Ξεκίνησε μια έντονη εκστρατεία των μέσων ενημέρωσης για να μας κάνει να πιστέψουμε ότι το Ισραήλ, ως παραγωγός φυσικού αέριου (κοιτάσματα TAMAR και LEVIATHAN), εγκαθίσταται ως ο μεγάλος συλλέκτης του περιφερειακού υποβρύχιου αερίου και ως προτιμώμενος μελλοντικός προμηθευτής της πολύ διψασμένης για αέριο Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η πολιτική αυτή, η οποία υποστηριζόταν σθεναρά από τον Εμμανουέλ Μακρόν όταν η Rothschild Bank τον είχε αποσπάσει στο υπουργείο Οικονομικών στο Παρίσι, υλοποιήθηκε με θορυβώδεις δηλώσεις που ισχυρίζονται ότι το ισραηλινό σχέδιο είχε λάβει την υποστήριξη των κυβερνήσεων της Κύπρου, Ελλάδας και Ιταλίας να κατασκευαστεί ένας υποθαλάσσιος αγωγός που θα συνδέει τα ισραηλινά ύδατα με την ιταλική χερσόνησο.
Η κυπριακή κυβέρνηση, εν αναμονή των προεδρικών εκλογών που την ωθούσαν σε σύνεση, έπαιξε στο παιγνίδι με την ελπίδα να βρει μια διέξοδο για τη μελλοντική παραγωγή φυσικού αερίου της που επιβεβαιώθηκε από τα θετικά αποτελέσματα των τελευταίων γεωτρήσεων, και η ελληνική κυβέρνηση, αν και μπορεί προς το παρόν μόνο να έχει ελπίδες για θετικές γεωτρήσεις, πείστηκε, ως συνηθίζεται, και από τις Βρυξέλλες και το Τελ Αβίβ - με τα οποία διατηρεί στενές και εμπιστευτικές σχέσεις - να αφήσει να περάσει, έναντι αμοιβής, τον μελλοντικό αγωγό φυσικού αερίου από τα ελληνικά ύδατα.
Τι όμορφο σχέδιο! Μόνο που λείπουν μερικές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ και μερικά χρόνια. Να σημειώσουμε παρεμπιπτόντως ότι οι τεχνικές πόντισης υποβρύχιων αγωγών έχουν σημειώσει μεγάλη πρόοδο τα τελευταία χρόνια, αλλά η διέλευση Ανατολή – Δύση της μισής Μεσογείου μπορεί να είναι λίγο πιο περίπλοκη και δαπανηρή από τη διέλευση της αβαθούς θάλασσας της Βαλτικής (αγωγός Nord Stream) ή της Μαύρης Θάλασσας (αγωγός Blue Stream).
Τότε εμφανίστηκε το ZOHR (βλ. το δελτίο μας αριθ. 346 στο blog του COMAGUER). Αυτό το κοίτασμα πολύ μεγάλης χωρητικότητας ανακαλύφθηκε στα αιγυπτιακά ύδατα και τέθηκε σε λειτουργία με εξαιρετική ταχύτητα. Η βιομηχανία του φυσικού αερίου είναι μια δραστηριότητα στην οποία η Αίγυπτος απέκτησε σημαντικά τεχνολογικά και βιομηχανικά επιτεύγματα. Πράγματι, στα τέλη της δεκαετίας του 1990, η Αίγυπτος άρχισε να εκμεταλλεύεται μικρά κοιτάσματα στην περιοχή του Δέλτα του Νείλου, απέκτησε εγκαταστάσεις υγροποίησης φυσικού αερίου και υπήρξε, για λίγο καιρό, μικρός εξαγωγέας ΥΦΑ (NLG), μεταξύ άλλων προς τη Γαλλία. Συνεπώς, δεν χρειάζεται να περιμένει νέους υποθαλάσσιους αγωγούς φυσικού αερίου για να ξαναγίνει σημαντικός εξαγωγέας.
Παράμενε το ζήτημα του μεριδίου του φυσικού αερίου του Zohr που να προορίζεται για εξαγωγή, γνωρίζοντας ότι η Αίγυπτος πρέπει να τροφοδήσει μια πολύ σημαντική εγχώρια αγορά. Η απάντηση μόλις δόθηκε και αποτελεί ένα πραγματικό κτύπημα από μαιτρ του σκακιού της αιγυπτιακής κυβέρνησης. Ο νέος Αιγύπτιος υπουργός πετρελαίου, TAREK EL MOLLA, ένα στέλεχος πολύ υψηλού επίπεδου της διεθνούς πετρελαϊκής βιομηχανίας - ήταν Διευθυντής της CHEVRON για την Αφρική - οδήγησε δύο διαπραγματεύσεις.
Η πρώτη με την Κυπριακή κυβέρνηση, αφού επανεκλέγηκε ο πρόεδρος Αναστασιάδης, όπου εξασφάλισε στην τελευταία την εξαγωγή προς το εξωτερικό του φυσικού αέριου από το νέο κοίτασμα Αφροδίτη, γειτονικό του Zohr. Η Κύπρος δεν χρειάζεται πλέον να περιμένει την κατασκευή του μεγάλου υποβρυχίου αγωγού φυσικού αερίου Ισραήλ-Ευρώπης. Η δεύτερη, με την ισραηλινή κυβέρνηση, από την οποία η Αιγύπτος θα αγοράσει άμεσα ένα μέρος της παραγωγής των TAMAR και LEVIATHAN που θα σταλεί στην Αίγυπτο από έναν υπάρχοντα χερσαίο αγωγό και από εκεί, θα μπορεί είτε να φτάσει τη τεράστια Αιγυπτιακή εγχώρια αγορά, είτε τις διεθνείς αγορές μέσω των υφιστάμενων αιγυπτιακών εγκαταστάσεων υγροποίησης.
Διπλό κτύπημα μαιτρ. Μπορεί το Ισραήλ, μέσω θριαμβευτικών αγγελίων, να ισχυρίζεται ότι προετοιμάζεται να πουλήσει φυσικό αέριο στην Αίγυπτο, στην πραγματικότητα συνάπτει συμφωνία με τη νέα περιφερειακή δύναμη του φυσικού αερίου. Αυτό το χτύπημα μπορεί και να ανακοινώσει ένα άλλο, επειδή η Αίγυπτος φέρεται επίσης να δώσει χέρι βοήθειας στην κυβέρνηση του Λιβάνου για την εκμετάλλευση και την εμπορευματοποίηση των πιθανών μελλοντικών υποθαλάσσιων κοιτασμάτων της χώρας του Κέδρου.
Μόνο ένας περιφερειακός παίκτης μπαίνει στη σκιά αυτής της νέας κατάστασης: η Τουρκία, η οποία βλέπει την Κύπρο να πάρει θέση στη διεθνή αγορά φυσικού αερίου και εξακολουθεί να επιμένει, με πείσμα εναντίον του νόμου, δηλαδή, εξ ονόματος της παράνομης κατοχής της Βόρειας Κύπρου από το 1974, να συμμετάσχει στη μελλοντική κυπριακή παραγωγή ΦΑ και η οποία εκδηλώνει, με αντιμαχόμενες στρατιωτικές ενέργειες, την αντίθεσή της στα σχέδια συνεργασίας της Κύπρου και της Αιγύπτου. Θα επιτρέψει, άραγε, η ΕΕ για μια ακόμη φορά, την κακομεταχείριση της Κύπρου, ενός κράτους μέλους της, από την κυριαρχούσα Τουρκία;
Από την πλευρά της, η Αίγυπτος – η οποία δεν εντυπωσιάζεται από τις απειλές του Ερντογάν - και το ναυτικό της, με επικεφαλής την ναυαρχίδα της, το περίφημο Mistral BPC που ναυπηγήθηκε στο Saint-Nazaire για τη Ρωσία, το οποίο αγόρασε με εξαιρετικές συνθήκες, πήρε θέση γύρω από τις εγκαταστάσεις επιφάνειας του Zohr.
Τελευταία αλλαγή στη περιφερειακή ενεργειακή σκηνή: το Ιράκ και η Αίγυπτος μόλις υπέγραψαν μια συμφωνία η οποία προβλέπει την κατασκευή ενός αγωγού που επιτρέπει, μέσω Ιορδανίας, την τακτική παροχή ιρακινού πετρελαίου στην Αίγυπτο, με, και πάλι, την δυνατότητα το πετρέλαιο αυτό να έχει πρόσβαση και στη διεθνή αγορά, απευθείας από ένα Αιγυπτιακό λιμάνι της Μεσογείου. Πρόκειται επομένως για ένα πραγματικό άνοιγμα του Ιράκ και ανατροπή της περιφερειακής ενεργειακής γεωπολιτική προς όφελος των αραβικών χωρών που συνορεύουν με τη Μεσόγειο, εις βάρος των αντιδραστικών μοναρχιών του Κόλπου.
Το παρόν έγγραφο παρουσιάζει τη θέση των διαφόρων κοιτασμάτων και δύο υφιστάμενων σταθμών υγροποίησης αερίου στην Αίγυπτο (αριστερός χάρτης) και τη μετατόπιση (δεξιά γραφική παράσταση) της Αιγύπτου από τη θέση εξαγωγέα ΥΦΑ το 2014 στη θέση εισαγωγέα, από την οποία θα εξέλθει ξανά το 2018.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου