να ομολογούν μετεκλογική συνεργασία για την δημιουργία κυβέρνησης…! Δεν είναι του παρόντος να ασχοληθούμε με τους δύο παράγοντες που προκύπτουν, δηλαδή αν όντως θα γίνουν εκλογές και εάν αυτές οι εκλογές θα διεξαχθούν νόμιμα (και όχι νομότυπα) και χωρίς ατασθαλίες. Του παρόντος, όμως, είναι και πρέπει να ελέγξουμε τον σχεδιασμό των υπευθύνων για την κατάντια της χώρας μας. Γιατί, εκείνοι που επί δεκαετίες χωρίς να παράγουν έργο αρκέστηκαν στον υπερδανεισμό προκειμένου να εμφανίζουν μία πλαστή εικόνα ευμάρειας, εκείνοι που δεν επιθυμούν το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών βουλευτών, εκείνοι που ξεκίνησαν και συνεχίζουν να επιτίθενται στην Ελληνική κοινωνία και οικονομία, τολμούν προεκλογικά να ομιλούν για μετεκλογική τους συνεργασία! Φυσικά, το ενοχικό σύστημα συσπειρώνεται απέναντι στον Ελληνικό λαό, προκειμένου να διαφυλάξει τα συμφέροντά του, ενώ την ίδια στιγμή φροντίζει να ενσπείρει ποικιλοτρόπως το «διαίρει» προκειμένου να εξασφαλίσει για τον εαυτό του το «βασίλευε». Και καλά κάνουν, αφού γνωρίζουν τι θα συμβεί την επόμενη ημέρα επαναφοράς της χώρας στην δημοκρατία.
Στις ημέρες που έρχονται δεν είναι απίθανο να ακούσουμε από κυβερνητικά χείλη την περίφημη φράση «Για λόγους ασφαλείας της χώρας και του λαού της, αναστέλλεται προσωρινά η εφαρμογή του Συντάγματος». Άλλωστε, μόνο η επίσημη ανακοίνωση μένει να γίνει, αφού τα τελευταία 2,5 χρόνια το Ελληνικό Σύνταγμα έχει καταπατηθεί κατά συρροή, ενώ ταυτόχρονα έχουν καταπατηθεί βασικά άρθρα της δημιουργίας της Ε.Ε., καθώς και πλήθος άρθρων του Διεθνούς Δικαίου.
Με όλα τα δεδομένα ανοιχτά, ακόμη και αυτό της ακύρωσης των εκλογών (μην ξεχνάμε πως η 25η Μαρτίου αποτελεί ένα χρονικό σημείο που τρέμουν οι συγκυβερνώντες), το «μπαλάκι» περνάει στους Έλληνες πολίτες, οι οποίοι πρέπει να εμφανιστούν πανέτοιμοι μπροστά στις κάλπες, αφού θα κληθούν να αποφασίσουν εάν θα ενισχύσουν έναν βρώμικο συνεταιρισμό (των δύο μεγάλων κομμάτων) ή θα επαναφέρουν την χώρα στην τροχιά της αξιοπρέπειας και της αυτοκυριαρχίας. Η ψήφος σε ένα από τα «μεγάλα» κόμματα εξουσίας ισοδυναμεί με αυτοχειρία (αυτοκτονία) και πρέπει να σκεφτούμε πού θα αφήσουμε τα «κουκιά» μας.
Βέβαια, ο παρακοιμώμενος της εξουσίας κ. Κουβέλης, συνεπικουρούμενος από Ρεπούσιες μορφές, κατορθώνει να προβάλλεται ως ισχυρός πόλος, ενώ στην πραγματικότητα είναι το δοχείο διαφυγής των πράσινων ψηφοφόρων, οι οποίοι θέλουν να τιμωρήσουν το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν «τους πάει» να ψηφίσουν μακριά από αυτό. Φυσικά, ο Κουβέλης αποτελεί μία ακόμη εξασφάλιση για το σύστημα που παραπαίει, αφού φέρεται να είναι σε θέση να συγκεντρώσει τους ικανούς αριθμούς ψήφων που θα δώσουν παράταση στην κυβέρνηση του τραπεζοϋπαλλήλου Λουκά Παπαδήμου και φυσικά στον εφιάλτη που προσφέρει η τρόικα στους Έλληνες πολίτες.
Με το ΠΑΣΟΚ να διαλύεται, το βάρος της ευθύνης για τα όσα θα συμβούν στην χώρα, φαίνεται πως θα το σηκώσουν όσοι θα ψηφίσουν τη ΝΔ του Αντώνη Σαμαρά, που δεν τολμά να παραδεχθεί ότι συγκυβερνά, που θέλει να μείνει μυστικό ότι ενώ εμφανίστηκε ως αντιμνημονιακό κόμμα ψήφισε σχεδόν όλα τα άρθρα από το πρώτο μνημόνιο (μεσοπρόθεσμο και εφαρμοστικό), ενώ το αποκορύφωμα της πολιτικής της ανακολουθίας ήταν το «ναι σε όλα» του Μνημονίου ΙΙ. Παραδόξως, οι ψηφοφόροι της ΝΔ καλούνται να στηρίξουν όλα όσα το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε (κατηγορώντας το κόμμα τους) και στα οποία ήταν αντίθετοι μέχρι την ημέρα έναρξης της περίφημης συγκυβέρνησης. Και η ευθύνη πέφτει στους ώμους (ή στην λογική) των ψηφοφόρων της ΝΔ, οι οποίοι ειδοποιήθηκαν δια στόματος Αβραμόπουλου, πως την επομένη των εκλογών θα είναι υποχρεωμένοι να αντιμετωπίσουν την χλεύη για την επιλογή τους.
Και τι θα πρέπει να ψηφίσουμε, μέσα από όλα αυτά; Δίκαιη η απορία, αφού φαίνεται πως απέναντι στην συσπείρωση των συστημικών κομμάτων, οι πολίτες της χώρας πρέπει να «συγκεντρωθούν» σε έναν ασφαλή πολιτικό νεοσύστατο χώρο. Σε ποιόν όμως; Οι περισσότεροι αντιμνημονιακοί πολιτικοί φορείς δεν είναι καν κόμματα (και σίγουρα δεν προλαβαίνουν τις γραφειοκρατικές διαδικασίες που απαιτούνται), ενώ ταυτόχρονα δεν έχουν να παρουσιάσουν ολοκληρωμένες προτάσεις, αρκούμενοι σε «κραυγές» που πολλές φορές «δανείζονται» μεταξύ τους. Το να ψηφίσουμε οτιδήποτε εκτός από τα μεγάλα κόμματα (ή τα υπάρχοντα εντός του κοινοβουλίου), μάλλον εξυπηρετεί τόσο τον Αντώνη Σαμαρά, όσο και τον Βαγγέλη Βενιζέλο (ο Γιώργος Παπανδρέου αποχωρεί, έχοντας προφανώς εξασφαλίσει πολλά περισσότερα από την ατιμωρησία του), οι οποίοι συνεργάστηκαν και θα συνεργαστούν για τα όσα συνέβησαν και θα συμβούν στην Ελλάδα.
Όλοι εμείς, λοιπόν, θα πρέπει να βρούμε έναν κοινό τόπο πολιτικής έκφρασης και να κατορθώσουμε να του δώσουμε ένα ποσοστό ψήφων πάνω από 40%. Εάν δεν συμβεί αυτό, τότε οι επερχόμενες εκλογές θα γίνουν η ταφόπλακα της χώρας και φυσικά και η δική μας. Το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα καλούμαστε, όλοι μας, να σκεφθούμε, να αναλύσουμε τα δεδομένα που έχουμε και να αποφασίσουμε για το αν θα κάνουμε τη χώρα μας ένα τεράστιο εργοτάξιο παραγωγής πλούτου για τις «δάνειες δυνάμεις» ή εάν θα ανακτήσουμε την αξιοπρέπειά μας ως λαός. Και αυτό το δίλημμα δεν είναι πολιτικό, αλλά είναι ένα δίλημμα ζωής, τόσο για εμάς όσο και για τα παιδιά μας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου