Το 1916, το Ηνωμένο Βασίλειο και η Γαλλία μοιράστηκαν τη Μέση Ανατολή (συμφωνίες Sykes-Picot). Σχεδόν έναν αιώνα αργότερα, οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ρωσία συζητούν για ένα νέο σχέδιο διχοτόμησης σε σφαίρες επιρροής που θα τους επιτρέψει να εκδιώξουν προς όφελος τους τα κέρδη της γαλλο-βρετανικής επιρροής.
Η Σαουδική Αραβία, έτοιμη να διαπραγματευτεί
Τιερί Μεϊσάν, Δίκτυο Βολταίρος (Γαλλία)
Οι Ηνωμένες Πολιτείες έλυσαν τα εσωτερικά τους προβλήματα πριν από τη διάσκεψη Γενεύη 2, και μετά εξέλειψαν την αντίσταση του Κατάρ. Από δω και στο εξής επικεντρώνονται στη Σαουδική Αραβία. Ωστόσο, παρατηρεί ο Τιερί Μεϊσάν, το Ριάντ φαίνεται να είναι πιο υπάκουο από τη Ντόχα και προσφέρει μια ρύθμιση που του εγγυάται τόσο την επιβίωση του όσο και να κρατήσει ψηλά το κεφάλι του.
Μετά την εκθρόνιση του Εμίρη του Κατάρ από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την παραίτησή του υπέρ του γιου του Ταμίμ, η κατάσταση στη Βόρεια Αφρική και τη Μέση Ανατολή εξελίσσεται ραγδαία.
Προς έκπληξη της Ουάσιγκτον, οι Αιγύπτιοι στρατιωτικοί επέλεξαν εκείνη τη στιγμή για να ανατρέψουν τον Πρόεδρο Μοχάμεντ Μόρσι, έναν Μουσουλμάνο Αδελφό που χρηματοδοτούταν από τη Ντόχα.
Ως εκ τούτου, η απώλεια της υποστήριξης του Κατάρ μετατράπηκε σε πανωλεθρία των Αδελφών, που αισθάνονται επίσης ότι απειλούνται στην Τυνησία, τη Λιβύη και τη Γάζα.
Η Ουάσιγκτον παρηγορήθηκε από αυτή την «ατυχία», θεωρώντας ότι, σε κάθε περίπτωση, έλεγχε επίσης και τον αιγυπτιακό στρατό και τις περισσότερες άλλες περιφερειακές πολιτικές δυνάμεις. Παρά το γεγονός ότι η επιστροφή των στολών έρχεται σε αντίθεση με το λόγο για εκδημοκρατισμό, προσαρμόστηκε γρήγορα στους νέους συνομιλητές της.
Το Στέιτ Ντιπάρτμεντ συνεχίζει λοιπόν το αρχικό σχέδιο του για το νέο περιφερειακό μοίρασμα με τη Ρωσία.
Ωστόσο, η τρέχουσα αδυναμία των Ηνωμένων Πολιτειών είναι τέτοια ώστε να σπεύσουν βραδέως.
Ενώ μια δίκαιη και διαρκή ειρήνη περνά μέσω μιας κοινής οικονομικής ανάπτυξης των εμπλεκομένων δυνάμεων, το σχέδιο των ΗΠΑ βασίζεται σε ένα αναχρονιστικό όραμα διαίρεσης σε ζώνες επιρροής, εμπνευσμένο από την αγγλο-γαλλική συμφωνία Sykes-Picot (1916).
Υπό το πρίσμα αυτό, μια προϋπόθεση του Στέιτ Ντιπάρτμεντ από την εποχή της Madeleine Albright είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει ειρήνη στην Παλαιστίνη χωρίς ειρήνη στη Συρία και αντίστροφα.
Πράγματι, οποιαδήποτε συμφωνία με τους Παλαιστινίους αμφισβητείται αμέσως από ομάδες αντιφρονούντων που την σαμποτάρουν, ενώ η μπααθική Συρία αρνείται κατ 'αρχήν μια χωριστή ειρήνη.
Η μόνη λύση πρέπει επομένως να είναι ολοκληρωτική, θεωρώντας τη Συρία ως υπεύθυνη για την εφαρμογή της συμφωνίας μέσω στρατιωτικής δύναμης.
Ο Τζον Κέρι κατάφερε να αναγκάσει το Ισραήλ και την Παλαιστινιακή Αρχή να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για εννέα μήνες, δηλαδή μέχρι τις προεδρικές εκλογές στη Συρία.
Οι πρώτες επαφές ήταν παγωμένες, αλλά το Στέιτ Ντιπάρτμεντ πιστεύει ότι έχει τον χρόνο για να τις ζεστάνει και να οδηγήσει τους καλεσμένους του να συμμετάσχουν στην συριακή διαδικασία της Γενεύης 2. Οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται από τον σιωνιστή διπλωμάτη Martin Indyk, ο οποίος ήταν σύμβουλος της Madeleine Albright και του Μπιλ Κλίντον για τη Μέση Ανατολή.
Ταυτόχρονα, ο κ. Κέρι έχει αφήσει τη Σαουδική Αραβία να καλύψει το κενό που δημιουργήθηκε από την εξαφάνιση του Κατάρ στη διεθνή σκηνή. Της έδωσε έξι μήνες για την επίλυση των περιφερειακών προβλημάτων.
Για την περίπτωση αυτή, της Σαουδικής Αραβίας, δεν εμφανίζεται ο βασιλιάς Αμπντάλα, πολύ απασχολημένος να δοκιμάσει διάφορα αφροδισιακά, αλλά ο πρίγκιπας Bandar bin Sultan και ο γαμπρός του, ο αιώνιος υπουργός Εξωτερικών εδώ και 38 χρόνια, ο Πρίγκιπας Σαούντ.
Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη το τι συνέβη στον Εμίρη Χαμάντ του Κατάρ, οι δύο άνδρες φοβούνται να πέσουν σε παγίδα των ΗΠΑ: να εξαντλούνται χωρίς επιτυχία και με τη σειρά τους να απομακρυνθούν από τη διεθνή σκηνή, γεγονός που θα σηματοδοτούσε την αρχή του τέλους του βασιλείου.
Επομένως, πρέπει να χειριστούμε με μεγάλη προσοχή τη μεταστροφή της μαριονέτας τους, Σεΐχη Αντνάν αλ-Αρούρ.
Σε τηλεοπτική εκπομπή, που μεταδόθηκε στις 31 Ιουλίου, ο πνευματικός ηγέτης του Ελεύθερου Συριακού Στρατού δήλωσε ότι αναγκάστηκε (από ποιον;) να πάρει τα όπλα εναντίον του Μπασάρ αλ-Άσαντ ενώ η στρατιωτική οδός δεν οδηγεί πουθενά. Ο ίδιος παραπονέθηκε ότι η «ευγενής επανάσταση» έγινε ένα «χασάπικο» και κατέληξε στο συμπέρασμα ότι δεν την αναγνωρίζει πλέον.
Λίγες ώρες αργότερα, το αφεντικό του, ο πρίγκιπας Bandar bin Sultan, γινόταν δεκτός στη Μόσχα, όχι μόνο από τον ομόλογό του, αλλά και από τον Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν.
Μια λακωνική δήλωση εκδόθηκε λίγο μετά, αναφέροντας ότι οι συζητήσεις είχαν επικεντρωθεί «σε ένα ευρύ φάσμα διμερών θεμάτων και την κατάσταση στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική».
 |
Όλα συμβαίνουν λοιπόν σαν να είναι το Ριάντ πιο λογικό από τη Ντόχα και αποδέχτηκε την αρχή της Διάσκεψης της Γενεύης 2.
Η διεκδίκηση τους θα ικανοποιούταν με τη διατήρηση του Μπασάρ αλ-Άσαντ σε αντάλλαγμα με μια συμβολική νίκη στο Λίβανο, με την επιστροφή στην εξουσία του συμβόλου τους, του Σαάντ αλ-Χαρίρι.
Θα σχηματίσει μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, συμπεριλαμβανομένης της «πολιτικής πτέρυγας» της Χεζμπολάχ, γεγονός που εξηγεί την πρόσφατη απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης να διακρίνει δύο κλάδους μέσα στο Κόμμα του Θεού.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου