Ηλίας Κορομπλής
Βρυξέλλες, 12 Δεκεμβρίου 2013. Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή (Ε.Ε.) ανακοινώνει τον Οδικό Χάρτη της Συμφωνίας Σύνδεσης (Association Agreement) μεταξύ της τελευταίας και της Ουκρανίας .
Μόσχα, 13 Δεκεμβρίου 2013. Ο Ρώσος Υφυπουργός Εξωτερικών Σεργκέι Ριαμπκόφ δηλώνει σε συνέντευξή του στην Εφημερίδα Rossiyskaya Gazeta ότι: «Κάθε είδους παρέμβαση στις εσωτερικές διεργασίες της Ουκρανίας θα μπορούσε να επιφέρει σοβαρές συνέπειες».
Μόσχα, 17 Δεκεμβρίου 2013. Ο Ουκρανός Πρόεδρος Βίκτωρ Γιανούκοβιτς εκλήθη για συνομιλίες με τον Ρώσο Πρόεδρο Βλαντιμίρ Πούτιν. Την ίδια ημέρα, διαδηλώσεις λαμβάνουν χώρα στο κέντρο του Κιέβου με αίτημα τη συνέχιση των συζητήσεων με την Ε.Ε.. Στις αρχές του 2014 ο Ουκρανός Πρόεδρος διακόπτει τις συνομιλίες με την Ε.Ε. Οι διαδηλώσεις κλιμακώνονται και τον Φεβρουάριο 2014 η Ρωσία αποφασίζει την αποστολή στρατευμάτων στο Ανατολικό Τμήμα της Ουκρανίας (Κριμαία) για την κατάληψη θέσεων στρατηγικής σημασίας και την προστασία του Ρωσόφωνου πληθυσμού που διαμένει εκεί. Τον Μάρτιο 2014 διενεργείται δημοψήφισμα και η Κριμαία αποφασίζει πανηγυρικά να επανενωθεί με τη Ρωσία ως Συνομοσπονδία κάτι που η Δύση εκλαμβάνει ως Προσάρτηση.
Εύλογα προκύπτει το ερώτημα, γιατί η Ουκρανία είναι τόσο σημαντική; Διότι:
- Δρα ως φυσικό σύνορο στην ζώνη επιρροής του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς.
- Φιλοξενεί τις βάσεις του Ρωσικού Ναυτικού (Σεβαστούπολη).
- Συνιστά κρίσιμη διαδρομή για τις εξαγωγές ενέργειας της Ρωσίας.
- Απόσυρση των Ξένων Άμεσων Επενδύσεων (Ξ.Α.Ε.) από τη Ρωσία με αποτέλεσμα την κατακρήμνιση της ισοτιμίας του δολαρίου με το ρούβλι και την εξαΰλωση των συναλλαγματικών διαθεσίμων της Ρωσίας στην προσπάθεια να διατηρήσει το νόμισμά της σε αξιοπρεπή επίπεδα.
- Διακοπή εμπορικών σχέσεων με τη Ρωσία που πλήττει ιδιαίτερα την Ε.Ε. και ακόμη περισσότερο τη Γερμανία ως ο κύριος εμπορικός εταίρος της στην Ευρώπη.
- Διατήρηση της παραγωγής του πετρελαίου και Φυσικού Αερίου στα ίδια επίπεδα σε συνεργασία με τον Οργανισμό Πετρελαιοπαραγωγών Χωρών O.P.E.C. παρ' όλη τη μειωμένη ζήτηση με αποτέλεσμα την κατάρρευση των τιμών τους που επιδεινώθηκε ακόμη περισσότερο από την άρση των εμπορικών κυρώσεων στο Ιράν την 18η Ιανουαρίου 2016 και τη διοχέτευση της παραγωγής του στις αγορές, κάτι που οδήγησε την τιμή του πετρελαίου στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων 12 ετών. Το πλήγμα στη Ρωσία είναι εξοντωτικό δεδομένου ότι το 65% των Εξαγωγών της, το 50% των Δημοσίων Εσόδων της και το 20% του Α.Ε.Π. της προέρχονται από τις πωλήσεις πετρελαίου και Φ.Α. .
Μετά την επανένωσή της (1990), η Γερμανία ως ενιαίο Κράτος ανήκε στην Ευρωπαϊκή Δύση. Ωστόσο, διατηρούσε δεσμούς και με την Ρωσία (πρώην ΕΣΣΔ) εφαρμόζοντας το Δόγμα της Ostpolitik που προέβλεπε την εξομάλυνση των σχέσεων με τις Χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Στην αυγή της 3ης Χιλιετίας, σημειώθηκε σύσφιξη των σχέσεων με τη Ρωσία μέχρι που το 2006 συμφωνήθηκε η κατασκευή του Αγωγού Αερίου Βορείου Ευρώπης (Nord Stream) από Κοινοπραξία Ρωσίας - Γερμανίας στην οποία θα προέδρευε ο πρώην Καγκελάριος της Γερμανίας Γκέρχαρντ Σρέντερ. Οι εμπορικές σχέσεις με τη Ρωσία αυξάνονταν συνεχώς εφόσον η Γερμανία αποτελούσε τον μεγαλύτερο εισαγωγέα του Ρωσικού αερίου.
Όταν η Κρίση χτύπησε την πόρτα της Ευρώπης στα τέλη του 2009, βρήκε την Γερμανία πρώτη Εξαγωγική Χώρα στον Κόσμο - υποσκελίστηκε μόνο από την Κίνα το 2010 - με πλεονασματικό προϋπολογισμό και Δημοσιονομικά Μεγέθη τόσο καλά που το 2011 οι επενδυτές λάμβαναν αρνητικά επιτόκια για να επενδύσουν στα Ομόλογα του Γερμανικού Κράτους, δηλαδή πλήρωναν τόκο για να τα αγοράσουν. Ο μεγαλοϊδεατισμός της Γερμανίας είχε φθάσει σε τέτοια επίπεδα που κατά την περιοδεία του Αμερικανού Υπουργού Οικονομικών Τίμοθι Γκάιτνερ τον Σεπτέμβριο 2011 στην Ευρώπη και σε συζήτησή του με τον Γερμανό ομόλογό του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε άκουσε έκπληκτος την προτροπή του τελευταίου πρώτα να βάλει τάξη στα του οίκου του (ΗΠΑ) και μετά να συμβουλεύσει την Ευρώπη.
Δεν πρέπει να προκαλεί εντύπωση. Μετά από δύο απόπειρες να επιβληθεί στην Ευρώπη και τον Κόσμο μέσω των Α' και Β' Παγκοσμίων Πολέμων, η Γερμανία εκμεταλλευόμενη την Κρίση κυριάρχησε στην Ευρώπη μεταλλάσσοντας την ύπαρξή της από Ευρωπαϊκή Γερμανία σε Γερμανική Ευρώπη. Σε μια αποστροφή του ο Χένρυ Κίσινγκερ που όριζε την Εξωτερική Πολιτική των Η.Π.Α. επί Προέδρου Νίξον (Ρεπουμπλικάνοι) είχε δηλώσει ότι (η Γερμανία) «...είναι πολύ Μεγάλη για την Ευρώπη, πολύ Μικρή για τον Κόσμο».
Όχι όμως και η Ασία, ήτοι Ρωσία και Κίνα. Γι' αυτό και ως Υπουργός Εξωτερικών των Η.Π.Α. είχε ενορχηστρώσει στα μέσα της δεκαετίας του 1970 επίθεση φιλίας στην Κίνα ώστε να αποτρέψει τη δημιουργία αυτού του διπόλου ως αντίπαλο δέος των Η.Π.Α..
Ο Ζμπίγκνιου Μπρζεζίνσκι, Σύμβουλος Εθνικής Ασφάλειας των Η.Π.Α. επί Προέδρου Κάρτερ (Δημοκρατικοί) και Διεθνολόγος Καθηγητής στο Χάρβαρντ, θεωρούσε (Η Μεγάλη Σκακιέρα, 1997) ότι η Ευρασία λόγω της εδαφικής της έκτασης, του πληθυσμού της, των φυσικών της πόρων και της οικονομικής της δραστηριότητας αποτελούσε εν δυνάμει απειλή - οικονομική και στρατιωτική - για την πρωτοκαθεδρία των Η.Π.Α. Επομένως, θα έπρεπε πάση θυσία να αποτραπεί η συνεργασία των χωρών της.
Το ίδιο - αλλά από την αντίθετη οπτική - πρεσβεύει ο Αλεξάντερ Ντούγκιν, Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας και εξ απορρήτων Σύμβουλος του Ρώσου Προέδρου Βλαντιμίρ Πούτιν σε θέματα Γεωπολιτικής και Εξωτερικής Πολιτικής. Δηλαδή, τη μετάλλαξη της Ρωσίας σε Ευρασιατική Ένωση που θα εκτείνεται μέχρι τον Καύκασο και την Κεντρική Ευρώπη αναβιώνοντας την παλαιά Σοβιετική Αυτοκρατορία. Η τελευταία αποτελεί τον σημαντικότερο, εν δυνάμει, αντίπαλο των Η.Π.Α. σε μακροπρόθεσμο ορίζοντα όπως δηλώνει ξεκάθαρα πρόσφατη έκδοση του Ινστιτούτου Στρατηγικών Μελετών STRATFOR των Η.Π.Α.
...Έτσι, επανερχόμαστε στην αρχή του Άρθρου όπου εξαιτίας της απόπειρας προσεταιρισμού της Ουκρανίας από την Ε.Ε., υπήρξε οξεία αντίδραση της Ρωσίας και υπονομεύτηκε η θέση της Γερμανίας ως Φίλη Χώρα της Ρωσίας και κατά συνέπεια η ανάδυση της Ευρασίας.
Ακριβώς αυτό επιδιώκουν οι Η.Π.Α., ήτοι ότι μια τέτοια συμμαχία δεν θα επισυμβεί ποτέ και ει δυνατόν, οι χώρες που απαρτίζουν την Ευρασία να είναι όσες περισσότερες σε αριθμό και όσο πιο εχθρικές μεταξύ τους. Το επιτυγχάνουν με δύο (2) τρόπους. Ο πρώτος είναι να προσφέρουν οφέλη στις χώρες που δεν συμμετέχουν σε συμμαχία που εναντιώνεται στα συμφέροντα των Η.Π.Α. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συμμετοχή των Ιαπωνίας και Ν. Κορέας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (Π.Ο.Ε.). Ο δεύτερος τρόπος είναι να συνάπτουν 2-μερείς στρατιωτικές σχέσεις με χώρες που αισθάνονται απειλή από τους γείτονές τους. Τα παραδείγματα πολλά: Τσεχία και Πολωνία (Ρωσία), Ισραήλ (Μουσουλμανικός Κόσμος), Ιαπωνία και Ταϊβάν (Κίνα), Ν. Κορέα (Β. Κορέα), Γεωργία (Ρωσία), Η.Α.Ε. και Κατάρ (Ιράν), Κουβέιτ (Ιράν και Ιράκ).
Οι Η.Π.Α. συμμετείχαν στους Α' και Β΄ Παγκοσμίους Πολέμους για να προλάβουν τη γερμανική κυριαρχία και υποστήριξαν τη Δυτική Ευρώπη κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου για να αποτρέψουν την ρωσική κυριαρχία.
Προφανώς το αντίθετο επιδιώκει η Ρωσία. Δεν αποτελεί μυστικό ότι η εξωτερική πολιτική της τους 2 τελευταίους αιώνες είναι η κυριαρχία ή συμμαχία με την Κίνα ή μεγάλες Ευρωπαϊκές Δυνάμεις ώστε να αναδυθεί ως Υπερδύναμη. Τον Σεπτέμβριο 2014 Ρωσία και Κίνα συμφωνούν στην κατασκευή αγωγού συνολικού μήκους 4.000 χλμ. που θα μεταφέρει Φυσικό Αέριο (Φ.Α.) 61 δισ. κυβικών μέτρων από την πρώτη στη δεύτερη. Το κόστος της κατασκευής του ανέρχεται στα $ 55 δις και εκτιμάται ότι θα αποφέρει στη Ρωσία $ 400 δισ. σε ένα διάστημα τριάντα (30) ετών. Ενώ ήδη από τον Ιούλιο 2014 οι μεγαλύτερες Αναδυόμενες Οικονομίες γνωστές ως BRICS εκ των αρχικών τους γραμμάτων (Brazil - Russia - India - China - South Africa), σύστησαν τη δική τους Αναπτυξιακή Τράπεζα με αρχικό κεφάλαιο $ 50 δισ. και επιπλέον συναλλαγματικά διαθέσιμα $ 100 δισ. με έδρα τη Σαγκάη της Κίνας. Στόχος η αντιμετώπιση κρίσεων ρευστότητας και η χρηματοδότηση έργων υποδομής χωρίς την ανάγκη προσφυγής στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) και την Παγκόσμια Τράπεζα αντιστοίχως.
Γιατί το τελευταίο είναι τόσο σημαντικό; Διότι μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου όπου οι Η.Π.Α. καθιερώθηκαν ως Στρατιωτική Υπερδύναμη, φρόντισαν να αναδειχθούν και σε Οικονομική Υπερδύναμη μέσω της Συμφωνίας του Bretton Woods στην οποία υπεισήλθαν οι Νικήτριες Δυνάμεις του Β' Π.Π.. Η Συμφωνία, εκτός τον προσδιορισμό σταθερής ισοτιμίας μεταξύ του δολαρίου και του χρυσού που καθιέρωσε το δολάριο ως το μοναδικό παγκόσμιο συναλλαγματικό νόμισμα, όρισε και σταθερές ισοτιμίες μεταξύ των Νομισμάτων των Χωρών που συμμετείχαν σε αυτή και έθεσε τις βάσεις για την ίδρυση του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Παγκόσμιας Τράπεζας που θα συνέβαλαν στην χρηματοδότηση και ανοικοδόμηση του τραυματισμένου από τον Β' Π.Π. Κόσμου.
Η σύσταση δηλαδή της Αναπτυξιακής Τράπεζας των BRICS ουσιαστικά αποτελεί μια απόσχιση από το χρηματοοικονομικό σύστημα της Δύσης και μια απευθείας αμφισβήτηση του Ηγεμονικού ρόλου των Η.Π.Α. ως Παγκόσμια Οικονομική Υπερδύναμη που διακρατεί από το πέρας του Β' Π.Π. όπου δεν ήταν απλά η μόνη πλήρως λειτουργική Χώρα αλλά και η απόλυτη θριαμβεύτρια. Συνάμα διέθεταν το μοναδικό Ναυτικό που δεν είχε καταστραφεί - μαζί φυσικά με εκείνο της Μ. Βρετανίας.
- Στα επόμενα χρόνια η αδιαμφισβήτητη υπεροχή του Ναυτικού της, επέτρεψε στις Η.Π.Α. να επιβάλουν μια σειρά αλλαγών στο παγκόσμιο στερέωμα οι σημαντικότερες εκ των οποίων ακολουθούν παρακάτω:
- Ο σχηματισμός του ΝΑΤΟ το 1949 που συγκέντρωσε όλες τις ναυτικές δυνάμεις υπό την ομπρέλα των Η.Π.Α.
- Η συμμετοχή στο ΝΑΤΟ του Ηνωμένου Βασιλείου, της Ιταλίας, Ισλανδίας και Νορβηγίας που επέτρεψε στις Η.Π.Α. να αποκτήσουν βάσεις στον Βόρειο Ατλαντικό και τη Μεσόγειο Θάλασσα.
- Η κατάληψη της Αυτοκρατορίας της Ιαπωνίας επέτρεψε στις Η.Π.Α. την απόκτηση βάσεων στον Ειρηνικό Ωκεανό.
- Η συμμαχία που εγκαθίδρυσε με Αυστραλία και Ν. Ζηλανδία επέκτεινε την ηγεμονία των Η.Π.Α. στον Νότιο Ειρηνικό Ωκεανό το 1951.
Επιπλέον, οι Η.Π.Α. αποτελούσαν την μόνη αγορά μετά το πέρας του Β' Π.Π. και εφόσον όλες οι εισαγωγές από τις χώρες του Bretton Woods κατέφθαναν δια θαλάσσης, ο μόνος φορέας που μπορούσε να εξασφαλίσει την ασφάλειά τους ήταν το Ναυτικό των Η.Π.Α.. Κατ' αυτόν τον τρόπο, εδραιώθηκε το παγκόσμιο δίκτυο εμπορίου, πρώτα γνωστό ως GATT (Γενική Συμφωνία Δασμών και Εμπορίου) που μετά εξελίχθηκε σε Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (Π.Ο.Ε.).
Και έρχεται η Κίνα να αμφισβητήσει το υπάρχον status quo με τον «Νέο Δρόμο του Μεταξιού» . Θα διασχίζει την Ευρασία - από Κίνα έως Γερμανία - για περισσότερα από 13.000 χιλιόμετρα δημιουργώντας μια ζώνη οικονομικής συνεργασίας (Silk Road Economic Belt) από τον Δυτικό Ειρηνικό έως τη Βαλτική. Η χερσαία εκδοχή του εκκινεί από την επαρχία Σινγιάνγκ της Κεντρικής Κίνας, διασχίζει όλες τις χώρες της Κεντρικής Ασίας, φθάνει στο Ιράν, περνά δυτικά προς Ιράκ, Συρία και Τουρκία, μέσω του Βοσπόρου βορειοδυτικά προς Μόσχα και καταλήγει στη Γερμανία (Ντούισμπουργκ). Θα αποτελείται από οδικούς άξονες και σιδηροδρομικά δίκτυα υψηλών ταχυτήτων αλλά και δίκτυα μεταφοράς ενέργειας, οπτικών ινών και διανομής προϊόντων. Τα εμπορεύματα θα μεταφέρονται στον μισό χρόνο σε σχέση με τη θαλάσσια οδό.
Αποτελεί τον κύριο στόχο του 13ου Πενταετούς Σχεδίου της Κίνας για την Περίοδο 2016 - 2020 υπό την ονομασία «Μία Ζώνη, Ένας Δρόμος» και την δια της ήπιας ισχύος (soft power) προώθηση των γεωπολιτικών και γεωοικονομικών στόχων της.
Το 1992 ο διεθνούς φήμης Καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας Francis Fukuyama εξέδωσε το Βιβλίο του "ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ". Ήταν η εποχή που η Ε.Σ.Σ.Δ. είχε καταρρεύσει, ο φιλελευθερισμός εγκαθιδρυόταν σε Μ. Βρετανία (Μάργκαρετ Θάτσερ) και Η.Π.Α. (Ρόναλντ Ρέιγκαν), θέτονταν οι βάσεις της Παγκοσμιοποίησης και της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Τίποτε δεν φαινόταν να απειλεί την ολοκληρωτική κυριαρχία της Δύσης.
Η Μήπως Όχι;
πηγή
Δημοσίευση σχολίου