Εγκληματικότητα, ασχήμια, αγένεια, κακοπληρωμένοι κι απολίτιστοι. Ελλάδα.

Του ΗΛΙΑ ΨΥΧΟΓΙΟΥ
Ας είμαστε ειλικρινείς – τουλάχιστον μεταξύ μας. Οι νέοι, ειδικά αυτοί που διαθέτουν υψηλά ακαδημαϊκά και επαγγελματικά προσόντα, ξεκίνησαν να φεύγουν (μαζικά) από την Ελλάδα το 2011, εξακολουθούν να φεύγουν το 2024 και θα συνεχίσουν να φεύγουν και τις επόμενες πολλές δεκαετίες. Όποιος διαφωνεί με αυτή τη διαπίστωση, πριν “βγάλει τη χατζάρα” κατά του γράφοντος, ας διαβάσει παρακάτω: Η Ελλάς, παρότι διαθέτει εξαιρετικό κλίμα και φυσική ομορφιά (στοιχεία για την ύπαρξη των οποίων δεν είναι υπεύθυνοι οι πολίτες της χώρας, αλλά η καλή της τύχη), δεν διαθέτει σχεδόν τίποτα από τα στοιχεία που οι σύγχρονοι νέοι αναζητούν προκειμένου να είναι ικανοποιημένοι από τη ζωή τους.

Δεν διαθέτει ασφάλεια

Μπορεί η βαριά εγκληματικότητα να μην αφορά τον απλό πολίτη, αλλά η μικροεγκληματικότητα έχει λάβει διαστάσεις σε βαθμό που τρομάζει. Είτε μιλάμε για τους πορτοφολάδες στο Μετρό είτε για τις επιθέσεις ανηλίκων σε ανήλικους, είτε για τις ληστείες. Όποιος διαφωνεί, ας τοποθετήσει το κινητό του στην πίσω τσέπη του παντελονιού του κι ας πάει μια βόλτα σε οποιαδήποτε περιοχή.

Δεν διαθέτει όμορφες πόλεις

Με εξαίρεση ορισμένες επαρχιακές πόλεις (Καστοριά, Τρίκαλα, Ιωάννινα, Ξάνθη, Ναύπλιο, Καλαμάτα και μερικές ακόμα), τα αστικά μας κέντρα είναι μικρογραφίες της Αθήνας, με ακαλαίσθητες πολυκατοικίες, οι οποίες δεν είναι καν ομοιόμορφες. Ισοπεδώσαμε τα νεοκλασικά μας κτίρια, καθώς και τις μονοκατοικίες και τις διπλοκατοικίες του μεσοπολέμου, και στη θέση τους χτίσαμε ακαλαίσθητα “κουτιά” χωρίς συμμετρία, χωρίς επαρκείς χώρους για παρκάρισμα και πράσινο, λες και διαγράψαμε ασυνείδητα τον όρο φιλοκαλία από το DNA μας.Το αρχαιοελληνικό κάλλος “ξεχάστηκε” στον 5ο π.Χ. αιώνα και έμεινε εκεί. Στον 21ο μάς έμεινε μόνο “ο κάλος”.

Δεν διαθέτει καλές και καλοπληρωμένες δουλειές

Με τη φωτεινή εξαίρεση ολιγάριθμων επιχειρηματιών παλαιάς κοπής και ορισμένων άλλων οι οποίοι δραστηριοποιούνται σε σύγχρονους τομείς (fintech, hardware support, drones, software development), η επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα αυτοπεριορίστηκε κυρίως σε ξενοδοχεία, εστιατόρια, καφέ και μίνι-μάρκετ. (Δεν αναφέρομαι στις μεγάλες επιχειρήσεις κάθε κλάδου, οι οποίες παράγουν υπεραξία και μπορούν να απορροφήσουν υψηλών απαιτήσεων προσωπικό.) Η πλειοψηφία των υπολοίπων επιχειρηματιών αφορά μονοπρόσωπες ή οικογενειακές δραστηριότητες, οι οποίες συχνά-πυκνά δεν είναι επιχειρηματικότητα επιλογής αλλά ανάγκης. Ως αποτέλεσμα, οι καλές δουλειές με ικανοποιητικές αμοιβές στη χώρα μας είναι λίγες σε αριθμό και, φυσικά, δεν επαρκούν για να κρατήσουν εντός συνόρων τον μεγάλο αριθμό εξειδικευμένων επιστημόνων που παράγουμε.

Η ευγένεια είναι “είδος προς εξαφάνιση”

Όσοι κυκλοφορούμε, είτε με το αυτοκίνητο είτε με τα ΜΜΜ, διαπιστώνουμε πως ο κοινωνικός ιστός και περίγυρος διακατέχεται από έναν διάχυτο επιτηδευμένο “τσαμπουκά”. Οδηγοί ανταλλάσσουν βωμολοχίες, διαπληκτισμοί για ασήμαντες αφορμές που συχνά οδηγούν σε χειροδικίες και άλλα χειρότερα και όλα αυτά εξαιτίας της γενικότερης τάσης μας να αποδείξουμε την ισχύ του διαβόητου moto μας, του “ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε”. Ακόμα και το βλέμμα των περισσότερων ανθρώπων έχει αυτή τη γνωστή σε όλους μας πλέον θολότητα της εσωτερικευμένης απόγνωσης που συναντιέται την οργή. Τι πιο λογικό άλλωστε. Αν ο μισθός επαρκεί μόλις για το πρώτο 15ήμερο του μήνα, πώς να χαμογελάσεις; Πώς να είσαι συνειδητός όταν βιώνεις σε δυστοπικές συνθήκες, λες και είσαι πρωταγωνιστής σε video clip σκληρών τράπερς.

Η εμπιστοσύνη στους θεσμούς είναι ουσιαστικά ανύπαρκτη

Όταν μία κοπέλα δολοφονείται στην είσοδο αστυνομικού τμήματος και 104 νεκροί αποτιμώνται προς 40.000€ ανά καταδικασθέντα (χωρίς πραγματική έκτιση ποινής στη φυλακή), ποιον σεβασμό και ποια εμπιστοσύνη μπορούν να έχουν στους θεσμούς οι πολίτες; Τι κι αν τα παιδιά της ΔΙ.ΑΣ. ρισκάρουν τη ζωή τους κάθε μέρα και θαρραλέοι δικαστές προσπαθούν να απονείμουν δικαιοσύνη με ενάργεια. Έρχεται το “σάπιο μήλο” και “βρομίζει” όλον τον πάγκο…

Η πολιτική και οι πολιτικοί

Οι νέοι, σε αντίθεση με όσα πιστεύει η δική μου γενιά, παρακολουθούν την πολιτική και τους πολιτικούς. Τους παρακολουθούν όμως με απέχθεια. Τους παρακολουθούν για να τους αποδομήσουν εκ προοιμίου. Η γενιά των γονέων μας, μεγάλωσε με τα έδρανα της Βουλής να καταλαμβάνονται από προσωπικότητες όπως ο Παύλος Μπακογιάννης, ο Παναγιώτης Κανελλόπουλος, ο Λεωνίδας Κύρκος, ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο Ηλίας Ηλιού, ο Λουκής Ακρίτας κ.ά. Η σημερινή γενιά βλέπει τα έδρανα της Βουλής να καταλαμβάνονται από λάτρεις της ατάκας, της φωνασκίας και, συχνά, της βίας. “Εκεί που κρεμούσαν οι καπεταναίοι τα άρματα, κρεμούν οι γύφτοι τα νταούλια”, κατά την λαϊκή παροιμία…

Η χώρα των “ημετέρων”

Η γιαγιά μου έλεγε: “Θεό έχεις. Έχω. Χαμοθεό έχεις; Δεν έχω. Ε, δεν έχεις τίποτα”. “Χαμοθεός” είναι το κοινώς αποκαλούμενο “ρουσφέτι”, η απαιτούμενη “γνωριμία” για να προχωρήσεις. Οπότε, στη χώρα όπου απαιτείται “χαμοθεός” ακόμα και για να πραγματοποιηθεί μία νόμιμη συναλλαγή με το δημόσιο, ποιος θα παραμείνει να παλεύει ως πληβείος απέναντι στους προύχοντες;

Πολίτες απολίτιστοι

Τελευταίο (δεν επαρκεί ένα άρθρο για την ανάλυση του φαινομένου) και σημαντικότερο πρόβλημα της χώρας μας, είμαστε εμείς οι ίδιοι, οι πολίτες της. Όταν τα σκουπίδια έξω από τους κάδους είναι περισσότερα από αυτά που είναι μέσα σε αυτούς, το πρόβλημα δεν είναι το κράτος, αλλά αυτός που πετάει τα σκουπίδια του στο δημόσιο χώρο. Το κάπνισμα στους χώρους όπου απαγορεύεται δεν είναι πρόβλημα του κράτους, αλλά αυτού που καπνίζει εκεί όπου απαγορεύεται. Η επιλογή στην κάλπη, όχι των ικανοτέρων και ηθικότερων, αλλά των διάσημων και των λαϊκιστών δεν είναι πρόβλημα του κράτους, αλλά του πολίτη που ψηφίζει.

Συμπερασματικά, με τη μείωση των γεννήσεων, την αύξηση των θανάτων και τη μετανάστευση των νέων μας προς το εξωτερικό, η χώρα οδεύει προς την απόλυτη απαξίωση και το Έθνος προς την εξαφάνιση.

 Ιστορικά αυτό δεν είναι καινοφανές, έθνη και έθνη έχουν εξαφανιστεί στην πάροδο των αιώνων. Πιθανώς λοιπόν να έφτασε η ώρα και του δικού μας. Το κακό είναι ότι αυτή η εξαφάνιση δεν θα συντελεστεί εξαιτίας ενός εξωτερικού εχθρού, ο οποίος θα μας αφανίσει ή κατακτήσει, αλλά λόγω των επιλογών των πολιτών και των πολιτικών, διαχρονικά από το 1832 έως και σήμερα. 

“Τρώμε τις σάρκες μας” και νομίζουμε ότι γευματίζουμε σε γκουρμέ εστιατόριο…

πηγή


Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.