Σε κατάσταση νευρικού κλονισμού τελεί πλέον η τουρκική ηγεσία, που δεν μπορεί να «χωνέψει» τη στάση που ακολουθούν οι Ηνωμένες Πολιτείες στο μέτωπο της Συρίας, καθώς είναι η πρώτη φορά που ακολουθείται σταθερή γραμμή στην κεντρική επιλογή υποστήριξης του κουρδικού στοιχείου, θέση εκ διαμέτρου αντίθετη με αυτή της Άγκυρας, θέτοντας δυο πάλαι ποτέ αχώριστους συμμάχους στο πλαίσιο της Ατλαντικής Συμμαχίας, σε τροχιά σύγκρουσης.
Του ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Η Τουρκία επιδεικνύει παντελή ανικανότητα «ψυχολογικής διαχείρισης» μιας κατάστασης όπου βρίσκεται πανταχόθεν απομονωμένη με αποτέλεσμα να εκτοξεύει απειλές προς κάθε κατεύθυνση, οι οποίες έφθασαν στην ανοικτή συζήτηση σε φιλοκυβερνητικά μέσα για αποκλεισμό των αμερικανικών μαχητικών και άλλων αεροσκαφών από την αεροπορική βάση του Ιντσιρλίκ, εισήγηση που υιοθετείται και από τους πιο «θερμοκέφαλους» στο περιβάλλον των Ερντογάν και Νταβούτογλου!
Η Τουρκία είχε μάθει στο παρελθόν και ελισσόταν μετακινούμενη προς την πλευρά της Μόσχας, παίζοντας εν ολίγοις τον έναν απέναντι στον άλλον, την Ουάσιγκτον απέναντι στη Μόσχα δηλαδή και ανάποδα. Αυτό δεν μπορεί να συμβεί στην προκειμένη περίπτωση λόγω γενικής απόκλισης συμφερόντων στο συριακό πρόβλημα ανάμεσα στις δυο χώρες, κυρίως όμως λόγω του φορτίου που πρόσθεσε στην ιστορικά προβληματική σχέση Μόσχας-Άγκυρας η κατάρριψη του μαχητικού αεροσκάφους τύπου Sukhoi Su-24 Fencer από τουρκικό F-16.
Πρόκειται για μια απόδειξη ότι κάθε «νοοτροπία εξωτερικής πολιτικής» έχει τα δικά της όρια και τα όποια θετικά τα συνοδεύουν και αρνητικά, εάν οι ηγέτες δεν έχουν την αρετή του αυτοπεριορισμού, θεωρώντας ότι μόνο με την επίδειξη σταθερής και «εθνικά υπερήφανης» συμπεριφοράς και θα πετύχουν τους στόχους τους και θα κατισχύσουν των αντιπάλων τους.
Αυτή την παγίδα δεν την αποφεύγουν και εγχώριοι, εντός Ελλάδας δηλαδή, ασχολούμενοι με τα των διεθνών σχέσεων και της άμυνας της χώρας, άτομα λιγότερο ή περισσότερο καλής πρόθεσης, λιγότερο ή περισσότερο απαλλαγμένοι από ρατσιστικές αντιλήψεις που συσκοτίζουν την κρίση τους ανορθολογικά.
Παρότι ισχυρίζονται ότι διαθέτουν «κουλτούρα ασφαλείας» παραβιάζουν έναν από τους βασικότερους κανόνες, ο οποίος προέρχεται από τη φιλοσοφία των πολεμικών τεχνών και εδράζεται επί της διατήρησης ηρεμίας και της αντιμετώπισης των «στρεβλώσεων» που προκαλεί η πολύ… τεστοστερόνη (καθότι παρόμοια συμπτώματα μπορούν να εμφανιστούν και στην πλευρά του αντιπάλου):
Χρησιμοποιείς την ίδια την ισχύ του αντιπάλου σε βάρος του, μετατρέποντας το πλεονέκτημα σε μειονέκτημα και δεν πας να αντιπαρατεθείς χωρίς λόγο μετωπικά, ώστε αυτό που θα κρίνει το αποτέλεσμα να είναι μια σύγκρουση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα της ισχυρότερης «σε απόλυτες τιμές» πλευράς. Αυτό ισχύει για κάθε στρατιωτική αντιπαράθεση ανάμεσα σε δυο μέρη με διαφορετική ισχύ, τονίζουμε ξανά, σε απόλυτες τιμές…
Το τουρκικό αδιέξοδο θυμίζει πλέον έντονα το «μωραίνει Κύριος…», αφού δεν είναι εύκολο να εξηγηθεί το πόσο αυτοκαταστροφικός μπορεί να αποδειχθεί κάποιος, όταν διαψεύδονται οι μη ορθολογικές πεποιθήσεις και αντιλήψεις του γι’ αυτό που βλέπει στον καθρέπτη, το οποίο τον οδήγησε στο σφάλμα να μην μπορεί να διακρίνει που βρισκόταν η «κόκκινη γραμμή» της άλλης πλευράς, την οποία κατά βάθος έχει ανάγκη για την επιβίωσή της, αφού επί πολλές δεκαετίες εξάλλου επιβίωνε προβάλλοντας συγκεκριμένο ρόλο που αναλάμβανε για λογαριασμό άλλων…Οι Τούρκοι λοιπόν, από τη στιγμή που οι Αμερικανοί αρνούνται να αποδεχθούν τη δική τους αντιμετώπιση των Κούρδων της Συρίας ως «τρομοκράτες» συζητούν να απαγορεύσουν την πρόσβαση των αμερικανικών αεροσκαφών στη βάση του Ιντσιρλίκ.
Προφανώς ξεχνούν πόσο ακριβά πλήρωσαν την απαγόρευση της διέλευσης των αμερικανικών δυνάμεων από το έδαφός τους για είσοδο στο Ιράκ από τον Βορρά το 2003, χρονικό σημείο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι ξεκινάει η αντιστροφή των δεδομένων για την Άγκυρα σε όσα γνώριζε στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ, δηλαδή την υπερβολική ανοχή απέναντί της, εξαιτίας της γεωγραφικής της θέσης.Τις απειλές για το Ιντσιρλίκ εκτόξευσε εμμέσως ακόμα και σύμβουλος του Ερντογάν, ο Σερέφ Μαλκότς, ενώ σχετική πίεση ασκεί και ο συνήθως κατευθυνόμενος φιλοκυβερνητικός Τύπος, παίζοντας έναν ρόλο «μαντατοφόρου» προσπαθώντας να αλλάξουν με τον τρόπο αυτό τη στάση των ΗΠΑ.
Η Ελλάδα οφείλει να προσέξει πολύ τις εξελίξεις όμως. Διότι η συνήθης πρακτική του «χρυσώματος του χαπιού» της Άγκυρας, θα μπορούσε να περιλαμβάνει ανταλλάγματα και το Αιγαίο προσφέρεται γι’ αυτό, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να βρεθεί και στο «ελληνικό γήπεδο».
Έστω και σε αυτή τη συγκυρία, η Ελλάδα πρέπει να ξαναδεί προσεκτικά τη συνολικότερη στάση της και τις επιλογές δεκαετιών, αφού οι συνθήκες μεταβάλλονται δραματικά και η πολιτική πρέπει να επικαιροποιείται. Ιδίως θα πρέπει να εξετασθούν τα εναλλακτικά σενάρια δράσης όσον αφορά τη διαφορά ανάμεσα στα χωρικά ύδατα και τον εναέριο χώρο, αφού θα μπορούσε να το βρούμε σύντομα μπροστά μας.
Επίσης, θα πρέπει να θυμόμαστε, ότι ενδεχομένως θα ήτο θετικό να προχωρήσει ακόμα και σε οριακές προσαρμογές η Ελλάδα μονομερώς, αφού ο όποιος σχεδιασμός φίλων και αντιπάλων θα χάσει το «σημείο ισορροπίας»… Και όποιος κατάλαβε, κατάλαβε.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου