Του ΣΕΝΕΡ ΛΕΒΕΝΤ
Υπάρχουν εκατοντάδες σχόλια κάτω από την εφημερίδα μας και τα άρθρα μας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Και από Κύπριους. Και από εκ Τουρκίας. Για να αντιληφθεί κανείς την διαφορά ανάμεσα στους δύο αρκεί να ρίξει μια ματιά σε αυτά τα σχόλια. Τα σχόλια των Τούρκων δεν είναι σχόλια.
Μόνο βρισιές είναι. Τέτοιες βρισιές τις οποίες δεν μπορώ να γράψω εδώ. Σαν να μην ξέρει τίποτε άλλο εκτός από βρισιές αυτός ο λαός. Οι Κύπριοι πιέζονται για να μην τους απαντήσουν με το ίδιο ύφος. Όταν τα διαβάζω αυτά εκπλήσσομαι άλλη μια φορά για το μαζί με ποιους ζούμε.
Δεν μπορεί να είναι άνθρωποι αυτοί. Μόνο κοπάδι δολοφόνων μπορεί να είναι. Διψασμένο για αίμα. Ένας όχλος που θέλει κεφάλια. Που ονειρεύεται ότι μια μέρα θα μας σφάξει. Ανάμεσά τους υπάρχουν και κάποιοι που γράφουν «ευγενικά» ότι απλώς δεν συμφωνούν με την άποψή μας. Αλλά πολύ λίγοι.
Ακόμα και από αυτό φαίνεται από πόσο διαφορετική κουλτούρα προερχόμαστε. Είμαστε πολύ διαφορετικοί. Ο τρόπος ζωής μας είναι διαφορετικός. Τα ήθη και τα έθιμά μας είναι διαφορετικά. Οι πεποιθήσεις μας είναι διαφορετικές. Ακόμα και οι βρισιές μας είναι διαφορετικές. Κάποτε τα τζαμιά εδώ ήταν άδεια. Τώρα δεν χωράνε τον κόσμο. Ξεχειλίζει στους δρόμους.
Παλιά δεν διαπράττονταν εγκλήματα τόσο συχνά. Τώρα διαπράττονται τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Υπήρχαν και παλιά καβγάδες, αλλά κανείς δεν μετέφερε στην τσέπη του μαχαίρι. Τώρα σε κάθε καβγά υπάρχει οπωσδήποτε και ένα μαχαίρι.
Οι Τουρκοκύπριοι ουδέποτε ήμασταν μοιρολάτρες. Ποτέ δεν πιστεύαμε ότι η δουλειά μας θα μπορούσε να διευθετηθεί με προσευχή, με ναμάζι. Ο πληθυσμός, ο οποίος έσμιξε μαζί μας τώρα και πολλαπλασίασε τον δικό μας πληθυσμό, είναι μια μοιρολατρική κοινότητα.
Πάνω στο αυτοκίνητό της γράφει «γίνεται ό,τι πει ο Αλλάχ» και ξεκινάει. Αν το έχει γράψει ο Αλλάχ, θα πεθάνει είτε υπακούει είτε δεν υπακούει τους κανόνες. Αν δεν το έχει γράψει ο Αλλάχ, δεν θα πεθάνει έστω και αν κάνει δέκα τούμπες.
Εμείς μοιάζουμε με τους Ελληνοκύπριους και όχι με τους Τούρκους από την Τουρκία. Και οι Ελληνοκύπριοι δεν μοιάζουν με τους εξ Ελλάδος. Με εμάς μοιάζουν. Διότι η γεωγραφία είναι αυτή που διαμορφώνει τον άνθρωπο. Όχι η ιστορία. Έχουμε τόσες πολλές ομοιότητες που παρ’ όλες τις αιματηρές μας συγκρούσεις ουδέποτε μπορέσαμε να είμαστε αληθινοί εχθροί ο ένας με τον άλλον.
Ακόμα και κατά τις πιο θερμές πολεμικές ημέρες μας, οι σκοποί στις δύο πλευρές κερνούσαν ο ένας τον άλλον, άναβαν το τσιγάρο ο ένας του άλλου. Ακόμα και τόση μαύρη προπαγάνδα δεν ήταν αρκετή για να μας κάνει άσπονδους εχθρούς. Ό,τι και να γίνει δεν κρατάμε κακία, δεν τρεφόμαστε με μίσος και εκδίκηση.
Μίσος θα κρατούσε κυρίως ο Σουάτ Καφαντάρ. Ο μοναδικός που επέζησε ως εκ θαύματος από το έγκλημα στην Τόχνη. Στήθηκε στο εκτελεστικό απόσπασμα μαζί με 84 άτομα. Πυροβολήθηκε. Δεν πέθανε. Μετά το άνοιγμα των οδοφραγμάτων το 2003, πήγε και ο Σουάτ στον νότο να εργαστεί. Αν κρατούσε μίσος, θα πήγαινε; Μίσος θα κρατούσαν οι Γιάννης Μαραθεύτης και Φετχί Ακιντζί.
Κατά την διάρκεια των συγκρούσεων, ο Φετχί Ακιντζί πυροβόλησε τον Μαραθεύτη στο κεφάλι. Τώρα κοιτάξτε πως έγιναν φίλοι μετά από χρόνια. Επισκέπτονται ο ένας τον άλλον. Φιλοξενούν ο ένας τον άλλον. Είναι πιο πολύ φίλοι από τους συνηθισμένους φίλους. Θα κρατούσε μίσος ο Σουππουρής, το μοναδικό παιδί που επέζησε κατά το ομαδικό έγκλημα στο Παλαίκυθρο. Θα κρατούσε η Νιλγκιούν, της οποίας ο πατέρας είναι ο πρώτος πεσών του 1974.
Διαβάζω σχόλια γεμάτα βρισιές. Με αποκαλείς «μπάσταρδο Έλληνα» φίλε; Λες «εσύ δεν μπορεί να είσαι Τούρκος»; Έχεις δίκαιο. Αν εσύ είσαι Τούρκος, εγώ δεν είμαι. Αν εσύ είσαι μουσουλμάνος, εγώ δεν είμαι. Όπως δεν θεωρώ «τιμή» το να είναι κανείς Τούρκος και μουσουλμάνος, δεν θεωρώ ποτέ κακοτυχία να είναι κανείς Έλληνας και ορθόδοξος. Ειδικά όταν κοιτάζω το σημείο στο οποίο έφτασε σήμερα η τουρκική και μουσουλμανική σου ταυτότητα, ντρέπομαι που είμαστε από την ίδια φυλή και θρησκεία.
Εγώ είμαι στο πλευρό εκείνου που έχει δίκαιο, είτε Έλληνας είναι αυτός είτε Τούρκος. Δεν λατρεύω τις σημαίες και τους ύμνους. Δεν πιστεύω ότι θα βρούμε ηρεμία και ειρήνη εδώ, ενόσω δεν ξεκουμπίζονται από αυτή την χώρα εκείνοι που ήρθαν να μας λιθοβολήσουν και να μας σκοτώσουν με σημαίες και φωνές ο Αλλάχ είναι μεγάλος.
Να το ξέρει και ο Μουσταφά Ακιντζί που περιμένει «αλλαγή νοοτροπίας» από την άλλη πλευρά. Να αλλάξει εκείνος την νοοτροπία του πρώτα απ’ όλα. Την νοοτροπία του κατακτητή. Να μην καθίσει στο τραπέζι με την νοοτροπία του κατακτητή έχοντας την στήριξη των κατακτητών. Απέναντί του υπάρχει μια κοινότητα που πάρθηκε από τα χέρια της η μισή της πατρίδα με την βία των όπλων. Και η κοινότητα αυτή είναι το ογδόντα τοις εκατό του πληθυσμού αυτού του νησιού.
Αν δεν καθόταν σε εκείνο το τραπέζι με την νοοτροπία του κατακτητή, θα ζητούσε τώρα απ’ αυτούς όλα όσα απαιτεί; Ο Ντενκτάς θα το ζητούσε αυτό πριν από το 1974.
Εσύ δεν είσαι από εδώ φίλε. Εγώ όμως είμαι. Με βρισιές καμία χώρα δεν αποκτήθηκε από κανέναν. Αυτή η χώρα δεν είναι δική σου. Δική μου είναι.
πηγή
Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.
Δημοσίευση σχολίου