Ο Τούρκος πρόεδρος Αμπντουλάχ Γκιουλ παραδέχτηκε ότι η Τουρκία και οι ΗΠΑ «ο στενότερος σύμμαχός της» δεν έχουν ίδιες απόψεις αναφορικά με το θέμα της Συρίας και μετά την χρήση χημικών κατά τη διάρκεια των συγκρούσεων στην Δαμασκό.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Η πρώτη επίσημη τοποθέτηση του Τούρκου προέδρου μετά την απόφαση του Αμερικανού προέδρου να προσφύγει στην ετυμηγορία του Κογκρέσου, αναφέρει ότι ο Μπαράκ Ομπάμα κινείται μέσα στο πλαίσιο της πολιτικής παράδοσης των ΗΠΑ και συμπλήρωσε υπογραμμίζοντας σαφέστατα τη διαφωνία του με την καθυστέρηση της επίθεσης, λέγοντας ότι «εμείς ως μία γειτνιάζουσα χώρα έχουμε σίγουρα διαφορετικά συναισθήματα. Αυτοί (οι Αμερικανοί) βρίσκονται μακριά από την περιοχή και αντιλαμβάνονται τα πράγματα διαφορετικά» κατά συνέπεια «οι πολιτικές των δύο χωρών δεν είναι δυνατόν να συμπίπτουν συνεχώς».
Το ενδιαφέρον είναι ότι οι «ανυπόμονες» και «πολεμοχαρείς» αυτές δηλώσεις έγιναν στο πλαίσιο της τελετής παράδοσης των διαπιστευτηρίων του νέου πρέσβη της Ρωσίας, Αντρέι Καρλόφ. Ο Τούρκος πρόεδρος στην ουσία δήλωσε ότι η καθυστέρηση της επίθεσης συμβαίνει επειδή ο Αμερικανός πρόεδρος αντιμετωπίζει «εσωτερικά προβλήματα».
Το «defence-point.gr» σε μία προσπάθεια να διαγνώσει το πρόβλημα των Τούρκων αναφορικά με τη Συρία, είναι ότι για κάποιους – νεοθωμανικούς – λόγους έχουν πάθει… ομαδική παράκρουση, η οποία τους έχει κάνει να έχουν απολέσει μέρος της επαφής τους με την πραγματικότητα και εξηγούμε γιατί το λέμε αυτό:
Πρώτον, πως είναι δυνατόν ένας Τούρκος πρόεδρος να προχωράει στις συγκεκριμένες δηλώσεις τη στιγμή που έχει συνάντηση με τον εκπρόσωπο από τη μόνη χώρα στον πλανήτη η οποία μπορεί με αξιώσεις να αντιμετωπίσει μία τέτοιου τύπου εξέλιξη στην περιοχή και φυσικά τη στιγμή που γνωρίζει ότι η χώρα αυτή για διαφόρους πολύ σημαντικούς γεωπολιτικούς, γεωπολιτισμικούς έως και ιστορικούς λόγους, έχει την Άγκυρα… «στη μπούκα του βαλλιστικού της πυραύλου» και κυριολεκτούμε.
Πραγματικά αναρωτιόμαστε εάν στην Άγκυρα δεν αντιλαμβάνονται τι θα αντιμετωπίσουν εάν και εφόσον λειτουργήσουν τόσο απροκάλυπτα εχθρικά απέναντι στη Ρωσία με την οποία συνορεύουν στην Μαύρη Θάλασσα, ενώ όπως διαπιστώθηκε από τον τελευταίο πόλεμο στο Καύκασο μεταξύ της Ρωσία και της Γεωργίας – τον Αύγουστο του 2008 – οι δυο χώρες μπορούν με συνοπτικές διαδικασίες να αποκτήσουν… κοινά σύνορα.
Δηλαδή, τόση εμπιστοσύνη στις δυνατότητές τους έχουν, ώστε να πιστεύουν ότι τίποτα δεν θα πάθουν επειδή είναι σημαντικότατοι εταίροι για τις ΗΠΑ, ή υποτιμούν τις αντιδράσεις τη Μόσχας σε ένα θέμα το οποίο έχουν αναγάγει σε «σημαία» της εξωτερικής τους πολιτικής ειδικά τα τελευταία δύο έτη;
Δεύτερον, ας μας ενημερώσει η Τουρκία για το ποιες είναι οι «κάποιες φορές» οι οποίες δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τις ΗΠΑ και για το ποιες είναι οι πολλές φορές για τις οποίες τα συμφέροντα με την Ουάσιγκτον συμπίπτουν.
Εάν κάποιος λάβει υπόψη του τις εξελίξεις των τελευταίων 10 ετών στην περιοχή μας, δηλαδή από τον Β’ Πόλεμο του Κόλπου την άνοιξη του 2003 όπου και η Τουρκία – με υπαιτιότητα του σημερινού Τούρκου προέδρου – αρνήθηκε στις ΗΠΑ πρόσβαση στο τουρκικό έδαφος ώστε να ανοίξουν το βόρειο μέτωπο, κάτι το οποίο στοίχισε στις ΗΠΑ χρόνο, χρήμα και αίμα, ενώ στην Άγκυρα ένα de facto Κουρδικό κράτος.
Ας μας ενημερώσει κάποιος ποιο ακριβώς είναι το μείζον θέμα στο οποίο οι ΗΠΑ και η Τουρκία είχαν απόλυτη ταύτιση απόψεων, αφού ακόμα και στην Αραβική Άνοιξη, τα συμφέροντα πλέον δείχνουν να μην είναι ταυτόσημα, με το παράδειγμα της Αιγύπτου να είναι ενδεικτικό, ενώ στο θέμα της «εκδημοκρατισμού» της χώρας, λίγο έλειψε ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν να χαρακτηριστεί ως… Καντάφι από την Δύση, με πρώτους και καλύτερους τους Αμερικανούς.
Τρίτον, προσέξτε στο σημείο που η Τουρκία διαφωνεί με τις ΗΠΑ. Ενώ οι ΗΠΑ για την ώρα και επισήμως φέρονται να έχουν αποφασίσει την εμπλοκή τους με έναν απολύτως ελεγχόμενο τρόπο, δηλαδή την καταστροφή των χημικών οπλοστασίων και ίσως την εξισορρόπηση του πεδίου της μάχης έτσι ώστε να βρεθεί μία συμβιβαστική λύση μέσω διαπραγμάτευσης, αλλά με τον Άσαντ να αποτελεί «μέρος τη λύσης», η Τουρκία ζητάει την άμεση εμπλοκή σε έναν πόλεμο μεγάλης κλίμακας με στόχο την εξαφάνιση του καθεστώτος Άσαντ και τη δημιουργία δηλαδή ενός ισλαμιστικού κράτους – παρία το οποίο θα άγεται και θα φέρεται από την Νεοθωμανική Τουρκία, θα προωθεί το εξτρεμιστικό σουνιτικό ισλάμ και φυσικά δεν θα επιτρέψει στους Κούρδους της Συρίας να αποκτήσουν την ανεξαρτησία τους.
Είναι προφανές, τι για το συγκεκριμένο σκοπό η Τουρκία θα ρισκάρει την ίδια της την ύπαρξη μέσω μίας άμεσης πολεμικής εμπλοκής, αλλά για να αυξήσει τις πιθανότητες επιτυχίας, θα πρέπει να ΕΜΠΛΕΞΕΙ και τις ΗΠΑ με την ελπίδα να καθαρίσει την παρτίδα στη Συρία εύκολα και κυρίως να ΑΠΟΤΡΕΨΕΙ την Ρωσία από το να την στοχοποιήσει.
Με λίγα λόγια «μωραίνει Κύριος…», τα υπόλοιπα στις οθόνες μας λίαν προσεχώς.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου