του Στέφανου Κωνσταντινίδη*
Όλη αυτή την περίοδο, πριν και μετά τις προεδρικές εκλογές στη Ρωσία, ο δυτικός Τύπος ξεσπάθωσε εναντίον του Βλαντιμίρ Πούτιν και του υποτιθέμενου αυταρχικού αντιδημοκρατικού καθεστώτος που έχει εγκαθιδρύσει στη χώρα του. Σίγουρα η δημοκρατία στη σημερινή Ρωσία παρουσιάζει πολλαπλές παθογένειες, σίγουρα υπάρχουν αυταρχικές δομές και πολλαπλά δημοκρατικά ελλείμματα, σίγουρα ο σεβασμός των ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν είναι εκείνος που αναμένει κάποιος από μια σύγχρονη δημοκρατία.
Από το σημείο όμως αυτό ώς την πλήρη ισοπέδωση την οποία επιχειρούν κυβερνήσεις και ΜΜΕ του Δυτικού Κόσμου, υπάρχει ένα όριο που οι σημερινοί κατήγοροι της Μόσχας σκόπιμα και υποκριτικά έχουν κατά πολύ ξεπεράσει. Διότι, για παράδειγμα, όσες ατασθαλίες και να έγιναν στις πρόσφατες προεδρικές εκλογές, είναι καλά γνωστόν από τις δημοσκοπήσεις, αλλά και από τις έρευνες των ιδίων των Δυτικών ότι ο Πούτιν ούτως ή άλλως θα εκλεγόταν πρόεδρος με μεγάλη πλειοψηφία. Και με τις πιο ελεύθερες εκλογές του κόσμου, και αυτό το γνωρίζουν οι Δυτικοί, πάλι θα εκλεγόταν πρόεδρος.
Οι περισσότερες παρενέργειες που παρατηρήθηκαν στις εκλογές αυτές οφείλονται περισσότερο στην όλη δομή του ρωσικού πολιτικού συστήματος και του κρατικού μηχανισμού, παρά στην προσπάθεια του Πούτιν να νοθεύσει το εκλογικό αποτέλεσμα. Εξάλλου, θα πρέπει να λαμβάνει κανείς υπόψη, μιλώντας για δημοκρατία στη Ρωσία, από πού ξεκίνησε η χώρα αυτή και πού έχει φτάσει σήμερα.
Ουσιαστικά η Ρωσία δεν γνώρισε ποτέ τη δημοκρατία δυτικού τύπου. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται προσπάθεια στη χώρα αυτή να οικοδομηθεί και να εμπεδωθεί αυτού του είδους η δημοκρατία. Αποτελεί εξάλλου υποκρισία η δυτική επίθεση στη Μόσχα για το θέμα αυτό τη στιγμή που πριν μερικά χρόνια ανεχόταν τον μεθύστακα προκάτοχο του Πούτιν, Μπορίς Γιέλτσιν, που διέλυσε τη χώρα και την παρέδωσε στους ολιγάρχες και τα δυτικά συμφέροντα.
Αυτό που ενοχλεί τους Δυτικούς δεν είναι τόσο τα ρωσικά δημοκρατικά ελλείμματα, αλλά το γεγονός ότι ο Πούτιν κατάφερε να ανορθώσει τη Ρωσία και να της δώσει τη θέση που της ανήκει στο σημερινό πλανητικό σύστημα, αντί να την αφήσει δικό τους υποχείριο. Η υποκρισία της Δύσης φαίνεται κι από το γεγονός ότι η ίδια έχει συμμάχους με μεσαιωνικά αντιδημοκρατικά καθεστώτα, όπως για παράδειγμα η Σαουδική Αραβία, και όχι μόνο, για τα οποία τηρεί σιγήν ιχθύος λόγω των τεραστίων συμφερόντων της σε αυτές τις χώρες.
Δεν διαμαρτύρεται για παράδειγμα η Δύση όταν οι γυναίκες στη Σαουδική Αραβία καταπιέζονται απάνθρωπα, δεν έχουν καν το δικαίωμα να οδηγούν αυτοκίνητο, όταν εκλογές δεν γίνονται και ένα σωρό άλλα. Ούτε και τώρα διαμαρτυρήθηκε η Δύση, όταν το προστατευόμενο της καθεστώς του Αφγανιστάν εισήγαγε νόμο που επιτρέπει στους άντρες να χτυπούν και να βιάζουν τις γυναίκες τους. Για να μην αναφερθεί κανείς στα βασανιστήρια που εφάρμοσαν τα τελευταία χρόνια οι ίδιοι οι Αμερικανοί σε ισλαμιστές κρατούμενους, ούτε και σε τελευταία δήλωση του Αμερικανού υπουργού Δικαιοσύνης ότι το αμερικανικό κράτος έχει κάθε δικαίωμα να προχωρεί σε εκτελέσεις Αμερικανών -λέγε δολοφονίες- που διαμένουν στο εξωτερικό και οι οποίοι με τις ενέργειές τους απειλούν τη δημόσια ασφάλεια και την εδαφική ακεραιότητα της χώρας.
Συμπερασματικά λοιπόν, υπάρχει πράγματι πρόβλημα εμπέδωσης της δημοκρατίας στη Ρωσία, και θα πρέπει αυτό να υπενθυμίζεται συνεχώς στη Μόσχα. Άλλωστε και ο ίδιος ο Πούτιν δεν θα μπορέσει να το παραβλέψει στο μέλλον, όσο αναδύεται μια νέα μεσαία τάξη, μορφωμένη και σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο. Από την άλλη όμως υπάρχουν και όρια στην υποκρισία της Δύσης της οποίας ο κύριος στόχος δεν είναι η εμπέδωση της δημοκρατίας στη Ρωσία, αλλά η αποδυνάμωση της Μόσχας ως ισχυρού παράγοντα του διεθνούς συστήματος. Υπάρχουν άλλωστε, όπως αναφέρθηκε, καθεστώτα με χειρότερες παραβιάσεις των δημοκρατικών θεσμίων και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων για τα οποία η Δύση σιωπά, είτε για το πετρέλαιο, είτε για τα δισεκατομμύρια που εισπράττει από την πώληση όπλων.
*Καθηγητής Πολιτικών Επιστημών, πανεπιστήμιο Κεμπέκ Καναδά, επιστημονικός συνεργάτης του Πανεπιστημίου Κρήτης
πηγή
Δημοσίευση σχολίου