Το διακύβευμα στη Συρία ξεπερνά κατά πολύ την τύχη μιας τοπικής δικτατορίας, ακόμη και αν πρόκεται για μία από τις πιο εγκληματικές στην περιοχή. Αυτό που διακυβεύεται, και που βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, είναι μία από τις στρατηγικές συμμαχίες- κλειδιά στη Μέση Ανατολή.
Οι Σύριοι, που αψηφούν το καθεστώς του Μπασάρ αλ-Ασαντ από τον περασμένο Μάρτιο, κλονίζουν τον τριμερή άξονα μεταξύ των καθεστώτων της Δαμασκού, της Τεχεράνης, και του συμμάχου τους στον Λίβανο, της σιϊτικής Χεζμπολάχ.
Αυτή η συμμαχία βρίσκεται στην καρδιά της στρατηγικής της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν με στόχο την εξασφάλιση της υπεροχής της στην περιοχή. Αν καταρρεύσει αυτή η στρατηγική, με την πτώση της δυναστείας των Ασαντ, θα αλλάξει η φυσιογνωμία της Μέσης Ανατολής, και μάλλον προς το καλύτερο, καθώς αυτή η τριάς αποτελεί ένα μέτωπο άρνησης. Αντιτίθεται σε κάθε εξέλιξη στη διαμάχη Ισραηλινών και Παλαιστινίων - αν και δεν μπορούμε να της αποδώσουμε το αδιέξοδο στις διαπραγματεύσεις ανάμεσα στις δύο πλευρές.
Ο Αραβικός Σύνδεσμος έπρεπε να αποφασίσει, το περασμένο Σάββατο, αν, αφού απέβαλε την Συρία από τις τάξεις του, θα επιλέξει τώρα να επιβάλει οικονομικές κυρώσεις σε βάρος της. Ο Σύνδεσμος δρα από κόπωση: έχει παροτρύνει πάμπολλες φορές την Δαμασκό να σταματήσει την καταστολή και να ανοίξει διάλογο με την αντιπολίτευση. Εις μάτην. Ο πρόεδρος Ασαντ επέδειξε έναν απόλυτο αυτισμό, κάτι που εξηγεί την αυξανόμενη απομόνωσή του.
Αλλά ο Σύνδεσμος δρα επίσης σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, σε μια υπόκωφη περιφερειακή μάχη, ένα είδος ψυχρού πολέμου μεταξύ του Ιράν και της Σαουδικής Αραβίας, η οποία συμπεριφέρεται σαν ηγετική δύναμη στον αραβικό κόσμο. Αυτή, και ιδίως οι χώρες του Κόλπου, τρέμουν τις διαθέσεις κυριαρχίας της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Θεωρούν ότι η στρατηγική συμφωνία που έκλεισαν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 το Ιράν και η Συρία είναι ένα από τα όπλα της Τεχεράνης προς εδραίωση της επιρροής της στην περιοχή.
Μπορούμε να δούμε εδώ μια θρησκευτική λογική. Με την οικονομική στήριξη της Τεχεράνης, η οικογένεια Ασαντ στηρίζεται στην φατρία της, τους αλεβίτες, μια αίρεση του σιϊτικού ισλάμ, το οποίο είναι πλειοψηφία στο Ιράν, ακριβώς όπως είναι και στις τάξεις της Χεζμπολάχ του Λιβάνου.
Ο Λίβανος και το Ιράκ - όπου στην εξουσία βρίσκεται η σιϊτική πλειοψηφία - είναι δύο από τις λίγες χώρες του Αραβικού Συνδέσμου που ψήφισαν κατά της αποβολής της Συρίας. Ετσι, το συγκλονιστικό που θα συνέβαινε, αν έπεφτε το συριακό καθεστώς, θα ήταν ένα «σιϊτικό τόξο» απέναντι σε έναν αραβικό κόσμο που είναι στην πλειοψηφία του σουνιτικός, και ο οποίος έχει με το μέρος του, σε αυτή τη μάχη, μια αποφασιστική στήριξη, αυτήν της Τουρκίας, που είναι επίσης σουνιτική.
Η Αγκυρα κινείται λιγότερο από θρησκευτική αλληλεγγύη και περισσότερο για λόγους που σχετίζονται με την επιθυμία της για περιφερειακή επιρροή. Στην εξουσία εδώ και 10 χρόνια στην Αγκυρα, το ισλαμο-συντηρητικό AKP του Ερντογάν έχει μια κατακτητική διπλωματία.
Εκτός από το Ιράν, δύο μεγάλες δυνάμεις στηρίζουν πάντα το συριακό καθεστώς, η Ρωσία και η Κίνα. Αυτές οι δύο χώρες δεν μπορούν πλέον να διακινδυνεύουν επ' αόριστον να είναι τα δεκανίκια μιας αιμοσταγούς δικτατορίας, που κάθε ημέρα γίνεται όλο και πιο απομονωμένη μέσα στον αραβικό κόσμο.
* Το ανωτέρω είναι το βασικό άρθρο γνώμης της γαλλικής εφημερίδας Le Monde, όπως δημοσιεύθηκε στο σημερινό πρωτοσέλιδο.
ΠΗΓΗ
Δημοσίευση σχολίου