Όταν το (δυστυχώς μακαρία τη λήξει) Δόγμα του Ενιαίου Αμυντικού Χώρου Ελλάδος-Κύπρου ήταν ενεργοποιημένο, εκάλυπτε ακριβώς γεωστρατηγικά, την περιοχή όπου σήμερα θα έπρεπε να είχαν ήδη οριοθετηθεί από τα δύο κρατικά κέντρα του Ελληνισμού (Αθήνα δηλαδή και Λευκωσία) οι αμοιβαίες ΑΟΖ. Ενόσω λοιπόν ίσχυε το Δόγμα (που σιωπηρώς αφέθηκε να εκφυλισθεί), η Άγκυρα, παρόλο που αντιδρούσε, δεν αποτολμούσε τη δημιουργία προβλημάτων.
Τη δημιουργία προβλημάτων, σε βαθμό τουλάχιστον που να προκαλεί μείζονες κρίσεις. Όταν μάλιστα στα πλαίσια του Δόγματος, διεξήγετο πάνω σ’ ετήσια βάση, κοινή στρατιωτική άσκηση των δύο χωρών (“Τοξότης”) ως προεισαγωγή της καθαρά Κυπριακής (“Νικηφόρος”). Χωρίς αμφισβήτηση από τρίτους. Και χωρίς ανασχέσεις.
Σήμερα δεν υπάρχει κάτι που να παραπέμπει σ’ εκείνα τα γεωστρατηγικά δεδομένα. Στα οποία εάν καταφεύγουμε υπομνηματικά με το παρόν, είναι γιατί: Θα ήτο ασφαλώς διαφορετική κατάσταση σε ό,τι αφορά την προαγωγή συμφωνίας Ελλάδος-Κύπρου για προσδιορισμό των ΑΟΖ. Που για την Αθήνα θα ήτο προεισαγωγή ομοιοτύπων διαπραγματευτικών συμφωνιών με άλλες όμορες χώρες της περιοχής. Και πρωταρχικά με την Αίγυπτο και την Λιβύη. Κάτι που έστω και τώρα εάν δεν γίνει, θα οδηγήσει εκ των πραγμάτων σε σιωπηρή αυτο-περιστολή φυσικών δικαιωμάτων της Ελλάδος στη ζωτικότερή της θαλάσσια παράμετρο.
Η Άγκυρα κινήθηκε με αποφασιστική ταχύτητα και κυρίως με πειρατικές (ως συνήθως) πρακτικές. Θέλοντας να δημιουργήσει τετελεσμένο, με την έννοια της αποτρεπτικής παρεμβολής. Προδηλώνοντας και ρηματικώς και με πρακτική κανονιοφόρων, ότι: Θεωρεί την περιοχή του Καστελλορίζου, ως εκτός συζητήσεως σε ό,τι αφορά θέμα τέτοιων προσδιορισμών και οριοθετήσεων. Με σαφές το μήνυμα, ότι θα προκύψουν μείζονες κρίσεις, σε περίπτωση που η Αθήνα θα συνομολογήσει τέτοιες συμφωνίες ειδικά με τη Λευκωσία.
Η Άγκυρα δηλαδή, έσπευσε μεθοδικά να συναρτήσει το θέμα προς τα Κυπριακά, όπως ήδη πράττει και στην περίπτωση της Κυπρο-Ισραηλινής συμφωνίας. Επικαλούμενη πέραν άλλων, τον παράγοντα των Τ/Κυπρίων “και των δικαιωμάτων που έχουν στα κοιτάσματα”. Επομένως και των μεριδίων στις ΑΟΖ που η Κυπριακή Δημοκρατία έχει ανακηρύξει. Άρα -κατά την τουρκικήν πονηρίαν- και συμμετοχή στις διαπραγματευτικές διαδικασίες με όμορες χώρες.
Και ως προς μεν το Ισραήλ, η Άγκυρα δεν θέλει -και ασφαλώς δεν είναι γι’ αυτήν εύκολο- να τραβήξει και “να τεντώσει το σκοινί”, πέραν διπλωματικών διαβημάτων και δηλώσεων. Αλλά στην περίπτωση της Ελλάδος, παίζει το μόνιμο χαρτί των αιγαιωτικών (και άλλων) εντάσεων. Προκειμένου ν’ αποτρέψει κι εκ προοιμίου να προδικάσει το καθεστώς της περιοχής. Εκείνης δηλαδή του Καστελλορίζου.
Ανεξαρτήτως όμως αυτών, αλλά και υπό το φως όσων αυτά μπορεί να προκαλέσουν: Αθήνα και Λευκωσία -κυρίως η πρώτη- είναι υποχρεωμένες να προχωρήσουν σε ιστορικές αποφάσεις. Ή τουλάχιστον να μη επιτρέψουν τη δημιουργία τετελεσμένου στην μεταξύ τους θαλάσσια ζώνη.
Δηλαδή de facto αποδοχής των τουρκικών παρεμβολών, οι οποίες αντιβαίνουν στο διεθνές δίκαιο και ανατρέπουν δεδομένα και διαδικασίες. Γιατί δεν είναι δυνατόν να είναι νόμιμες και παραγωγικές συμφωνίες για τις ΑΟΖ που εκτείνονται στις ανατολικές και νότιες περιοχές της Κύπρου, αλλά να μη προάγονται ομοιότυπες προς δυσμάς.
ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΣ
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου