Μία «εκκρεμότητα» ηλικίας δεκαετιών επανήλθε το τελευταίο διάστημα σε κυρίαρχη θέση στο προσκήνιο από την παρούσα κυβερνητική πλειοψηφία η οποία εμφανίζεται διατεθειμένη να δρέψει τις δάφνες… της επίλυσης της! Φυσικά οι κυβερνητικοί χειρισμοί εμφορούνται από τη συνήθη για αυτούς σχιζοφρένεια και κυρίαρχη επικοινωνιακή διαχείριση του ζητήματος.
Ο μικρότερος εταίρος του κυβερνητικού συνασπισμού «ξεσπάθωσε» απορρίπτοντας τη χρήση του όρου «Μακεδονία» στην ονομασία της γειτονικής χώρας ενώ ο μείζον εταίρος, σε αγαστή συνεργασία μαζί του, προσπαθεί να «εκθέσει» το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης προκαλώντας το να λάβει θέση.
Μία θέση που είτε θα δημιουργήσει εσωτερικές τριβές είτε θα επιτρέψει την εμφάνιση ενός νέου δεξιού κόμματος που θα περιορίσει την εκλογική δύναμη του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Είναι άραγε τυχαίο ότι η διευθέτηση της εκκρεμότητας της ονομασίας του γειτονικού κράτους «ανέκυψε» μετά την επίσκεψη του Έλληνα Πρωθυπουργού στην Ουάσινγκτον; Και ο υπουργός Εξωτερικών πήγε, χωρίς πολλές φανφάρες και ενεπλάκη σε συνεννοήσεις για πολλά.
Φυσικά, σε άλλες εποχές, άλλη κυβέρνηση θα αντιμετώπιζε τα σφοδρά πυρά της αντιπολίτευσης για εθελόδουλη συμπεριφορά, αλλά η σημερινή κυβέρνηση της Αριστεράς έχει δεδομένο το ηθικό πλεονέκτημα και ως εκ τούτου δεν την αγγίζουν τέτοιες κακεντρεχείς εκτιμήσεις.
Επιπρόσθετα μας κάνει τη χάρη να αναγνωρίσει τις «αυταπάτες» της. Όμως η βιασύνη «διευθέτησης» του ζητήματος είναι τουλάχιστον αξιοσημείωτη. Η πρόταση είναι μία και απλή: Καμία χρήση του όρου Μακεδονία ή παραγώγων του στην ονομασία της γειτονικής χώρας. Γιατί;
Διότι απλά μπορούμε να το πράξουμε αν το αποφασίσουμε. Τι παραπάνω να πάθουμε για κάτι που όλοι κατά βάθος γωρίζουν ότι έχουμε δίκιο; Ποιους θα επιβραβεύσουν αν επιμείνουν να μην ακολουθούν στοιχειωδώς το αυτονόητο; Η γειτονική χώρα δεν μπορεί να μας απειλήσει στρατιωτικά ή οικονομικά. Μάλιστα, μετά το «σφράγισμα» του αποκαλούμενου «βαλκανικού διαδρόμου» πλέον δεν αποτελεί ούτε οδό «διαρροής» προσφυγικών και μεταναστευτικών ροών.
Αντίθετα η γειτονική χώρα έχει απόλυτη ανάγκη την άρση του ελληνικού βέτο για να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αρνείται όμως επί της ουσίας να εγκαταλείψει το ιδεολόγημα του «Μακεδονισμού» παρότι το ιστορικό μέρος της διαμάχης με την Ελλάδα είναι τόσο ξεκάθαρο, όσο έχει ξεκαθαριστεί στις μελέτες των κορυφαίων ιστορικών της «μακεδονικής περιόδου» στα κορυφαία πανεπιστήμια της Δύσης.
Κι αν το πρόβλημα είναι ότι δεν θα περάσει στον λαό τους, για ποιον λόγο θα πρέπει να απαιτούν από τον ελληνικό λαό να τους λύσει το πρόβλημα; Για το καλό του ΝΑΤΟ; Τη στιγμή που η Τουρκία έχει κάνει τα μύρια όσα και δεν έχει ανοίξει μύττη;
Κατά συνέπεια, αν οι ΗΠΑ ή/και χώρες της ΕΕ επιθυμούν την ένταξη της γειτονικής χώρας στους δύο προαναφερθέντες υπερεθνικούς οργανισμούς, μπορούν και οφείλουν να επιβάλλουν σε αυτήν μια μετριοπαθή ελληνική θέση ή να αναλάβουν το κόστος διατήρησης του status quo ante.
Τέλος, στο επιχείρημα ότι ήδη οι περισσότερες χώρες σε όλο τον κόσμο αποκαλούν τη γειτονική χώρα «Μακεδονία» η απάντηση είναι απλή: ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΗΣ ΧΡΗΣΗΣ ΤΗ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΕΙ. Κατά συνέπεια, αν μόνοι μας παραδώσουμε τη νομιμοποίηση, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας.
Τα λάθη που κάναμε και επιτρέψαμε να περαστεί η οικονομική θηλιά στο λαιμό μας δεν θα πρέπει να επαναληφθούν και σε ό,τι αφορά τη διεθνή θέση της χώρας. Και ο καλύτερος οδηγός δεν είναι ούτε οι εθνικοπατριωτικές κορώνες ούτε οι διεθνιστικές αμπελοφιλοσοφίες, αλλά ο απόλυτος κυνισμός.
Δημοσίευση σχολίου