Ένας στρατηγός γράφει για τις δραματικές εξελίξεις
Tου Ν. Τόσκα
Πριν πενήντα χρόνια η γερμανίδα φιλόσοφος Χάνα Άρεντ, προσπαθούσε να διερευνήσει τις σχέσεις οικονομίας και πολιτικής: ‘’Η συνεχής συσσώρευση ιδιοκτησίας, βασίζεται στη συνεχή συσσώρευση εξουσίας. Η απεριόριστη διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου χρειάζεται την πολιτική δομή μιας τόσο ΄΄απεριόριστης Εξουσίας΄΄ που να μπορεί να προστατεύει την αυξανόμενη ιδιοκτησία γινόμενη συνεχώς όλο και πιο ισχυρή’’.
Η γερμανική ηγεμονία ξεκίνησε από το 2001 την εφαρμογή των δικών της σχεδίων για συσσώρευση κεφαλαίων και διεύρυνση της ισχύος ώστε να της κατοχυρωθεί ο ρόλος της αναμφισβήτητης περιφερειακής δύναμης και της εν δυνάμει παγκόσμιας δύναμης. Αφού κατάφερε να μετακινήσει τεράστιες ποσότητες κεφαλαίου από τις χώρες του νότου προς την κεντρική Ευρώπη με εξαγωγές βιομηχανικού υλικού, αυτοκινήτων, πολεμικού υλικού ακόμη και αγροτικών προϊόντων και αφού αποβιομηχάνισε τη νότια Ευρώπη, προσπαθεί να συμπληρώσει την οικονομική ισχύ της με πολιτική ισχύ αλλάζοντας τους ευρωπαϊκούς θεσμούς ώστε να γίνει και τυπικά κυρίαρχη.
Σε ότι αφορά τους τρόπους επιβολής, ο Ντέϊβιντ Χάρβεϊ γράφει ότι η οικονομική ηγεμονία ασκείται συνήθως με την συναίνεση των κυβερνωμένων ενώ η πολιτική εξουσία ασκείται ως κυριαρχία μέσω του καταναγκασμού. Ωστόσο η ισχύς του ηγεμόνα διαμορφώνεται και εκφράζεται μέσω μιας συνεχώς μεταβαλλόμενης ισορροπίας ανάμεσα στον εξαναγκασμό και τη συναίνεση.
Αυτή τη συναίνεση επιδιώκει η ξένη ηγεμονία με τον προσεταιρισμό της τοπικής Ολιγαρχίας. Αυτής που ελέγχει τα μεγάλα έργα, τα κανάλια της τηλεόρασης, τις μεγάλες εφημερίδες, τις συνειδήσεις μέρους του πολιτικού και οικονομικού κατεστημένου, που εναλλάσσεται με κανόνες κληρονομικής φεουδαρχίας, που συντάσσει τα μνημόνια εξ ονόματος της τρόϊκας. Γιατί μόνη της η ξένη ηγεμονία δεν μπορεί να διοικήσει. Και αυτή η ΄΄συλλογική΄΄ εξουσία μοιράζεται και κάποια κέρδη.
Σύμφωνα με τον Ν. Κοτζιά ΄΄η κυριαρχία της (Ελλάδας) έχει υπονομευτεί. Ο ειδικός μηχανισμός απώλειας της ανεξαρτησίας της είναι το χρέος της. Από αυτή την πλευρά, η Ελλάδα δεν είναι μια ακόμα ημι-αποικία των εμπορικών σχέσεων της εποχής της διεθνοποίησης, παρόλο που έχει εμπορικά ελλείμματα με επιπτώσεις στο χρέος της, αλλά μια ημι-αποικία της κυριαρχίας του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου στην εποχή της παγκοσμιοποίησης. Διατηρεί ορισμένες πλευρές της τυπικής της κυριαρχίας, ενώ η οικονομική και κοινωνική της πολιτική ελέγχεται από τους ξένους δανειστές και τους επιτρόπους -στην κορυφή της ελληνικής διοίκησης- που επέβαλαν οι τελευταίοι΄΄.
Πλέον το κέντρο βάρους των συνομιλιών και αποφάσεων είναι η Φρανκφούρτη και η ΕΚΤ και όχι οι Βρυξέλλες και η Ευρωπαϊκή Επιτροπή.
Όμως ας δούμε τι γίνεται παράλληλα. H γαλλο-γερμανική συμμαχία εξασθενίζει και η κυβέρνηση Μόντι στην Ιταλία ισχυροποιείται δημιουργώντας πόλους μελλοντικής αντίδρασης. Η Βρετανία διαφωνεί για τον κοινοτικό προϋπολογισμό και η Γερμανία εμποδίζει τη συγχώνευση της βρετανικής ΒΑΕ Systems και της υπό γερμανικό έλεγχο EADS που θα δημιουργούσε μια παντοδύναμη και ανταγωνιστική αεροναυπηγική βιομηχανία. Παράλληλα, οι γερμανικές εμπορικές συναλλαγές που κατευθύνονται πάνω από τις μισές στις ευρωπαϊκές χώρες, μειώθηκαν τον Σεπτέμβριο κατά 1,6% στις εισαγωγές και 2,5% στις εξαγωγές λόγω της επιβράδυνσης της οικονομίας της ευρωζώνης. Οι γερμανικές εξαγωγές στην Κίνα με τις οποίες προσπάθησε να αντισταθμίσει τη μείωση των εξαγωγών στην Ευρώπη υλοποιήθηκαν μόνο στο μισό της πρόβλεψης λόγω της μείωσης των κινεζικών εξαγωγών στην Ευρώπη.
Η Γερμανία πιεσμένη από τη γενικότερη κρίση που δεν της δίνει σημαντικές διεξόδους στη Κίνα και Ρωσία, ξαναγυρίζει στην Ευρώπη, αρχίζει προσέγγιση των χωρών του Νότου αφού διαπίστωσε ότι η πολιτική της εγκατάλειψης της ΄΄εγγύς περιοχής΄΄ της ήταν τεράστιο λάθος. Πιέζεται όμως και από τις ΗΠΑ που δεν δέχονται να της αναθέσουν διευρυμένο περιφερειακό ρόλο και παράλληλα η Γαλλία αν και μέχρι τώρα στήριζε τη Γερμανία και προσπαθούσε με κλασική υποχωρητική τακτική να διατηρήσει τα οφέλη αυτής της συνεργασίας, τώρα βρίσκει χώρο για πιο αυτόνομη πολιτική. Τι έγινε, πέρασε η Γερμανία κάποιες κόκκινες γραμμές στις σχέσεις με τις ΗΠΑ ή πέρασε το όριο που της επέτρεπε η παραγωγική της δυνατότητα και τα συσσωρευμένα της κέρδη και μπλέχτηκε στον ιστό της αράχνης που ή ίδια έπλεξε;
Και η ελληνική κυβέρνηση γιατί τρέχει πίσω από τη λαχανιασμένη πλέον γερμανική ηγεσία; Από κεκτημένη ταχύτητα ή γιατί δεν τολμά να συνεννοηθεί με τους λοιπούς νότιους ή γιατί πιστεύει στις διαβεβαιώσεις της κας Μέρκελ ότι θα τους σώσει η γερμανική ηγεμονία αρκεί να είναι πειθαρχική και να μη πάρει άλλο δρόμο βοήθειας; Είναι γεγονός ότι οι διεθνείς ισορροπίες αλλάζουν και η σημερινή κυβέρνηση αδυνατεί να ελιχθεί ανάμεσα στις διαμάχες των ισχυρών.
Ήδη η γερμανική ηγεμονία έχει ρίξει το πέπλο της υποκρισίας και ζητάει ανοιχτά τα κλειδιά της χώρας. Απαιτεί το νερό, τον ήλιο και σε λίγο τον ορυκτό πλούτο της χώρας. Αν τα δώσουμε τώρα τα χάνουμε για πάντα.
Αν εμποδίσουμε την Ολιγαρχία της χώρας και τη γερμανική ηγεμονία να πάρουν τους φυσικούς μας πόρους τους εμποδίζουμε να επιβάλουν και την πολιτική τους ηγεμονία. Αν αρνηθούμε τώρα γινόμαστε καταλύτης για το νότο. Αν τους σταματήσουμε τώρα αποτυγχάνουν τα σχέδια δημιουργίας ΄΄αποικιών-χρέους΄΄, ειδικών οικονομικών ζωνών εντός της Ευρώπης (τύπου εξαρτημένων φέουδων) και σχεδίων δορυφοροποίησης. Αν αντισταθούμε τώρα στην ηγεμονία και ελέγξουμε την ολιγαρχία, αποκτούμε αξιοπρέπεια, δυνατότητα ανάπτυξης και σταματάμε τον αυταρχισμό και τη μείωση της δημοκρατίας.
Χρέος είναι η πατριωτική, δημοκρατική, αναπτυξιακή πολιτική με εκμετάλλευση όλων των παραγωγικών δυνάμεων, των διεθνών συμμαχιών μέσα από καλές τακτικές, των καινοτομιών, των γνώσεων των νέων ανθρώπων, με άρνηση ξεπουλήματος του στρατηγικής σημασίας πλούτου και στροφή της οικονομίας ώστε να μπορέσουμε γρήγορα να επιβιώσουμε, να διατηρήσουμε την ελληνική και ευρωπαϊκή παράδοση και κουλτούρα, με σεβασμό στους ανθρώπους και τις συλλογικότητες.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου