Του Δημητρίου Τσαϊλά*
Η μάχη που έχει σκοπό την κάμψη της συνείδησης μπορεί να οδηγήσει στη βλάβη του αντιπάλου από την ενδιαφερόμενη χώρα. Εκτός από τον αντίπαλο μπορεί να κάνουν την ίδια ζημία ακόμη και διάφορα τοπικά ιδρύματα μελετών και διεθνείς μη κυβερνητικές οργανώσεις με ίδιες ή διαφορετικές ημερήσιες διατάξεις. Σε πολλές περιπτώσεις, αυτή η μέθοδος, η οποία μπορεί να κατηγοριοποιηθεί ως μία από τις υβριδικές ή ασύμμετρες μεθόδους του πολέμου, είναι μια εναλλακτική λύση στην αδυναμία αντιμετώπισης ενός αντιπάλου που διαθέτει αποτρεπτική ισχύ και είναι επομένως μια καλή λύση για αποφυγή του στρατιωτικού μειονεκτήματος, όπως, ενός πολέμου ή ακόμη και μιας κρίσεως μετά από θερμό επεισόδιο με απρόβλεπτο τελικό αποτέλεσμα. Ενσαρκώνει μια σειρά από στοιχεία, μεταξύ των οποίων, επιλεκτικά ιστορικά και γεωγραφικά χαρακτηριστικά, άσχετα των διεθνών συμβάσεων και συνθηκών και έχει σκοπό να επηρεάσει το κοινό του κράτους-στόχου ή ακόμη και την διεθνή σκηνή.
Γιατί συμφέρει την Τουρκία η διεξαγωγή Υβριδικού αντί κανονικού πολέμου
Σε αντίθεση με τη βίαιη πάλη που χαρακτηρίζεται από μια οργανωμένη και εκτεταμένη συγκέντρωση κρατικών προσπαθειών που υπόκεινται σε νομικούς και διπλωματικούς περιορισμούς, τα πλεονεκτήματα του πολέμου στη συνείδηση είναι διαθέσιμα, χωρίς περιορισμούς γεωγραφικής ανάπτυξης και σχετικά με χαμηλό οικονομικό και πολιτικό κόστος. Για αυτούς τους λόγους, και κυρίως διότι συνεπάγεται μικρό κίνδυνο για επιθετική απάντηση, θεωρείται εξαιρετικά αποτελεσματική στην περίπτωση των τουρκικών επιθέσεων εναντίον του Ελληνισμού.
Πώς διεξάγεται ο Υβριδικός πόλεμος της Τουρκίας
Τα αναμενόμενα επιτεύγματα τέτοιων επιθέσεων, που σχετίζονται με την εικόνα, περιλαμβάνουν βλάβες στο ηθικό των πολιτών μας προκειμένου να προωθηθεί η αλλαγή πολιτικής, εξασθενίζοντας τη σταθερότητα και τη διακυβέρνηση της χώρας βλάπτοντας, μάλιστα, τη λειτουργία των συστημάτων της διακυβέρνησης, μερικές φορές σε μια σκόπιμη προσπάθεια να αλλάξει η ισορροπία της εσωτερικής ισχύος και η σχέση μεταξύ των ελίτ.
Τα Ιμια, ενδεικτική επιτυχία του Υβριδικού πολέμου της Τουρκίας
Τα πρόσφατα σχετικά παραδείγματα περιλαμβάνουν την τουρκική δραστηριότητα κατά του Ελληνισμού. Ιδιαίτερα σε σχέση με τις λεγόμενες γκρίζες ζώνες στο Αιγαίο όπως άρχισαν να διαμορφώνονται μετά το 1996 και τη κρίση των Ιμίων, τον καθορισμό των υφαλοκρηπίδων σε σχέση με την άρνηση των για επιρροή των νήσων, του δικαιώματος του ορισμού της χωρικής θάλασσας στα 12 νμ και του δικαιώματος υπεράσπισης του εθνικού χώρου των νήσων. Όλα αυτά στοχεύουν στην υπονόμευση της πολιτικής σταθερότητας στην Ελλάδα και Κύπρο.
Ελληνικά ιδρύματα και Τουρκική στρατηγική
Αυτές οι προσπάθειες έχουν αρχίσει πρόσφατα να γίνονται πολύ εκτεταμένες, συμπεριλαμβανομένων, για παράδειγμα, και ελληνικών ιδρυμάτων στρατηγικών αναλύσεων με Έλληνες στοχαστές, αναλυτές, ακαδημαϊκούς και πολιτικούς οι οποίοι συνδράμουν στην ενίσχυση των τουρκικών θέσεων, διαφοροποιούμενοι από τις πάγιες εθνικές θέσεις.
Αναφέρονται όλα αυτά καθώς πέραν των λεκτικών επιθέσεων της Τουρκίας, έχει ξεκινήσει στο εσωτερικό ένας δημόσιος διάλογος από την πολιτική και ακαδημαϊκή ελίτ διαφοροποιημένος σχετικά από τις πάγιες εθνικές θέσεις. Το ζητούμενο όμως, είναι, ότι “ο λόγος τους θεωρείται πως επηρεάζει τόσο όσο ο νόμος”. Μιλάνε έχοντας εμπειρία χρόνων εξουσίας, πείρας και αξιοπιστίας πίσω τους καθώς έχουν διαχειριστεί και αναλάβει μερικές από τις σημαντικότερες εθνικές αποφάσεις.
Όποιος έχει συνεργαστεί για κάποιον από αυτούς έχει διαπιστώσει αυτή την εξουσία δια ζώσης, όταν ο εν λόγω αναφερόμενος μπερδεύει τυχαία με τους λόγους του σε ένα δεδομένο εθνικό θέμα, όπως η κυριαρχία των νήσων του Αιγαίου και η επήρεια τους σε κυριαρχικά δικαιώματα σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο. Οι φράσεις: «Αναρωτιέμαι αν», «Ας εξετάσουμε», «Ας μην είμαστε μονοφαγάδες», «Μήπως κάτι πρέπει να δώσουμε» και τα παρόμοια είναι εγγυημένες για να στείλουν ιδιαίτερα το προσωπικό των Ενόπλων Δυνάμεων σε μια φρενίτιδα δράσης ή και αντίδρασης, διότι αν η πολιτική και ακαδημαϊκή ηγεσία εμπειρογνωμόνων αναρωτιέται γι’ αυτά τα θέματα, το στρατιωτικό προσωπικό μπερδεύεται ενώ θα έπρεπε να γνωρίζει ξεκάθαρα ό, τι μπορεί, για το θέμα και τελικά να ενεργήσει με την κατεύθυνση των ηγεσιών του.
Συμπέρασμα
Φυσικά, οι πολιτικοί, που είναι άνθρωποι, συχνά απλά αναρωτιούνται για παρόμοια θέματα. Θέματα που μπορεί να απογοητεύουν με την περιέργειά τους, αλλά αλίμονο στο προσωπικό του οποίου εκφράζουν αυτή την περιέργεια τους, σίγουρα ερμηνεύεται ως το επόμενο χείριστο πράγμα σε μια τάξη και κανένας αξιωματικός δεν θέλει να είναι απροετοίμαστος αν αυτή η απουσία βούλησης έρχεται για περαιτέρω συζήτηση. Συνεπώς, οι καλύτεροι διαμορφωτές απόψεων (και οι ηγέτες σε όλα τα επίπεδα) οφείλουν να είναι πολύ προσεκτικοί με τα λόγια τους, για να μην μπερδευτεί η δράση ή η αδράνεια τους για μια παραγγελία ή το αντίστροφο. Αυτές τις αμφιβολίες και την έλλειψη πολιτικής βούλησης την πληρώσαμε στο παρελθόν πολύ ακριβά.
*O Ναύαρχος Π/Ν Δ. Τσαιλάς δίδαξε, μεταξύ άλλων, επι σειρά ετών στις έδρες Επιχειρησιακής Σχεδιάσεως και της Στρατηγικής και Ασφάλειας σε ανώτερους Αξιωματικούς στην Ανώτατη Διακλαδική Σχολή Πολέμου
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου