Πρέπει να ανησυχούμε μη φάμε καμιά αδέσποτη… από τα τουρκικά “εθνίκια”

Του Γιώργου Χαρβαλιά

Ειλικρινά μόνο για πλάκα θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι θα έχανε ο Ταγίπ Ερντογάν αυτές τις εκλογές. Ένα ζήτημα υπήρχε για το αν θα χρειαζόταν δεύτερο γύρο. Στην πράξη όμως η συμμαχία του με τους «Γκρίζους Λύκους» του Μπαχτσελί αποδείχθηκε αρκετή. Και είναι αυτή που δυστυχώς θα καθορίσει την πολιτική του ως προς την Ελλάδα, επιβάλλοντας την συνέχιση των υψηλών τόνων σε επίπεδο ρητορικής. 

Η Τουρκία από «μετριοπαθώς ισλαμική», μεταβάλλεται πλέον σε «εθνικιστική-ισλαμική», ακολουθώντας ένα ιδιότυπο δόγμα που εκφράζεται προσωποπαγώς από τον σύγχρονο Αλπ Αρσλάν, Ταγίπ. Και αυτό αποτελεί πρόβλημα για την Ελλάδα. Μικρότερο ίσως από το αν κυβερνούσαν οι επίσης αναθεωρητικοί Κεμαλιστές που κοιτούν μονοσήμαντα προς το Αιγαίο.

 Γιατί ο Ερντογάν θεωρεί την Ελλάδα μικρή και δευτερεύουσα, επικεντρώνοντας τις γεωστρατηγικές του βλέψεις στην Μέση Ανατολή. Με μεγαλεπήβολο οραματικό στόχο την ανασύσταση της Οθωμανικής επιρροής και ισχύος στον αραβικό κόσμο. 

Ασφαλώς και η Ελλάδα μπορεί να εισπράξει καμιά αδέσποτη. Ιδίως μετά το ζήτημα που ανέκυψε με τους οκτώ Τούρκους πραξικοπηματίες αξιωματικούς που αντί να έχουν επιστραφεί πίσω σε κοντέινερ, απασχολούν σήμερα την μισή αστυνομική δύναμη της πρωτεύουσας για τη φύλαξη τους. Όμως η αναμέτρηση με την Ελλάδα στο Αιγαίο δεν αποτελεί στρατηγικό στόχο του σημερινού Τούρκου ηγέτη. Έχει να λύσει πρώτα άλλους λογαριασμούς. 

Υπήρξε εντυπωσιακή η αφέλεια με την οποία τα δυτικά μέσα ενημέρωσης (συμπεριλαμβανομένων και πολλών ελληνικών) παρακολούθησαν το φαινόμενο Ερντογάν. Εφτασαν πρόσφατα να προβλέψουν υπό την μορφή έκφρασης …ευσεβούς πόθου, την εκλογική «έκπληξη μεγατόνων» που θα τον οδηγούσε εκτός προεδρικού θώκου. 

Πότε στο πρόσωπο της υπερεθνικίστριας Μεράλ Ακσενέρ και πότε του υποψήφιου της κεμαλικής αντιπολίτευσης Μουχαρέμ Ιντζέ. Τελικά η πρώτη αποδείχτηκε ότι δεν είναι η …Θάτσερ της Τουρκίας και ο δεύτερος θα συνεχίσει το σκληρό μαλλιοτράβηγμα με το …παλτό Κιλιντσάρογλου, καθώς το (σχετικά αξιοπρεπές) 30% που απέσπασε του δίνει ευκαιρία να διεκδικήσει δυναμικά την αρχηγία του ρεπουμπλικανικού κόμματος βυθίζοντας το σε νέο γύρο εσωστρέφειας. Τι σημαίνουν όλα αυτά; 

Ότι η σημερινή Τουρκία είναι μια χώρα βαθιά διχασμένη με έναν αυταρχικό ηγέτη μεγάλου διαμετρήματος και μία αντιπολίτευση…για τα μπάζα. Γι αυτό και δεν χρειάστηκε μεγάλης έκτασης νοθεία στις προχθεσινές εκλογές. Οι μισοί Τούρκοι λατρεύουν τον Ερντογάν και οι άλλοι μισοί απλά τον απεχθάνονται… Μόνο που και οι μεν και οι δε ψηφίζουν κόμματα, που στη συντριπτική τους πλειονότητα διέπονται από εθνικιστική ιδεοληψία και εκφράζουν αναθεωρητικές βλέψεις. Αυτό είναι το πρόβλημα κι ας δαιμονοποιούμε εδώ μόνο τον Ερντογάν…
hellasjournal

πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου.