Του Στέργιου Δ. Θεοφανίδη
Πως πρέπει να κινηθεί η Ελλάδα με την προμήθεια των F-35 – Η εμπειρία από την προϊστορία των εξοπλιστικών. Το κείμενο αυτό συντάχθηκε με αφορμή δύο πρόσφατα δημοσιεύματα του DP. Το πρώτο είναι σχετικό με τη συνολική συμπεριφορά των ΗΠΑ έναντι της Ελλάδας, η οποία εν μέρει αποκαλύφθηκε μέσα από τη ραδιοφωνική συνέντευξη του Άγγελου Συρίγου και το δεύτερο είναι μία αναδημοσίευση από το Hellas Journal. Εν συντομία… Είτε υπάρχει όντως ζήτημα επαναφοράς της Τουρκίας στο πρόγραμμα F-35, είτε όχι, για την Ελλάδα μεγαλύτερη σημασία έχει: Η επιλογή και προμήθεια ενός νέου τύπου μαχητικού αεροσκάφους είναι μία ιδιαίτερα περίπλοκη διαδικασία, με πολλά ρίσκα. Επιχειρησιακά, οικονομικά, τεχνικά, βιομηχανικά και γεωπολιτικά. Η επένδυση που απαιτεί, είναι ύψους αρκετών δισεκατομμυρίων ευρώ και έχει χρονική διάρκεια τριών ή και τεσσάρων δεκαετιών. Σε αυτό το χρόνο επίσης, αποδεικνύεται το πόσο αποδοτική είναι επιχειρησιακά και αναγνωρίζεται το πραγματικό της κόστος.
Σε κάθε περίπτωση επομένως, δεν είναι μία διαδικασία που μπορεί να καλυφθεί αποκλειστικά και μόνο μέσω “πολιτικής απόφασης”. Στην πραγματικότητα, τουλάχιστον σε ότι αφορά στα μαχητικά αεροπλάνα, στην Ελλάδα οι ¨αποφάσεις βάσει πολιτικών κριτηρίων” συνδυάστηκαν πάντα με τις επιχειρησιακές απαιτήσεις. Με μοναδική εξαίρεση τον εκσυγχρονισμό των Phantom F-4E και την αναβάθμιση των δυνατοτήτων των φωτοαναγνωριστικών RF-4E που ως πρόγραμμα βρίσκεται ακόμη (;) στα αμερικανικά δικαστήρια!
Μεταξύ των περιπτώσεων στις οποίες η Ελλάδα βρέθηκε στο παρελθόν μπροστά στο δίλημμα της επιλογής αγοράς υπερμαχητικών, ξεχωρίζουν αυτές του F-15E και του Eurofighter. Ευτυχώς, όπως αποδείχθηκε, και τα δύο αυτά μαχητικά απορρίφθηκαν μέσω της επαναλαμβανόμενης επιλογής του F-16… Μπορεί οι επιδόσεις τους ως δικινητήρια να ήταν ανώτερες, όπως και ο εξοπλισμός αποστολής τους. Ήταν όμως και τα δύο εντελώς εκτός των ελληνικών οικονομικών δυνατοτήτων, ενώ επιχειρησιακά θα είχαν να προσφέρουν ελάχιστα παραπάνω πράγματα (F-15E), ή και λιγότερα (Eurofighter) σε σχέση με το F-16!
Πώς προκύπτει όμως αυτό το συμπέρασμα; Ας το δούμε αναλυτικά:
– Το F-15E θα το παραλάμβανε η Πολεμική Αεροπορία με τα ίδια ακριβώς όπλα που παρέλαβε για τα F-16C/D Block 52+. Σημειώστε δε ότι στο F-15E δεν ήταν (και εξακολουθεί να μην είναι…) πιστοποιημένος ο IRIS-T.
– Το F-15E θα παραλαμβάνονταν εξοπλισμένο με το ραντάρ AN/APG-70 μεν, αλλά με υποβαθμισμένες επιδόσεις και χαρακτηριστικά (Tier 3 ή Tier 4). Το ίδιο ισχύει και για τα μαχητικά του τύπου που παρέλαβαν το Ισραήλ και η Σαουδική Αραβία! Γνωρίζουμε ότι στην λειτουργία Synthetic Aperture του ραντάρ APG-70 η ανάλυση ήταν υποβαθμισμένη σε σχέση με αυτή των συστημάτων που εντάχθηκαν σε υπηρεσία στην USAF…
– Με τα χρήματα που δαπανήθηκαν για την προμήθεια των 60 F-16C/D Block 52+, η Ελλάδα θα αποκτούσε 25, το πολύ, F-15E. 4,2 δισεκατομμύρια δολάρια δαπάνησε η Νότιος Κορέα το 2002 για 40 F-15K, μαζί με άλλα 2,3 δισεκατομμύρια για 21 ακόμη μονάδες το 2006 τη στιγμή που τα 60 ελληνικά Block 52+ δεν ξεπέρασαν σε κόστος τα δύο δισεκατομμύρια δολάρια!
Συνεπώς, παρά την απόλυτη υπεροχή του F-15E σε όλους τους τομείς και την ασύγκριτα μεγαλύτερη μεταφορική του ικανότητα σε καύσιμο και οπλικό φορτίο σε σχέση με το F-16, δεν θα επαρκούσε αριθμητικά για την κάλυψη των επιχειρησιακών αναγκών της Πολεμικής Αεροπορίας.
– Το κόστος των 30.000 δολαρίων κατά προσέγγιση που συνεπάγεται κάθε ώρα πτήσης του F-15, θα ήταν επιπρόσθετα απαγορευτικό για την Πολεμική Αεροπορία.
Για το Eurofighter από την άλλη πλευρά, τα δεδομένα ήταν πολύ πιο απλά και ξεκάθαρα. Την εποχή που η κυβέρνηση Κ. Σημίτη δεσμεύονταν (ενυπόγραφα και με πέντε αποφάσεις ΚΥΣΕΑ!) για την προμήθεια 60 μαχητικών του τύπου με υπολογιζόμενο κόστος 4,8 δισεκατομμυρίων ευρώ (6,2 δισεκατομμυρίων δολαρίων με βάση την τότε ισοτιμία!) και με προαίρεση για 30 ακόμη μονάδες (https://www.f-16.net/f-16-news-article1255.html), το μαχητικό αυτό δεν είχε εισέλθει καν σε παραγωγή! Όταν αυτό έγινε την περίοδο 2003-2004, τα αεροσκάφη διαμόρφωσης Tranche 1 που πρώτα κατασκευάστηκαν, είχαν δυνατότητες αέρος – αέρος μόνο…
Πρόκειται για τα μαχητικά που αποπειράθηκαν να πουλήσουν τα τελευταία πέντε χρόνια (χωρίς αποτέλεσμα όπως ήταν φυσικό) όλες ανεξαιρέτως οι χώρες (Βρετανία, Γερμανία, Ιταλία και Ισπανία) της κοινοπραξίας ανάπτυξης και παραγωγής του! Οι οποίες δαπάνησαν πολύ μεγάλα ποσά για την ανάπτυξη της διαμόρφωσης Tranche 2 και την πιστοποίησης όπλων αέρος – εδάφους σε αυτή…
Εν κατακλείδι οι εξελίξεις απέδειξαν ότι αν η Ελλάδα αντί του F-16 είχε επιλέξει F-15E ή ακόμα χειρότερα Eurofighter, απλά στη δεκαετία 2010-2020 δεν θα είχε Αεροπορία! Αρκεί να αναλογιστεί κανείς ότι κατά τα αρχικά στάδια της ένταξης του ευρωμαχητικού σε υπηρεσία, το κόστος ανά ώρα πτήσης είχε εκτιμηθεί σε 35.000 ευρώ περίπου!
Η περίπτωση F-35…
Γιατί τα αναφέρουμε όλα αυτά; Για τον απλό λόγο ότι πρέπει να γίνει κατανοητό πώς δεν υπάρχουν υπερμαχητικά που απλά αγοράζονται από κάποια χώρα καλύπτοντας αυτόματα όλα τα επιχειρησιακά ζητήματα της Αεροπορίας της και λύνοντας όλα της τα προβλήματα. Είναι πολλοί οι παράγοντες που πρέπει να ληφθούν υπόψη, μέχρι να καταλήξει μία χώρα στον τύπο μαχητικού που καλύπτει αφενός τις επιχειρησιακές της ανάγκες και αφετέρου να μπορεί να υποστηρίξει οικονομικά. Το έχει αποδείξει εκατοντάδες φορές η ιστορία και οι εξελίξεις που φέρνει.
Η βασική αυτή αρχή δεν μπορεί και δεν θα πρέπει να παραβιαστεί στην περίπτωση του F-35. Το οποίο είναι βέβαιο (λόγω των αριθμών που έχουν παραγγελθεί μόνο από τις αμερικανικές ένοπλες δυνάμεις) ότι σταδιακά θα γίνει όντως πιο προσιτό από πλευράς κόστους εκμετάλλευσης και υποστήριξης για πολλούς λόγους. Όλα αυτά πρέπει αν συνυπολογιστούν από την ελληνική πλευρά.
Όταν με βάση τις δηλώσεις του ίδιου του αρχηγού της Αμερικανικής Αεροπορίας, (Πτέραρχος Charles Brown), το F-35 αντιμετωπίζεται από τους Αμερικανούς ως η Ferrari που βγάζουν βόλτα μόνο τα σαββατοκύριακα, στην Ελλάδα ως τι ακριβώς θα αγοραστεί αυτό το μαχητικό; Και υπό ποιες προϋποθέσεις; Κλείνουμε λοιπόν αυτή την –κρίσιμη– εισαγωγή, με την εξής σημείωση: Με βάση όλες τις διαθέσιμες ενδείξεις, η σημερινή κυβέρνηση μέσω της πολιτικής ηγεσίας του ΥΠΕΘΑ, έχει επιλέξει την απαξίωση και την σε λίγα χρόνια απόσυρση των 32 μαχητικών F-16C/D Block 30.
Το DP έχει αποδώσει πολύ μεγάλη βαρύτητα στην αναγκαιότητα εκσυγχρονισμού των μαχητικών αυτών, παραθέτοντας και τους λόγους που επιβάλλει μία τέτοια επιλογή και ενέργεια. Συνοψίζουμε σε μία φράση: Σχέση κόστους – απόδοσης. Με τη δαπάνη ελάχιστων χρημάτων αποκτάμε 32 απόλυτα αξιόμαχα μαχητικά για τα επόμενα 15 έως 20 χρόνια.
Με τα χρήματα που εξοικονομούνται από την μη αντικατάσταση αυτών των μαχητικών ένα προς ένα, καλύπτονται ανάγκες δεκαετιών του Στρατού Ξηράς και παράλληλα διασφαλίζεται διαρκής υποστήριξη πτητικών μέσων της Αεροπορίας Στρατού και της Πολεμικής Αεροπορίας. Μέσων κρίσιμων επιχειρησιακά, όπως τα ελικόπτερα CH-47D/SD και Super Puma και τα ΑΣΕΠΕ, EMB-145H, μαζί με τα μεταφορικά C-130H/B και C-27J. Tα περισσότερα εκ των οποίων είναι καθηλωμένα εδώ και αρκετά χρόνια. Όλα πρέπει να “ζυγιστούν” μαζί με όλα τα υπόλοιπα κριτήρια προ των αποφάσεων που θα πάρουν αυτοί που έχουν την ευθύνη. Όχι εμείς..
Δημοσίευση σχολίου