Οι Ηνωμένες Πολιτείες διεκδικούν ενεργά τους Τούρκους από τους Ρώσους, ή τουλάχιστον διεκδικούν ένα κομμάτι της… καρδιάς τους, καθώς η πολύφερνη νύφη ονόματι Άγκυρα, ή μάλλον για να είμαστε ακριβέστεροι, το πολύτιμο γεωστρατηγικά οικόπεδο που καταλαμβάνουν (σ.σ. ίσως και κατά κυριολεξία η λέξη), οδηγεί Μόσχα και Ουάσιγκτον να μοιραστούν την ερωμένη τους Τουρκία, καθότι είναι άπιστη και μια πηγαίνει από τη μία και μια από την άλλη…
Σύμφωνα με τις δηλώσεις που έγιναν μετά την ολοκλήρωση της συνάντησης των υπουργών Εξωτερικών, Τίλερσον και Τσαβούσογλου, φαίνεται πως το «μάρμαρο» θα το πληρώσουν ξανά οι Κούρδοι, καθώς όλα δείχνουν ότι θα λάβουν την άγουσα, αποχωρώντας από την περιοχή της Μανπίτζ και ανατολικά του ποταμού Ευφράτη.
Πιθανώς, εάν προχωρήσει η συμφωνία, η επιχείρηση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων στο Αφρίν οδεύει προς το τέλος της, με αξιοπρεπή για την Τουρκία συμβιβασμό, ο οποίος στο εσωτερικό θα «πουληθεί» ως μια μεγάλη εθνική επιτυχία, καθώς θα διακηρυχθεί επίτευξη των αντικειμενικών σκοπών της, με την ακύρωση στην πράξη όλων των κουρδικών στόχων.
Ένας αστάθμητος παράγοντας θα είναι η αντίδραση της Μόσχας σε αυτή τη συμφωνία, εάν δηλαδή θα τη χρησιμοποιήσει για να πετύχει προσέγγιση με τον αμερικανικό παράγοντα, εκφράζοντας ικανοποίηση, ή θα επιδιώξουν να την ανατρέψουν στην πράξη, υποδαυλίζοντας την εφαρμογή της, ενδεχομένως χρησιμοποιώντας τους Κούρδους.
Οι Κούρδοι έχουν κάθε λόγο να μην είναι ικανοποιημένη, αφού εάν αληθεύουν όσα διακηρύσσουν οι Τούρκοι, τότε ο έλεγχος της Μανπίτζ δεν θα συμπεριλαμβάνει το YPG, ενώ οι Αμερικανοί διά του Ρεξ Τίλερσον, εμμέσως παραδέχονται – για να ικανοποιήσουν τους Τούρκους – ότι τα όπλα που έχουν δοθεί στους Κούρδους είναι αποκλειστικά για την εξουδετέρωση του αυτοαποκαλούμενου ως «ισλαμικού κράτους» (ISIS).
Κατά συνέπεια, δικαιούμαστε να συμπεράνουμε «διά της ατόπου», ότι οι Αμερικανοί ψέγουν τους Κούρδους για τη χρήση τους εναντίον των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων. Είναι αρκετά αξιόπιστη η Τουρκία ώστε οι Αμερικανοί να θεωρούν ότι θα τηρήσουν τα συμφωνηθέντα;
Τι θα σηματοδοτήσει η διαφαινόμενη συμφωνία για ένα πρόγραμμα απεμπλοκής από το αδιέξοδο για το καθεστώς του Σύρου προέδρου Μπασάρ Αλ Άσαντ; Εάν δεν υπάρξουν συνεννοήσεις και συναίνεση των εμπλεκομένων, τότε η Ουάσιγκτον θα «τραβάει» από τη μια, δηλαδή την απομάκρυνση του καθεστώτος της Συρίας άμεσα και από την άλλη η Μόσχα, που δεν συζητά το ενδεχόμενο άμεσης τουλάχιστον αποχώρησής του.
Από την εξίσωση αυτή όπως διαμορφώνεται από τις εξελίξεις της τελευταίας ώρας, δεν μπορεί να παραλείψει κανείς το Ιράν, μια παράμετρος που επίσης διχάζει βαθύτατα Αμερικανούς και Ρώσους, ενώ εάν υπάρξει σύγκλιση των δύο, η Ισλαμική Δημοκρατία έχει αποδείξει ότι γνωρίζει πώς να τινάζει στον αέρα συνεννοήσεις δι’ αντιπροσώπων όπως η σιιτική Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
Ταυτόχρονα, στη διπλωματική «φαρέτρα» συμπεριλαμβανόταν η αξιοποίηση τρομοκρατικών οργανώσεων σε οποιαδήποτε περιοχή ενδιαφέροντος στον κόσμο. Μέχρι τη Λατινική Αμερική έχει φθάσει η «χάρη» της Τεχεράνης για να πλήξει «εκτός έδρας» ισραηλινούς στόχους…
Το εβραϊκό κράτος πάντα αποτελεί σημαντικό ζήτημα για Αμερικανούς και Ρώσους, αν και όλα δείχνουν ότι δεν θα είναι και πολύ δύσκολο να συμφωνήσουν με τους Ισραηλινούς, αρκεί να κρατήσουν μακριά από τα σύνορα Συρίας-Ισραήλ στο Γκολάν, τη Χεζμπολάχ και κάθε άλλη σιιτικής επιρροής οργάνωση μαχητών.
Ένα θέμα που ίσως θα έπρεπε να μας απασχολήσει, είναι εάν η ελληνική διπλωματία κινήθηκε να ζητήσει από το State Department και το «αφεντικό» του, να επιχειρήσει να συμπεριλάβει και ζητήματα ελληνικού ενδιαφέροντος στην επιχειρούμενη αποκλιμάκωση στην περιοχή. Προς το παρόν, ας ελπίσουμε ότι η αποκλιμάκωση σε ένα μέτωπο, όπως το μεσανατολικό, δεν θα οδηγήσει την Τουρκία να αποφασίσει να συνεχίσει τη «ζωηράδα» που δείχνει στο μέτωπο του Αιγαίου.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου