Αμηχανία δείχνει να επικρατεί στην κυβέρνηση Μητσοτάκη για τα εξοπλιστικά προγράμματα, δηλαδή για το πως θα πορευθεί η χώρα από εδώ και πέρα. Ο “γεωπολιτικός χειρισμός” δείχνει τα όριά του, ενώ είναι αμφίβολο εάν έχει γίνει κατανοητό επαρκώς στο Μέγαρο Μαξίμου, ότι το κόστος προμήθειας ενός κύριου συστήματος για τις Ένοπλες Δυνάμεις, είναι περίπου το 30% της δαπάνης που θα απαιτηθεί για να είναι επιχειρησιακά διαθέσιμο καθ’ όλη τη διάρκεια του επιχειρησιακού του βίου. Κι όλα αυτά, ενώ τα κενά παραμένουν μεγάλα, ενώ το “πουγκί” δεν επαρκεί.
Αυτό δείχνει η εμμονή… και αναμονή των αμερικανικών “προσφορών” από συστήματα που αποσύρονται από τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις, χωρίς μάλιστα, πλην εξαιρέσεων, να προκύπτει ότι τα στρατιωτικά επιτελεία έχουν ξεκάθαρη άποψη περί του τι και με ποιο κόστος θα μπορούσε να ενδιαφέρει. Τα πάντα δείχνουν να έχουν παγώσει, εν αναμονή των “προσφορών”, οι οποίες μάλιστα θεωρούνται στην Ελλάδα νομοτελειακές, ως αντάλλαγμα στη αποδέσμευση των F-16 στην Τουρκία! Αντίθετα η Αθήνα φαίνεται να αποδέχεται παντελώς παθητικά τον εν τοις πράγμασι άμεσο συσχετισμό της έγκρισης του εκσυγχρονισμού των τουρκικών F-16 με την αποστολή της LOA για τα ελληνικά F-35.
Καλλιεργούνται προσδοκίες για “επιδότηση” (προγράμματα FMF – Foreign Military Funding) των προμηθειών, η οποία δεν μπορεί παρά να παραμείνει απόρρητη… για να μην ενοχληθεί η Τουρκία! Δηλαδή, η Ελλάδα και έχει “συνθηκολογήσει” ώστε να πάρει η Τουρκία τα F-16, λες και δεν γνωρίζει ότι εναντίον της θα στραφούν, αλλά και δεν φρόντισε να διαπραγματευθεί εκ προοιμίου! Να διαπραγματευθεί τι είναι αυτό που πραγματικά θα ενδιέφερε και θα θεωρούνταν ουσιαστικό αντάλλαγμα – αντιστάθμισμα για την ελληνική “προσαρμογή” στην -αυτοκαταστροφική, αλλά αυτό είναι μια άλλη υπόθεση- θέληση των ΗΠΑ.
Όλα λοιπόν δείχνουν παγωμένα, τουλάχιστον προς το παρόν, μεταξύ άλλων και διότι η δυνατότητα της χώρας να υλοποιεί εξοπλιστικά προγράμματα, είναι ευθέως ανάλογη των οικονομικών της επιδόσεων. Όταν δαπανάται ένα “x” ποσό ως ποσοστό επί του ΑΕΠ για τα εξοπλιστικά (σ.σ. άλλο οι αμυντικές και άλλο οι εξοπλιστικές δαπάνες, με τις δεύτερες να αποτελούν υποσύνολο των πρώτων), αυτό αντιστοιχεί σε ολοένα και μεγαλύτερο ποσό όσο αναπτύσσεται η ελληνική οικονομία και μεγαλώνει το ΑΕΠ της χώρας. Γι’ αυτό οικονομία και ασφάλεια, με την άμυνα να αποτελεί υποσύνολο, είναι άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες και αυτό θα πρέπει να γίνεται πάντα κατανοητό.
Φυσικά, βέβαια, το αμέσως επόμενο ζήτημα που εγείρεται είναι το ζήτημα της προτεραιοποίησης των εξοπλιστικών προγραμμάτων, το οποίο κινείται σε δυο επίπεδα. Προτεραιοποίηση έναντι άλλων αναγκών στις δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, αλλά και αυστηρή προτεραιοποίηση των εξοπλιστικών αναγκών, όταν δεν επαρκούν οι πιστώσεις. Από τη συζήτηση αυτή παραλείπονται οι εθελοντές αφελείς(;), αυτοί έχουν εκ προοιμίου διαγνώσει ότι η χώρα πρέπει να σταματήσει τα εξοπλιστικά , είτε για λόγους οικονομίας είτε για να… μην προκαλεί την Τουρκία! Προφανώς προκαλείται η Τουρκία από φρεγάτες και υποβρύχια 50 ετών…
Μαζί με αυτό πηγαίνει και η βέλτιστη απόδοση κόστους – αποτελέσματος. Δεν απαιτείται παντού η αγορά “Ferrari” σε κάθε κατηγορία οπλικού συστήματος. Για παράδειγμα, ένα αυτοκίνητο αυτής της κατηγορίας χάνει το νόημά του σε μεγάλο βαθμό, υπό την έννοια ότι δεν μπορεί να αναπτύξει τις επιδόσεις του… στο κέντρο της Αθήνας ή εκτός οδών. Πολλοί το βλέπουν ως μέσο κοινωνικής καταξίωσης ή επίδειξης πλούτου, τα οποία στις δικές τους προτεραιοποιήσεις ιεραρχούνται πολύ ψηλά.
Στο επίπεδο των εξοπλισμών πρέπει να είναι πολύ αυστηρά καθορισμένες οι επιχειρησιακές ανάγκες. Εάν με το κορυφαίο σύστημα καλύπτεις την ανάγκη, όμως με το μισό κόστος καλύπτεται το 80% αυτής, τότε είναι σοφότερο να προκριθεί η εξοικονόμηση κονδυλίων ώστε να καλυφθούν άλλες ανάγκες που η υποχρηματοδότηση της δεκαετίας των μνημονίων τις κατέστησε εξίσου πιεστικές. Το μέγα ερώτημα είναι πως αυτά τα δύο κατάφεραν να τα “παντρέψουν” στο ελληνικό ΓΕΕΘΑ στην περίπτωση των F-35!
Ναι, τα θέλουν, διακηρύσσοντας ότι αξιωματικά αποτελεί το κορυφαίο μαχητικό στον κόσμο σήμερα, ο αρχηγός του όμως θεωρεί ότι οι δαπάνες που συνδέονται με την πλήρη αξιοποίησή του, δηλαδή οι υποδομές και η οι δυνατότητες συντήρησης μπορούν να περικοπούν ώστε να μειωθεί το κόστος προμήθειας κατά περίπου 500 εκατ. ευρώ. Στην πρώτη περίπτωση με την κατασκευή τους χωρίς την εμπλοκή της κατασκευάστριας εταιρίας και στη δεύτερη ζητώντας από τη Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων (ΓΔΑΕΕ) να αιτηθεί ελληνική συμμετοχή με επιστολή της προς την κατασκευάστρια Lockheed Martin.
Όπως έχει ήδη δημοσιεύσει το DP, η απάντηση της κατασκευάστριας παρέπεμψε στο αμερικανικό δημόσιο για τα ζητήματα της υποστήριξης – συντήρησης, ενώ ευγενικά ενημέρωσε για τις τυποποιημένες διαδικασίες που απαρέγκλιτα ισχύουν στο συγκεκριμένο πρόγραμμα. Διότι το να υποστηρίζεται… αρμοδίως, ότι με την επιμονή τους έσωσαν τη χώρα από δαπάνη 600 εκατ. ευρώ περίπου, είναι το λιγότερο ανόητο.
Κάποιος όφειλε να έχει διαμηνύσει στη στρατιωτική ηγεσία να προσγειωθεί στο πραγματικό μέγεθος που αναλογεί στις αρμοδιότητές της και δεν το έκανε. Πώς να το κάνει όμως όταν η απαξία της ελληνικής αμυντικής βιομηχανίας έχει χτυπήσει κόκκινο; Ποιος να τους πει ότι οι πραγματικά σοβαροί επιχειρηματικά δεν περιμένουν αυτά τα λεφτά για να πλουτίσουν; Ποιος να τους θυμίσει τις δικές τους εγκληματικές ευθύνες για τη μη έγκαιρη συντήρηση των οπλικών συστημάτων των Ενόπλων Δυνάμεων (χαρακτηριστικό -αν και μόνο ένα- παράδειγμα η συντήρηση των C-130);
Ή μήπως πόσο καλύτερα θα ήταν τα πράγματα εάν στη συντήρηση εμπλεκόταν η ελληνική αμυντική βιομηχανία που θα ήταν 24/7 διαθέσιμη, καθώς θα διακυβευόταν η αξιοπιστία της απέναντι στις Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και ως εταίρος – υποκατασκευαστής των παγκοσμίων κολοσσών – προμηθευτών;
Εκτός κι αν υπάρχουν πιο σύνθετοι λόγοι που αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι τη συνεργασία… Επειδή όμως δεν πληρώνεται κανείς από τον φορολογούμενο για να κάνει… το ψώνιο του, αλλά για συγκεκριμένο σκοπό, καλό θα ήταν να αρχίσουν να αναθεωρούν τη στάση τους, όσοι θεωρήσουν ότι το παρόν τους αφορά. Διότι τα πράγματα αναπόφευκτα θα αγριέψουν, όσο ο λόγος των αναγκών προς τις διατιθέμενες πιστώσεις επιδεινώνεται. Το δε αίτημα γενικευμένης λογοδοσίας των… υπηρετών του δημοσίου συμφέροντος δεν μπορεί να παρακαμφθεί.
Διότι όταν φθάνουν στην κορυφή της πυραμίδας, πολλοί δείχνουν ανακαλύπτουν τη… γεωπολιτική και “ξεχνούν” να τονίσουν στην πολιτική ηγεσία ότι αν δεν υπολογιστεί το κόστος κύκλου ζωής, σε δυο δεκαετίες τα οπλικά συστήματα θα έχουν απαξιωθεί και θα οδεύουν για τα σκουπίδια. Μεταφορικά αεροσκάφη; Ελικόπτερα; Ή μήπως και πολλά άλλα που τα αγοράζουμε και αρχίζουμε σχεδόν αμέσως τις “εκπτώσεις” στην υποστήριξη – συντήρηση. Κάπως έτσι, το “παιχνίδι” ξαναρχίζει…
Ίσως οι high level επαφές που καταλήγουν σε… high profile προμήθειες τελευταίας γενιάς οπλικών συστημάτων να ασκεί τεράστια “γοητεία”, για να παραστήσουν αργότερα τους “αναμορφωτές” της ελληνικής άμυνας και να επιχειρήσουν την κεφαλαιοποίηση της επικοινωνιακής εικόνας. Διότι δεν ζήτησε τον λόγο κανείς από δεκάδες μεγαλόσχημους τόσα χρόνια. Άλλους έτρεχε το σύστημα και μάλιστα αδίκως.
Μήπως τελικά πολλοί έπαιξαν με τα λεφτά του φορολογούμενου και στην πλάτη της πατρίδας έκαναν δημόσιες σχέσεις, χτίζοντας καριέρες; Ας ελπίσουμε λοιπόν ότι από εδώ και πέρα θα επικρατήσει σύνεση… ή μάλλον αυτό που αλλού θεωρείται αυτονόπητο. Πρώτα θα ξέρουν όλοι ποιες είναι οι προτεραιότητες και στη συνέχεια θα αποφασίζεται ο προϋπολογισμός. Στη συνέχεια να συζητήσουμε και να σταθμίσουμε τον γεωπολιτικό παράγοντα. Έχοντας διασφαλίσει όμως τα στοιχειώδη…
Δημοσίευση σχολίου