TΟΥ ΓΙΑΝΝΟΥ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗ
Ανταλλάζουν έγγραφα, συζητούν και πάλι συζητούν για το Κυπριακό. Και θα συνεχίσουν μέχρι Δευτέρας Παρουσίας. Συνεπώς, για να μην καταλήγουν κάπου οι δυο ηγέτες της Κύπρου, κάτι φταίει. Και αυτό το οποίο φταίει δεν είναι μόνο η τουρκική αδιαλλαξία, που τα θέλει όλα. Ευθύνεται και η ελληνοκυπριακή πλευρά, η οποία δεν θέλει να κατανοήσει το αυτονόητο:
Ο στόχος της λύσης, δηλαδή η διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία, που αποτυπώνεται σε μια συνταγματική κωδικοποίηση στη βάση του σχεδίου Ανάν, παρότι είναι τουρκικής και βρετανικής επινόησης, για να υπογραφεί, και να γίνει από ανέφικτη εφικτή, από ουτοπία πράξη, θα πρέπει η Άγκυρα να κλειδώσει όπως η ίδια θέλει τη διχοτόμηση. Με όρους ταπεινωτικούς. Μέσω των δυο συνιστώντων κρατών και του γεωστρατηγικού και γεωπολιτικού ελέγχου της Κύπρου, που σημαίνει τη μετατροπή της περιοχής μας από τη Μαρμαρίδα ώς την Αλεξανδρέττα σε τουρκική λίμνη.
Το Εθνικό Συμβούλιο συνεδριάζει, και πάλιν συνεδριάζει, αλλά το αποτέλεσμα δεν είναι καν μηδενικό. Το πρόσημο είναι αρνητικό. Διότι δεν συνιστά Θεσμό εξυπηρέτησης κρατικού και εθνικού συμφέροντος αλλά μικροκομματικών σκοπιμοτήτων κυρίως σε περιόδους εκλογών, όπως αυτή που διανύουμε σήμερα. Το πρόβλημα της αντιπολίτευσης με τον Πρόεδρο Χριστόφια δεν εστιάζεται στην αλλαγή του στόχου, αλλά όπως λέγεται, στην αλλαγή στρατηγικής.
Ερώτημα: Δηλαδή, θα εκμεταλλευτούμε την ένταξή μας στην Ε.Ε., θα προβούμε, για παράδειγμα, σε συμμαχίες με το Ισραήλ και θα χρησιμοποιήσουμε την όποια δυναμική και άλλη ισχύ μπορούμε να εισπράξουμε από την ύπαρξη του φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ για να πείσουμε την Τουρκία να δεχθεί μια καλή ομοσπονδία, δηλαδή μια «καλή διχοτόμηση» ή μια χαλαρή ομοσπονδία, δηλαδή «μια χαλαρή διχοτόμηση»;
Εάν, λοιπόν, δεν αλλάξει ο στόχος, εάν δηλαδή η επιδίωξη είναι ένα δημοκρατικό πολιτειακό σύστημα και όχι ένα διζωνικό δικοινοτικό Απαρτχάιντ, εάν η Τουρκία δεν έχει περισσότερο κόστος απ’ ό,τι όφελος από την κατοχή, θα συνεχίσει να είναι κερδισμένη.
Το ζητούμενο δεν θα είναι η επανένωση, αλλά ποιο μοντέλο διχοτόμησης θα εφαρμοστεί. Είναι πρόδηλο ότι εάν η αντιπολίτευση θέλει όντως νέα στρατηγική, θα έπρεπε να προχωρήσει να καταστήσει σαφές ότι δεν δεσμεύεται από τις δεσμεύσεις του Προέδρου Χριστόφια διότι δεν απολαύει της πολιτικής νομιμοποίησης της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού και του Εθνικού Συμβουλίου. Φαίνεται, όμως, ότι το σκηνικό είναι βολικό για όλους.
Ο μεν Πρόεδρος μέσω των «άσφαιρων πυρών» της αντιπολίτευσης ηρωοποιεί εαυτόν και επιχειρεί να συσπειρώσει το ΑΚΕΛ. Η δε αντιπολίτευση θα μπορεί στη συνέχεια, εάν καταλάβει την εξουσία, να προβάλλει τον ίδιο ισχυρισμό, που προβάλλει σήμερα ο Πρόεδρος Χριστόφιας και χθες οι προκάτοχοί του. Ότι, δηλαδή, υπάρχουν δεσμεύσεις από τις οποίες δεν μπορούμε να αποδεσμευτούμε.
Ως εκ τούτου, η λύση της διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας δεν αλλάζει. Και η ηγεσία του τόπου παραμένει συνεπής στον διχοτομικό στόχο. Εάν το Κυπριακό δεν κλείσει ώς την 1η Ιουλίου, θα συνεχίσει να λαθροβιώνει. Εφόσον, μάλιστα, ο στόχος δεν αλλάξει, εφόσον η λύση δεν γίνει δημοκρατική και εφόσον δεν γίνουν συμμαχίες στη βάση μιας νέας στρατηγικής, εφόσον δηλαδή συνεχιστεί η υφιστάμενη χρεοκοπημένη πολιτική πρακτική, όσο βαθιές και αν γίνουν οι υποκλίσεις τής διπλωματίας των τεμενάδων, χωρίς κόστος η Τουρκία δεν θα υποχωρήσει. Και στην καλυτέρα των περιπτώσεων θα συνεχίσουμε να ακροβατούμε μεταξύ de facto και de jure διχοτόμησης.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου