Γερμανία, ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία εγκρίνουν ανεξέλεγκτα ουκρανικά πλήγματα στη Ρωσία. «Περιορισμοί, τέλος».

<img height="360" src="https://www.bankingnews.gr/media/k2/items/cache/53643774b904b241f45df071976ad38f_XL.jpg" width="694" /><br /><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Γερμανία, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία επιτρέπουν πλέον στην Ουκρανία να πλήττει στρατηγικούς στόχους βαθιά εντός της ρωσικής επικράτειας με ΝΑΤΟϊκά όπλα μεγάλης εμβέλειας.</span></h3>Σε μια κίνηση που ισοδυναμεί με επίσημη εμπλοκή στον πόλεμο κατά της Ρωσίας, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία, η Βρετανία και η Γαλλία αποφάσισαν να πετάξουν το προσωπείο της «στήριξης» και να περάσουν στην ανοιχτή κλιμάκωση: επιτρέπουν πλέον στην Ουκρανία να πλήττει στρατηγικούς στόχους βαθιά εντός της ρωσικής επικράτειας με ΝΑΤΟϊκά όπλα μεγάλης εμβέλειας.<br />Η απόφαση αυτή σηματοδοτεί το τέλος των προσχημάτων και την αρχή της τελευταίας και πιο επικίνδυνης φάσης του πολέμου – εκείνης της άμεσης σύγκρουσης Ρωσίας-ΝΑΤΟ.<br /><br />«Η Ουκρανία μπορεί τώρα να πλήξει βαθιά μέσα στα ρωσικά εδάφη»<br /><br />Ειδικότερα, με αυτή την αιφνίδια κίνηση πρόκλησης προς τη Ρωσία και στήριξης προς το Κίεβο, η Γερμανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Βρετανία και η Γαλλία ήραν επισήμως όλους τους περιορισμούς στη χρήση των όπλων που έχουν προμηθεύσει στην Ουκρανία για χτυπήματα εντός της Ρωσίας, όπως δήλωσε στις 26 Μαΐου ο Γερμανός καγκελάριος Friedrich Merz.<br />«Δεν υπάρχουν πλέον περιορισμοί εμβέλειας στα όπλα που παραδίδουμε στην Ουκρανία — ούτε από τη Βρετανία, ούτε από τη Γαλλία, ούτε από εμάς, ούτε από τους Αμερικανούς», ανέφερε ο Merz.<br />«Αυτό σημαίνει ότι η Ουκρανία μπορεί πλέον να αμυνθεί, πλήττοντας ακόμη και στρατιωτικές θέσεις στο ρωσικό έδαφος. Μέχρι πρόσφατα, με ελάχιστες εξαιρέσεις, αυτό δεν επιτρεπόταν».<br />Η απόφαση αυτή σηματοδοτεί δραστική αλλαγή στάσης από πλευράς ΝΑΤΟ, ανοίγοντας τον δρόμο για επιθέσεις της Ουκρανίας βαθιά εντός της ρωσικής επικράτειας με χρήση πυραύλων μεγάλης εμβέλειας, όπως οι ATACMS, Storm Shadow/SCALP-EG και πιθανώς οι γερμανικοί Taurus.<br />Αν και Ηνωμένες Πολιτείες και Βρετανία είχαν ήδη επιτρέψει περιορισμένα πλήγματα σε ρωσικές παραμεθόριες περιοχές, η ολική άρση των περιορισμών δίνει στην Ουκρανία το πράσινο φως για να στοχεύσει στρατηγικούς στόχους πολύ πέρα από τις γραμμές του μετώπου.<br />Ο Merz υπογράμμισε ότι το επόμενο βήμα είναι η άμεση προμήθεια τέτοιων όπλων στην Ουκρανία:<br />«Τώρα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η Ουκρανία θα εξοπλιστεί με αυτά τα όπλα μεγάλης εμβέλειας», επεσήμανε χαρακτηριστικά ο Καγκελάριος.<br />Η δήλωση αφήνει να εννοηθεί πως η Γερμανία ενδέχεται τελικά να εγκρίνει τη μεταφορά των πυραύλων Taurus, θέμα που εκκρεμεί εδώ και πάνω από έναν χρόνο.<br />Αν εγκριθεί, η Ουκρανία θα μπορούσε να παραλάβει 100 έως 150 πυραύλους Taurus, ενισχύοντας αισθητά την ικανότητά της για μακρινά πλήγματα.<br /><br />Σφοδρή αντίδραση από τη Μόσχα: Το ΝΑΤΟ «ουσιαστικά βρίσκεται σε πόλεμο ενάντια στη Ρωσία»<br /><br />Το Κρεμλίνο έχει κατ’ επανάληψη προειδοποιήσει πως η άρση αυτών των περιορισμών ισοδυναμεί με άμεση εμπλοκή του ΝΑΤΟ στον πόλεμο.<br />Τον Νοέμβριο του 2023, ύστερα από χτυπήματα της Ουκρανίας σε ρωσικό έδαφος με πυραύλους ATACMS και Storm Shadow, ο Ρώσος πρόεδρος Vladimir Putin είχε δηλώσει πως η Μόσχα διατηρεί το δικαίωμα να ανταποδώσει, χτυπώντας στρατιωτικές εγκαταστάσεις εντός των χωρών που προμηθεύουν αυτά τα όπλα.<br />«Αν αυτοί θεωρούν θεμιτό να παρέχουν τέτοια όπλα για πλήγματα στο έδαφός μας, γιατί να μη θεωρούμε κι εμείς θεμιτό να κάνουμε το ίδιο;» είχε αναφέρει τότε ο Putin, προειδοποιώντας ότι κάθε τέτοια κλιμάκωση θα αντιμετωπιστεί με μια «αποφασιστική και συμμετρική απάντηση».<br />Η εφημερίδα New York Times είχε αποκαλύψει ότι η κυβέρνηση Biden είχε αθόρυβα επιτρέψει στην Ουκρανία τη χρήση πυραύλων ATACMS για πλήγματα στην περιοχή Kursk, επικαλούμενη λόγους «αυτοάμυνας».<br />Παράλληλα, ο πρώην επικεφαλής της ευρωπαϊκής διπλωματίας Josep Borrell είχε επιβεβαιώσει πως είχε εγκριθεί στην Ουκρανία να πλήττει έως και 300 χιλιόμετρα εντός ρωσικής επικράτειας.<br /><br />Η πρακτική σημασία της ανακοίνωσης<br /><br />Παρά τις δηλώσεις Merz, τίθεται ζήτημα κατά πόσο η ανακοίνωση αλλάζει ουσιαστικά τα δεδομένα επί του πραγματικού πεδίου των μαχών.<br />Η Ουκρανία έχει ήδη χρησιμοποιήσει, από τις αρχές του 2024, όπλα όπως HIMARS, Storm Shadow και glide bombs για πλήγματα εντός ρωσικού εδάφους.<br />Επιδρομές σε Belgorod, Kursk, Crimea και Luhansk , Donetsk είναι πλέον συχνές, με τις ρωσικές αντιαεροπορικές δυνάμεις να αναχαιτίζουν μεγάλο μέρος των επιθέσεων.<br />Η βασική διαφορά έγκειται στην επίσημη άρση των πολιτικών περιορισμών: πλέον η Ουκρανία μπορεί να χτυπά πιο βαθιά εντός της Ρωσίας χωρίς να φοβάται πολιτική αντίδραση από τους Δυτικούς συμμάχους.<br />Εφόσον παραδοθούν και οι Taurus, τότε η Ουκρανία θα αποκτήσει την ικανότητα να εξαπολύει χειρουργικά πλήγματα σε βάσεις, βιομηχανικές εγκαταστάσεις και κόμβους logistics στην καρδιά της Ρωσίας.<br />Η εξέλιξη αυτή σηματοδοτεί μια ιδιαίτερα επικίνδυνη φάση του πολέμου, όπου δυτικά όπλα θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για επιθέσεις στα στρατηγικά μετόπισθεν της Μόσχας.<br />Η Ρωσία έχει διαμηνύσει πως τέτοιες κινήσεις θα την οδηγήσουν σε επιθέσεις εναντίον κέντρων λήψης αποφάσεων στην Ουκρανία – με ενδεχόμενους στόχους ακόμη και δυτικούς συμβούλους ή επιτελικούς σταθμούς.<br />Με τη Γερμανία να στηρίζει πλέον ανοικτά επιθέσεις μεγάλης εμβέλειας, η δυναμική του πολέμου ενδέχεται να αλλάξει ριζικά.<br />Αν η Ουκρανία ξεκινήσει συστηματική προσβολή κρίσιμων ρωσικών υποδομών, πετρελαϊκών εγκαταστάσεων ή στρατηγικών στόχων, η αντίδραση της Μόσχας μπορεί να είναι ακόμα πιο σφοδρή – με μαζικούς βομβαρδισμούς σε ουκρανικές πόλεις.<br /><br /><a href="http://www.bankingnews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.

Γερμανία, ΗΠΑ, Βρετανία και Γαλλία εγκρίνουν ανεξέλεγκτα ουκρανικά πλήγματα στη Ρωσία. «Περιορισμοί, τέλος».

Γερμανία, ΗΠΑ, Μ. Βρετανία και Γαλλία επιτρέπουν πλέον στην Ουκρανία να πλήττει στρατηγικούς στόχους βαθιά εντός της ρωσικής επικράτειας με ...

Διαβάστε την συνέχεια

Κωδικός «Τίγρης» για στρατηγικές επενδύσεις.

<a href="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2025/05/modi.jpg"><img height="371" src="https://www.amynanet.gr/wp-content/uploads/2025/05/modi.jpg.pagespeed.ce.fu9R89SZ_9.jpg" width="697" /></a><br /><br />Του <b>ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ</b><br />Η γεωπολιτική δίνη την οποία έχει επιταχύνει από τις αρχές του χρόνου με τις πρωτοβουλίες του ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τραμπ αγγίζει και την Ελλάδα, καθώς ορισμένες επιλογές που μέχρι πρότινος δεν αντιμετωπίζονταν με την αίσθηση του επείγοντος έρχονται πλέον στο προσκήνιο.<br /><br />Οι σχεδιασμοί των ΗΠΑ, οι οποίοι αφορούν το σύνολο της Ευρώπης, και κατ’ επέκταση και την Ελλάδα, εστιάζονται στην άσκηση πιέσεων που θα οδηγήσουν στη μείωση του κινεζικού αποτυπώματος στις χώρες της Ε.Ε.<br /><br />Στην περίπτωση της Ελλάδας είχε καταστεί σαφές από καιρό ότι θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο να είναι το «κεφάλι του δράκου», δηλαδή η είσοδος των κινεζικών προϊόντων στην Ευρώπη μέσω του λιμανιού του Πειραιά, και ταυτόχρονα να διαδραματίζει τον ίδιο ρόλο για τον υποστηριζόμενο από τις ΗΠΑ Διάδρομο Ινδίας – Μέσης Ανατολής – Ευρώπης (IMEC).<br /><br />Γι’ αυτόν τον λόγο και έχουν έρθει στο προσκήνιο άλλα λιμάνια, κυρίως εκείνο της Θεσσαλονίκης, το οποίο δύναται να παρέχει αμεσότερη και ταχύτερη πρόσβαση στα Δυτικά Βαλκάνια και από εκεί στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη.<br /><br />Η Αθήνα την ίδια στιγμή επιχειρεί να διαμορφώσει στενότερες σχέσεις με το Νέο Δελχί, το οποίο αντιμετωπίζει την προοπτική αποτελεσματικότερης συνεργασίας με την Ελλάδα με ενδιαφέρον διμερές αλλά κατεξοχήν στρατηγικό. Πέρα από την εντελώς επιφανειακή συσχέτιση των δύο στρατηγικών αντιπάλων Ελλάδας και Ινδίας (δηλαδή της Τουρκίας και του Πακιστάν), το Νέο Δελχί αναζητάει τρόπους απόκτησης ερεισμάτων στη χώρα μας σε διάφορα επίπεδα.<br /><br />Στην αμυντική βιομηχανία<br /><br />Το πρώτο αφορά την επένδυση σε στρατηγικές βιομηχανίες, μεταξύ άλλων και στον αμυντικό τομέα. Η ινδική πλευρά έχει ήδη βολιδοσκοπήσει την Αθήνα και μεγάλες εταιρείες έχουν εκφράσει ενδιαφέρον να επενδύσουν τόσο στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ) όσο και στα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ).<br /><br />Το ινδικό ενδιαφέρον είναι εύλογο, καθώς η Ε.Ε. βρίσκεται σε διαδικασία επανεξοπλισμού, και η Αθήνα έχει ήδη προχωρήσει σε ανάλογες στρατηγικού περιεχομένου συνεργασίες με τρίτες χώρες, με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα το Ισραήλ (ανάπτυξη διεθνούς αεροπορικού κέντρου στην Καλαμάτα από την ELBIT και εξαγορά της Intracom Defence από την ΙΑΙ).<br /><br />Σε στρατιωτικό επίπεδο, πάντως, καταγράφεται με ενδιαφέρον η ολοένα και συχνότερη συνεργασία σε ασκήσεις, κάτι που μέχρι πριν από λίγα χρόνια θεωρούνταν αδιανόητο.<br /><br />Η ινδική πλευρά έχει, επίσης, αυξημένο ενδιαφέρον για τη δυνατότητα να αυξηθούν οι επισκέψεις Ινδών τουριστών στην Ελλάδα αλλά και στην Κυπριακή Δημοκρατία. Μάλιστα, στο κυπριακό έδαφος ήδη έχουν ανοίξει παραρτήματα ινδικές εταιρείες με σκοπό την απόκτηση ερεισμάτων και στην ευρωπαϊκή αγορά.<br /><br />Επιπλέον, σε επίπεδο ιδιωτικού τομέα καταγράφεται και η λειτουργία εδώ και εννέα μήνες του Επιχειρηματικού Συμβουλίου Ινδίας – Ελλάδας – Κύπρου (India – Greece – Cyprus Business Council – IGC), το οποίο πρακτικά βασίζεται σε ένα μνημόνιο κατανόησης που έχουν υπογράψει η Eurobank και το Ινδικό Εμπορικό Επιμελητήριο (Σεπτέμβριος 2024). Το ενδιαφέρον αυτής της υπόθεσης είναι ότι το Νέο Δελχί υποστηρίζει με αρκετή προσπάθεια αυτό το σχήμα.<br /><br />Επίσης, είναι γνωστό στο Νέο Δελχί το πρόβλημα έλλειψης εργατικού δυναμικού που υπάρχει σε διάφορους τομείς στην Ελλάδα και γίνονται ήδη αρκετές συζητήσεις για τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε –κάποια στιγμή– να υπογραφεί και να υλοποιηθεί μια τέτοια διμερής συμφωνία.<br /><br />Προς το παρόν δεν έχει σημειωθεί ιδιαίτερη πρόοδος, παρά το γεγονός ότι η Αθήνα έχει εκφράσει το ενδιαφέρον για μια τέτοια συμφωνία, αναδεικνύοντας μάλιστα και τους τομείς που απαιτούν ενίσχυση από εργατικό δυναμικό. Το μοντέλο, πάντως, που χρησιμοποιήθηκε για μια πολύ συγκεκριμένη συμφωνία εισαγωγής εποχικών εργατών γης από την Αίγυπτο στην Ελλάδα, παρότι παρέχει θεσμικές διασφαλίσεις, δεν έχει λειτουργήσει έως τώρα.<br /><br />Αλλωστε, η πολιτική σχέση ανάμεσα σε Αθήνα και Νέο Δελχί είναι άριστη, όπως έχει αποδειχθεί και από την ανταλλαγή επισκέψεων στις δύο πρωτεύουσες από τους πρωθυπουργούς, Κυριάκο Μητσοτάκη και Ναρέντρα Μόντι.<br /><br />Η αποστολή<br /><br />Η πολιτική σημασία που αποδίδει το Νέο Δελχί στη σχέση με την Αθήνα προκύπτει και από το γεγονός ότι εντός της εβδομάδας αναμένεται να φθάσει στην Ελλάδα διακομματική αντιπροσωπεία βουλευτών από την Ινδία.<br /><br />Πρόκειται για μια επίσκεψη η οποία εντάσσεται στο πλαίσιο πρωτοβουλίας του κ. Μόντι να εξηγηθεί καλύτερα στους εταίρους της Ινδίας το κίνητρο που οδήγησε στην επέμβαση των ινδικών ενόπλων δυνάμεων στο Τζαμού – Κασμίρ.<br /><br />Το Νέο Δελχί θέλει να γίνει απολύτως σαφές στους εταίρους της Ινδίας ότι η κινητοποίηση οφειλόταν στην ανάγκη να αντιμετωπιστεί η τρομοκρατία.<br /><br />Για τους Ινδούς η αντιτρομοκρατική δράση είναι εξαιρετικά σημαντική και το θέμα αυτό θα τεθεί και στις επαφές που θα πραγματοποιηθούν στην Αθήνα τις επόμενες ημέρες με Ελληνες κοινοβουλευτικούς και εκπροσώπους της κυβέρνησης. Με την ευκαιρία, η ελληνική πλευρά αναμένεται να επαναλάβει τη δέσμευση της Αθήνας στην ανάγκη η σχέση με την Ινδία να προχωρήσει και να αποκτήσει πιο ουσιαστικά χαρακτηριστικά.<br /><br />Η DFC στην Αθήνα<br /><br />Την ίδια στιγμή, το αμερικανικό κράτος προχωράει σε κινήσεις που θα εξασφαλίσουν τις επενδύσεις που έχει ήδη κάνει σε υποδομές στην Ελλάδα, ενώ εκφράζεται ενδιαφέρον και για νέες. Το προηγούμενο χρονικό διάστημα βρέθηκαν στην Ελλάδα αντιπρόσωποι του οργανισμού DFC (U.S. International Development Finance Corporation), του αναπτυξιακού χρηματοπιστωτικού οργανισμού των ΗΠΑ που ιδρύθηκε το 2019 με κύριο σκοπό την εξισορρόπηση και αντιμετώπιση της κινεζικής επιρροής, όπως αυτή απλωνόταν με όχημα τον εμπορικό διάδρομο Belt and Road.<br /><br />Η Ελλάδα είναι μόλις ένα από τα τρία κράτη-μέλη της Ε.Ε. (μαζί με τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία) που έχουν προσελκύσει το ενδιαφέρον του DFC, ο οποίος έχει –μεταξύ άλλων– επενδύσεις στα Δυτικά Βαλκάνια, στην Τουρκία και σε χώρες όπου υπάρχει παρουσία των Κινέζων, όπως στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία.<br /><br />Ηδη ο DFC έχει χρηματοδοτήσει με 125 εκατ. δολάρια την εξαγορά των Ναυπηγείων Ελευσίνας από την ΟΝΕΧ, ενώ έχει εκφράσει ενδιαφέρον και για άλλα έργα στην Ελλάδα.<br /><br />Οι Αμερικανοί ενδιαφέρονται να χρηματοδοτήσουν μέσω του DFC το λιμάνι του Βόλου, το οποίο θεωρείται σημαντικός κρίκος στην αλυσίδα ελέγχου κρίσιμων υποδομών στην Ελλάδα. Από το ενδιαφέρον του DFC δεν απουσιάζει και η κατασκευή του εμπορευματικού κέντρου στο Θριάσιο Πεδίο. Και στις δύο περιπτώσεις ο DFC φαίνεται να συνεργάζεται με την εταιρεία Goldair.<br /><br />Είναι ενδιαφέρον ότι ο DFC έχει εμπλακεί με κάποιο τρόπο και στο έργο της ηλεκτρικής διασύνδεσης Ελλάδας – Κύπρου (Great Sea Interconnector – GSI). Πέρυσι τον Μάιο (πριν, δηλαδή, από την κρίση του Ιουλίου που οδήγησε στην επ’ αόριστον αναβολή του έργου), ο DFC είχε υποβάλει επιστολή προθέσεων για συμμετοχή στην ηλεκτρική διασύνδεση.<br /><br />Στην πρόταση που είχε γίνει στον ΑΔΜΗΕ με τη συγκεκριμένη επιστολή προθέσεων, ο DFC εμφανιζόταν έτοιμος είτε για την παροχή χρηματοδότησης ή και συμμετοχή στο μετοχικό κεφάλαιο του GSI.<br /><br />Η ετοιμότητα των Αμερικανών να υποστηρίξουν το έργο μέσω του επίσημου οργανισμού χρηματοδότησης ήταν, άλλωστε, και ένας από τους πολλούς λόγους που είχαν οδηγήσει την Αθήνα στη βεβαιότητα ότι η ηλεκτρική διασύνδεση θα προχωρήσει, δίχως ουσιαστική αντίδραση από την Αγκυρα.<br /><br />Ο DFC συνεργάζεται και με τον ελληνικό τραπεζικό τομέα, με σκοπό την παροχή δανείων σε μικρομεσαίες επιχειρήσεις του αγροτικού τομέα της Ουκρανίας. Ενώ συμμετέχει και στο επενδυτικό ταμείο της Πρωτοβουλίας των Τριών Θαλασσών (Three Seas Initiative), στην οποία η Ελλάδα έχει ενταχθεί τον τελευταίο ενάμιση χρόνο με σκοπό τη δημιουργία εμπορικών δικτύων και οικονομικής συνεργασίας με χώρες της Κεντρικής και Ανατολικής Ευρώπης.<br /><br />Το «σήμα» για το προξενείο<br /><br />Οι προοπτικές των ινδικών και των αμερικανικών επενδυτικών σχεδίων εξαρτώνται και από την ετοιμότητα και τη βούληση της Ελλάδας να καταφέρει να προτάξει τη δική της πλευρά, όποια συμφωνία προκύψει. Παράλληλα, όμως, εξαρτώνται σημαντικά και από τα σήματα που φθάνουν από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού.<br /><br />Ενα τέτοιο παράδειγμα είναι το ενδεχόμενο διακοπής της λειτουργίας του γενικού προξενείου των ΗΠΑ στη Θεσσαλονίκη, όπως αυτό ήρθε στην επιφάνεια πριν από λίγες ημέρες, κατά τη συνεδρίαση της Επιτροπής Εξωτερικών Υποθέσεων της Γερουσίας από την πλευρά των Δημοκρατικών.<br /><br />Το γενικό προξενείο βρίσκεται σε μια λίστα διπλωματικών αποστολών που μπορεί να κλείσουν, στην προσπάθεια του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να μειώσει και από τη δική του πλευρά το –κατά γενική ομολογία υπέρογκο– κόστος λειτουργίας του αμερικανικού κρατικού μηχανισμού.<br /><br />Βεβαίως, μια τέτοια προοπτική γεννά ερωτήματα, καθώς την ίδια στιγμή, στο πλαίσιο και του στρατηγικού ανταγωνισμού με την Κίνα, η Ουάσιγκτον εμφανίζεται αποφασισμένη να μην επιτρέψει την περαιτέρω επέκταση και διείσδυση του Πεκίνου σε κρίσιμες υποδομές.<div><br /></div><div><a href="https://www.kathimerini.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Κωδικός «Τίγρης» για στρατηγικές επενδύσεις.

Του ΒΑΣΙΛΗ ΝΕΔΟΥ Η γεωπολιτική δίνη την οποία έχει επιταχύνει από τις αρχές του χρόνου με τις πρωτοβουλίες του ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ντόναλντ Τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Τί διδάσκει για το σήμερα η ελληνοτουρκική κρίση του 1987.

<img height="380" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2025/05/andreas-papandreou-sismik-tourkia-ellinotourkiki-krisi-SLpress-825x490.jpg" width="701" /><div><br /></div><div><b>ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ</b><br />Το τουρκικό “casus belli” ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα έπειτα από την πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού να συνδέσει την άρση του με την συνεργασία ΕΕ-Τουρκίας για την Ευρωπαϊκή Άμυνα, συνεργασία που επιθυμούν αρκετές χώρες της Ένωσης. Οι απαρχές του “casus belli” βρίσκονται στην απόφαση της τουρκικής Εθνοσυνέλευσης (8 Ιουνίου του 1995) να εξουσιοδοτήσει την Άγκυρα να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα εναντίον της Ελλάδας, περιλαμβανομένων και των στρατιωτικών, σε περίπτωση που η τελευταία επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) από τα έξι στα 12 ναυτικά μίλια.<br /><br />Το “casus belli” αποτέλεσε ένα νέο επεισόδιο στο χρονικό της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης για το νομικό καθεστώς του Αιγαίου, που ξεκίνησε επισήμως από το 1973. Είναι το έτος κατά το οποίο η Τουρκία πρόβαλε για πρώτη φορά, κατά τρόπο άμεσο, τις διεκδικήσεις της στο Αιγαίο. Ακολούθησαν τα δύο επεισόδια-ορόσημα για την ελληνοτουρκική αντιπαράθεση των νεότερων χρόνων, η κρίση του 1976 και η κρίση του 1987.<br /><br />Μάλιστα, η κρίση τον Μάρτιο του 1987 έχει καταγραφεί στο υποσυνείδητο του ελληνικού λαού ως μια επιτυχημένη αντιμετώπιση της τουρκικής επεκτατικότητας και των διεκδικήσεών της στο Αιγαίο. Μάλιστα, ο χειρισμός αυτής της κρίσεως και ειδικά η αποφασιστικότητα της ελληνικής κυβερνήσεως, συχνά αντιπαραβάλλεται με τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν εννέα χρόνια αργότερα, στην κρίση των Ιμίων.<br /><br />Στο στρατιωτικό επίπεδο θα πρέπει να αναγνωρίσουμε ότι σε αμφότερες τις περιπτώσεις υπήρξε μια ευρεία κινητοποίηση των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας. Μάλιστα τα στελέχη διακατέχονταν από την αίσθηση του αναπόφευκτου της σύγκρουσης, που συνοδεύονταν με την προσμονή της εξιλέωσης έναντι της τραγικής κατάληξης των γεγονότων του 1974. Φυσικά, αυτό το συναίσθημα δεν προδίκαζε και την εξέλιξη της σύγκρουσης ούτε το 1987, ούτε το 1996.<br /><br />Οι τεραστίων διαστάσεων κινητοποιήσεις απεκάλυψαν, όπως ήταν φυσικό, αδυναμίες και αστοχίες και στις δύο πλευρές. Αποκάλυψαν όμως και τα τεράστια αποθέματα σθένους και αποφασιστικότητας των Ελληνοπαίδων. Ταυτόχρονα αποδείχθηκε περίτρανα ότι η ετοιμότητα και αποτελεσματικότητα της κάθε στρατιωτικής μονάδος ήταν ευθέως ανάλογης της επιμονής της Διοίκησής της σε ρεαλιστική και επίμονη εκπαίδευση, πολύ πριν την εκδήλωση της κρίσης, με βάση την αποστολή της.<br /><br />Αναμφίβολα, η χαμηλή επάνδρωση στην ειρηνική περίοδο περιόριζε αντικειμενικά τις δυνατότητες ρεαλιστικής εκπαίδευσης. Οπωσδήποτε η διαθεσιμότητα ή έλλειψη συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων ή δυνατοτήτων αποδείχθηκε καίρια με αποτέλεσμα να δρομολογηθούν αργότερα (“κατόπιν εορτής” ως συνήθως) διαδικασίες προμήθειας. Από πλευράς σχεδίων αποδείχθηκαν για άλλη μια φορά οι ιδιαιτερότητες του επιχειρησιακού περιβάλλοντος Αιγαίου-Θράκης, αλλά και η γεωγραφική απομόνωση της Μεγαλονήσου με το τεράστιο πλεονέκτημα του εισβολέα.<br /><br />Θα μπορούσαμε να αναφέρουμε ότι στο στρατιωτικό τομέα εξήχθησαν τα δέοντα συμπεράσματα, ενώ διορθωτικές ενέργειες ελήφθησαν με μεγαλύτερη ή μικρότερη επιτυχία. Δεν θα πρέπει να παραγνωρίζουμε όμως την ταχύτατη εξέλιξη των μορφών του πολέμου και τους κινδύνους της προσήλωσης σε συμπεράσματα που εξήχθησαν υπό άλλες συνθήκες, γεγονός που αποδείχτηκε καταστροφικό για πολλούς αξιόμαχους στρατούς.</div><div><br />Τα διδάγματα από την κρίση του 1987<br /><br />Ενδεχομένως μάλιστα και οι δικές μας Ένοπλες Δυνάμεις, ενστερνιζόμενες τα διδάγματα του 1987, να μην είχαν προετοιμαστεί κατάλληλα για την αντιμετώπιση των τουρκικών προκλήσεων του 1996. Αμφότερες οι κρίσεις, 1987 και 1996, είναι υπό διερεύνηση και πολύτιμα στοιχεία και αρχεία, ελληνικά και ξένα, δεν έχουν ακόμη δημοσιοποιηθεί για ευνόητους λόγους. Όπως συνήθως και στις δύο πλευρές του Αιγαίου υπήρξαν προσπάθειες πολιτικής εκμετάλλευσης των γεγονότων με υπερβολές και κατηγορίες. Προφανώς, πίσω και από τις δύο κρίσεις βρίσκονταν η άρνηση της Τουρκίας να αποδεχτεί και συνάμα να παρεμποδίσει την επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων.<br /><br />Το 1987 και σε ένα κλίμα μη ύπαρξης επαφών των δύο πλευρών, η Άγκυρα θεώρησε ότι οι χειρισμοί της ελληνικής κυβερνήσεως για τον έλεγχο της καναδικής εταιρείας “Denison” που εκμεταλλεύονταν το κοίτασμα του Πρίνου, αποσκοπούσαν στη διενέργεια ερευνών πέρα των έξι ναυτικών μιλίων. Απεναντίας, οι ελληνικοί χειρισμοί αποσκοπούσαν ακριβώς στο αντίθετο, δηλαδή την παρεμπόδιση της εταιρείας να ασκήσει τα συμβατικά της δικαιώματα, επεκτείνοντας τις έρευνες της σε ελπιδοφόρες περιοχές (θέση Μπάμπουρας).<br /><br />Η αντιπαράθεση γρήγορα κλιμακώθηκε με εκατέρωθεν δηλώσεις, αλλά και τουρκικές απειλές περί εκτέλεσης ερευνών στην ελληνική υφαλοκρηπίδα (μη αναγνωριζόμενη από την Τουρκία). Η σύγκρουση αποτράπηκε όταν η Άγκυρα πείστηκε από το συνδυασμό αποφασιστικότητας για περαιτέρω κλιμάκωση της Αθήνας, αλλά και των διαβεβαιώσεων που της δόθηκαν ότι δεν υπήρχε πρόθεση επέκτασης των χωρικών υδάτων και διεξαγωγής ερευνών πέραν των έξι ναυτικών μιλίων.<br /><br />Η διαβεβαίωση αυτή επισημοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο και επισήμως στις συναντήσεις των δύο πρωθυπουργών, Ανδρέα Παπανδρέου και Τουργούτ Οζάλ που ακολούθησαν. Βέβαια, το 1987 δεν είχε ακόμη τεθεί σε εφαρμογή η συνομολογηθείσα το 1982 Συνθήκη για το Δίκαιο της Θάλασσας που καθιστούσε αναφαίρετο δικαίωμα του κάθε κράτους την επέκταση στα 12 ναυτικά μίλια των χωρικών υδάτων καίτοι ήδη αποτελούσε συνήθη πρακτική πολλών κρατών.<br /><br />Η Συνθήκη τέθηκε σε εφαρμογή το 1994 και η τουρκική Εθνοσυνέλευση τον Ιούνιο του 1995, όπως προαναφέραμε, εξουσιόδοτησε την κυβέρνηση να προβεί σε όλες εκείνες τις ενέργειες, συμπεριλαμβανομένων και στρατιωτικών, σε περίπτωση που η Ελλάδα επεξέτεινε τα χωρικά της ύδατα. Τους επόμενους μήνες οδηγηθήκαμε στην κρίση των Ιμίων, η αποκλιμάκωση της οποίας συντελέστηκε υπό αρνητικές περιστάσεις για τη χώρα μας. Έκτοτε άρχισαν να εντείνονται οι τουρκικές αναφορές για “γκρίζες ζώνες“, ενώ η απειλή χρήσης βίας, “casus belli” εκ μέρους της Άγκυρας, κατέχει μέχρι και σήμερα περίοπτη θέση στην τουρκική αναθεωρητική στρατηγική.</div><div><br />Επίκαιρος πάντα ο Clausewitz<br /><br />Αξιολογώντας τις δύο κρίσεις και ανεξαρτήτως της αφορμής εκάστης, συμπεραίνουμε ότι βασικός στόχος της Άγκυρας ήταν η παρεμπόδιση της επέκτασης του εύρους των ελληνικών χωρικών υδάτων. Πιθανολογείται ότι τον Μάρτιο του 1987, η Άγκυρα δεν θα δίσταζε να προχωρήσει σε προκλητικές ενέργειες που θα επέφεραν μια στρατιωτική σύγκρουση, μικρής ή μεγάλης κλίμακας, σε περίπτωση που η Ελλάδα δεν έδινε σημάδια μη διενέργειας ερευνών πέραν των έξι ναυτικών μιλίων.<br /><br />Εκ των υστέρων διαπιστώνεται ότι η πετυχημένη στρατιωτική κινητοποίηση τότε δεν μπόρεσε να μετουσιωθεί σε αντίστοιχα θετικά κέρδη στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων και η χώρα μας αποδέχθηκε τον εγκλωβισμό της στα έξι ναυτικά μίλια, χωρίς να επιτευχθεί αξιόλογο αποτέλεσμα πέραν της ομιχλώδους κατάστασης του αμφιλεγόμενου “μη πόλεμος”. Δεν είναι η πρώτη φορά που πετυχημένες κινήσεις στο θέατρο επιχειρήσεων δεν μπορούν να μεταφραστούν σε αντίστοιχες επιτυχίες στο διπλωματικό-πολιτικό επίπεδο.<br /><br />Καθώς αναμφίβολα ο πόλεμος αποτελεί συνέχιση της πολιτικής με άλλα μέσα (Clausewitz) είναι αναγκαία η σύμπλευση πολιτικών στόχων με τα διαθέσιμα στρατιωτικά μέσα και ικανότητες. Κατά συνέπεια αν πράγματι επιθυμούμε την “εν καιρώ” ενάσκηση του αναφαίρετου δικαιώματος μας της επέκτασης των χωρικών υδάτων, πρέπει αναλογιζόμενοι τις συνέπειες να προχωρήσουμε σε σοβαρές προετοιμασίες και ορθά χρονικά επιλογές, αναλαμβάνοντας το σχετικό ρίσκο και έχοντας πάντα εναλλακτικές λύσεις απεμπλοκής.<br /><br />Ως τότε θα πρέπει να διδασκόμαστε από τα συμπεράσματα του παρελθόντος αντιλαμβανόμενοι τις διαφοροποιήσεις που επέρχονται στο διεθνές περιβάλλον και στις μορφές διεξαγωγής του πολέμου και προχωρώντας σε αναγκαίες διορθωτικές ενέργειες. Ταυτόχρονα, παρόμοιες επετείους θα πρέπει ονομαστικά να μνημονεύουμε τους ηρωικούς νεκρούς μας που έπεσαν στην εκτέλεση του καθήκοντος στις δεκαετίες του ακήρυκτου πολέμου, χωρίς ποτέ για τους περισσότερους να υπάρξει ειδική αναφορά. Και δυστυχώς είναι πολλοί και αρκετοί εξ’ αυτών μάλιστα αδικαιολόγητα ανώνυμοι…</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Τί διδάσκει για το σήμερα η ελληνοτουρκική κρίση του 1987.

ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ ΙΠΠΟΚΡΑΤΗΣ Το τουρκικό “casus belli” ήρθε και πάλι στην επικαιρότητα έπειτα από την πρόταση του Έλληνα πρωθυπουργού να συνδέσει τ...

Διαβάστε την συνέχεια

Παλαιστίνη: Από τον αραβικό εθνικισμό στο πολιτικό Ισλάμ.

<img height="385" src="https://slpress.gr/wp-content/uploads/2025/05/bombardismos-lorida-gazas-palestini-hamas-israel-plo-SLpress--825x600.jpg" width="703" /><br /><br /><b>ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ</b><br />Η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ και ο πόλεμος στη Γάζα που ακολούθησε, επανέφεραν το ισλαμιστικό κίνημα στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας. Έχοντας περάσει πολύς καιρός από την έναρξη του νέου πολέμου, η διεθνής καταδίκη γιγαντώνεται έναντι του Ισραήλ, λόγω του τεράστιου αριθμού θυμάτων –κατά κανόνα αμάχων– από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς. Η δε Χαμάς, παρά τις βαρύτατες απώλειές της και την εξόντωση της ηγεσίας της, ακόμα αντέχει.<br /><br />Eίναι χαρακτηριστικό πως εισηγήτρια της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης (ΚΚΣΕ, PACE), χαρακτηρίζει πλέον τις ισραηλινές πολεμικές επιχειρήσεις «γενοκτονία», ενώ το ρήγμα στις σχέσεις του Ισραήλ ακόμα και με χώρες της ΕΕ (Γαλλία, Βρετανία, Βέλγιο και Ισπανία) διευρύνεται. Οι σφοδροί μαζικοί βομβαρδισμοί και ο ασφυκτικός αποκλεισμός της Γάζας από το Ισραήλ οδηγεί εκατοντάδες χιλιάδες Παλαιστινίους στα όρια της λιμοκτονίας, αφού οι Ισραηλινοί εμποδίζουν τη διανομή ανθρωπιστικής βοήθειας, χωρίς να έχουν καταφέρει να εξουδετερώσουν ολοκληρωτικά τη Χαμάς, η οποία εξακολουθεί να πολεμά και να κρατά ακόμα δεκάδες ομήρους.<br /><br />Για δεκαετίες οι Παλαιστίνιοι ήταν ταυτισμένοι με την PLO (Οργάνωση για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης). Όμως, η πολιτική παρακμή της επί των ημερών του προέδρου της Παλαιστινιακής Αρχής Μαχμούτ Αμπάς –ως αποτέλεσμα της υποχωρητικής στάσης έναντι του Ισραήλ, αλλά και της εκτεταμένης διαφθοράς– άνοιξε τον δρόμο για την ανάδυση της Χαμάς. Όπως είναι γνωστό, η Χαμάς κέρδισε τις ελεύθερες εκλογές στις παλαιστινιακές περιοχές (2006) αλλά μετά από εμφύλιες συγκρούσεις, η εξουσία της περιορίστηκε στη Λωρίδα της Γάζας.<br /><br />Η ανάδυση της Χαμάς μπορεί να έχει τις αιτίες της στον παλαιστινιακό χώρο, αλλά εγγράφεται σ’ ένα ευρύτερο πλαίσιο. Είναι χρήσιμο, λοιπόν, να πάμε πίσω στο χρόνο. Στα αραβικά κράτη που προέκυψαν από τη διάλυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και από την κατάλυση της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας, η έννοια της εθνικής ταυτότητας ήταν ανύπαρκτη. Στη συνείδηση των ανθρώπων κυριαρχούσαν δύο βασικές ταυτότητες: Η πρώτη ήταν η παραδοσιακή στενή ταυτότητα της φυλής. Η δεύτερη ήταν η ταυτότητα του μουσουλμάνου.<br /><br />Για το Ισλάμ δεν υπάρχει έθνος. Οι άνθρωποι ταξινομούνται σε πιστούς και απίστους. Η πίστη είναι το μοναδικό κριτήριο για να ανήκει κάποιος στην κοινότητα των μουσουλμάνων (Ούμα), η οποία είναι αντιληπτή από τους ίδιους τους μουσουλμάνους σαν ένα είδος υπερεθνικού “έθνους”. Ας σημειωθεί ότι το Ισλάμ δεν είναι μόνο θρησκευτικό δόγμα. Είναι και σύστημα δικαίου και τρόπος ζωής. Τόσο η φυλετική όσο και η ισλαμική ταυτότητα ουσιαστικά αντιστρατεύονταν τη δημιουργία και κυρίως την εδραίωση εθνικής ταυτότητας στις αραβικές χώρες. Με την αποαποικιοποίηση και τη δημιουργία των αραβικών κρατών η ιδιότητα Αιγύπτιος, Ιρακινός, Σύρος, κλπ, ήταν κυρίως μία νομική ιδιότητα, η οποία επικάλυψε τις δύο προαναφερθείσες παραδοσιακές ταυτότητες, χωρίς, όμως, να τις εξαφανίσει.<div><br />Ο αραβικός εθνικισμός<br /><br />Τα πράγματα φάνηκαν να αλλάζουν όταν κυριάρχησε το μεταπολεμικό κύμα του αραβικού εθνικισμού, το οποίο αναπτύχθηκε σε αντίθεση με την αποικιοκρατία και την εξάρτηση από τις δυτικές μεγάλες δυνάμεις, όπως επίσης και σε διακριτική αντίθεση με τη φυλετική και την ισλαμική ταυτότητα. Αυτό το κύμα, που άσκησε καθοριστική επιρροή στους στρατιωτικούς και στην τοπική διανόηση, γέννησε τα νασερικού τύπου καθεστώτα. Στην Αίγυπτο ο Νάσερ. Στο Ιράκ και στη Συρία το κόμμα Μπάαθ. Στην Αλγερία το αριστερόστροφο εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα, το οποίο ηγήθηκε της επανάστασης εναντίον των Γάλλων αποικιοκρατών. Στη Λιβύη ο Καντάφι.<br /><br />Κοινός παρονομαστής όλων αυτών των καθεστώτων ήταν ο νεωτερικός-κοσμικός χαρακτήρας τους και η συνακόλουθη προσπάθειά τους να μετατρέψουν τις –σχεδιασμένες από τους αποικιοκράτες– τεχνητές χώρες σε εθνικά κράτη. Ο σταδιακός εκφυλισμός αυτών των καθεστώτων, η εγγενής τάση τους προς τον αυταρχισμό, η διολίσθησή τους στη διαφθορά και η –από ένα χρονικό σημείο και πέρα– εξόφθαλμη ανικανότητά τους να επιλύσουν χρόνια προβλήματα ανάπτυξης και κοινωνικής δικαιοσύνης, επέτρεψαν την παλινδρόμηση ειδικά των πληβειακών στρωμάτων προς το πολιτικό Ισλάμ.<br /><br />Τα φονταμενταλιστικά ισλαμικά κινήματα, όπως η Μουσουλμανική Αδελφότητα και οι παραφυάδες της, βρήκαν νέα ακροατήρια. Λόγω της σκληρής καταστολής, αυτά τα κινήματα δεν κατάφεραν να ανατρέψουν τα αυταρχικά κοσμικά καθεστώτα, αλλά υπέσκαψαν τη βάση στήριξής τους. Μόνη εξαίρεση η Ισλαμική Επανάσταση με ηγέτη τον Αγιατολάχ Χομεϊνί στο μη αραβικό σιιτικό Ιράν (1979). Ας σημειωθεί ότι το Ιράν είναι η μοναδική χώρα στην περιοχή που –κυρίως λόγω ιστορίας– χαρακτηρίζεται από υψηλό βαθμό εθνικής συνοχής.<br /><br />Η δυναμική ρεβάνς της ισλαμικής ταυτότητας είχε ως αναπόφευκτο αποτέλεσμα και την αναζωπύρωση της αντίθεσης σουνιτών-σιιτών, η οποία, την περίοδο που κυριαρχούσε το κύμα του αραβικού εθνικισμού, είχε επικαλυφθεί και αμβλυνθεί. Αυτό είχε συγκεκριμένες συνέπειες. Ο Σαντάμ Χουσεΐν αναρριχήθηκε στην εξουσία στο –κατά πλειονότητα σιιτικό– Ιράκ όχι με την ιδιότητα του σουνίτη, αλλά ως ανώτατο στέλεχος του κυβερνώντος κοσμικού κόμματος Μπάαθ. Το ίδιο ισχύει και για τον αλαουίτη (συγγενική εκδοχή των σιιτών) πατέρα Άσαντ στην –κατά πλειονότητα (70%) σουνιτική– Συρία.<br />Το πολιτικό Ισλάμ στο προσκήνιο<br /><br />Όταν, όμως, το κύμα του αραβικού εθνικισμού υποχώρησε, επανήλθαν σε πρώτο πλάνο οι παραδοσιακές ταυτότητες. Όταν η εξουσία έπαψε να στηρίζεται σε ενοποιητική ιδεολογική βάση, το καθεστώς του Σαντάμ Χουσεΐν βρέθηκε να στηρίζεται κοινωνικά στη σουνιτική μειονότητα και στους πραιτοριανούς του. Το ίδιο ίσχυε και για το καθεστώς Άσαντ που υποστηρίχθηκε και από τους χριστιανούς, οι οποίο το ανέχονταν λόγω του κοσμικού χαρακτήρα του. Ένα μεγάλο ποσοστό των αξιωματούχων και του πατρός και του υιού Μπασάρ Αλ Άσαντ προέρχονταν από τη βορειοδυτική Συρία, όπου κατά κανόνα κατοικούν Αλαουίτες, οι οποίοι αναγκάστηκαν να πάρουν τα όπλα κατά του νέου ισλαμικού καθεστώτος.<br /><br />Στον χώρο των Παλαιστινίων, η κοσμική και αριστερόστροφη ιδεολογία ήταν ενταγμένη στο πλαίσιο των εθνικοαπελευθερωτικών κινημάτων του Τρίτου Κόσμου. Η αποτυχία της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης να κάμψει την αντίδραση του Ισραήλ και να ιδρύσει παλαιστινιακό κράτος την έθεσε –όπως προανέφερα– σε τροχιά πολιτικής παρακμής. Όπως συνέβη και αλλού στον Αραβικό Κόσμο, το κενό κάλυψε το πολιτικό Ισλάμ. Η Χαμάς είναι ιδεολογικά η παλαιστινιακή εκδοχή των Αδελφών Μουσουλμάνων, αν και το εθνικοαπελευθερωτικό στοιχείο καθόρισε αναπόφευκτα την πολιτική της. Είναι αυτό ακριβώς που την καθιστά διφυή.<br /><br />Ως εξ αυτού, η Χαμάς δεν απευθύνεται μόνο στους Άραβες, απευθύνεται στους απανταχού μουσουλμάνους, προωθώντας το Παλαιστινιακό όχι ως στενά εθνικοαπελευθερωτικό πρόβλημα, αλλά και εντάσσοντάς το στην παραδοσιακή αντίθεση Δύσης-Ισλάμ με σκοπό να του προσδώσει ευρύτερη ιδεολογική και γεωπολιτική διάσταση. Οι επιδιώξεις της επιτεύχθηκαν μερικώς. Εκτιμάται ότι κύρια επιδίωξη της ήταν να αποτρέψει την συμφωνία εξομάλυνσης μεταξύ Ισραήλ και Σαουδικής Αραβίας (Συμφωνίες του Αβραάμ), που πριν από την επίθεση του Οκτωβρίου ήταν πολύ κοντά στο να υπογραφεί. Όμως, η συμφωνία αυτή δεν έχει φύγει ολοκληρωτικά από το προσκήνιο, όπως έδειξαν οι σχετικές δηλώσεις Τραμπ κατά την περιοδεία του στον Κόλπο.<br /><br />Πάντως, αν κάτι έχει αλλάξει από την επίθεση του Οκτωβρίου, αυτό είναι η στάση της διεθνούς κοινότητας. Το αρχικό ισχυρότατο κύμα συμπάθειας και αλληλεγγύης στο Ισραήλ, που είχε προκαλέσει η αιματηρή επίθεση της Χαμάς, έχει πλέον μεταστραφεί. Κι αυτό επειδή στη ζυγαριά από τη μία υπάρχουν οι 1300-1400 αθώοι Ισραηλινοί κι από την άλλη εκατονταπλάσιοι νεκροί αθώοι Παλαιστίνιοι, ακόμα κι αν αφαιρέσουμε από τη ζυγαριά το απίστευτο δράμα των δύο εκατομμυρίων που Παλαιστινίων που είναι ακόμα ζωντανοί, χωρίς τα απολύτως στοιχειώδη για να επιβιώσουν.<br /><br />Στη Γάζα συντελείται μία επιχείρηση εθνοκάθαρσης από το Ισραήλ. Ο Νετανιάχου το δηλώνει πλέον δημοσίως. Το δίλημμα που το Ισραήλ θέτει με τις πράξεις του στους Παλαιστινίους είναι: ή θα φύγετε οριστικά ή θα πεθάνετε. από τους μαζικούς βομβαρδισμούς, από την πείνα και τις αρρώστιες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και ο Τραμπ πήρε μία κάποια απόσταση από το Νετανιάχου. Ο Τραμπ θέλει να κάνει τη Γάζα “Ριβιέρα”, αλλά και με Παλαιστίνιους, ενώ ο Νετανιάχου χωρίς!<br /><br />Πλέον, η κυβέρνηση Νετανιάχου και οι ακραίοι εθνικιστές της κυβέρνησής του θεωρούν ότι η Χαμάς είναι ο ιδανικός εχθρός, όχι απλώς για να αποτραπεί η δημιουργία παλαιστινιακού κράτους, αλλά και για να επιλυθεί το Παλαιστινιακό μέσω εθνοκάθαρσης, με τον μαζικό εξοβελισμό Παλαιστινίων από τις πατρογονικές τους εστίες. Την ίδια στιγμή, μία σειρά χωρών, μεταξύ των οποίων η Γαλλία, εμφανίζονται διατεθειμένες να αναγνωρίσουν Παλαιστινιακό Κράτος, ως μία μορφή πίεσης στο Ισραήλ. Το που θα οδηγήσει τελικά αυτός ο πόλεμος, θα το δούμε το επόμενο διάστημα…</div><div><br /></div><div><a href="https://slpress.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Παλαιστίνη: Από τον αραβικό εθνικισμό στο πολιτικό Ισλάμ.

ΛΥΓΕΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ Η επίθεση της Χαμάς στο Ισραήλ και ο πόλεμος στη Γάζα που ακολούθησε, επανέφεραν το ισλαμιστικό κίνημα στην πρώτη γραμμή της...

Διαβάστε την συνέχεια

Ο Ερντογάν ζήτησε από τον Αλ Σάρα να τελειώσει το θέμα των Κούρδων της Συρίας, και το YPG να παραδώσει τα όπλα.

<img src="https://directus.gr/wp-content/uploads/2025/05/TRUMP-ERDOGAN-WHITE-HOUSE-2.jpg" /><br /><br />Η απόφαση των ΗΠΑ να ανακοινώσουν νωρίς το Σάββατο την άρση των κυρώσεων κατά της Συρίας ήταν πιθανότατα η αιτία για την επίσκεψη έκπληξη του ντε φάκτο προέδρου της Συρίας, στην Κωνσταντινούπολη, λίγες ώρες μετά την ανακοίνωση των Αμερικανών.<br /><br />Ο Τούρκος πρόεδρος υποδέχτηκε τον Αχμέντ Αλ Σάρα το απόγευμα με επίσημη τελετή στο γραφείο του στο Ντολμαμπαχτσέ. Η συνάντηση κεκλεισμένων των θυρών κράτησε περίπου δυόμιση ώρες. Σε αυτή συμμετείχαν οι Τούρκοι υπουργοί Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας, ο επικεφαλής της MΙT, ο Πρόεδρος της Αμυντικής Βιομηχανίας, και από πλευράς Συρίας, ο υπουργός Εξωτερικών και άλλοι αξιωματούχοι.<br /><br />Ο Ταγίπ Ερντογάν φάνηκε ευχαριστημένος, είπε ότι πολύ πιο φωτεινές και ειρηνικές ημέρες περιμένουν τη Συρία και ότι η Τουρκία θα συνεχίσει να στέκεται δίπλα της. Χαιρέτησε την άρση των κυρώσεων, είπε ότι είναι σημαντικό να διατηρηθεί η εδαφική ακεραιότητα της Συρίας και η χώρα και ο στρατός να κυβερνώνται από ένα ενιαίο κέντρο.<br /><br />Διαβεβαίωσε τέλος ότι οι σχέσεις Τουρκίας-Συρίας θα συνεχίσουν να αναπτύσσονται, ιδίως στην ενέργεια, την άμυνα και τις μεταφορές, και ότι η Τουρκία θα εκπληρώσει τις απαιτήσεις των γειτονικών και αδελφικών σχέσεων, όπως έχει κάνει μέχρι τώρα.<br /><br />Η στάση των ΗΠΑ<br /><br />Όμως ο Σύρος ηγέτης πριν επιστρέψει στη Δαμασκό, είχε άλλη μια σημαντική συνάντηση, με τον νέο πρέσβη των ΗΠΑ στην Τουρκία, Τομ Μπάρακ, ο οποίος ανέλαβε επίσης τον ρόλο του ειδικού απεσταλμένου για τη Συρία. Ο Μπάρακ στη συνάντησή του με τον Αλ Σάρα επανέλαβε την υποστήριξη των Ηνωμένων Πολιτειών προς τον συριακό λαό.<br /><br />Τόνισε ότι στόχος του Προέδρου Τραμπ είναι να επιτρέψει στη νέα κυβέρνηση να δημιουργήσει τις συνθήκες όχι μόνο για να επιβιώσει ο συριακός λαός, αλλά και να ευημερήσει, όπως επίσης να επιτευχθεί ο αρχικός στόχος των Αμερικανών, δηλαδή η ήττα του ISIS. Τούρκοι αναλυτές είχαν ήδη επισημάνει ότι από τη στιγμή που ο πρόεδρος Τραμπ ανακοίνωσε πριν μια εβδομάδα ότι θα αρθούν οι κυρώσεις κατά τη Συρίας, θα υπήρχε μια σημαντική επιτάχυνση της συνεργασίας ΗΠΑ και Τουρκίας για τη Συρία.<br /><br />Επείγεται για το Κουρδικό<div><br />Ορισμένοι πιστεύουν ότι ο Ερντογάν ζήτησε χθες από τον Αλ Σάρα να τελειώσει το θέμα των Κούρδων της Συρίας, και το YPG να παραδώσει τα όπλα. Αυτό ενδιαφέρει άμεσα την Άγκυρα, που θέλει να επιτύχει γρήγορα το στόχο της επίλυσης του Κουρδικού, τόσο εντός όσο και εκτός Τουρκίας.<br /><br />Η συνάντηση πιθανότατα περιέλαβε συζητήσεις για τη διαδικασία παράδοσης του οπλισμού του ΡΚΚ, όπως συμφώνησε η οργάνωση υπό την εντολή του φυλακισμένου αρχηγού της Αμπντουλάχ Οτσαλάν. Η διαδικασία δεν είναι εύκολη, ιδίως για τα παρακλάδια της οργάνωσης που βρίσκονται σε άλλες χώρες. Πάντως το συριακό παρακλάδι του ΡΚΚ, δηλαδή οι οργανώσεις YPG/SDF, έχουν ήδη υπογράψει συμφωνία με τη νέα κυβέρνηση της Δαμασκού.<br /><br />Οι μαχητές θα παραδώσουν τα όπλα τους στη συριακή διοίκηση και θα ενσωματωθούν στον νεοσύστατο συριακό στρατό. Όμως το PJAK, το ιρανικό παρακλάδι του PKK, ανακοίνωσε ότι δεν θα καταθέσει τα όπλα του. Δήλωσε ότι οι Κούρδοι του Ιράν βλέπουν το κάλεσμα του Οτσαλάν ως «ένα σημαντικό και θετικό βήμα για την επίλυση του κουρδικού ζητήματος στη Μέση Ανατολή γενικότερα», αλλά θα συνεχίσουν τον ένοπλο αγώνα εναντίον της Τεχεράνης.<br /><br />«Ως PJAK, ανακοίνωσε η οργάνωση, ούτε θα καταθέσουμε τα όπλα μας ούτε θα διαλυθούμε. Η απόφαση του PKK να διαλυθεί είναι δεσμευτική για αυτούς, όχι για εμάς.» Το PJAK, που δραστηριοποιείται από το 2004 έχει περί τα 2 με 3000 μέλη και θεωρείται τρομοκρατική οργάνωση από την Τεχεράνη, την Άγκυρα και την Ουάσιγκτον. Πάντως ο Πρέσβης του Ιράν στην Τουρκία, δήλωσε, ότι η Τεχεράνη υποστηρίζει οποιαδήποτε διαδικασία, που θα εξαλείψει την τρομοκρατία στην περιοχή και θα ενισχύσει την ασφάλεια μεταξύ των γειτονικών χωρών.</div><div><br /></div><div><a href="https://directus.gr/">πηγή</a><br /><br /><br /> Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Ο Ερντογάν ζήτησε από τον Αλ Σάρα να τελειώσει το θέμα των Κούρδων της Συρίας, και το YPG να παραδώσει τα όπλα.

Η απόφαση των ΗΠΑ να ανακοινώσουν νωρίς το Σάββατο την άρση των κυρώσεων κατά της Συρίας ήταν πιθανότατα η αιτία για την επίσκεψη έκπληξη το...

Διαβάστε την συνέχεια

Ευρωπαϊκοί εξοπλισμοί: Η μεγάλη μάχη για να μπουν όρια στην Άγκυρα.

<img height="360" src="https://directus.gr/wp-content/uploads/2025/05/TURKEY-EUROFIGHTER-1068x601.jpg" width="698" /><br /><br />Έτοιμη για μια δύσκολη και μακρά διπλωματική μάχη είναι η Αθήνα, προκειμένου να μπουν όροι που αφορούν κρίσιμα ζητήματα ασφάλειας, στην προσπάθεια της Τουρκίας, με τη στήριξη και Ευρωπαίων εταίρων, να εισέλθει ανεξέλεγκτα στους ευρωπαϊκούς εξοπλισμούς, προσφέροντάς της έτσι και προνομιακό ρόλο στην Ευρωπαϊκή Άμυνα.<br /><br />Η διπλωματική αυτή προσπάθεια της Αθήνας γίνεται σε ένα εξαιρετικά ευαίσθητο και δύσκολο περιβάλλον, καθώς η Τουρκία, με πολιορκητικό κριό την Αμυντική Βιομηχανία της αλλά και τη γεωστρατηγική της θέση, δελεάζει τους εταίρους. Και αυτό συμπίπτει με την προσπάθεια τόνωσης και αναζωογόνησης της ελληνοτουρκικής προσέγγισης, η οποία αντιμετωπίζει σοβαρές δυσκολίες.<br /><br />Το γεγονός ότι η Αθήνα και δημοσίως –και μάλιστα διά του πρωθυπουργού– έθεσε θέμα όρων και προϋποθέσεων, κάνοντας ειδική αναφορά στην άρση του casus belli, είναι σαφές ότι φορτίζει ακόμη περισσότερο το κλίμα ενόψει των προετοιμασιών για την επίσκεψη του πρωθυπουργού στην Άγκυρα και τη συνάντησή του με τον πρόεδρο Ερντογάν. Διότι μετά από σχεδόν 2,5 χρόνια προσέγγισης, και ενώ δεν έχει υπάρξει κανένα δείγμα προόδου όσον αφορά το μείζον ζήτημα της οριοθέτησης της υφαλοκρηπίδας, η Τουρκία έχει «φρεσκάρει» όλες τις διεκδικήσεις της έναντι της χώρας μας και τώρα, μέσω της συμμετοχής της στην Ευρωπαϊκή Άμυνα, επιχειρεί να τις «ξεπλύνει» σε ευρωπαϊκό επίπεδο.<br /><br />Ο Κυρ. Μητσοτάκης δήλωσε ότι θα θέσει στην επόμενη συνάντησή του με τον Τ. Ερντογάν (είτε στη Σύνοδο Κορυφής στη Χάγη στις 24–25 Ιουνίου, είτε στην Άγκυρα στο ΑΣΣ, πιθανόν στις αρχές Ιουλίου) το θέμα της άρσης του casus belli. Ωστόσο, καθώς η επέκταση των ελληνικών χωρικών υδάτων βρίσκεται στον πυρήνα των διεκδικήσεων της Τουρκίας, θεωρείται εντελώς απίθανο να υπάρξει ανταπόκριση από την Άγκυρα. Μάλιστα, μια τέτοια σύνδεση –η οποία είναι απολύτως νομιμοποιημένη– πιθανότατα θα προκαλέσει αντιδράσεις από την τουρκική πλευρά, η οποία «ερεθίζεται» με κάθε προσπάθεια να τεθούν όροι και προϋποθέσεις, πολύ περισσότερο τέτοιας μορφής, στις αμυντικές σχέσεις της με την Ε.Ε. αλλά και τις ΗΠΑ.<br /><br />Πάντως, η αναφορά του πρωθυπουργού στο casus belli δεν απευθυνόταν μόνο στην Άγκυρα, αλλά και στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στην Κομισιόν, ενόψει των αποφάσεων για την ενεργοποίηση και του προγράμματος SAFE. Η υπόθεση της συμμετοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Άμυνα είναι μείζονος σημασίας, καθώς θα μπορούσε να εξελιχθεί σε διαδικασία επιβράβευσης της αναθεωρητικής πολιτικής της και να ακυρώσει εκ των πραγμάτων το ισχυρό ευρωπαϊκό χαρτί, το οποίο τις τελευταίες δεκαετίες η Αθήνα χρησιμοποίησε για την ανάσχεση του τουρκικού αναθεωρητισμού.<br /><br />Η Ε.Ε., μετά το σοκ που προκάλεσε ο πρόεδρος Τραμπ με την επανεκλογή του και τη δημόσια αποστασιοποίησή του από τις αμερικανικές δεσμεύσεις και εγγυήσεις ασφαλείας προς την Ευρώπη, βρέθηκε σε επείγουσα ανάγκη να στραφεί στον επανεξοπλισμό της με ίδια μέσα. Στόχος είναι τόσο η ενίσχυση της αμυντικής ικανότητας της Ε.Ε. όσο και η τόνωση της ανάπτυξης, μέσω των ευρωπαϊκών αμυντικών βιομηχανιών, σε μια περίοδο επιβράδυνσης της ευρωπαϊκής οικονομίας. Καθώς είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν σε πολύ σύντομο διάστημα, η προσπάθεια της Τουρκίας να προβληθεί ως «λύση των προβλημάτων», λόγω της ισχυρής Αμυντικής Βιομηχανίας και της γεωγραφικής της θέσης, βρήκε ευήκοα ώτα σε αρκετές χώρες της Ευρώπης. Η Κομισιόν, παρουσιάζοντας τη Λευκή Βίβλο για την Άμυνα της Ε.Ε., κατέθεσε την πρόταση για εξοπλισμούς ύψους 800 δισ. ευρώ, εκ των οποίων τα 150 δισ. θα διατεθούν υπό μορφή δανείων από το SAFE.<br /><br />Σύμφωνα με το πρόγραμμα αυτό, υπάρχει υποχρέωση το 65% της αξίας των έργων να ανατεθεί σε ευρωπαϊκές αμυντικές εταιρείες, ενώ στο υπόλοιπο 35%, υπό ορισμένους όρους, θα μπορούν να συμμετέχουν και εταιρείες από τρίτες χώρες. Ο Κανονισμός εγκρίνεται με ειδική πλειοψηφία, κάτι που στερεί το δικαίωμα βέτο. Όμως, σύμφωνα με τις δεσμεύσεις της Κομισιόν, μετά από πίεση της Αθήνας και της Λευκωσίας, για τη σύναψη διμερών συμφωνιών με κάθε τρίτο κράτος θα απαιτείται ομοφωνία. Κατά τις διαπραγματεύσεις, η Κομισιόν –η οποία έχει και την ευθύνη της σύναψης των διμερών συμφωνιών που χρειάζονται τα τρίτα κράτη για να συμμετέχουν στο SAFE– δεσμεύτηκε στο COREPER να χρησιμοποιεί ως νομική βάση το άρθρο 212 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ε.Ε., βάσει του οποίου «οι συμφωνίες οικονομικού, χρηματοδοτικού και τεχνικού περιεχομένου της Ένωσης με τους υποψήφιους εταίρους αποφασίζονται με ομοφωνία».<br /><br />Η Αθήνα, με γραπτή δήλωση που κατέθεσε, χαιρέτισε αυτή τη δέσμευση, καλώντας την Κομισιόν να την τηρήσει σε όλη τη διαδικασία, καθώς κάτι τέτοιο προσφέρει μία ακόμη εγγύηση και ένα διπλωματικό χαρτί στα χέρια της Ελλάδας και της Κύπρου. Όμως οι συμφωνίες αυτές αφορούν το ενδεχόμενο τρίτα κράτη να αναβαθμιστούν ώστε να μπορούν να συμμετέχουν στο 65% της αξίας του έργου, ενώ οι προϋποθέσεις δεν είναι τόσο ισχυρές όταν αφορά το υπόλοιπο 35% του έργου, όπου εργολάβοι και υπεργολάβοι από τρίτες χώρες θα μπορούν να διεκδικήσουν αναθέσεις.<br /><br />Επίσης, είναι προβληματικό το γεγονός ότι η Τουρκία, κινούμενη εγκαίρως, έσπευσε να κάνει συμπράξεις με ευρωπαϊκές εταιρείες, με κορυφαία κίνηση της Baykar, η οποία εξαγόρασε την ιταλική Piaggio και συνεργάστηκε με την επίσης ιταλική Leonardo, ενώ αντίστοιχες συμφωνίες έχει συνάψει και με ισπανικές εταιρείες. Για τους εργολάβους και υπεργολάβους που συμμετέχουν στις κοινές προμήθειες προβλέπεται έλεγχος, ώστε να μην παραβιάζουν τα συμφέροντα ασφάλειας και άμυνας της Ένωσης και των κρατών-μελών της.<br /><br />Η αναβάθμιση τρίτων χωρών ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν έργα του 65% απαιτεί, σύμφωνα με διπλωματικές πηγές, σύναψη χωριστής συμφωνίας η οποία υπόκειται σε ομοφωνία. Και αυτό αποτελεί μια ακόμη ασφαλιστική δικλείδα για την Ελλάδα. Επιπλέον, στο γενικό πλαίσιο του Κανονισμού υπάρχει η αναφορά ότι για τις τρίτες χώρες θα πρέπει να πληρούνται οι όροι «σχετικά με τα συμφέροντα ασφάλειας και άμυνας της Ένωσης και των κρατών-μελών της, όπως ορίζεται στο πλαίσιο της ΚΕΠΠΑ (Κοινή Εξωτερική Πολιτική και Πολιτική Ασφάλειας), σύμφωνα με τον τίτλο V της Συνθήκης για την Ευρωπαϊκή Ένωση (ΣΕΕ)».<br /><br />Το σχέδιο αυτό θα εγκριθεί την Τρίτη από τους υπουργούς Εξωτερικών, και από εκείνη τη στιγμή τα κράτη-μέλη θα έχουν δύο μήνες στη διάθεσή τους για να καταρτίσουν τα έργα για τα οποία διεκδικούν κονδύλια της Ε.Ε. Για να είναι επιλέξιμο κάθε έργο, θα πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον δύο χώρες, ενώ η Κομισιόν θα χρειαστεί έως και τέσσερις μήνες για να τα αξιολογήσει.<br /><br />Με αφορμή και τους ευρωπαϊκούς εξοπλισμούς, ξεκινά μια ιδιαίτερα ευαίσθητη περίοδος τόσο για τα ελληνοτουρκικά όσο και για τις σχέσεις με ορισμένους εταίρους, όπως η Ιταλία, η Γερμανία, η Ισπανία, αλλά και μικρότερες χώρες, οι οποίες επιθυμούν διακαώς να εμπλακεί η Άγκυρα στο σχέδιο επανεξοπλισμού της Ευρώπης, καθώς και στη συμμετοχή στην Ευρωπαϊκή Άμυνα και Ασφάλεια χωρίς –ενοχλητικούς για την Άγκυρα– όρους και προϋποθέσεις. <div><br /></div><div><a href="https://www.liberal.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Ευρωπαϊκοί εξοπλισμοί: Η μεγάλη μάχη για να μπουν όρια στην Άγκυρα.

Έτοιμη για μια δύσκολη και μακρά διπλωματική μάχη είναι η Αθήνα, προκειμένου να μπουν όροι που αφορούν κρίσιμα ζητήματα ασφάλειας, στην προσ...

Διαβάστε την συνέχεια

F-35: Η διάταξη που εμποδίζει την επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα-Τι σχεδιάζει ο Λευκός Οίκος.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.savunmasanayist.com/wp-content/uploads/2022/06/Greece-F-35.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="470" data-original-width="780" height="386" src="https://www.savunmasanayist.com/wp-content/uploads/2022/06/Greece-F-35.jpg" width="691" /></a></div><div><br /></div>Πρόβλημα σημαντικά πιο σύνθετο από τις κυρώσεις του νόμου CAATSA καλούνται να διαχειριστούν οι νομικές υπηρεσίες των αρμόδιων υπουργείων στην Ουάσιγκτον, στην προσπάθειά τους να εξεύρουν νομικά θεμελιωμένη λύση που θα μπορούσε μελλοντικά να επιτρέψει την πώληση των μαχητικών αεροσκαφών F-35 στην Αγκυρα. Μια ενδεχόμενη πώληση, άλλωστε, εντάσσεται στο πλαίσιο της αμυντικής επαναπροσέγγισης μεταξύ ΗΠΑ και Τουρκίας, κάτι που φαίνεται πως αποτελεί διακηρυγμένη επιδίωξη των δύο ηγετών.<br /><br />Ο Λευκός Οίκος έχει τη δυνατότητα να προχωρήσει μονομερώς στην άρση των κυρώσεων του νόμου CAATSA, χωρίς την έγκριση του Κογκρέσου. Υπάρχει όμως, σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες, ένα σοβαρό επιπρόσθετο εμπόδιο για την ολοκλήρωση της διαδικασίας. Πρόκειται για την τροπολογία 1245 του Αμυντικού Προϋπολογισμού του 2020 (NDAA), η οποία εισήχθη το 2019 και έκτοτε παραμένει σε ισχύ.<br /><br />Η τροπολογία προβλέπει ρητή απαγόρευση μεταφοράς ή παράδοσης μαχητικών F-35 στην Τουρκία, εξαιτίας της απόκτησης και κατοχής του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400. Η απαγόρευση αυτή εξακολουθεί να ισχύει όσο δεν συντελείται ουσιαστική μεταβολή στο καθεστώς κατοχής του συστήματος.<br /><br />Για την πλήρη κατανόηση του ζητήματος, αξίζει να σημειωθεί ότι, σε αντίθεση με τον νόμο CAATSA –ο οποίος παρέχει στον πρόεδρο τη δυνατότητα αναστολής ή άρσης κυρώσεων υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις– ο νόμος NDAA δεν προβλέπει καμία δυνατότητα προεδρικής παρέκκλισης. Συνεπώς, ακόμη κι αν η κυβέρνηση προχωρήσει στην άρση των κυρώσεων, η πώληση ή η επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα των F-35 δεν καθίσταται αυτομάτως νομικά εφικτή. Εφικτή καθίσταται μόνον εφόσον αλλάξει το καθεστώς κατοχής των S-400 ή υπάρξει ρητή τροποποίηση του ισχύοντος NDAA από το Κογκρέσο, είτε μέσω κατάργησης ή αναθεώρησης της σχετικής διάταξης με νέα νομοθετική πρωτοβουλία.<br /><br />Αυτή, όπως επισημαίνουν πηγές της «Κ» στην Ουάσιγκτον, αποτελεί τη νομικά ορθή οδό. Ομως η ιστορική πρακτική της αμερικανικής εκτελεστικής εξουσίας καταδεικνύει ότι, σε ορισμένες περιπτώσεις, είναι σε θέση να αξιοποιήσει νομικές και διαδικαστικές «παρακαμπτηρίους» και ελιγμούς ή ακόμη και νομικά τεχνάσματα προκειμένου να προσπεράσει ή να αμβλύνει περιορισμούς που θέτει το Κογκρέσο.<br /><br />Ρήτρα για S-400 – Η τροπολογία 1245 του Αμυντικού Προϋπολογισμού του 2020 (NDAA) προβλέπει ρητή απαγόρευση μεταφοράς ή παράδοσης μαχητικών F-35 στην Τουρκία, εξαιτίας της απόκτησης και κατοχής του ρωσικού αντιαεροπορικού συστήματος S-400.<br /><br />Πιθανές διέξοδοι θα μπορούσαν να περιλαμβάνουν διασταλτική ή περιοριστική ερμηνεία της υφιστάμενης νομοθεσίας, αξιοποίηση σημείων ασάφειας ή γλωσσικών ατελειών στις σχετικές τροπολογίες, καθώς και ανανοηματοδότηση των πραγματικών περιστατικών, με στόχο την επίκληση του επιχειρήματος ότι οι αρχικές προϋποθέσεις που ενεργοποίησαν την απαγόρευση δεν ισχύουν πλέον.<br /><br />Oπως ανέφεραν στην «Κ» νομικές πηγές στην Ουάσιγκτον με βαθιά γνώση των σχετικών διεργασιών, στα υποθετικά σενάρια κατά τα οποία το ρωσικό σύστημα S-400 μεταφερθεί σε εγκαταστάσεις αποθήκευσης εντός ή εκτός Τουρκίας ή ενδεικτικά στο Ιντσιρλίκ, κριθεί με κάποιον τρόπο μη λειτουργικό ή η εποπτεία του παραχωρηθεί σε τρίτο μέρος, όπως για παράδειγμα στις Ηνωμένες Πολιτείες, η αμερικανική κυβέρνηση θα μπορούσε να υποστηρίξει ότι η ουσιώδης προϋπόθεση περί «κατοχής» των συστημάτων που ενεργοποίησε αρχικά την απαγόρευση του NDAA έχει πλέον μεταβληθεί και συνεπώς έχει εκπέσει. Επομένως, θα μπορούσε να υποστηριχθεί ότι η συνέχιση εφαρμογής της σχετικής διάταξης δεν θα είναι νομικά δικαιολογημένη.<br /><br />Η «K» έχει μάλιστα πληροφορηθεί ότι οι νομικοί σύμβουλοι της αμερικανικής κυβέρνησης επεξεργάζονται σενάρια που θα μπορούσαν να επιτρέψουν την πιστοποίηση ότι η Τουρκία δεν έχει πλέον κυριότητα του συστήματος S-400, χωρίς να έχει προηγηθεί η απομάκρυνσή του από το τουρκικό έδαφος.<br /><br />Υπενθυμίζεται ότι η επίμαχη τροπολογία κατατέθηκε από τους γερουσιαστές Τζέιμς Λάνκφορντ, Τζιν Σαχίν, Τομ Τίλις και Κρις βαν Χόλεν. Προβλέπει ότι καμία πίστωση που εγκρίνεται ή διατίθεται στο υπουργείο Αμυνας των ΗΠΑ δεν μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τρεις σκοπούς: για τη μεταβίβαση, τη διευκόλυνση ή την έγκριση μεταβίβασης μαχητικών αεροσκαφών F-35, εξοπλισμού υποστήριξης ή ανταλλακτικών προς την Τουρκία. Τη μεταβίβαση πνευματικής ιδιοκτησίας, τεχνικών δεδομένων ή τεχνολογικού υλικού απαραίτητου για την αυτόνομη τεχνική υποστήριξη και συντήρηση των F-35 από τουρκικής πλευράς. Και για την κατασκευή –ή τη συνδρομή στην κατασκευή– υποδομών αποθήκευσης των F-35 στην Τουρκία, καθώς και για οποιαδήποτε διευκόλυνση της αποθήκευσής τους επί τουρκικού εδάφους.<br /><br />Η μόνη ρητώς προβλεπόμενη εξαίρεση ενεργοποιείται αποκλειστικά στην περίπτωση υποβολής γραπτής πιστοποίησης, από κοινού, του υπουργού Αμυνας και του υπουργού Εξωτερικών προς τις αρμόδιες επιτροπές του Κογκρέσου. Η πιστοποίηση αυτή θα πρέπει να συνοδεύεται από τεκμήρια που να επιβεβαιώνουν ότι η Τουρκία δεν διατηρεί πλέον στην κατοχή της το σύστημα S-400, ότι η τουρκική κυβέρνηση έχει παράσχει επαρκείς και αξιόπιστες εγγυήσεις πως δεν προτίθεται να ανακτήσει ή να επαναφέρει το εν λόγω σύστημα και ότι, από τις 31 Ιουλίου 2019 και εφεξής δεν έχει προμηθευτεί επιπρόσθετο ρωσικό στρατιωτικό υλικό.<div><br /></div><div><a href="https://directus.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

F-35: Η διάταξη που εμποδίζει την επανένταξη της Τουρκίας στο πρόγραμμα-Τι σχεδιάζει ο Λευκός Οίκος.

Πρόβλημα σημαντικά πιο σύνθετο από τις κυρώσεις του νόμου CAATSA καλούνται να διαχειριστούν οι νομικές υπηρεσίες των αρμόδιων υπουργείων στη...

Διαβάστε την συνέχεια

Η Τουρκία στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά παρά τις ενστάσεις από Αθήνα και Λευκωσία.

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/750x422/cu608x412/0,55,608,396/crop/both/c7/c7696a6890554f208a5baaf3754a8256.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="422" data-original-width="750" height="334" src="https://www.thetoc.gr/Content/ImagesDatabase/p/750x422/cu608x412/0,55,608,396/crop/both/c7/c7696a6890554f208a5baaf3754a8256.jpg" width="679" /></a></div><h3 style="text-align: left;"><span style="font-weight: normal;">Οι αποφάσεις με ειδική πλειοψηφία.</span></h3>Παρά τις σαφείς ενστάσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, η συμμετοχή της Τουρκίας στα νέα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα φαίνεται να «κλειδώνει».<br /><br />Οι τελικές αποφάσεις για τον τρόπο ένταξης τρίτων χωρών –όπως η Τουρκία– σε κοινοτικά εξοπλιστικά έργα θα ληφθούν με ειδική πλειοψηφία και όχι ομοφωνία, γεγονός που ουσιαστικά περιορίζει δραστικά τα περιθώρια αντίδρασης των δύο χωρών-μελών.<br /><br />Η δήλωση Δένδια και η διπλωματική κινητοποίηση<br /><br />Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας, σε δήλωσή του με σαφείς αιχμές προς την Άγκυρα, ανέφερε ότι «δεν μπορούμε να υπερασπίσουμε την Ευρώπη εάν ο εχθρός βρίσκεται εντός των τειχών». Η ρητορική του εντάσσεται σε μια σειρά προσπαθειών της Αθήνας να καταστήσει σαφές προς τους Ευρωπαίους εταίρους ότι η Τουρκία δεν πληροί τα δημοκρατικά και θεσμικά κριτήρια για να θεωρείται ισότιμος εταίρος σε θέματα αμυντικής πολιτικής της Ε.Ε.<br /><br />Σε αυτό το πλαίσιο, ενεργοποιήθηκε η διπλωματική μηχανή: οι Έλληνες πρέσβεις στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες έλαβαν οδηγία να ενημερώσουν τα υπουργεία Εξωτερικών και Άμυνας των χωρών υποδοχής για τις ελληνικές επιφυλάξεις, επικαλούμενοι και το άρθρο 212 της Συνθήκης για τη Λειτουργία της Ε.Ε., το οποίο προβλέπει τη σύναψη συμφωνιών με τρίτες χώρες μόνο υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις.<div><br />Δύσκολες ισορροπίες και περιορισμένη στήριξη<br /><br />Παρά τις προσπάθειες, η Ελλάδα και η Κυπριακή Δημοκρατία δεν έχουν κατορθώσει να συγκροτήσουν σταθερό μπλοκ εντός της Ε.Ε. για την αποτροπή της τουρκικής συμμετοχής. Οι συμμαχίες που προκύπτουν είναι ευκαιριακές και μεταβλητές. Η τελική μορφή του προγράμματος SAFE (Security Action for Europe) και ο τρόπος συμμετοχής τρίτων χωρών αναμένεται να οριστικοποιηθούν στο Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων στις 27 Μαΐου, ωστόσο οι βασικές αποφάσεις έχουν ήδη ληφθεί.<br /><br />Η Ε.Ε. εμφανίζεται αποφασισμένη να ενισχύσει την αμυντική της αυτάρκεια, και σε αυτή τη στρατηγική η Τουρκία –δεύτερη σε ισχύ στρατιωτική δύναμη του ΝΑΤΟ– θεωρείται από τους περισσότερους εταίρους ως «αναγκαίο κακό», ιδίως ενόψει της γεωπολιτικής αβεβαιότητας στο Ουκρανικό και στη Μέση Ανατολή.</div><div><br />Το πρόγραμμα SAFE και η τεχνική ένταξη τρίτων χωρών<br /><br />Η SAFE, μια ευρωπαϊκή πρωτοβουλία με ορίζοντα το 2030 και προβλεπόμενο προϋπολογισμό 150 δισ. ευρώ, στοχεύει στην αύξηση της στρατιωτικής παραγωγής, την ενίσχυση της κοινής προμήθειας εξοπλισμών και την οικοδόμηση κοινής στρατηγικής αμυντικής πολιτικής. Το 65% της αξίας των αμυντικών προμηθειών οφείλει να προέρχεται από εταιρείες εντός της Ε.Ε. και της ΕΟΖ (Νορβηγία, Ισλανδία, Λιχτενστάιν, Ουκρανία). Το υπόλοιπο 35% μπορεί να αφορά τρίτες χώρες, όπως η Τουρκία, υπό την προϋπόθεση σύναψης διμερών συμφωνιών ασφαλείας.<br /><br />Ο εκπρόσωπος Άμυνας της Ε.Ε. Thomas Regnier ξεκαθάρισε ότι «εταιρείες με έδρα εκτός Ε.Ε., όπως αυτές της Τουρκίας, μπορούν να εξασφαλίσουν έως και το 35% της αξίας ενός έργου, ενώ για μεγαλύτερη συμμετοχή απαιτείται συμφωνία ασφάλειας και άμυνας». Η διαδικασία αυτή ανοίγει ουσιαστικά την πόρτα για τη στρατηγική ενσωμάτωση τουρκικών αμυντικών βιομηχανιών στην ευρωπαϊκή αρχιτεκτονική άμυνας, έστω και τμηματικά.</div><div><br />Γερμανική ώθηση και τουρκικές προσδοκίες<br /><br />Η Τουρκία είχε διαμηνύσει εδώ και καιρό την επιθυμία της να συμμετάσχει στον ευρωπαϊκό αμυντικό σχεδιασμό, και βρήκε σύμμαχους ισχυρούς παίκτες όπως η Γερμανία. Ο καγκελάριος Friedrich Merz φέρεται να διαβίβασε στον Κυριάκο Μητσοτάκη ότι η Ε.Ε. δεν μπορεί να αποκλείσει μια χώρα-μέλος του ΝΑΤΟ με στρατηγική σημασία και τόσο μεγάλη στρατιωτική ισχύ. Αντίστοιχα, φιλοκυβερνητικά τουρκικά μέσα, όπως η «Yeni Şafak», χαιρέτισαν τη σχεδιαζόμενη συμμετοχή με τίτλους όπως «Δεν γίνεται ασφάλεια χωρίς την Τουρκία».<br /><br />Η ελληνική μοναξιά και το ερώτημα της επόμενης μέρας<br /><br />Η Αθήνα φαίνεται να προσκρούει σε ένα σκληρό ευρωπαϊκό ρεαλισμό που υποτάσσει τις αρχές της εσωτερικής συνοχής στις γεωπολιτικές ανάγκες της στιγμής. Η μη αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας από την Άγκυρα, οι διαρκείς τουρκικές παραβιάσεις στο Αιγαίο, καθώς και η επιθετική ρητορική του Ερντογάν παραμένουν αδιαμφισβήτητα στοιχεία. Ωστόσο, στους ευρωπαϊκούς κύκλους, η επιτακτική ανάγκη ενίσχυσης της άμυνας και της στρατηγικής αυτονομίας της Ένωσης υπερισχύει.<br /><br />Το ερώτημα είναι πλέον πώς θα κινηθεί η ελληνική πλευρά από εδώ και πέρα: Θα επιμείνει στη νομική βάση του άρθρου 212; Θα προσπαθήσει να «ελέγξει» την έκταση της τουρκικής συμμετοχής μέσω διμερών ρητρών; Ή θα αναζητήσει συμμαχίες στο νέο τοπίο, επιχειρώντας damage control;<br /><br />Σε κάθε περίπτωση, το ζήτημα αυτό αποκαλύπτει με σκληρό τρόπο το όριο της ελληνικής επιρροής στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα – ιδίως όταν αυτά συγκρούονται με τους συσχετισμούς ισχύος και τα γεωστρατηγικά συμφέροντα της Ένωσης στο σύνολό της.</div><div><br />Οι τουρκικές φιλοδοξίες για ηγετικό ρόλο στην ευρωπαϊκή άμυνα<br /><br />Η τουρκική κυβέρνηση βλέπει τη συμμετοχή της σε ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα όχι μόνο ως οικονομική ευκαιρία αλλά και ως εργαλείο γεωπολιτικής αναβάθμισης. Ο υπουργός Άμυνας της Τουρκίας Yaşar Güler, σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Hürriyet, δήλωσε πως «η Ευρώπη χρειάζεται την Τουρκία για να διασφαλίσει τη στρατηγική της αυτονομία». Παράλληλα, εταιρείες όπως η Aselsan και η Baykar έχουν ήδη αναπτύξει κοινά πρότζεκτ με ευρωπαϊκές βιομηχανίες μέσω παράλληλων διαύλων συνεργασίας.<br /><br />Η Άγκυρα επιδιώκει επίσης να αξιοποιήσει τη συμμετοχή της στα εξοπλιστικά ως διαπραγματευτικό χαρτί σε άλλα ανοιχτά μέτωπα με την Ε.Ε., όπως η Τελωνειακή Ένωση, οι θεωρήσεις Σένγκεν και τα ενταξιακά κεφάλαια.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.anatropinews.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Η Τουρκία στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά παρά τις ενστάσεις από Αθήνα και Λευκωσία.

Οι αποφάσεις με ειδική πλειοψηφία. Παρά τις σαφείς ενστάσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας, η συμμετοχή της Τουρκίας στα νέα ευρωπαϊκά εξοπλι...

Διαβάστε την συνέχεια

Red Flag: Με F-16 Viper στην πρώτη γραμμή επιστρέφει η Πολεμική Αεροπορία στην κορυφαία άσκηση.

<img src="https://www.onalert.gr/wp-content/uploads/2025/05/F-16-VIPER-GEA-1-750x375.jpeg" /><br /><br />Του <b>Κώστα Σαρικά</b><br />Η Πολεμική Αεροπορία αυξάνει ταχύτητα και ύψος κινούμενη στον διεθνή αεροπορικό χάρτη σε «after burning» ρυθμούς και επιστρέφει στην πλέον απαιτητική και ρεαλιστική άσκηση του ΝΑΤΟ, την περίφημη «Red Flag» που διεξάγεται στη βάση Nellis, στην πολιτεία Νεβάδα των ΗΠΑ.<br /><br />Για δεύτερη φορά στην ιστορία της, μετά τη συμμετοχή της το 2008, η ελληνική Πολεμική Αεροπορία ετοιμάζεται να αναμετρηθεί με τις πλέον προηγμένες αεροπορικές δυνάμεις του πλανήτη, σε ένα θέατρο επιχειρήσεων που προσομοιώνει πολεμικές συνθήκες με απόλυτο ρεαλισμό.<br /><br />Το μεγάλο ελληνικό στοίχημα αυτή τη φορά δεν είναι μόνο η επιτυχημένη παρουσία, αλλά η ανάδειξη των δυνατοτήτων των αναβαθμισμένων F-16 Viper, που αποτελούν πλέον μαζί με τα Rafale την αιχμή του δόρατος του ελληνικού αεροπορικού οπλοστασίου, με το επόμενο βήμα να είναι η απόκτηση των 5ης γενιάς stealth μαχητικών αεροσκαφών πολλαπλών ρόλων τύπου F-35.<br /><br />Η τελική απόφαση για τη συμμετοχή στην «Red Flag 26» η οποία θα διεξαχθεί τον Μάρτιο του 2026 «κλείδωσε» στο πρόσφατο ταξίδι του Αρχηγού ΓΕΑ, Αντιπτέραρχου Δημοσθένη Γρηγοριάδη στις ΗΠΑ. Σε συναντήσεις με την ηγεσία της USAF, το «πρώτο γεράκι» της Πολεμικής Αεροπορίας έθεσε το σχετικό αίτημα για να λάβει άμεσα θετική απάντηση.<br /><br />Άλλωστε, η εξωστρέφεια και η συνεχής διεθνή παρουσία με έντονο αποτύπωμα των «μπλε φτερών» αποτελεί σταθερό στόχο του Αεροπορικού Επιτελείου. Θεωρείται δεδομένο ότι στην μεγάλη πολυεθνική άσκηση θα η ελληνική Πολεμική Αεροπορία θα συμμετέχει με αναβαθμισμένα μαχητικά F-16 Viper τα οποία θα πετάξουν για τις ΗΠΑ μαζί με συμμαχικό ιπτάμενο τάνκερ.<br />Από F-16 Block 52 της 343Μ «Αστέρι» το 2008 στην εποχή Viper<br /><br />Η πρώτη συμμετοχή της Ελλάδας στη «Red Flag» το 2008 είχε αφήσει ισχυρό αποτύπωμα. Οι ιπτάμενοι των πέντε F-16 Block 52+ της 343 Μοίρας «Αστέρι» με επικεφαλής τον τότε Αντισμήναρχο Παναγιώτη Γεωργακόπουλο, νυν Αρχηγό Τακτικής Αεροπορίας, κατάφεραν όχι μόνο να ανταποκριθούν στις υψηλές απαιτήσεις της άσκησης, αλλά και να εντυπωσιάσουν με την επιχειρησιακή τους ετοιμότητα, την ακρίβεια των πλήγματων και την αεροπορική πειθαρχία των πληρωμάτων.<br /><br />Η ελληνική αποστολή του 2008 «έκλεψε τις εντυπώσεις», πετυχαίνοντας πολύ υψηλές επιδόσεις σε σενάρια πολλαπλών απειλών και ειδικά στα air-to-air σενάρια, αποσπώντας συγχαρητήρια από συμμάχους και εκπαιδευτές.<br /><br />H άσκηση «Red Flag» έχει χαρακτηριστεί ως η κορυφαία αεροπορική άσκηση παγκοσμίως. Περιλαμβάνει μεταξύ άλλων σενάρια εναέριας υπεροχής, υποστήριξης εδάφους, αποστολές SEAD (καταστολή εχθρικών αντιαεροπορικών), αντιμετώπιση πολλαπλών απειλών, δίκτυα αντιαεροπορικών συστημάτων και προηγμένα συστήματα ηλεκτρονικού πολέμου. Η άσκηση θα είναι μια σκληρή δοκιμασία, αλλά και εξαιρετική ευκαιρία για να αξιολογηθούν οι δυνατότητες των Viper σε άκρως ρεαλιστικό περιβάλλον μάχης απέναντι σε κορυφαίους ιπτάμενους και μαχητικά μεταξύ των οποίων και τα F-35.<br />Εξωστρέφεια χωρίς σύνορα: Από την Ινδία και την Ευρώπη στις ΗΠΑ<br /><br />Η απόφαση για συμμετοχή της Πολεμικής Αεροπορίας στη «Red Flag» δεν αποτελεί μεμονωμένο γεγονός, αλλά είναι το αποκορύφωμα μιας πολυετούς εξωστρεφούς στρατηγικής, που έχει μετατρέψει την ελληνική Πολεμική Αεροπορία σε αναγνωρισμένο και σταθερό εταίρο σε παγκόσμιο επίπεδο.<br /><br />Τον περασμένο Νοέμβριο, ελληνικά μαχητικά F-16 Block 52+ adv από την 336 Πολεμική Μοίρα «Όλυμπος» πέταξαν για πρώτη φορά στην Ινδία, στο πλαίσιο της άσκησης «Tarang Shakti» έπειτα από πρόσκληση της ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας. Η συμμετοχή περιλάμβανε κοινές αποστολές με Mirage-2000, Rafale και Su-30MKI, αναδεικνύοντας την ικανότητα της ΠΑ να επιχειρεί σε αποστάσεις χιλιάδων χιλιομέτρων με απόλυτη αξιοπιστία.<br /><br />Δεν λείπουν φυσικά και οι σταθερές παρουσίες. Η Ελλάδα ηγείται κάθε χρόνο της άσκησης «Ηνίοχος» στην Ανδραβίδα, που προσελκύει μεταξύ άλλων αεροπορικές δυνάμεις από ΗΠΑ, Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, ΗΑΕ ενώ η ελληνική Πολεμική Αεροπορία έχει παρουσία σε<div>«Blue Flag» (Ισραήλ),<br />«Desert Flag» (ΗΑΕ), ‘<br />«Falcon Strike» (Ιταλία) και<br />«Poseidon’s Rage» (Σούδα).</div><div><br />Τα Viper στο επίκεντρο με έμφαση στον δικτυοκεντρικό πόλεμο<br /><br />Η αποστολή των Viper στην «Red Flag» δεν θα αποτελεί μια ακόμα συμμετοχή αλλά επίδειξη ισχύος και τεχνολογικού άλματος. Τα ελληνικά F-16 Viper διαθέτουν ραντάρ AESA APG-83, σύστημα Mission Computer νέας γενιάς, IRST, προηγμένο Link-16 και συστήματα αυτοπροστασίας. Πρόκειται για το πιο προηγμένο F-16 παγκοσμίως και η άσκηση αυτή θα είναι μια κορυφαία δοκιμασία υψηλής δυσκολίας.<br /><br />Η Πολεμική Αεροπορία θέλει να στείλει το μήνυμα ότι η αναβάθμιση των F-16 δεν ήταν μόνο τεχνική, αλλά και επιχειρησιακή αναβάθμιση στρατηγικής σημασίας. Στην εποχή των drones, των πολλαπλών θεάτρων επιχειρήσεων/απειλών και της δικτυοκεντρικής μάχης, τα ελληνικά Viper φιλοδοξούν να γίνουν ο πολλαπλασιαστής ισχύος στο Αιγαίο και όχι μόνο.</div><div><br /></div><div><a href="https://www.onalert.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Red Flag: Με F-16 Viper στην πρώτη γραμμή επιστρέφει η Πολεμική Αεροπορία στην κορυφαία άσκηση.

Του Κώστα Σαρικά Η Πολεμική Αεροπορία αυξάνει ταχύτητα και ύψος κινούμενη στον διεθνή αεροπορικό χάρτη σε «after burning» ρυθμούς και επιστρ...

Διαβάστε την συνέχεια

Γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας, με ευθύνη της Ελλάδας

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2024/01/mitsotakis_erdogan_6050973-930x550.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="550" data-original-width="930" height="343" src="https://www.militaire.gr/wp-content/uploads/2024/01/mitsotakis_erdogan_6050973-930x550.jpg" width="687" /></a></div><div><br /></div>Η τρέχουσα περίοδος είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική από πλευράς στοιχείων επιτυχίας, της πολιτικής Ερντογάν στο εξωτερικό και στο εσωτερικό, της εξοπλιστικής αναβάθμισης των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (ΤΕΔ), της διείσδυσης της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας κλπ.<br /><br />Του <b>Λάζαρου Καμπουρίδη</b><br /> αντιστράτηγου ε.α. <div><br />Στο εξωτερικό πεδίο, ο Ερντογάν μεσολάβησε στον Τράμπ για την άρση του οικονομικού αποκλεισμού του τζιχαντιστικού καθεστώτος του Τζολάνι της Δαμασκού, η Τουρκία φιλοξένησε τις συνομιλίες για το ουκρανικό και τη σύνοδο ξένων κυβερνητικών αξιωματούχων για το πυρηνικό πρόγραμμα του Ιράν. Επίσης, πολύ θετικά κρίθηκαν από τουρκικής πλευράς οι «ύμνοι» του νέου Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, Μ. Ρούτε για τον Τούρκο Πρόεδρο, ο οποίος μάλιστα εμμέσως πλην σαφώς τάχθηκε υπέρ της απόκτησης από την Τουρκία των αεροσκαφών Eurofighter αλλά και της αναγκαιότητας συμμετοχής της γειτονικής χώρας στην ευρωπαϊκή άμυνα.<br /><br />Δεν θα πρέπει να παραβλέπεται επίσης, το θράσος με το οποίο η Τουρκία στήριξε πολιτικά αλλά και στρατιωτικά το Πακιστάν έναντι της Ινδίας στη διένεξη στο Κασμίρ, με τον Τούρκο Πρόεδρο να στέλνει μήνυμα ότι, η Τουρκία επιδιώκει να αποτελεί ρυθμιστικό παράγοντα σε όλες τις περιφερειακές διενέξεις. Στο εσωτερικό πεδίο, ο Ερντογάν έκλεισε, προς το παρόν τουλάχιστον, το μέτωπο με το ΡΚΚ, ανοίγοντας το δρόμο για τη συνεργασία με τους Κούρδους στη συνταγματική αναθεώρηση, η οποία οδηγεί σε νέα υποψηφιότητα του Ερντογάν για την προεδρία της Δημοκρατίας, ενώ παράλληλα «απολαμβάνει» την αφωνία της Δύσης για την φυλάκιση του Δημάρχου Κων/πολης Ε. Ιμάμογλου.<br /><br />Στο θέμα των εξοπλισμών, πανηγυρίστηκε δεόντως από την Άγκυρα το θέμα της έγκρισης από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ για την πώληση στην Τουρκία πυραύλων αέρος – αέρος, αλλά και η θετική στάση του νέου Γερμανού Καγκελάριου για την πώληση στην Τουρκία των αεροσκαφών Eurofighter.<br /><br />Από τουρκικής πλευράς, σχολιάσθηκε ως ένα βήμα εισόδου της Τουρκίας στην ευρωπαϊκή άμυνα η πώληση των αεροσκαφών τουρκικής κατασκευής Hürjet στην Ισπανία, καθώς και οι συμφωνίες με την Ιταλία στον τομέα των εξοπλισμών, ενώ πολύ θερμής υποδοχής έτυχε στην Άγκυρα, η απόφαση συμμετοχής της Τουρκίας στα ευρωπαϊκά εξοπλιστικά προγράμματα.<br />Απέναντι σε αυτή την εικόνα, η Ελλάδα έχει ένα μερίδιο ευθύνης και ειδικότερα σε ό,τι αφορά την ενίσχυση της θέσης της Τουρκίας στον εξοπλιστικό τομέα αλλά και τη δυνατότητας ένταξής της στην ευρωπαϊκή άμυνα.<br /><br />Παρά το γεγονός ότι η Ελλάδα πριν πολλά χρόνια έδωσε το πράσινο φως για την ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε., κράτησε σταθερά μία βασική αρχή – εργαλείο στα χέρια της η οποία ενοχλούσε την τουρκική πλευρά, αυτό της προβολής της τουρκικής επιθετικότητας και αναθεωρητισμού εναντίον της Ελλάδας και της Κύπρου καθώς και της στηλίτευσης του τουρκικού επεκτατισμού στα μάτια της Δύσης.<br /><br />Αυτή η «εθνική» αρχή, προκαλούσε έναν μόνιμο σκεπτικισμό στην Ε.Ε., στις ΗΠΑ και σε άλλες δυτικές χώρες για την αμυντική αναβάθμιση της Τουρκίας, η οποία εμφανιζόταν ως απειλή της σταθερότητας και της εδαφικής ακεραιότητας χωρών της περιοχής, αλλά και των μειονοτήτων και ειδικότερα των Κούρδων.<br /><br />Η Διακήρυξη Φιλίας των Αθηνών, μπορεί από τη μία πλευρά να εξασφάλισε μία κατάσταση ηρεμίας αφού μειώθηκε η τουρκική παραβατικότητα στο Αιγαίο, όμως από την άλλη πλευρά, δεν λειτούργησε ως παράγοντας αλλαγής στάσης της Άγκυρας στα θέματα που αφορούν στον αναθεωρητισμό της εις βάρος της Ελλάδας και της Κυπριακής Δημοκρατίας.<br /><br />Ενώ λοιπόν η Άγκυρα από τη μία πλευρά πέτυχε να κάνει πιο ευδιάκριτες σε σχέση με το παρελθόν τις κόκκινες γραμμές της στα εθνικά μας θέματα χρησιμοποιώντας ακραία ρητορική αλλά και τις δραστηριότητες των ΤΕΔ, από την άλλη πλευρά, έδωσε την εικόνα στη Δύση και κυρίως στους παράγοντες που είχε ανάγκη, ότι έπαψε να αποτελεί αναθεωρητική δύναμη, αφαιρώντας από την ελληνική πλευρά την προαναφερόμενη βασική «εθνική» αρχή της προβολής της τουρκικής επιθετικότητας.<br /><br />Με αυτή την τακτική, η Άγκυρα πέτυχε την άρση των δυτικών επιφυλάξεων για πώληση στην Τουρκία οπλικών συστημάτων που χρειάζεται για να καλύψει το κενό αεροπορικής ισχύος έναντι της αντίστοιχης ελληνικής ενώ ταυτόχρονα έλυσε τα χέρια στις ευρωπαϊκές χώρες που ήθελαν την Τουρκία ενταγμένη στο υπό διαμόρφωση νέο ευρωπαϊκό αμυντικό οικοδόμημα.<br /><br />Η εξέλιξη αυτή σε συνδυασμό και με την πλασματική υπερμεγέθυνση της ρωσικής απειλής, ενίσχυσε πολιτικά τη θέση της Τουρκίας στους κόλπους της Ε.Ε., αναφορικά με την αναγκαιότητα ενσωμάτωσης της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας και της πολεμικής της μηχανής στην ευρωπαϊκή άμυνα.<br /><br />Το χειρότερο όμως όλων, είναι το γεγονός ότι όταν η Ελλάδα αποφασίσει για διάφορους λόγους να επιστρέψει στην προηγούμενη «εθνική» αρχή αντιμετώπισης και καταγγελίας της τουρκικής επιθετικότητας, θα είναι πολύ αργά, αφού η Τουρκία θα έχει καλύψει το αεροπορικό κενό ισχύος έναντι της Ελλάδας, ενώ παράλληλα σε πολιτικό επίπεδο, η Άγκυρα θα έχει ήδη καταστεί απαραίτητη για τους ευρωπαϊκούς αμυντικούς μηχανισμούς οι οποίοι δεν θα βλέπουν πλέον την Τουρκία ως απειλή για την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία</div><div><br /></div><div><a href="https://www.paron.gr/">πηγή</a><br /><br /><br />Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div>

Γεωπολιτική αναβάθμιση της Τουρκίας, με ευθύνη της Ελλάδας

Η τρέχουσα περίοδος είναι ίσως η πιο χαρακτηριστική από πλευράς στοιχείων επιτυχίας, της πολιτικής Ερντογάν στο εξωτερικό και στο εσωτερικό,...

Διαβάστε την συνέχεια

Πακιστάν: Έξω Κίνα, μέσα Τουρκία, λόγω Rafale & Scalp;

<div class="separator" style="clear: both; text-align: center;"><a href="https://geopolitico.gr/wp-content/uploads/2025/05/weewrtrgtggg.width-600.jpg" imageanchor="1" style="margin-left: 1em; margin-right: 1em;"><img border="0" data-original-height="342" data-original-width="600" height="342" src="https://geopolitico.gr/wp-content/uploads/2025/05/weewrtrgtggg.width-600.jpg" width="664" /></a></div><div><br /></div>Πακιστάν. Η στρατηγική αεράμυνα της χώρας υφίσταται μια σημαντική μετατόπιση, καθώς η χώρα διερευνά την απόκτηση συστημάτων μεγάλου βεληνεκούς SIPER 1 και SIPER 2 της Τουρκίας.<br /><br />Αυτή η στροφή έρχεται μετά την μη ικανοποιητική, κατά τους Πακιστανούς, απόδοση των κινεζικών συστημάτων HQ-16 και HQ-9 κατά τη διάρκεια πρόσφατων συγκρούσεων με την Ινδία, όπου δεν κατάφεραν να εντοπίσουν ή να αναχαιτίσουν ινδικές επιθέσεις και παρέλυσαν από τις ινδικές επιθέσεις ηλεκτρονικού πολέμου (EW), πάντα σύμφωνα με τους Πακιστανούς.<br /><br />Κατά τη διάρκεια της επιχείρησης Sindoor, που ξεκίνησε η Ινδία στις 7 Μαΐου 2025, σε απάντηση σε μια τρομοκρατική επίθεση στο Pahalgam που σκότωσε 26 πολίτες, οι ινδικές δυνάμεις πραγματοποίησαν επιθέσεις ακριβείας σε τρομοκρατικές θέσεις και κύριες πακιστανικές αεροπορικές βάσεις, συμπεριλαμβανομένων των Noor Khan και Rahimyar Khan.<br /><br />Τα Rafale της Ινδικής Πολεμικής Αεροπορίας (IAF), οπλισμένα με πυραύλους κρουζ SCALP γαλλικής προέλευσης, παρέκαμψαν τα συστήματα HQ-16 και HQ-9 του Πακιστάν. Οι αναφορές δείχνουν ότι οι δυνατότητες των ινδικών συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου (EW) “τύφλωσαν” αποτελεσματικά το δίκτυο αεράμυνας του Πακιστάν, αφήνοντας ευάλωτες κρίσιμες εγκαταστάσεις.<br /><br />Οι ινδικές επιθέσεις όχι μόνο κατέστρεψαν τρομοκρατικές υποδομές, αλλά και προκάλεσαν ζημιές σε εκτοξευτές HQ-9 στη Λαχόρη και το Σιαλκότ. Ο HQ-16, με βεληνεκές 40-70 χλμ., και ο HQ-9, ικανός να πλήξει στόχους σε αποστάσεις έως και 200-300 χλμ., εμφανίζονταν ως ισχυρές λύσεις ενάντια σε εναέριες απειλές, συμπεριλαμβανομένων αεροσκαφών, πυραύλων κρουζ και βαλλιστικών πυραύλων. Ωστόσο, η αδυναμία τους να αντιμετωπίσουν τους πυραύλους SCALP της Ινδίας – σε συνδυασμό με την επιτυχή παρεμβολή των ραντάρ τους – έχει οδηγήσει σε κρίση εμπιστοσύνης στο Πακιστάν.<br /><br />Σε απάντηση, το Πακιστάν έχει στρέψει την προσοχή του στα συστήματα αεράμυνας SιPER της Τουρκία. Ο SΙPER Block 1, που είναι ήδη σε υπηρεσία, κατά τους Τούρκους, μπορεί να πλήξει εναέριους στόχους σε απόσταση 70 χλμ., προσφέροντας συγκρίσιμες ικανότητες με τον HQ-16, διαθέτοντας, θεωρητικά, βελτιωμένα συστήματα ραντάρ και καθοδήγησης.<br /><br />Ο SIPER Block 2, το οποίο βρίσκεται υπό δοκιμή και αναμένεται να ενταχθεί σε υπηρεσία το 2026. Ο Block 2 έχει βεληνεκές 150 χλμ., τοποθετώντας τον ως άμεσο ανταγωνιστή του HQ-9. Η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία αξιολογεί επίσης την ανθεκτικότητα του συστήματος έναντι παρεμβολών ραντάρ και ηλεκτρονικού πολέμου, έναν κρίσιμο παράγοντα για το Πακιστάν δεδομένων των πρόσφατων εμπειριών του.<br /><br />Το ενδιαφέρον του Πακιστάν για τα συστήματα SΙPER αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη τάση διαφοροποίησης των αμυντικών του προμηθειών πέρα ​​από την Κίνα, η οποία είναι ο κύριος προμηθευτής του εδώ και δεκαετίες. Η φημολογούμενη κακή απόδοση των HQ-16 και HQ-9 όχι μόνο έχει φέρει σε δύσκολη θέση το Πακιστάν, αλλά και έχει επιδεινώσει την αμυντική του σχέση με το Πεκίνο, με τους Κινέζους χρήστες του Διαδικτύου να επικρίνουν ανοιχτά τον επιχειρησιακό χειρισμό των συστημάτων από το Πακιστάν, καθώς συνήθως δεν φταίει το βέλος αλλά ο… τοξότης.<br /><br />Σε κάθε περίπτωση η ενσωμάτωση των συστημάτων SΙPER στην αρχιτεκτονική αεράμυνας του Πακιστάν δεν θα είναι χωρίς προκλήσεις. Το υπάρχον πλαίσιο Ολοκληρωμένης Πολυεπίπεδης Ολοκληρωμένης Αεράμυνας (CLIAD) της χώρας, το οποίο βασίζεται σε μεγάλο βαθμό σε κινεζικά συστήματα όπως τα HQ-16, HQ-9 και LY-80, ενδέχεται να αντιμετωπίσει προβλήματα συμβατότητας με την τουρκική τεχνολογία.<div><br />Επιπλέον, οι οικονομικοί περιορισμοί του Πακιστάν θα μπορούσαν να περιπλέξουν τη διαδικασία απόκτησης. Το κόστος των συστημάτων SIPER, αν και δεν έχει δημοσιοποιηθεί, είναι πιθανό να είναι σημαντικό, ειδικά για μια χώρα που ήδη αντιμετωπίζει το υψηλό κόστος συντήρησης του κινεζικού εξοπλισμού της.<div><br /></div><div><a href="https://www.defence-point.gr/">πηγή</a><br /><br /><br /> Οι απόψεις που αναφέρονται στο κείμενο είναι προσωπικές του αρθρογράφου και δεν εκφράζουν απαραίτητα τη θέση του Ellada simera.</div></div>

Πακιστάν: Έξω Κίνα, μέσα Τουρκία, λόγω Rafale & Scalp;

Πακιστάν. Η στρατηγική αεράμυνα της χώρας υφίσταται μια σημαντική μετατόπιση, καθώς η χώρα διερευνά την απόκτηση συστημάτων μεγάλου βεληνεκο...

Διαβάστε την συνέχεια