Παγωμένος ο ελληνικός λαός παρακολουθεί άφωνος τις εξελίξεις των τελευταίων ωρών με τη διάλυση του «αρραβώνα» της Εθνικής Τράπεζας με τη Eurobank, με όλα όμως τα μέρη να δηλώνουν μάλλον ικανοποιημένα από αυτή την εξέλιξη. Για ποιον λόγο η λύση αυτή δεν εφαρμοζόταν από την αρχή εάν ο «γάμος» ήταν να δημιουργήσει τόσους προβληματισμούς και αβεβαιότητα;
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Κι όταν λέμε ότι είναι ικανοποιημένοι όλοι, εννοούμε… όλοι. Η κυβέρνηση δείχνει ανακουφισμένη, οι εμπλεκόμενες τράπεζες δεν αντιδρούν, η αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ δια του βουλευτή Γιώργου Κοντονή, υποστηρίζει ότι το ελληνικό τραπεζικό σύστημα δεν είναι ασφαλές (λίγο ατυχής βέβαια η δήλωση, μοιάζει με σάλπισμα αποχώρησης καταθέσεων και επενδυτών…), οπότε η διασφάλιση της βιωσιμότητας με την εγγυημένη χρηματοδότηση, δια της ατόπου, φαντάζει ικανοποιητική.
Το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (ΤΧΣ) αναλαμβάνει τα ηνία στις ελληνικές τράπεζες, τη διοικητική και λειτουργική διαχείριση, με βραχίονα το χαμηλότοκο δάνειο των 50 δισεκατομμυρίων ευρώ που έχει εξασφαλίσει και φαίνεται ότι η ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών δεν θα επιβαρύνει το χρέος και έλλειμμα της Ελλάδας. Αναμένεται πλέον η ανταπόκριση των τραπεζών Alpha και Πειραιώς ώστε να διαπιστωθεί εάν αυτές μπορούν να καλύψουν την ανακεφαλαιοποίησή τους μέσω αυξήσεων μετοχικού κεφαλαίου (ΑΜΚ) και το πρόβλημα του ελληνικού τραπεζικού τομέα θα αντιμετωπιστεί.
Σύμφωνα με όσα λέγονται, με τον τρόπο αυτό σπάει ο ομφάλιος λώρος που σύνδεε τον τραπεζικό κλάδο με την εκάστοτε κυβέρνηση της χώρας, κάτι που αποτελεί σύμφωνα με τους δανειστές μας την ουσιαστικότερη ίσως διαρθρωτική αλλαγή που οφείλαμε να κάνουμε. Οπότε να περιμένουμε στις διαπραγματεύσεις την «επιβράβευση», δικαιούμαστε να συλλογιστούμε και να μη μας βρει ξανά κάποιο ξαφνικό κακό με τη μορφή κάποιου νέου φόρου ή/και κάποιας νέας περικοπής…
Έρχεται λοιπόν και ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και κάνει μια δήλωση που μας έβαλε σε μεγάλες σκέψεις, τις οποίες και σκοπεύουμε να μοιραστούμε με τους φίλους αναγνώστες μας, οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, μας έχουν εντυπωσιάσει με τη μαζικότητα της ανταπόκρισής τους στις σκέψεις που γράφουμε για το θέμα, ενώ το «defence-point.gr» παραμένει ένα φόρουμ που επικεντρώνει στα ζητήματα εθνικής ασφάλειας και τις ευρύτερες γεωπολιτικές εξελίξεις. Γιατί έχουμε εντυπωσιαστεί; Για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν θα περιμέναμε να γίνεται τόσο μαζικά κατανοητή η σχέση των εξελίξεων στη σφαίρα της οικονομίας με την ευρύτερη έννοια της εθνικής ασφάλειας. Σε κάνει να χαίρεσαι να γράφεις, να διατυπώνεις τις σκέψεις σου και να δέχεσαι ευπρεπή κριτική πέραν των όποιων μηνυμάτων που απλώς εκφράζουν τη συμφωνία τους.
Τι είπε όμως ο χερ Σόμπλε; Μιλώντας στην εφημερίδα «Saarbrucker Zeitung», δήλωσε ότι η Ευρώπη έχει καλύτερες μέρες μπροστά της και ότι θα βγει ενισχυμένη από τη σημερινή κρίση παρά τις ιδιαιτέρως επίπονες μεταρρυθμίσεις και μαζικές αλλαγές που εισάγονται στις πιο προβληματικές χώρες. Δε χρειάζεται να επαναλάβουμε ότι ο εν λόγω κύριος θα πρέπει επιτέλους να διαισθανθεί ότι αν οι κοινωνίες υποστούν «ανήκεστο βλάβη» θα έχουμε εφαρμογή του «η εγχείρηση πέτυχε, ο ασθενής όμως πέθανε»… Κατά συνέπεια, μόνο καλό θα μπορούσε να κάνει ένα γερμανικό σήμα, με πράξεις όχι με λόγια – από αυτά χορτάσαμε, ότι υπάρχει φως στην άκρη του τούνελ. Αν ο κόσμος αντιληφθεί ποια είναι η διαδρομή, θα ξέρει τουλάχιστον που και πως υπάρχει ελπίδα…
Εκεί λοιπόν που συλλογιζόμασταν όλα αυτά, θυμηθήκαμε ότι λίγο καιρό πριν δημοσιεύαμε την είδηση με τίτλο «Κολοσσιαία συμφωνία ΕΕ-ΗΠΑ στα σκαριά, αλλάζει το τοπίο». Ήταν στις 14 Φεβρουαρίου 2013 και το θέμα μπορούν όσοι το επιθυμούν να τοπ θυμηθούν στη διεύθυνση: http://www.defence-point.gr/news/?p=69380
Αυτό που γράφαμε, ήταν ότι θα προκύψουν «παγκόσμιες ανακατατάξεις εάν τελικά η Ευρωπαϊκή Ένωση και οι Ηνωμένες Πολιτείες που διεξάγουν ετήσιο διμερές εμπόριο ύψους 455 δισεκατομμυρίων ευρώ, κατορθώσουν να συμφωνήσουν για τη δημιουργία ζώνης ελεύθερου εμπορίου, το οποίο θα είναι το αντικείμενο των διαπραγματεύσεων που θα ξεκινήσουν το προσεχές διάστημα». Η είδηση είχε προκύψει από τον Αμερικανό πρόεδρο Ομπάμα και τον πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (Κομισιόν), Πορτογάλο Μπαρόζο, ενώ οι σχετικές διαπραγματεύσεις προγραμματίζεται να ξεκινήσουν τον ερχόμενο Ιούνιο.
Μήπως λοιπόν κάποια εξήγηση να προκύπτει από τις προθέσεις ενοποίησης του ατλαντικού χώρου; Διότι για να πετύχει τέτοιο εγχείρημα, είναι σχεδόν προφανές ότι θα πρέπει να υπάρχει κεντρικός έλεγχος στο χρηματοοικονομικό επίπεδο, ή τουλάχιστον ένα πρόπλασμα αυτού. Επίσης, παρά τη δυσαρμονία στο εσωτερικό της Τρόικα με τις διαφωνίες που ανακύπτουν ανάμεσα στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (ΔΝΤ) που θεωρείται – και είναι σε μεγάλο βαθμό – «αμερικανικό μαγαζί» και την Ευρωπαϊκή Ένωση, οι δυο πλευρές «περπατάνε» ακόμα μαζί. Εν ολίγοις, η υποψία είναι μήπως οι διαφωνίες αφορούν το τακτικό επίπεδο και όχι το στρατηγικό…
Άλλη μια συναφής παρατήρηση είναι ότι και οι δυο πλευρές του Ατλαντικού αντιμετωπίζουν πρόβλημα χρέους και οι δυο πλευρές επιθυμούν να «βάλουν χέρι» στους φορολογικούς παραδείσους, ευελπιστώντας στην ενσωμάτωση των τρισεκατομμυρίων δολαρίων ή ευρώ που βρίσκονται εκεί, με στόχο όχι μόνο τη φορολόγησή τους που σίγουρα θα αποτελούσε ανακούφιση, αλλά τη χρήση των τεραστίων κεφαλαίων αυτών για την επανεκκίνηση της οικονομίας, με την επένδυσή τους στους παραγωγικούς κλάδους.
Εν κατακλείδι, ο αναπροσανατολισμός αυτών των κεφαλαίων στην παραγωγική δραστηριότητα και την «πραγματική οικονομία» θα λειτουργούσε στην κατεύθυνση του «ξεφουσκώματος» της αγοράς παραγώγων (derivatives), καθώς από την εποχή της Θάτσερ (πριν λίγο μεταδόθηκε ότι απεβίωσε από εγκεφαλικό…) που το χρήμα, τα νομίσματα έγιναν «εμπορεύσιμο προϊόν» (commodity) η «φούσκα» που έχει δημιουργηθεί απειλεί πλέον το παγκόσμιο οικονομικό σύστημα, ενώ η αμιγώς οικονομική ισχύς που έχουν συγκεντρώσει οι «ολίγοι», απειλεί να τινάξει στον αέρα γεωπολιτικές ισορροπίες που επιτεύχθηκαν στη διάρκεια της Ιστορίας με κόπο και ενίοτε με αίμα, οπότε η απειλή είναι να χαθεί εντελώς ο έλεγχος και στο τέλος να βγούμε όλοι χαμένοι.Οπότε, το σενάριο – θεωρία που βάζουμε στο τραπέζι σήμερα προς συζήτηση, είναι ότι οι δυο πλευρές του Ατλαντικού, σε στρατηγικό επίπεδο, επιδιώκουν να αποκαταστήσουν τη διαταραγμένη ισορροπία. Εάν αυτό ισχύει, τότε είναι λογικό να μην υπάρχουν πολλά περιθώρια… ανακοινώσεων για την υψηλή στρατηγική (grand strategy) ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης. Ωστόσο, επιμένουμε, τα «παράπλευρα θύματα» της βίαιης προσαρμογής (ο περίφημος όρος «collateral damage» που μάθαμε από τις τελευταίες πολεμικές συγκρούσεις και περιέγραφε τους αθώους που χάνονταν), μπορούν και πρέπει να περιοριστούν. Τα «βατράχια» λοιπόν σε αυτή την παγκόσμια «σκακιέρα» των «βουβαλιών» του πλανήτη μας θα πρέπει να προστατευθούν λιγάκι… για να μη διαταραχθεί το «οικοσύστημα»…
Διότι με τον τρόπο αυτό οι σχεδιαστές θα «αγοράσουν χρόνο» και θα προσγειωθούμε ομαλά, ξεκινώντας ευκολότερα τη νέα πορεία, ενώ εάν η πρόσκρουση θα είναι βίαιη, άλλος θα πάθει… διάσειση και άλλος δεν θα αντέξει καν, ενώ ο «ατλαντικός χώρος» μπορεί και πρέπει να προχωρήσει συντεταγμένος… Και μάλιστα, αντί να ασχολείται με την αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στο εσωτερικό του, θα μπορούσε να αφιερώσει αυτή την ενέργεια στην εξεύρεση ενός modus vivendi με δυνάμεις με τις οποίες παρά τα όνειρα θερινής νυκτός ορισμένων, είμαστε «καταδικασμένοι» να συνυπάρξουμε. Ο λόγος γίνεται ασφαλώς για τη Ρωσία και την Κίνα…
πηγή
Δημοσίευση σχολίου