Η συνέντευξη του πρωθυπουργού έχει δυο διαστάσεις. Η μια είναι η πολιτική. Η άλλη φοράει τον τομέα της εθνικής άμυνας. Υπάρχει και μια τρίτη διάσταση, στην οποία οι δυο διαστάσεις επικαλύπτονται, καθώς είναι προφανής διά γυμνού οφθαλμού η αξιοποίηση της δεύτερης για την εξυπηρέτηση της πρώτης… Αν και αυτό ούτε πρωτοφανές είναι, ούτε δύσκολο να το κατανοήσει κανείς, κινούμενη ως επιλογή στο όριο του πολιτικά θεμιτού, ας κάνουμε μια εισαγωγική παρατήρηση, υπό το φως των ανωτέρω τριών παρατηρήσεων.
Η κατάχρηση στην αξιοποίηση της άμυνας στην επικοινωνιακή πολιτική της κυβέρνησης, είναι θέμα χρόνου προτού μετατραπεί σε μπούμερανγκ. Πιο έξυπνη επικοινωνιακά στρατηγική θα ήταν το να «στρατολογηθεί» σε χρονικό σημείο πλησιέστερα στις εκλογές. Όπως το πάνε οι επικοινωνιολόγοι του Μεγάρου Μαξίμου όμως, μοιάζει νομοτελειακή εξέλιξη, ότι στο τέλος θα κάψουν το χαρτί. Ο πανικός ουδέποτε υπήρξε καλός σύμβουλος για οποιονδήποτε πολιτικό και όχι μόνο…
Η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΔΙΑΣΤΑΣΗ
Παρότι ο σχολιασμός ξεκίνησε από την αμυντική» διάσταση -παρότι το σύνολο της πρωθυπουργικής συνέντευξης θα μπορούσε να περιγραφεί ως τέτοια…- ας περάσουμε και στην πολιτική. Ο πρωθυπουργός επιβεβαίωσε τη στρατηγική της διάκρισης ανάμεσα στους δυο πρώην προκατόχους, Αντώνη Σαμαρά και Κώστα Καραμανλή, δίνοντας μια αίσθηση «διαίρει και βασίλευε», αν και είναι εξ ορισμού διακριτές περιπτώσεις. Καραμανλής ίδρυσε τη Νέα Δημοκρατία…
Οι εξελίξεις προσεχώς θα καθορίσουν το πόσο εμπνευσμένη ήταν η στρατηγική του. Προσπάθησε να παρουσιάσει ως αρραγή την ενότητα στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας. Ακόμα κι αν αυτή είναι η πραγματικότητα, γνωρίζει καλά ότι δεν είναι αποτέλεσμα κάποιας… ψυχολογικής ταύτισης (ιδεολογική συμφωνία με την κυβέρνηση και την πολιτική της) με τον ίδιο και την ηγεσία που ασκεί, αλλά έχει έντονο και το προσωπικό – ιδιοτελές στοιχείο. Δεν φεύγεις από το μαντρί, όχι για να μη σε φάει ο λύκος, αλλά διότι ως βουλευτής είναι εύλογο το να προτιμάς να εξαντλήσεις την κυβερνητική θητεία εντός.
Αποχώρηση μπορεί να σημάνει αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης και αναγκαστική προσφυγή στις κάλπες. Κι αυτό ένας εκλεγμένος βουλευτής, με στενά ωφελιμιστικά κριτήρια δεν είναι λογικό να το θέλει. Ο υπαινιγμός δε συνιστά μομφή, ενώ εκπροσωπεί ταυτόχρονα και το προφανές. Ίσως άλλωστε να είναι και ένας από τους λόγους που επιλέγει αυτή τη στρατηγική το Μέγαρο Μαξίμου.
Ο χρόνος που απομένει και παρά την αίσθηση σε πολλούς ότι έχει ξεκινήσει η αντίστροφη μέτρηση για την παραμονή της Νέας Δημοκρατίας στην εξουσία, πάντα δίνει χρόνο να επιχειρηθεί η αντιστροφή του κλίματος. Δεν πρόκειται βέβαια να συμβεί είτε ακολουθώντας τις συνταγές των ιδίων… «σεφ» είτε επιδεικνύοντας τόση νευρικότητα στις κινήσεις. Θέλει φρέσκα μυαλά. Θέλει σοβαρή αυτοκριτική, έστω κι αν δεν δημοσιοποιηθεί, θέλει αλλαγή πορείας και προσέγγιση όλων όσοι αισθάνθηκαν να τους εγκαταλείπει ο ιδεολογικός τους χώρος.
ΕΚΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΕΚΛΟΓΙΚΟΣ ΝΟΜΟΣ
Ενδιαφέρον έχει επίσης και η επιμονή του Κυρ. Μητσοτάκη σε δυο ζητήματα. Το ένα είναι η διεξαγωγή εκλογών στο τέλος της τετραετίας. Το άλλο η μη αλλαγή του εκλογικού νόμου. Καταρχήν και ουχί καταρχάς, το ότι για δεύτερη φορά ένας πρωθυπουργός εμμένει σε αυτή την επιλογή που εμπεριέχει εκ πρώτης όψεως ρίσκο, είναι αξιοσημείωτο. Παρόλο που υπάρχει και η εναλλακτική, πιο «πονηρή» πολιτική ερμηνεία, ότι αποσκοπεί σε όφελος, ακριβώς επειδή πολλοί θα εκτιμήσουν αυτή τη σταθερότητα.
Όταν όμως απειλείσαι από μια πανσπερμία κομμάτων που έχει εμφανιστεί, το να αρνηθείς να αυξήσεις το όριο εισόδου στο Κοινοβούλιο από το 3% στο 5% έχει άλλη βαρύτητα. Όπως όμως παντού, έτσι κι εδώ υπάρχει η εναλλακτική πολιτική ερμηνεία: Εφόσον το επέλεγε ο πρωθυπουργός, αυτό θα μπορούσε να λειτουργήσει ως κίνητρο συνεργασιών και συνασπισμών, το οποίο θα οδηγούσε σε λιγότερους και ισχυρότερους διεκδικητές της εισόδου στη Βουλή. Κι όταν από τα δεξιά σου αθροίζεις σχεδόν ένα -κατ’ εκτίμηση- 20%, η απόφαση δεν είναι απλή. Πέραν του ότι όντως θα φανέρωνε ηττοπάθεια, όπως σωστά έχει γραφτεί.
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Επιπρόσθετα και καταληκτικά, η αναφορά του στο «απαράδεκτο» του χαρακτηρισμού «χαριεντισμοί» του Αντώνη Σαμαρά, κυρίως όμως η σύσταση απομάκρυνσης του Γεραπετρίτη από το υπουργείο Εξωτερικών, τον έπληττε ευθέως. Προφανώς αποκαλύπτει ότι την πολιτική ευθύνη τη φέρει πάντα ο πρωθυπουργός που τον επέλεξε. Άρα, όντως εκεί στόχευαν τα πυρά. Οι υπουργοί δεν είναι ανεξέλεγκτοι. Εκτός αν είναι τόσο ισχυροί πολιτικά…
Όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, μπορεί ο πρωθυπουργός να αποδέχθηκε ότι ο διάλογος δεν φέρνει τα προσδοκώμενα αποτελέσματα και απλά οι δυο χώρες… συμφωνούν ότι διαφωνούν, όμως δεν νομιμοποιείται η αφέλεια της πεποίθησης ότι θα μπορούσε να προκύψει οτιδήποτε διαφορετικό. Όσον αφορά τους υψηλούς τόνους έναντι όσων υποστήριζαν πως υπάρχει κάτι «προσυμφωνημένο», είναι κατανοητή η στάση του, αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν ελάχιστα πειστική.
Ακόμα κι αν δεν υπήρχε κάτι συμφωνημένο σε τελική μορφή, υπήρχε όμως μετά βεβαιότητας πυξίδα για το που βαδίζουμε. Δεν είναι τυχαία η αναφορά κυβερνητικών στελεχών στα αποτελέσματα των διερευνητικών στις αρχές της δεκαετίας του 2000, επί κυβέρνησης Σημίτη, υπό την επίβλεψη του Χάρη Παμπούκη. Έχουν δε υπάρξει δημοσιεύματα που έχουν αποκαλύψει τι είχε συμφωνηθεί αλλά για πολιτικούς λόγους δεν προχώρησε, καθώς επίσης και η άσκηση σοβαρής κριτικής.
Κατά συνέπεια, είναι πολιτικά βολική πρωθυπουργική λογική ακροβασία να θεωρείται ως απόδειξη μη ύπαρξης συμφωνίας, το ότι τελικά δεν προχωρήσαμε με τους Τούρκους. Η λέξη «ενδοτικότητα» που χρησιμοποίησε για να αναφερθεί σε όσα τον κατηγορούν, μπορεί να είναι βαριά. Όμως, με γνώμονα όσα είχαν συμφωνηθεί την περίοδο 2003-2004, αν δεν μας απατάει η μνήμη μας, οφείλει να τοποθετηθεί στο ακόλουθο…
Εάν η κυβέρνησή του θεωρεί ως εμμονή σε πάγιες κόκκινες γραμμές, την παραχώρηση συμπαγούς υφαλοκρηπίδας στην Τουρκία, δυτικά των νήσων του ανατολικού Αιγαίου, με αποτέλεσμα τον άτυπο εγκλωβισμό τους, οφείλει αν το ξεκαθαρίσει. Με δεδομένη την ιστορία των ελληνοτουρκικών, οι καχύποπτοι έχουν ήδη προειδοποιήσει ότι αυτό δεν είναι τίποτα λιγότερο από ένα ενδιάμεσο βήμα στην τουρκική στρατηγική…
πηγή
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.
Δημοσίευση σχολίου