Αφορμή της εξέλιξης, την οποία αναζητούσαν οι δυο πλευρές παρά τη ρητορική του τελευταίου διαστήματος, είναι η αποστολή δύο πυροσβεστικών αεροσκαφών από την Άγκυρα στο Ισραήλ για να βοηθήσουν στην κατάσβεση της καταστρεπτικής πυρκαγιάς.
Ωστόσο, πριν τη συνάντηση, ο Ερντογάν φρόντισε με δηλώσεις του να επαναλάβει ότι η χώρα του δεν έχει παραιτηθεί από τις βασικές της θέσεις, δηλαδή την επίσημη συγνώμη των Ισραηλινών και την αποζημίωση των οικογενειών των θυμάτων.
Σε κάθε περίπτωση δεν θα μπορούσαμε παρά να διακρίνουμε μια οριακή υποχώρηση και από τις δύο πλευρές που φαίνεται ότι θα αναζητήσουν δρόμο για την εξομάλυνση των σχέσεών τους, αφού αυτό υπαγορεύει το συμφέρον τους:
Η Τουρκία έχει καταβάλλει τεράστιο επικοινωνιακό και πολιτικό κόστος με τη στάση της, οπότε έχει κίνητρο να αποζητήσει την εκτόνωση των σχέσεών της με τη Δύση, κάτι που δίνει ένα πλεονέκτημα στην αντιπολίτευση να αναπτύσσει επιχειρηματολογία περί απομόνωση της χώρας διεθνώς και περί ισλαμικών οραματισμών του Ερντογάν, οι οποίοι έχουν «πρόθυμο ακροατήριο» στη Δύση.
Το Ισραήλ, δεν έχει κανένα λόγο να αισθάνεται άνετα με την τουρκική συμμετοχή στη λίστα των χωρών που αποτελούν απειλή εθνικής ασφαλείας, αφού ενδεχόμενη συμμετοχή της Τουρκίας σε έναν τέτοιον «άξονα» θα μπορούσε να διαταράξει σημαντικά την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή. Κατά συνέπεια, ακόμα και μια Τουρκία που φωνάζει δεν είναι τόσο επικίνδυνη υπό την προϋπόθεση ότι θα τηρεί μια πιο ουδέτερη στάση.
Ένα πρώτο αντάλλαγμα που θεωρείται βέβαιο ότι θα προτείνει η ισραηλινή πλευρά είναι η επιστροφή της Τουρκίας στη θέση του διαμεσολαβητή στις συνομιλίες για την εξομάλυνση των σχέσεων με τη Συρία. Μήπως θα έπρεπε η ελληνική πλευρά να ζητούσε με την ευκαιρία και τη δική της εμπλοκή; Οι πιθανότητες επιτυχίας στη σημερινή συγκυρία δεν θα ήταν και λίγες...
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου