ο Economist επιχειρεί να παρουσιάσει τις ιδιαίτερες παραμέτρους της κρίσης χρέους της ευρωζώνης, και να προσδιορίσει με σαφήνεια τον οδικό χάρτη που θα πρέπει να ακολουθηθεί, ώστε το κοινό νόμισμα της Ευρώπης να ξεπεράσει τα σημερινά αδιέξοδα και τις δομικές παθογένειές του, ώστε να προσφέρει μια ουσιαστική ανάσα στην παγκόσμια οικονομία.
“Τον τελευταίο καιρό υπάρχουν πολλά καλά νέα για την ευρωζώνη. Η επαναδιαπραγμάτευση του πακέτου διάσωσης της Ελλάδας μπορεί να μην έχει προσφέρει ακόμη τη μακροπρόθεσμη προοπτική που απαιτεί η συγκυρία, είναι όμως ένα ακόμη βήμα στην κατεύθυνση της αποφυγής κατάρρευσης της ευρωζώνης.
Τα επιτόκια των ομολόγων των ευρωπαϊκών χωρών καταγράφουν αποκλιμάκωση στις αγορές, κάτι που έχει να συμβεί με συνέπεια και αντοχή στον χρόνο από το 2011. Φυσικά απέχουμε ακόμη αρκετά από το να θεωρήσουμε ότι η κρίση τελείωσε, κάποιος ωστόσο δεν θα δίσταζε να μπει στον πειρασμό να διατυπώσει την εκτίμηση πως έχουν διαμορφωθεί τα δομικά εργαλεία προκειμένου τα πράγματα να βελτιωθούν το επόμενο διάστημα.
Η κρίση βέβαια παραμένει επικίνδυνη. Στην πρώτη φάση της, η κρίση την οποία κλήθηκε να αντιμετωπίσει η ευρωζώνη είχε ως κεντρικό πρόβλημα την απώλεια της εμπιστοσύνης των αγορών σε σχέση με τη βιωσιμότητα των ομολόγων αλλά και τις προοπτικές του τραπεζικού συστήματος. Κάτι το οποίο αντιμετωπίστηκε, έστω μερικώς, από τις διαδοχικές και σύνθετες παρεμβάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Αναφορικά με την Ελλάδα, η Αθήνα μπορεί να είναι σε τεχνικό επίπεδο κατάλληλα εξοπλισμένη για να παραμείνει στην ευρωζώνη, διέρχεται ωστόσο μια περίοδο βαθιάς ύφεσης τα τελευταία πέντε χρόνια, και είναι εξαιρετικά αμφίβολο να επιστρέψει σε πραγματικούς ρυθμούς ανάπτυξης πριν από το 2014, στην καλύτερη περίπτωση. Ο δείκτης ανεργίας κινείται σε επίπεδα άνω του 25%, με την ανεργία των νέων να βρίσκεται στο 57%.
Αυτό το ”μαξιλάρι” ασφαλείας που διαμορφώθηκε για την Ελλάδα και την παραμονή της στην ευρωζώνη, δεν θα έχει ουσιαστική σημασία αν η κοινωνία οδηγηθεί σε έκρηξη λόγω της λιτότητας, και επιλέξει μια κυβέρνηση που θα αποφασίσει την έξοδο της χώρας από τη ζώνη του κοινού νομίσματος. Και, αν φτάσουμε σε αυτή την ακραία εξέλιξη, η ύφεση και οι δυσοίωνες προοπτικές για την κατάρρευση συνολικά της ευρωζώνης, θα κάνουν και πάλι την εμφάνισή τους.
Η Ελλάδα δεν είναι φυσικά η μόνη χώρα που μπορεί να προκαλέσει τέτοιο συστημικό αδιέξοδο. Η ανεργία στην Ισπανία μετρήθηκε σε επίπεδα πάνω από το 26%, στην Ιταλία πάνω από 11%, σε όλες σχεδόν τις χώρες είναι εξαιρετικά υψηλή, και ιδιαίτερα μεταξύ των νέων ανθρώπων.
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται είναι να αποφασίσουν οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης ότι πρέπει να παρέμβουν αποτελεσματικά. Η κρίση θα ξεπεραστεί μονάχα όταν ο δείκτης ανεργίας σε όλες τις χώρες της ευρωζώνης αρχίσει να πέφτει. Διαφορετικά, η κρίση θα είναι εδώ, μαζί μας”, σημειώνει χαρακτηριστικά η ανάλυση του Economist.
πηγή
Δημοσίευση σχολίου