Ανάμεσα στα επιχειρήματα που διατυπώθηκαν για τον ξαφνικό «θάνατο» της ΕΡΤ ήταν και αυτά που αφορούσαν την αρνητική επίδραση αυτής της απόφασης στην εθνική άμυνα.
Άραγε επηρεάστηκε η εθνική άμυνα από το «μαύρο» της ΕΡΤ;
Η απάντηση είναι μονολεκτική: ΟΧΙ.
Όπως για την ακρίβεια σημείωσε η ολιγόλογη ανακοίνωση τύπου του ΓΕΕΘΑ «σε συνέχεια δημοσιευμάτων περί δήθεν επηρεασμού των Ενόπλων Δυνάμεων από την προσωρινή παύση εκπομπής της Κρατικής Ραδιοφωνίας και Τηλεόρασης, το ΓΕΕΘΑ διευκρινίζει ότι το συγκεκριμένο γεγονός δεν έχει καμία απολύτως επίπτωση στην λειτουργία των Ενόπλων Δυνάμεων».
Θα σημειώσουμε βέβαια ότι η ΕΡΤ όπως και όλα τα υπόλοιπα ιδιωτικά μέσα μαζικής ενημέρωσης (ΜΜΕ) όντως συμπεριλαμβάνονται στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που αφορά τις Ψυχολογικές Επιχειρήσεις. Από τις αρχές σχεδόν της δεκαετίας του 2000 και με νωπές τις μνήμες από την Κρίση των Ιμίων το 1996, φωτισμένοι επιτελείς του ΓΕΕΘΑ είχαν αντιληφθεί ότι στον σημερινό κόσμο τα ΜΜΕ, κρατικά και ιδιωτικά, αποτελούν σημαντική παράμετρο στην αντιμετώπιση κρίσεων και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων.
Εκείνη λοιπόν την περίοδο είχαν συνταχθεί σχέδια για την ενσωμάτωσή τους στον επιχειρησιακό σχεδιασμό τα οποία όμως παρέμειναν θεωρητικά σχήματα. Το ίδιο ισχύει ακόμη και σήμερα.Ο λόγος είναι απλός. Η αξιοποίηση των ΜΜΕ στην αντιμετώπιση κρίσεων και τη διεξαγωγή επιχειρήσεων στην πράξη ισοδυναμεί με τον έλεγχο τους και την επιβολή κατευθυνόμενης ενημέρωσης. Δηλαδή δύο καταστάσεις που αναιρούν αυτή καθ’ αυτή τη φύση και το έργο των ΜΜΕ.
Φυσικά με την πάροδο των ετών και την εμπειρία των στρατιωτικών από προηγούμενες περιπτώσεις (ο Πόλεμος του Βιετνάμ είναι ίσως η πιο οδυνηρή ανάμνηση αυτού του τύπου για τους Αμερικανούς), οι διαδικασίες αυτές εξελίχθηκαν και η επιβολή τους έγινε δυνατή με προσχηματικούς τρόπους, που είτε μας αρέσει είτε όχι είναι ευρηματικοί.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα αποτελούσαν οι «ενσωματωμένοι» (embedded) πολεμικοί ανταποκριτές στον πόλεμο του Ιράκ το 2003 (επιχείρηση «Iraqi Freedom»). Παρέχοντας ως «δόλωμα» στους ανταποκριτές την άμεση πρόσβαση στη δράση διασφάλιζε τον απόλυτο έλεγχο και τη ροή της πληροφόρησης (το επιχείρημα ότι η μετάδοση του ενός ή άλλου στιγμιότυπου έθετε σε κίνδυνο τη ζωή των στρατευμάτων και κατά συνέπεια των «ενσωματωμένου» ανταποκριτή αποδείχθηκε ακαταμάχητο).
Στην ελληνική περίπτωση, όσες φορές και αν έγιναν προσπάθειες από το ΓΕΕΘΑ τα σχέδια που αφορούσαν την κρατική ΕΡΤ να δοκιμαστούν στο πλαίσιο μίας άσκησης, ή να προετοιμαστούν στην κρατική ραδιοτηλεόραση κάποιες οργανωτικές δομές ώστε να είναι άμεσα δυνατή η εφαρμογή τους (είναι αυτονόητο ότι η εφαρμογή τέτοιων μέτρων λόγω της εξαιρετικά ευαίσθητης και περίπλοκης φύσης τους δεν γίνεται απλώς με την έκδοση ενός σήματος), συναντούσε την κάθετη αντίδραση των εκάστοτε πολιτικών προϊσταμένων που για τους ανωτέρω λόγους τα θεωρούσαν υψηλού πολιτικού κινδύνου περιπλοκή.
Επίσης, ως γνωστόν και άλλοι με «δημοκρατικές ευαισθησίες» ή ζωηρά πολιτικά αντανακλαστικά προς ίδιον όφελος, τα οποία επικαλύπτουν κάθε λογική σκέψη για το τι θα πρέπει να κάνει η χώρα σε περίπτωση έκτακτης ανάγκης που εμπλέκει τις Ένοπλες Δυνάμεις με διεθνιστικού τύπου ιδεοληψίες, παραχωρώντας αμαχητί ένα κρίσιμο πλεονέκτημα στον όποιο μελλοντικό αντίπαλο…
Κατά συνέπεια ακόμη κι αν το επιχείρημα περί επηρεασμού της εθνικής άμυνας από το «μαύρο» της ΕΡΤ, αν και έχει κάποια θεωρητική βάση, στην πράξη πρόκειται δεν σημαίνει απολύτως τίποτε.Όπως άλλωστε η κοινή λογική, κι άλλα πολλά στη σημερινή Ελλάδα…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου