του Νίκου Χιδίρογλου*
Οι πραγματικοί πατριώτες δεν δίνουν δεκάρα για αυτό το ξοφλημένο κράτος. Και καλά κάνουν. Αυτό που μας αφορά, είναι το έθνος. Έτσι ακριβώς, άλλωστε, το έθεσε ο Ίων Δραγούμης. Όμως, ζούμε εδώ. Μέσα σε ένα κράτος εχθρικό για τους Έλληνες και φιλικό στους εποίκους λαθρομετανάστες, το οποίο καταρρέει, μέσα στη σήψη και στη διαφθορά, μέσα στην ανικανότητα, στη λογική του βολέματος και της ελάσσονος προσπάθειας. Και δυστυχώς, στα έδρανα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, κάθονται άνθρωποι που ποντάρουν ακριβώς σε αυτό το κράτος, στα χαμηλά ένστικτα και στη λογική των κεκτημένων, προκειμένου να ανελιχθούν στην εξουσία.
Και όχι μόνο δεν έχουν καμία πρόθεση να βελτιώσουν τις λειτουργίες αυτού του κράτους, αλλά έχοντας πίσω τους τις ΜΚΟ, που επιθυμούν να αντικαταστήσουν ζωτικές θεσμικές λειτουργίες, επιβάλλοντας νέους «κανόνες» στην κοινωνία, θέλουν να το μεγαλώσουν. Ποιος ξεχνά τα περί 100.000 προσλήψεων που ειπώθηκαν πριν από λίγο καιρό από συνιστώσες της Κουμουνδούρου;
Φυσικά, στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι η δημιουργία ενός μηχανισμού, που θα ελέγχεται απόλυτα από αυτούς. Στην περίπτωση εκλογής του, οι πολιτικοί διωγμοί θα λάβουν χαρακτήρα πογκρόμ. Πολιτική ορθότητα και θετικές διακρίσεις, θα είναι η πλατφόρμα της πολιτικής της νέας κυβέρνησης. Πρώτο πράγμα που θα προσπαθήσει να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι να αλλάξει το νομοθετικό πλαίσιο για τη χορήγηση υπηκοότητας, ώστε να μπορέσει να βάλει τους λαθρομετανάστες στο παιχνίδι και να παγιώσει την παρουσία τους.
Με λίγα λόγια, θα προσπαθήσει να έρθει σε συναλλαγή με τους δικαστικούς, ειδικά στο Συμβούλιο της Επικρατείας, ώστε να περάσει ένας νέος νόμος για την ιθαγένεια και θα αρχίσει άμεσα η πρόσληψή τους στα Σώματα Ασφαλείας. Εξέλιξη ιδιαίτερα ανησυχητική, που θα θέσει σε κίνδυνο τις ζωές πολλών Ελλήνων. Με λίγα λόγια, θα χάσουμε την αστυνομία μας και αυτή θα καταστεί όπλο στα χέρια όσων θέλουν να μας επιβάλλουν, δια της βίας, την πολυπολιτισμικότητα.
Αμέσως μετά, θα αρχίσει η διάλυση των Ενόπλων Δυνάμεων. Πρώτο μέτρο που θα ληφθεί, θα είναι η επιβολή του συνδικαλισμού στο στράτευμα. Οι όποιες φωνές διαμαρτυρίας θα αντιμετωπιστούν με τη σπίλωση όσων διαφωνούν και την παρουσίασή τους ως «φασιστών», «ναζιστών», ξενόφοβων», «ρατσιστών» και «αντιδραστικών». Η ύπαρξη άλλωστε της Χρυσής Αυγής, «βοηθά» τον ΣΥΡΙΖΑ σε αυτή την κατεύθυνση.
Η Κουμουνδούρου, θα επικαλείται συνεχώς τον «φασιστικό κίνδυνο». Όσοι αντιδρούν στις πολιτικές του, θα κατατάσσονται αυθαίρετα στις τάξεις της Χρυσής Αυγής. Και όταν αυτό δεν θα είναι εύκολο να γίνει πιστευτό, λόγω αντικειμενικών αποδείξεων για το αντίθετο, θα αρχίσουν τα «ναι μεν αλλά», όπως ήδη γίνεται με τον γράφοντα.
Οι αναγνώστες, προφανώς έμαθαν για τις επιθέσεις (η τελευταία, μέσα στην περίμετρο της οικίας του. Έχουν υποβληθεί και στις τρεις περιπτώσεις πάντως, μηνύσεις) εναντίον του γράφοντος, μετά από σειρά δημοσιευμάτων που τον στοχοποιούν, με στόχο να τον βάλουν στο κάδρο. Μόνο και μόνο για να παρουσιαστεί ο γράφων ως ένα είδος «φασίστα» (αν και στη ΝΔ από το 1984) στη μισαλλόδοξη πολιτική παρέα που καραδοκεί στη γωνία για να μετατρέψει τη χώρα σε πεδίο κομμουνιστικής ανελευθερίας.
Όλως τυχαίως φυσικά, κατόπιν πρόσφατου δημοσιεύματος αλλά και έκδοσης βιβλίου, όπου τα «ναι μεν είναι στη ΝΔ αλλά» περισσεύουν, πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις εναντίον της περιουσίας του γράφοντος, με την τελευταία να λαμβάνει χώρα χαράματα, εντός της περιμέτρου της οικίας του! Σε απόσταση αναπνοής από την οικογένειά του!
Μια επισήμανση: όλοι κρινόμαστε. Όλοι. Και όλοι έχουμε ως πολίτες δικαιώματα, αλλά και υποχρεώσεις. Έχουμε δικαίωμα στη νομική προστασία μας και στην προσφυγή στη Δικαιοσύνη (τουλάχιστον όσο υπάρχει Δημοκρατία και ουχί δικτατορία του προλεταριάτου) και υποχρέωση να σεβόμαστε τους νόμους. Και τα παραπάνω, ισχύουν για ΟΛΟΥΣ ανεξαιρέτως.
Ας λάβουν υπόψη τους κάποιοι, ότι στην Ελλάδα ακόμα υπάρχει καθεστώς κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας και ουχί δικτατορία του προλεταριάτου. Και κάτι τελευταίο: έγινα πρόσφυγας πολέμου στα πέντε μου χρόνια μόλις, φεύγοντας από τη Λάρνακα το καλοκαίρι του 1974, με το μόνο πλοίο που προσέγγισε τότε την Κύπρο, το «Ερμής» του Ποταμιάνου. Δεν θα ξαναζήσω τον τρόμο, αυτή τη φορά του ολοκληρωτισμού, «κόκκινου» ή «μαύρου» (το ίδιο είναι άλλωστε), τελεία και παύλα.
Πάμε πάλι πίσω στο κράτος, μετά το παραπάνω case study. Είναι σαφές ότι χωρίς κράτος, δεν γίνεται. Και χρειάζονται επειγόντως κάποιες αλλαγές. Σε όλα τα επίπεδα. Ναι, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, πρέπει να εκλέγεται από τον λαό. Ναι, πρέπει να έχει όλες εκείνες τις αρμοδιότητες που κάποτε του αφαίρεσε ο Ανδρέας Παπανδρέου, θέτοντας τις βάσεις για τη δημιουργία μιας συγκεντρωτικής πολιτικής εξουσίας, με ολοκληρωτικά χαρακτηριστικά.
Αυτά, ώστε η επιλογή του Προέδρου να μην είναι αποτέλεσμα παρασκηνιακών διαδικασιών και πρόταξης μικροκομματικών συμφερόντων. Κάπως έτσι βρεθήκαμε με καθόλα ανεπαρκείς και αδρά αμειβομένους προέδρους τα τελευταία χρόνια, οι οποίοι είτε σιώπησαν, είτε συνεργάστηκαν με την εκάστοτε κυβέρνηση, συναινώντας σε όλα και υπογράφοντας τα πάντα. Και χαμένος από αυτή την ιστορία, βγήκε φυσικά ο λαός.
Επίσης: είναι παραπάνω από φανερή η ανάγκη για τη δημιουργία Γερουσίας. Οι ΗΠΑ, η Ιταλία, η Γαλλία και το Ηνωμένο Βασίλειο, μεταξύ άλλων προηγμένων κρατών, διατηρούν ανάλογους θεσμούς. Ίσως κάτι να ξέρουν, που εμάς μας διαφεύγει. Δεν είναι δυνατόν πχ οι βουλευτές να νομοθετούν για τους... εαυτούς τους.
Και ας ελπίσουμε, και το γράφουμε αυτό ενόψει των κρίσεων στο στράτευμα, ότι αυτές θα αποτελέσουν κάποια στιγμή εσωτερική διαδικασία, όπως και στα Σώματα Ασφαλείας. Η πολιτική ηγεσία, δεν πρέπει να έχει καμία δουλειά με τις κρίσεις και τις αλλαγές στη διοίκηση των ΕΔ και των ΣΑ. Και το ίδιο πρέπει να ισχύσει και για τη Δικαιοσύνη.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου