Μια εκ πρώτης όψεως τυπική διπλωματική συνάντηση μπορεί πάντα να κρύβει πολύ περισσότερο νόημα από όσο επιφανειακά δείχνει. Σε αυτό το πλαίσιο, το κλίμα της συνάντησης του υπουργού εξωτερικών Δημήτρη Αβραμόπουλου με τον Βούλγαρο ομόλογό του Ν. Μλαντένοφ, ήταν χαρακτηριστικό και… ηχηρό.
Η συνάντηση των δύο ανδρών έλαβε χώρα στο πλαίσιο της επίσκεψης του προέδρου της Βουλγαρίας στη χώρα μας ενώ το κύριο μέλημα των δύο αντιπροσωπιών ήταν να ξεκινήσουν τον προγραμματισμό για την επόμενη κοινή συνεδρίαση των υπουργικών συμβουλίων των δύο χωρών – κάτι το οποίο υπενθυμίζεται πως προγραμματίζεται να λάβει χώρα και με τη Τουρκία – η οποία θα πραγματοποιηθεί στο δεύτερο εξάμηνο του τρέχοντος έτους, μάλλον στην Ελλάδα.
Σύμφωνα με τον Βούλγαρο υπουργό: «Σε αυτή την συνάντηση, θα πρέπει να ενισχύσουμε την συνεργασία μας όχι μόνο σε θέματα διμερή τα οποία είναι σημαντικά για τις δυο χώρες μας και για το κοινό μας έργο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, αλλά και σε θέματα που άπτονται της ευρωπαϊκής προοπτικής της γειτονιάς μας εδώ στην Νότιο-Ανατολική Ευρώπη και των προκλήσεων που αντιμετωπίζει όλη η Ευρώπη σήμερα» ενώ όπως υπογράμμισε η στενή συνεργασία Σόφιας-Αθήνας δεν μπορεί παρά να γίνει στενότερη αφού τα τελευταία χρόνια οι δύο χώρες λειτουργούν ως «στρατηγικοί εταίροι».
Από τη πλευρά μας θα πρέπει να σημειωθεί πως η παρατήρηση του Βούλγαρου υπουργού, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί παρά ως εύστοχη και πως αποτυπώνει τη πραγματικότητα.
Ευτυχώς, η αμοιβαία έχθρα μεταξύ των δύο χωρών η οποία χαρακτήρισε τα σχέσεις τους ολόκληρο τον 20ο αιώνα, φαίνεται πλέον να έχει μετατραπεί σε μία ανεπίσημη μεν εμφανή δε στρατηγική συνεργασία κάτι το οποίο διαφάνηκε ήδη από την ελληνοτουρκική κρίση του 1987, όταν ο «αδερφός Ζίβκοφ», ικανοποιώντας το αίτημα του τότε πρωθυπουργού της Ελλάδας Ανδρέα Παπανδρεόυ, διά μέσου της αποστολής του τότε υπουργού Εξωτερικών και σήμερα προέδρου της Δημοκρατίας Κάρολου Παπούλια στη Σόφια, «κατέβασε» τις τεθωρακισμένες μεραρχίες της Βουλγαρίας στα σύνορα με τη Τουρκία, σπέρνοντας τον τρόμο τόσο στην Άγκυρα, όσο και σε ολόκληρο το ΝΑΤΟ, αλλά και το πάλαι ποτέ Σύμφωνο της Βαρσοβίας…
Για μία στιγμή φάνηκε πως δύο «αντίπαλες» χώρες θα συμμαχούσαν για κάτι το οποίο αφορούσε το στενό εθνικό τους συμφέρον, το «συμμάζεμα» της Τουρκίας.
Από τότε έχουν περάσει αρκετά χρόνια, τα οποία έχουν σφυρηλατήσει την εντύπωση πως εάν δύο χώρες άμεσα γειτονικές έχουν κοινά συμφέροντα στη περιοχή χωρίς να έχουν κάποιο διμερές σοβαρό πρόβλημα να τις απασχολεί, αυτές είναι η Ελλάδα με τη Βουλγαρία.
Αρκεί να σημειωθεί πως πλέον το κοινό συμφέρον Ελλάδας και Βουλγαρίας έχει να κάνει τόσο με τις νεοθωμανικές τάσεις της Τουρκίας, και ιδιαιτέρως με τη προσπάθεια χειραγώγησης της μουσουλμανικής μειονότητας στην Ελλάδα και της τουρκογενούς μειονότητας στη Βουλγαρία, όσο όμως και με την ενεργειακή ασφάλεια. Η Σόφια δεν προσβλέπει στην Ελλάδα και στoν αγωγό φυσικού αερίου IGB (Interconnector Greece-Bulgaria), ο οποίος θα μειώσει την εξάρτησή της από τους αγωγούς που έρχονται από βορρά και διατρέχουν πάντα τον κίνδυνο να στερέψουν, λόγω μία διαμάχης της Ρωσίας με την Ουκρανία.
Τέλος όπως πολλές φορές έχουμε αναφερθεί τόσο από το www.defence-point.gr όσο και στο περιοδικό ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ & ΓΕΩΠΟΛΙΤΙΚΗ οι γραφικότητες των Σκοπίων δεν έχουν να κάνουν μόνο με την αρχαία Ελληνική Ιστορία, αλλά και με τη μεσαιωνική Βουλγαρική, καθώς και με αυτή της διαμάχης της Βουλγαρίας με την Ελλάδα στα τέλη του 19ου αιώνα και στις αρχές του 20ου για τον έλεγχο της Μακεδονίας.
Με άλλα λόγια ολόκληρο σχεδόν το μεσαιωνικό Βουλγαρικό βασίλειο έχει απλά χαρακτηριστεί ως «Μακεδονικό» με αποτέλεσμα ο Βασίλειος Β’ ο Βουλγαροκτόνος, για τους Σκοπιανούς του γιαλαντζί «μακεδονομάχου» Νικόλα Γκρ. να χαρακτηρίζεται ως… Μακεδονοκτόνος. Δηλαδή, οι μεσαιωνικοί Βούλγαροι ήταν… Μακεδόνες όπως και οι αρχαίοι Έλληνες κάτοικοι της Μακεδονίας. Ούτε λίγο ούτε πολύ κατά τους Σκοπιανούς, ο Αλέξανδρος ο Μακεδών ήταν συμπατριώτης με τον βασιλιά… Σαμουήλ, τον κύριο αντίπαλο του Αυτοκράτορα Βασιλείου τον 10ο και 11ο αιώνα.
Το κομιτάτο (οι κομιτατζήδες) δε που κονταροχτυπήθηκε με τον Παύλο Μελά, τον καπετάν Άγρα, τον καπετάν Κώττα και τόσους άλλους ήρωες του έθνους μας δεν ήταν «βουλγαρικό» αλλά… Μακεδονικό (στη συγκεκριμένη βέβαια περίπτωση για να είμαστε ακριβείς το θέμα είναι πολύ πιο περίπλοκο διότι πράγματι οι Βούλγαροι έβαλαν το χέρι τους για την δημιουργία της τεχνητής αυτής ταυτότητας, την οποία όμως «λούζονται» πλέον και οι ίδιοι).
Σε κάθε περίπτωση, είναι προφανές πως οι σχέσεις Ελλάδας-Βουλγαρίας θα πρέπει να καταστούν σημείο αναφοράς και σταθερότητας στην περιοχή μας, σε μία πολύ δύσκολη και επικίνδυνη περίοδο για όλους μας.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου